Μόγλης, το «άγριο» αγόρι της ζούγκλας: Μύθος ή πραγματικότητα;

Ο Ντίνα Σανιτσάρ είναι ένα αγόρι που έζησε τον 19ο αιώνα και μεγάλωσε από λύκους – πολλοί πιστεύουν ότι ο Ντίνα ήταν η πραγματική έμπνευση πίσω από «Το Βιβλίο της Ζούγκλας» – αν και αξίζει να σημειωθεί ότι η πραγματική ιστορία δεν είναι τόσο διασκεδαστική όσο αυτή που γνωρίζουμε. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια τραγική ιστορία.

Ο Ντίνα ήταν ένα από τα πολλά άγρια ​​παιδιά που βρέθηκαν στην Ινδία, κατά τη διάρκεια των χρόνων, αποδεικνύοντας ότι η χώρα έχει μια μακρά ιστορία παιδιών που μεγαλώνουν από ζώα, όπως πάνθηρες, σκύλους, ακόμη και κοτόπουλα.

Το 1872, ο Ντίνα Σανιτσάρ ανακαλύφθηκε από μια ομάδα κυνηγών στην πολιτεία Ούταρ Πραντές. Το αγόρι περπατούσε στα τέσσερα, επικοινωνούσε με ήχους και ακολουθούσε μια αγέλη λύκων. Τότε το αγόρι, μαζί με τους λύκους, κρύφτηκαν μέσα σε μια σπηλιά. Όλο αυτό το θέαμα ήταν τόσο ενδιαφέρον όσο και τρομακτικό για τους κυνηγούς. Δεδομένου ότι το μυστηριώδες αγόρι τράβηξε το ενδιαφέρον τους, οι κυνηγοί ήταν αποφασισμένοι να το πάρουν μαζί τους. Αρχικά προσπάθησαν να το βγάλουν έξω από την σπηλιά, βάζοντας φωτιά. Όταν οι λύκοι και το αγόρι βγήκαν τελικά, οι κυνηγοί σκότωσαν τους λύκους και πήραν το αγόρι μαζί τους.

Οι κυνηγοί οδήγησαν τότε το αγόρι σ’ ένα ορφανοτροφείο, όπου εκεί βαφτίστηκε και του δόθηκε το όνομα Σανιτσάρ, που σημαίνει «Σάββατο» στα Ούρντου.

Ο Σανιτσάρ δυσκολεύτηκε πολύ στην προσαρμογή του, ενώ μάλιστα θεωρούνταν ότι έχει πολύ χαμηλό IQ. Παρ’ όλα αυτά, ο επικεφαλής του ορφανοτροφείου, σημείωνε τότε ότι το αγόρι φαινόταν «να δείχνει σημάδια λογικής και μερικές φορές πραγματική ευφυΐα». Στο ορφανοτροφείο, πολλοί προσπάθησαν να τον διδάξουν τα βασικά, αλλά ποτέ δεν κατάφερε να μάθει να μιλάει, να διαβάζει ή να γράφει.

Στην πορεία έμαθε να περπατάει κανονικά στα δύο πόδια, αλλά εξακολουθούσε να δυσκολεύεται με τα ρούχα και προτιμούσε να είναι γυμνός. Άλλωστε όταν έφτασε στο ορφανοτροφείο αρνήθηκε να φάει μαγειρεμένο φαγητό και ακόνιζε τα δόντια του σε κόκαλα.

Το αγόρι κατάφερε να κάνει έναν φίλο στο ορφανοτροφείο, καθώς εκεί ζούσε ακόμα ένα άγριο παιδί που μεγάλωσε επίσης με ζώα. Δεδομένου ότι και τα δύο αγόρια μεγάλωσαν στην ​​φύση, ήταν δύσκολο για εκείνα να ταυτιστούν με τους άλλους ανθρώπους και αυτός ήταν πιθανώς και ο λόγος για τον οποίο κατάφεραν να δημιουργήσουν αυτόν τον ξεχωριστό δεσμό μεταξύ τους.

Μία από τις λίγες ανθρώπινες συνήθειες που ο Σανιτσάρ ενσωμάτωσε στη ζωή του ήταν το κάπνισμα. Πολλοί πιστεύουν ότι το κάπνισμα τον οδήγησε αργότερα στο να αναπτύξει φυματίωση.

Η ανάπτυξη του Σανιτσάρ ήταν γενικά ανώμαλη: Ακόμη και μετά από 10 χρόνια ζωής ανάμεσα σε ανθρώπους, ήταν πολύ ανήσυχος, μόλις πέντε πόδια ύψος, είχε πολύ μεγάλα δόντια και χαμηλό μέτωπο. Έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας με λύκους, πρέπει να αισθανόταν μπερδεμένος και χωρισμένος από το σπίτι του. Ο Σανιτσάρ πέθανε το 1895 από φυματίωση. Ήταν μόλις 29 ετών.

Ένας τέτοιος καλλιτέχνης ήταν ο Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, ο οποίος έγραψε το διάσημο βιβλίο για τον Μόγλη, «Το Βιβλίο της Ζούγκλας». Ο συγγραφέας δεν επιβεβαίωσε ποτέ ότι ο χαρακτήρας του Μόγλη βασίστηκε στον Ντίνα ή Σανιτσάρ. Το βιβλίο εκδόθηκε περίπου 20 χρόνια μετά την ανακάλυψη του αγοριού από τους κυνηγούς.

Σε αντίθεση με τον Μόγλη, ο Ντίνα ή Σανιτσάρ δεν εγκατέλειψε τη ζούγκλα πρόθυμα και αναγκάστηκε να ζήσει στην ανθρώπινη κοινωνία. Παρόλο που επανήλθε, δεν κατάφερε ποτέ να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των γύρω του. Αφού πέρασε τα πρώτα 6 χρόνια της ζωής του ζώντας στη ζούγκλα ανάμεσα σε ζώα που θεωρούσε οικογένειά του, ήταν απλώς αδύνατο για αυτόν να λειτουργήσει ως άνθρωπος. Έτσι, για το υπόλοιπο της ζωής του, μέχρι και τον θάνατό του, συνέχισε να είναι αυτό το συναρπαστικά τραγικό ον που είχε ρυθμιστεί να είναι!

Πηγή: boredpanda