Από το Ψυχικό στο Παγκράτι, ο Sigmataf μάς ταξιδεύει στο δικό του Athens Romance

Είτε είστε μυημένοι στο ελληνικό hip-hop, είτε λάτρεις της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής, τότε το όνομα Sigmataf σας είναι σίγουρα γνωστό.

Ξεκινώντας από το -θρυλικό σήμερα- ραπ συγκρότημα “Βαβυλώνα”, ο Sigmataf ξεχώρισε με τις ρίμες και τη μελωδία του -τότε γνωστός ως “Κοράκι”, όνομα που αποχαιρέτησε όταν αποχώρησε από τους Βαβυλώνα το 2003.

Λίγα χρόνια αργότερα γεννήθηκε ο Sigmataf, και ο κατά κόσμον Στέλιος Τσάφος, ξεκίνησε ένα μουσικό ταξίδι πολύ διαφορετικό από αυτό που μας είχε συνηθίσει. Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα είναι πρωτοπόρος της εναλλακτικής ηλεκτρονικής σκηνής, ενώ το ραπ του έχει αντικατασταθεί από ελληνόφωνο spoken word.

Τελευταίο του πρότζεκτ το concept άλμπουμ “Athens Romance”, κάθε κομμάτι του οποίου είναι αφιερωμένο και σε μια γειτονιά της Αθήνας. Από το Αττικό Άλσος, στο Ψυχικό, το Πολύγωνο, το Γκύζη, την Πανόρμου, το Παγκράτι, τη Λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας και τέλος το Πάρκο Ελευθερίας, ο Sigmataf μας ταξιδεύει με τη μουσική του σε κάθε γειτονιά της πόλης, κάνοντας το Athens Romace το τέλειο soundtrack για τις βόλτες μας στην μετα-lockdown εποχή.

Εμείς μιλήσαμε μαζί του τόσο για την ιδιαίτερη μουσική του, όσο και για το πώς βίωσε ο ίδιος το lockdown, και φυσικά για τη σχέση του με την αγαπημένη του Αθήνα, που αποτυπώνεται στο Athens Romance.

Πάντα είχα θέμα να περιγράψω τη μουσική μας. Συνοπτικά λέω πως είναι ένα πάντρεμα ηλεκτρονικής σε συνδυασμό με φυσικά όργανα και ελληνόφωνο στίχο. Τρέχα γύρευε, δηλαδή, και γι’ αυτό, πολύ συχνά, καταλήγω να δίνω το link του spotify.

Σε αυτό το album ήταν ο Vangelis και τα πρώτα των The Human League.

Είναι η πόλη που ζω. Πάντοτε υπήρχε σαν αίσθηση στα τραγούδια μας, απλώς τώρα αποτυπώθηκε πιο συγκεκριμένα. Επιδιώκω να καταγράφω με συνέπεια το κάθε παρόν μου, σαν ανοιχτό ημερολόγιο, που μετά από καιρό μου θυμίζει από που πέρασα και κάπως με οριοθετεί στο χάος του χρόνου. Αν στο μέλλον βγω σε βουνό με πλατάνια και μου κάνει νόημα, για αυτά θα μιλήσω.

Το τέλος μιας εποχής μου και οι μετέπειτα διεργασίες μέχρι την αποδοχή. Το ταξίδι του Σπόρου στο βιβλίο “Μια στεκιά στο Μάτι του Μοντεζούμα” του Νίκου Νικολαϊδη. Η ταινία “Straight Story” του David Lynch και τα νοήματα στο τραγούδι “I’m new here” του Gil Scott-Heron.

Όταν συνειδητοποίησα τη χαρτογράφηση, μου έκανε νόημα αυτή η κατάβαση από το Βουνό στα τσιμέντα, με κατάληξη στα γρασίδια του πάρκου. Έχει πλοκή – δέση – λύση.

Στο Αττικό Άλσος πήρα κάποιες αποφάσεις και ξεκίνησα την υλοποίησή τους στο Ψυχικό. Στο Πολύγωνο έγιναν διορθωτικές κινήσεις και για λίγο κατέληξα στο Γκύζη. Κάτι απογεύματα με καφέ στο χέρι, καθόμουν στο καφέ Αλεξάνδρας & Πανόρμου παρατηρώντας τους ανθρώπους. Μετά μετακόμισα στο Παγκράτι. Η Β. Σοφίας είναι από τους αγαπημένους μου δρόμους και στο Πάρκο Ελευθερίας το φινάλε πολλών ημερών μου. Όταν συνειδητοποίησα τη χαρτογράφηση, μου έκανε νόημα αυτή η κατάβαση από το Βουνό στα τσιμέντα, με κατάληξη στα γρασίδια του πάρκου. Έχει πλοκή – δέση – λύση.

Όχι, δεν είναι σημαντικό να είμαι εγώ. Με πιάνεις και σε φάση που αναρωτιέμαι τι είναι πραγματικά σημαντικό. Όπως και να έχει, μπαίνω κι εκεί γιατί μ’ αρέσει περισσότερο από την καθημερινότητα.

Το γύρισμα έγινε 2 εβδομάδες πριν και στη διάρκεια του εγκλεισμού έκανα το μοντάζ. Ως εμπειρία, η συνεργασία μας με την Μυρτώ ήταν φουλ εποικοδομητική, ήρεμη και εύκολη και το χαρήκαμε όλη η ομάδα.

Με πρώτη σκέψη, διαπλάτυνση πεζοδρομίων και πολλά δέντρα. Αναπαλαίωση εγκαταλελειμμένων κτιρίων και μετά κέντρα αστέγων. Επιχορήγηση σε ταράτσες πολυκατοικιών για φύτευση πρασίνου. Τέλος, για το αστείο της υπόθεσης, θα έβαζα το Δρομέα προς την άνοδο και κάτι μεσημέρια που περνάω από εκεί, θα τον ρωτούσα πως του φαίνεται η ανηφόρα.

Όχι ιδιαίτερα, με εξαίρεση το οικονομικό και την απορία της 1ης εβδομάδας. Έπαιξα πολύ με το σκύλο και πέρασα ουσιαστικό χρόνο με φίλους μέσω βιντεοκλήσεων. Ηχογράφησα ένα καινούριο τραγούδι, μόνταρα 3 κλιπ και μελέτησα αρκετά τεχνικά θέματα για τα βίντεο.

Ο κινηματογράφος που πάω κάποιες Τετάρτες απόγευμα στην πρώτη προβολή και η φυσική επαφή με τους αγαπημένους μου ανθρώπους.

Κανονικότητα, τέλος πάντων, αυτό είναι μεγάλη συζήτηση από μόνο του. Είναι ρευστή η περίοδος και δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθεί το όλο θέμα με την πανδημία. Προς το παρόν συνεχίζω να επιλέγω μουσικές στα μπαρ που συνεργάζομαι, έχω ξεκινήσει τα γυρίσματα για τα 2 τραγούδια (που μένουν από το athens romance) και θέλω να βρω κάποιον εκδοτικό για  βιβλίο με μικρές ιστορίες που έχω έτοιμες.

Είναι ωραία εποχή να σπάσει το μοτίβο όπου οι καλλιτέχνες κρατάνε αποστάσεις από τα κοινά. Η τέχνη είναι μέρος της ζωής.

Στάχτη στα μάτια.

Νομίζω πως ναι. Μόνο καλό μπορεί να είναι κάθε φορά που ένας κλάδος ενώνεται και οι άνθρωποι μιλούν δυνατά για τα δικαιώματά τους. Είναι ωραία εποχή να σπάσει το μοτίβο όπου οι καλλιτέχνες κρατάνε αποστάσεις από τα κοινά. Η τέχνη είναι μέρος της ζωής.