Κόρα Καρβούνη: Θα γίνω πιο Ζορμπάς απ’ ότι ήμουν μέχρι τώρα

Στη διάρκεια μιας ωριαίας συνομιλίας, το γέλιο της – ένα βαθύ, ηχηρό, ξεσηκωτικό γέλιο – έχει καταγραφεί καμιά 30αριά φορές. Τόσες πολλές που αναρωτιέσαι αν τα είπες με μια φίλη και “σπάσατε” πλάκα ή με μια πρωταγωνίστρια που (και πάλι) έχει μεγάλη πλάκα. Πιθανώς να ισχύουν και τα δύο. Η Κόρα Καρβούνη – χωρίς καμιά μαρκετινίστικη ή tabloid διάθεση – είναι ένα πλάσμα που θα ήθελες να έχεις φίλη σου γιατί, μεταξύ άλλων, διασκεδάζετε πολύ μαζί. Και πιο πολύ καταλαβαινόσαστε.

Το οξύμωρο είναι πως κάθε φορά που την συναντάς (εδώ υπό τη σκέπη του πιο τολμηρού Art meets Fashion ever) υπάρχει η αφορμή, η επικαιρότητα ενός ακραίου ή βαθιά δραματικού ρόλου – όπως τώρα της παπαδιαμαντικής Φραγκογιαννούς την οποία υποδύεται στο πλευρό του Αλκίνοου Ιωαννίδη στην Επίδαυρο. Και μπαίνεις σε σκέψεις: Μα τι βλέπεις εσύ σ’ εκείνη που δεν το βλέπουν οι άλλοι;

Βέβαια, αυτόν τον ολότελα περίεργο καιρό, η Κόρα Καρβούνη έχει ξεπεράσει τα στερεότυπα που της αποδίδονται· ή εκείνα που απέδιδε η ίδια στον εαυτό της. Για την ακρίβεια, τα έχει αφήσει πίσω της. Νομίζει, μάλιστα, πως η ζωή της φέρνει όσα επιθυμεί. Και επιθυμεί απλά πράγματα: Υγεία, ανθρώπους να την αγαπούν και καλούς συνεργάτες για να συνδημιουργούν. «Όλα αυτά συμβαίνουν, άρα, ναι είμαι καλά. Κι όταν είμαι καλά, το εκπέμπω, οι άλλοι το εισπράττουν και δημιουργείται ένας ωραίος, φωτεινός κύκλος». Ακούγοντας την, για μια στιγμή, ξεχνάς πως εκεί έξω υπάρχει πολύς φόβος. Αλλά, η Κόρα πιστεύει πως, ακόμα και στις σκληρότερες εποχές, οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν την ανατροπή προς όφελος τους.

Παρακολουθούσα το σποτ που έκανες για τις οδηγίες προσέλευσης στο Φεστιβάλ Αθηνών και γελούσα. Τελικά, μήπως, είναι παρεξήγηση αυτά που νομίζουμε ότι ξέρουμε για σένα;

Είναι πολύ εύκολο να κατατάξεις έναν άνθρωπο και καλλιτέχνη σ’ έναν συγκεκριμένο τόπο και χώρο. Ας πούμε ο τάδε είναι ποιοτικός, ο άλλος είναι εμπορικός. Ο ένας μπορεί να κάνει δράμα, ο άλλος κωμωδία. Αλλά είναι άδικο για όλους μας. Θεωρώ ότι ένας καλλιτέχνης μπορεί να είναι τα πάντα όπως κι ένας άνθρωπος μπορεί να εκπροσωπεί τα πάντα. Δυστυχώς, ακολουθείται ένα στερεότυπο που υποδεικνύει στον καθένα τι μπορεί να ακολουθήσει – και είναι κρίμα. Εξάλλου, στην ίδια μου τη ζωή δεν είμαι έτσι, δεν είμαι μονοδιάστατος άνθρωπος. Και το συγκεκριμένο σποτάκι αναδεικνύει κι άλλες μου πλευρές.

Πως είναι να προσπαθείς να δώσεις με χιούμορ κάτι σοβαρό;

Απαιτεί μια πολύ λεπτή ισορροπία. Να παρουσιάσεις κάτι σημαντικό που αναφέρεται στην υγεία και στην ασφάλεια του κοινού με χιούμορ και ελαφράδα. Ήδη εκεί έξω υπάρχει ήδη πολύς ζόφος οπότε νομίζω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις ο σωστός δρόμος για να περάσει το μήνυμα είναι το χιούμορ.

Το χιούμορ είναι ο σωστός δρόμος γενικά;

Το χιούμορ δεν πρέπει να λείπει από τη ζωή μας. Βοηθάει να επιβιώνουμε. Δεν προτείνω να είναι κανείς εντελώς κυνικός – αν και προσωπικά έχω έναν έντονο κυνισμό. Πάντως, θεωρώ ότι το χιούμορ είναι βασικό στοιχείο επιβίωσης.

Έζησα μια υπαρξιακή καραντίνα

Επιστράτευσες το χιούμορ σου το προηγούμενο διάστημα, στη διάρκεια της καραντίνας;

Δεν σου κρύβω ότι στην αρχή τρόμαξα. Φοβήθηκα πάρα πολύ κι έχασα το χιούμορ μου. Στη συνέχεια ναι, βγήκε στην επιφάνεια. Όπως όταν γελάμε στις κηδείες για ν’ αντέξουμε τον πόνο. Βέβαια, πέραν του φόβου ένιωσα πως είχε έρθει η ώρα ν’ αναλογιστούμε τι έχουμε κάνει ο καθένας στη ζωή μας. Κυρίως σκεπτόμουν, λοιπόν. Επιστράτευσα τη σκέψη μου.

Τι επανεκτίμησες για τη ζωή;

Τα πάντα. Έζησα μια υπαρξιακή καραντίνα. Κυριολεκτικά αναλογιζόμουν συνεχώς το πριν και το τώρα – το μετά δεν το σκεπτόμουν. Μόλις εναπόθετα τον εαυτό μου στο μέλλον, ένιωθα φόβο. Ήταν μια τρομακτική ευκαιρία να επαναπροσδιορίσω τα πάντα στη ζωή μου και να μην τα ξεχάσω όταν τελειώσει ο εγκλεισμός.

Ποια πράγματα κουνήθηκαν μέσα σου;

Σκέφτηκα τι είναι σημαντικό στη ζωή μου. Ζω μόνο για να δουλεύω; Είμαι μόνο καλλιτέχνης; Ζούσα το προηγούμενο διάστημα τους ανθρώπους μου; Τι θα κάνω αν χάσω τους γονείς μου; Έχω συμφιλιωθεί με το θάνατο; Τι θα κάνω αν αρρωστήσω εγώ ή ο σύντροφος μου; Απολάμβανα τη ζωή μου μέχρι τώρα; Γιατί ζούσα τα πάντα βιαστικά; Γιατί έτρωγα βιαστικά, άκουγα βιαστικά, ήμουν σε μια μόνιμη βιασύνη; Μπήκα σε βάθος για πάρα πολλά πράγματα.

Απαντήσεις έδωσες;

Ναι, μου έθεσα αυτά τα ερωτήματα για να τα απαντήσω.

Αυτό σημαίνει πως έχεις πάρει αποφάσεις;

Ακριβώς! Θα γίνω πιο Ζορμπάς απ’ ότι ήμουν μέχρι τώρα. Ο συγκλονιστικός αυτός ήρωας (που εύχομαι μια μέρα να τον παίξω στη γυναικεία του βερσιόν) μας λέει να βιώσουμε το παρόν μας. Θες να χορέψεις; Χόρεψε. Θες να κλάψεις; Κλάψε. Είσαι χαρούμενος; Βίωσε το 100%. Ε, δεν μας μένει τίποτε άλλο. Μέλλον δεν έχουμε. Σε ό,τι με αφορά δεν μπορώ να σκεφτώ το μέλλον, ματαιώνομαι. Συνεπώς, ας ζήσουμε το παρόν. Μέχρι τώρα ζούσα σε μανιώδεις ρυθμούς· γι’ αυτό και αντιμετώπισα την πανδημία έως και σαν «δώρο». Βάζω εισαγωγικά γιατί πολλοί άνθρωποι έχασαν και θα τη ζωή τους. Ωστόσο, πιστεύω πως οτιδήποτε μας συμβαίνει – ακόμα και κάτι τόσο σκληρό κι επικίνδυνο – μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε και υπέρ μας.

Δεν μπορώ να σκεφτώ το μέλλον, ματαιώνομαι. Συνεπώς, ας ζήσουμε το παρόν

Αυτή η γνώση προσδίδει και μια άλλη σημασία στο τώρα; Να μην μεταθέτεις τους στόχους και τη ζωή σου για το αύριο;

Ούτε χθες, ούτε αύριο. Όχι. Σήμερα, σήμερα όλα. Ξαφνικά έχει φωτιστεί η ανάγκη να απολαμβάνω το παρόν μου.

Σε φοβίζει αυτό το focus στο εδώ και τώρα;

Με ανακουφίζει. Πιο πολύ με φοβίζει η σκέψη του μέλλοντος.

Σε εκπλήσσει που, παρά την απειλή, οι άνθρωποι μοιάζουν ν’ αγνοούν τους κινδύνους και τον θάνατο;

Πιστεύω πως αυτή η συμπεριφορά αναπτύσσεται από φόβο θανάτου. Από φόβο θανάτου υιοθετούν μια άγνοια θανάτου – είναι ο τρόπος τους να επιβιώσουν. Ή έχουν μια ενόρμηση κινδύνου για να φανούν πιο δυνατοί από το θάνατο. Άλλοι -για παράδειγμα- μου λένε πως δεν υπάρχει ο ιός, πως είναι ψέμα, κατασκευή. Κι αυτό πιστεύω ότι πηγάζει από την ίδια ανάγκη.

Είχες συνδιαλλαγεί με το φόβο του τέλους και στο παρελθόν;

Όχι, το έκανα πρώτη φορά στη ζωή μου. Αλλά δεν είμαι η μόνη. Αυτή τη στιγμή έχει συντονιστεί ολόκληρος ο πλανήτης στο φόβο. Και ενεργειακά να το δει κανείς, όλος ο πλανήτης φοβάται. Συνεπώς, ο καθένας κάνει ότι μπορεί με αυτό το φόβο. Άλλοι παραλύουν, άλλοι αρνούνται την πραγματικότητα, άλλοι συνεχίζουν τη ζωή τους κανονικά. Ο καθένας το αντιμετωπίζει όπως μπορεί. Είναι ανθρώπινο και δεν το κρίνω.

Δεν τον γνώριζα, δεν τον είχα δει ποτέ live και ξαφνικά δέχθηκα ένα τηλεφώνημα που με ενημέρωνε πως ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ήθελε να μου μιλήσει. Ήταν σαν να μου είπαν πως θα σε πάρει τηλέφωνο ο Νικ Κέιβ.

Φέτος, ανήκεις στην μειοψηφία των συναδέλφων σου που δουλεύουν στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Πώς νιώθεις γι’ αυτό;

Καταρχάς, είμαι πάρα πολύ τυχερή. Γιατί έτυχε να είμαι σε μια πρόταση με τρία άτομα. Επρόκειτο, επίσης, να συμμετέχω σε μια περιοδεία η οποία ακυρώθηκε. Από την άλλη, είμαι πολύ στενοχωρημένη που τόσοι άνθρωποι θα μείνουν άνεργοι. Οι ηθοποιοί είναι, πλέον, αντιμέτωποι με την φτώχεια γιατί δεν ξέρουμε τι θα γίνει το χειμώνα. Και όχι μόνο οι ηθοποιοί.

Έχεις δουλειά δηλαδή από τύχη;

Ξεκάθαρα. Έτυχε να είμαι στην παραγωγή με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, σ’ ένα δρώμενο με μικρό θίασο. Δεν έχει να κάνει με το ποια είμαι ή τι κάνω. Είμαστε όλοι ίσοι σε αυτό.

Όταν ήσουν μικρή άκουγες Αλκίνοο κι έλιωνες;

Η μουσική του ήταν ένα από τα πρώτα ακούσματα μου όταν ήμουν έφηβη. Εξακολουθεί να είναι ένας από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές. Δεν τον γνώριζα, δεν τον είχα δει ποτέ live και ξαφνικά δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον παραγωγό του που με ενημέρωνε πως ο Αλκίνοος ήθελε να μου μιλήσει. Ήταν σαν να μου είπαν πως θα σε πάρει τηλέφωνο ο Νικ Κέιβ. Ούτε εκείνος με γνώριζε, του μίλησαν για μένα. Σε κάθε περίπτωση, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης κι ένας σεμνός άνθρωπος· με ήθος και βάθος τεράστιο. Όπως είπα και του ίδιου δεν είναι άνθρωπος της εποχής μας, έχει έρθει από κάπου αλλού. Έχει ένα ήθος και μια ευγένεια, μια αγάπη για τον άνθρωπο που δεν ανήκει στην εποχή μας – σε μια εποχή όπου όλοι είναι «εγώ». Είναι διαφορετικός με μια έννοια συμπαντική, έχει άστρο. Οπότε ευχαρίστησα το Θεό που συνεργάζομαι και γνωρίζομαι με αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο. Και ταυτόχρονα δουλεύω το μεγαλειώδες κείμενο του Παπαδιαμάντη που είχα διδαχθεί στη σχολή με την συγκλονιστική δασκάλα και ηθοποιό Τιτίκα Νικηφοράκη.

Και τώρα που μοιράζεσαι μαζί του την ίδια σκηνή;

Με εμπνέει, με βελτιώνει ως καλλιτέχνη. Με κάνει πιο απλή, πιο γήινη, με βαθαίνει, με αλλάζει. Δουλεύω μ’ έναν άνθρωπο που είναι τόσο… άνθρωπος. Κι είναι όλη η ομάδα έτσι γύρω από τον Αλκίνοο. Είναι συγκινητική κι έχει μια πολλή μεγάλη χαρά αυτή η συνεργασία.

Ο ηθοποιός πρέπει να μιλάει για ένα συμπαντικό πόνο – κι όχι μόνο για τον προσωπικό του πόνο

Αυτός ο μικρός κύκλος συμπτώσεων που χαρακτηρίζει αυτή τη συνεργασία σε βάζει στη διαδικασία να πιστεύεις ότι τα πράγματα είναι ορισμένα από πριν μ’ έναν τρόπο;

Νομίζω λοιπόν πως έχει να κάνει με το τι έλκεις. Σε τι είσαι ανοιχτός. Όταν, για παράδειγμα, δεν είμαι καλά, έλκω άσχημα πράγματα. Όταν, πάλι, είμαι φωτεινή, συμβαίνει το αντίθετο.

Ο Αλκίνοος είναι ένα πολιτικοποιημένος καλλιτέχνης. Θεωρείς πως όλοι οι καλλιτέχνες πρέπει να εκτεθούν κατά τον ίδιο τρόπο;

Κανείς ως καλλιτέχνης δεν μπορεί να είναι αποκομμένος από όσα συμβαίνουν γύρω του. Ο Αλκίνοος ασχολείται με την κοινωνία κι εξελίσσεται κι ο ίδιος. Ακόμα και μέσα στη «Φόνισσα» τοποθετούμε κοινωνικές αναφορές για τις κακοποιημένες γυναίκες. Γιατί και η Φραγκογιαννού είναι μια πολύ βασανισμένη γυναίκα πριν οπλίσει το χέρι της. Ακόμα κι εγώ που λειτουργώ κάτω από ένα σκληρό κείμενο – όπως αυτό του Παπαδιαμάντη – αναγνωρίζω ότι μιλώ για κάτι πολύ μεγάλο που τροφοδοτεί την ερμηνεία μου με μια λάμψη. Ο ηθοποιός πρέπει να μιλάει για ένα συμπαντικό πόνο – κι όχι μόνο για τον προσωπικό του πόνο.

Μετά την Φραγκογιαννού επιστρέφεις στην «Ευρυδίκη» – σ’ ένα ρόλο κι έργο που σε σημάδεψε.

Πράγματι, η Ευρυδίκη ήταν και είναι κάτι πολύ δικό μου. Ασφαλώς και στην φετινή παραγωγή θα υπάρξουν αλλαγές – καθώς θα έχουμε δύο νέα πρόσωπα στο θίασο ενώ η πρόθεση του ο Δημήτρη Τάρλοου είναι να ξαναδεί την παράσταση. Εξάλλου, οκτώ χρόνια μετά, ούτε κι εμείς είμαστε ίδιοι κι αυτό θα μπολιάσει την προσπάθεια μας. Η παράσταση έχει ωριμάσει μέσα μας αλλιώς. Είμαι σίγουρη ότι θα αγγίξει κάτι πιο βαθύ.

Σου αρέσει να επιστρέφεις σε πράγματα που έχεις προσεγγίσει στο παρελθόν για να τα αναθεωρήσεις;

Ναι, πολύ. Ειδικά σ’ αυτήν την παράσταση ήθελα πολύ να επιστρέψω. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χάρηκα όταν ο Δημήτρης μου ανακοίνωσε την πρόθεση του να το επαναλάβουμε· γιατί είναι ένα κεφάλαιο που δεν έχει κλείσει ακόμα μέσα μου – και πιστεύω πως ούτε και για τον κόσμο. Είναι πολύ ωραίο που θα ξαναδούμε το έργο στη βάση του, που θα δούμε πως μας μιλάει τώρα. Είναι ένα έργο πολύ ανοιχτό. Οπωσδήποτε υπάρχει ο κίνδυνος να καταστραφούν κάποιες ποιότητες. Αλλά από την στιγμή που θα επιστρέψουμε μετά από οκτώ χρόνια ως άλλοι άνθρωποι, όλα είναι πιθανά.

Ωριμάζω ωραία. Εννοείται πως δεν με ευχαριστεί πάντα αυτή η ωριμότητα – με τρομάζει και λίγο

Τι έχει αλλάξει σε σένα αυτά τα οκτώ χρόνια;

Ωρίμασα περισσότερο.

Τι θυμάσαι από τον εαυτό σου πριν από οκτώ χρόνια;

Ήμουν πιο χαμένη στην προσωπική μου ζωή. Βίωνα μια κουνημένη περίοδο· δεν είχαν κατασταλάξει τα πράγματα στην προσωπική μου ζωή. Είχα πολλά ανοιχτά οικογενειακά, ερωτικά, επαγγελματικά θέματα ενώ τώρα αισθάνομαι ότι έχουν τακτοποιηθεί. Τώρα είμαι πιο γειωμένη.

Μεγαλώνεις. Σου στοιχίζει;

Καλέ, βέβαια και μου στοιχίζει! Ποια γυναίκα μεγαλώνει και είναι ευχαριστημένη που μεγαλώνει! Ασφαλώς, υπάρχει ομορφιά σε μια γυναίκα όταν ωριμάζει. Η γυναίκα, άλλωστε, είναι ένα πολύ ωραίο φρούτο. Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να βλέπω διαφορά από το πως ήμουν στα 20, πως στα 30 και τώρα που μπήκα στα 40 μου χρόνια. Ωριμάζω ωραία. Εννοείται πως δεν με ευχαριστεί πάντα αυτή η ωριμότητα – με τρομάζει και λίγο.

Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη;

Αμέ, περισσότερο. Επίσης, περιποιούμαι περισσότερο το σώμα μου… Αλλάζω και με τρομάζει αυτή η αλλαγή. Την ίδια ώρα επιβραβεύω την ωρίμανση που παρατηρώ σε μένα. Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα.

Στα 20, στα 30, στα 40 είχες – έχεις την αίσθηση ότι είσαι όμορφη;

Ομορφαίνω όσο μεγαλώνω. Μου αρέσω πιο πολύ όσο μεγαλώνω. Γιατί έρχεται από μέσα η ομορφιά. Κι έχει να κάνει με το πως αισθάνομαι με τον εαυτό μου. Νιώθω πιο όμορφη τώρα απ’ ότι στα 25 μου χρόνια. Ο συναισθηματικός κόσμος εγγράφεται στα πρόσωπα όλων μας.

Είχες πάντα επιτυχίες στ’ αγόρια;

Όχι. Καταρχάς, δεν καταλάβαινα ότι αρέσω. Μέχρι και οι φίλοι μου με κορόιδευαν. Μετά τα 30 κάτι άρχισα να υποψιάζομαι.

Πάντα έχουμε στη ζωή μας αυτό που αντέχουμε. Κι εγώ προηγουμένως δεν άντεχα να έχω ένα σύντροφο

Αγαπάς τον εαυτό σου;

Όσο μπορώ. Προσπαθώ να τον αγαπάω. Καμιά φορά το ξεχνάω. Γιατί ναι, είναι ζήτημα υπενθύμισης. Χρειάζεται να ταράζεις τον εαυτό σου. Άλλωστε, δεν αρκεί μόνο να τον αγαπήσεις αλλά και να τον συγχωρέσεις – εκεί είναι η δυσκολία. Να του συγχωρέσεις ότι έχει και πλευρές δυσάρεστες. Δεν είναι τυχαία τα σήματα που μας δίνει ο εαυτός μας, πρέπει να τον ακούμε, να θυμόμαστε να τον ακούμε. Κι όταν τρέχουμε ιλιγγιωδώς τον ξεχνάμε. Ειδικά κάνοντας την δουλειά του ηθοποιού, όπου συμβιώνεις με ρόλους, τον ξεχνάς άνετα. Και κάποια στιγμή φτάνεις ν’ αναρωτιέσαι: Μα που είναι η Κόρα;

Τι θαυμάζεις πάνω σου πιο πολύ;

Τα χείλη και τα πόδια μου. Αυτά μου αρέσουν. Γενικά όμως, μου αρέσω πιο πολύ αποτυπωμένη απ’ ότι live. Γράφω καλά και στο σινεμά και στο φωτογραφικό φακό. Από μικρή μου άρεσα πολύ αποτυπωμένη. Όταν με κοιτάζω στον καθρέφτη δεν τρελαίνομαι.

Ενισχύθηκε η αυτοπεποίθηση σου ως ηθοποιός ακριβώς επειδή “γράφεις” καλά;

Θυμάμαι να μου το λέει πρώτος ο Γιάννης Σμαραγδής. Είχα κάνει ένα κομπαρσιλίκι σε μια σειρά του, ούσα φοιτήτρια στη δραματική του Εθνικού όπου ήρθε και μου το είπε. Χρειάστηκα χρόνο για να το συνειδητοποιήσω.

Μιλάς για τον άνδρα σου συχνά. Είσαι ευτυχισμένη;

Είναι πολύ σημαντική η σχέση του καθενός με τον σύντροφο του. Και ο Παναγιώτης είναι η οικογένεια μου – η καινούργια μου οικογένεια – και της δίνω μεγάλη σημασία.

Είχες πάντα την ανάγκη της συντροφικότητας;

Μεγαλώνοντας την απέκτησα. Έχω περάσει από όλες τις φάσεις, όπως όλοι: Να θέλω να είμαι μόνη μου, ν’ αποζητώ σύντροφο και να μην έρχεται. Κι όταν ήμουν συνειδητά ευτυχής μόνη μου, ήρθε ο Παναγιώτης. Πάντα έχουμε στη ζωή μας αυτό που αντέχουμε. Κι εγώ προηγουμένως δεν άντεχα να έχω ένα σύντροφο. Δεν ξέρω αν φανταζόμουν τον εαυτό μου σε μια σχέση, μια νορμάλ σχέση.

Αυτή είναι η πρώτη νορμάλ σχέση;

Και η μοναδική. Και δεν θέλω άλλη.

Είσαι μονογαμική, δηλαδή;

Εντελώς. Πολλοί λένε ότι δεν είναι στη φύση μας αλλά εγώ πιστεύω ότι μετά από μια ηλικιακή φάση είναι.

Ο άνδρας μου είναι η πρώτη και η μοναδική νορμάλ σχέση μου. Και δεν θέλω άλλη

Θέλεις να γίνεις μητέρα;

Ναι, βεβαίως. Είναι ο επόμενος μου ρόλος. Πιστεύω πως η γυναίκα – και ο κάθε άνθρωπος – ολοκληρώνεται όταν γίνει γονιός. Αυτή είναι φύση μας. Όλα τα υπόλοιπα είναι επιβεβλημένα.

Δηλαδή, κοιτάζεις τα πιτσιρίκια γύρω σου με τρυφερότητα;

Χρόνια τώρα. Έχω ξεκινήσει από τ’ ανήψια μου. Αγαπάω πολύ τα παιδιά και θα είναι μεγάλο λάθος να το στερήσω αυτό από τον εαυτό μου.