Μια δωρεάν διαδικτυακή περιήγηση στο σπίτι του σπουδαίου Ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Claudet Monet, που βρίσκεται στο Ζιβερνί της Νότιας Γαλλίας, μας προσφέρει το Fondation Claude Monet.
Ο Monet μετακόμισε εκεί τον Απρίλιο του 1883, όπου και έζησε, μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του Alice και τα παιδιά τους, έως τον θάνατο του στις 5 Δεκεμβρίου του 1926. Ο ζωγράφος επέκτεινε το αρχικά μικρότερο σπίτι, προσαρμόζοντας το στις οικογενειακές και επαγγελματικές του ανάγκες και διακοσμώντας το σύμφωνα με το προσωπικό του γούστο.
Όλα τα χρώματα επιλέχθηκαν προσεκτικά από τον ζωγράφο, ώστε να συνδυάζονται αρμονικά μεταξύ τους. Από το ροζ των τοίχων και το πράσινο των παραθυρόφυλλων στην πρόσοψη του σπιτιού, έως το ζωηρά κίτρινα χρώματα της τραπεζαρίας και τις μπλε λεπτομέρειες των σερβίτσιων. Ενδιαφέρον στις επιλογές του αυτές είναι το γεγονός ότι ο Monet αδιαφορούσε για τη μόδα της εποχής, όσον αφορά τη διακόσμηση, η οποία χαρακτηριζόταν από μια τάση προς τις σκοτεινές και «βαριές» αποχρώσεις.
Η τραπεζαρία του σπιτιού με τις εντυπωσιακές αποχρώσεις του κίτρινου στους τοίχους και τα έπιπλα.
Μια επιπλέον ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια στη διακόσμηση του σπιτιού αποτελούν οι πολυάριθμες ιαπωνικές γκραβούρες, οι οποίες βρίσκονται κρεμασμένες στους τοίχους διάφορων δωματίων. Ο Claude Monet υπήρξε μανιώδης συλλέκτης των συγκεκριμένων έργων τέχνης. Υπολογίζεται ότι κατείχε μια εξαιρετική, προσωπική συλλογή 231 γκραβούρων Ιαπώνων καλλιτεχνών, όπως οι Kitagawa Utamaro, Katsushika Hokusai και Utagawa Hiroshige.
Η μεγάλη κουζίνα, με τα μπλε-λευκά πλακάκια από τη Rouen, σχεδιάστηκε για να καλύπτει τις ανάγκες της δεκαμελούς οικογένειας του ζωγράφου
Το δωμάτιο που φέρει το όνομα «Le Salon – Atelier» («Studio – Σαλόνι) αποτελούσε έως το 1899 το πρώτο studio του ζωγράφου μετά τη μετακόμισή του στο Ζιβερνί (αν και ο Monet, αφοσιωμένος στον ιμπρεσιονισμό μέχρι το τέλος, ζωγράφιζε ως επί το πλείστον σε εξωτερικούς χώρους). Έπειτα το δωμάτιο μετατράπηκε σε ένα μικρό καθιστικό, όπου ο ζωγράφος υποδεχόταν τους επισκέπτες του (εμπόρους τέχνης, συλλέκτες, φίλους κ.α.).
Ένας άνετος χώρος, διακοσμημένος με αγγλικού στυλ πολυθρόνες, φωτογραφίες και άλλα οικογενειακά αντικείμενα. Αυτό, όμως, που τον κάνει ξεχωριστό είναι τα αναρίθμητες «αναπαραγωγές» των έργων του Monet που κρέμονται στους τοίχους, καθώς ο ίδιος αρεσκόταν να ζωγραφίζει το ίδιο θέμα πολλές φορές, σε διαφορετικές στιγμές ημέρας. Έτσι, στον χώρο αυτό κρατούσε ένα είδος «αρχείου» για κάθε επαγγελματικό του βήμα.
Το «Studio – Καθιστικό» με ρεπλίκες έργων όπως «Τρεις Ψαρόβαρκες» (1885-86), «Ο Καθεδρικός της Ρουέν» (1891-95) «Νούφαρα» (περ. 1899) κ.α.
Άλλοι χώροι του σπιτιού, στους οποίους μπορείτε να περιηγηθείτε ψηφιακά, είναι το «Μπλέ Καθιστικό», με τις εντυπωσιακές μπλε αποχρώσεις εναρμονισμένες με τις ιαπωνικές γκραβούρες στους τοίχους. Το υπνοδωμάτιο του καλλιτέχνη, με έπιπλα του 18ου αιώνα, έργα τοπικών καλλιτεχνών, και «αναπαραγωγές» έργων των φίλων του (Cezanne, Renoir, Signac κ.α.). Το υπνοδωμάτιο της συζύγου του Alice και της θετής του κόρης Blanche, καθώς και κάποιους βοηθητικούς χώρου.
Ο κήποςΟ Claude Monet ασχολήθηκε, επίσης, παθιασμένα με την κηπουρική. Στη δημιουργία του κήπου του χρησιμοποίησε τις εικονογραφικές του γνώσεις, όσον αφορά το χρώμα, το φως και την οπτική, ενώ, παράλληλα, εμπνεύστηκε από την ιαπωνική κηπουρική τέχνη (αν και ο ίδιος δεν ταξίδεψε ποτέ στην Ιαπωνία). Tο κεντρικό μονοπάτι περιβάλλεται από μια μεταλλική πέργκολα διακοσμημένη με αναρριχώμενες τριανταφυλλιές και τροπαίολα. Γύρω γύρω ο ζωγράφος τοποθέτησε ιαπωνικές αχλαδιές και πολλά ακόμη λουλούδια (τουλίπες, νάρκισσοι κ.α.).
Δεξιά: Ο «νερόκηπος» στο σπίτι του Monet | Αριστερά: Το έργο «Νούφαρα και γιαπωνέζικη γέφυρα» (1899)
Το 1893 ο Monet επέκτεινε τον κήπο του δημιουργώντας τον περίφημο «Νερόκηπο». Η γέφυρα με τις κρεμαστές γλυσίνες που περνάει πάνω από το νερό, τα νούφαρα και οι παιώνιες δημιουργούν ένα εντυπωσιακό σκηνικό, το οποίο χάρη στην ανακατασκευή της δεκαετίας του 1970, διατηρείται μέχρι σήμερα. Ο κήπος αυτός ενέπνευσε τον ζωγράφο για τη δημιουργία της αριστουργηματικής σειράς έργων του, με γενικό τίτλο «Νούφαρα» που ξεκίνησε περίπου το 1899.
