Οδός Μαλασάνια 32
Ο ισπανικός τρόμος στα καλύτερα του με μια ιστορία που κρύβει πολύ…. πράμα πίσω από τους στοιχειωμένους τοίχους μιας παλιάς μαδριλένικης κατοικίας.
Υπόθεση
1976. Μια οικογένεια από την επαρχία φτάνει στη Μαδρίτη και εγκαθίσταται στο άδειο εδώ και τέσσερα χρόνια διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας που βρίσκεται στην γνωστή οδό Μαλασάνια. Τα πρώτα παράδοξα φαινόμενα ξεκινούν σχεδόν με το καλημέρα.
Αστικός μαδριλένικος τρόμος
Αγχωτικό, ατμοσφαιρικό, τρομακτικό αλλά πάνω από όλα πετυχημένο και ουσιώδες είναι το θρίλερ «Οδός Μαλασάνια 32» του νεοφερμένου Αλμπερτ Πίντο (η δεύτερη μόλις ταινία του μετά από το «Killing God» του 2017) ο οποίος επιχειρεί εδώ κάτι φιλόδοξο. Να προσδώσει στα χαρακτηριστικά μιας κανονικής οικογένειας τα κομμάτια ενός κινηματογραφικού εφιάλτη που αποτυπώνει τα μυστικά, τις ενοχές, τα ψέματα μιας ολόκληρης εποχής.
Η περίοδος που περιγράφει ο Πίντο δεν είναι τυχαία καθώς βρίσκεται στο κρίσιμο μονοπάτι μιας μεγάλης αλλαγής. Την εποχή του περάσματος της φρανκικής Ισπανίας στην δημοκρατία η οικογένεια των Ολμέδο φτάνει από την επαρχία στην μεγάλη πόλη με το όνειρο της καλής ζωής. Τα σύμβολα αυτής- η τηλεόραση, το τηλέφωνο, το ασανσέρ- γρήγορα θα χάσουν την αρχική θελκτική εικόνα τους και θα γίνουν τα μέσα της επαφής με το σκοτάδι.
Η ταινία διαθέτει εξαιρετικό timing στις σκηνές τρόμου, με τα απαραίτητα κλισέ να κάνουν πάρτι: απότομα κλεισίματα πορτών, φώτα που αναβοσβήνουν, πικάπ που παίζουν μόνα τους. Κάποια στιγμή ο τρόμος οπτικοποιείται και ο Πίντο αρχίζει να ξεδιπλώνει τα μυστικά της καλογραμμένης, πολυεπίπεδης και κυρίως έξυπνης ιστορίας του. Είναι τόσο σοφά και έντεχνα βαλμένη η κοινοτοπία του τρόμου στις καθημερινές συνήθειες της οικογένειας ώστε είναι δύσκολο να μην χειροκροτήσουμε τον τρόπο που ο σκηνοθέτης μετατρέπει κάποια νοσταλγικά σύμβολα σε εργαλεία του κακού. Το απρόσμενο φινάλε επίσης οδηγεί στην δυσοίωνη σκέψη ότι κανείς δεν μπορεί να νιώσει ασφαλής. Ούτε καν στο ίδιο του το σπίτι.
