Σίλια Κατραλή: Όπως και το θέατρο έτσι και η μουσική είναι ομαδικό σπορ

Απόφοιτη της δραματικής σχολής Ίασμος του Βασίλη Διαμαντόπουλου, έχει γράψει σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστήσει σε θεατρικά έργα, έχει γράψει το μυθιστόρημα «Διάσπαση Προσευχής», ενώ η φυσιογνωμία της μας είναι οικεία από τις συμμετοχές σε τηλεοπτικά σήριαλ. Μέσα σε όλα αυτά η μουσική κατέχει μια ξεχωριστή θέση στη ζωή της αφού έχει πειραματιστεί με διαφορετικά είδη μουσικής ως frontwoman σε συγκροτήματα, ενώ η έμπνευση που είναι διάχυτη στην καλλιτεχνική της ζωή διοχετεύτηκε και στη δημιουργία τραγουδιών.

Η γνωριμία με τον Νικόλα Αδέσποτο στάθηκε η αφορμή για να μας παρουσιάσει φέτος την πρώτη της δισκογραφική δουλειά. Προάγγελος αυτής τα «Κρίνα λευκά», ένα εναλλακτικό up tempo – swing τραγούδι σε στίχους και μουσική του Νικόλα Αδέσποτου και ενορχήστρωση του Βαγγέλη Καραπέτρου.

Το videoclip δεν θα μπορούσε να μην αποτελεί ταινία μικρού μήκους, ενώ το χιούμορ και ο σαρκασμός που χαρακτηρίζουν τη Σίλια Κατραλή είναι ευδιάκριτα μέσα στο σενάριο αλλά και στη σκηνοθεσία που υπογράφει η ίδια μαζί με τους Βασίλη Καγκελάρη και Ελένη Γαλίτη.

Τα «Κρίνα λευκά» είναι ένα τραγούδι που είχε γράψει ο Νικόλας λίγο καιρό πριν αποφασίσουμε εμείς να κάνουμε αυτό το άλμπουμ, έτσι απλά ήρθε και «κόλλησε» με τα υπόλοιπα τραγούδια. Και χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό διότι δεν υπήρχε κάποιο σχέδιο για δίσκο, απλά προέκυψε και αυτό συνέβη κυρίως λόγω του Νικόλα. Η συνεργασία αυτή ήρθε από την ανάγκη να μελοποιηθούν οι στίχοι δυο τραγουδιών δικών μου και εξελίχθηκε σε μία δυνατή φιλία και στην εξ ολοκλήρου καλλιτεχνική επιμέλεια του συνόλου των τραγουδιών του άλμπουμ.

Στην τέχνη, στη φύση και στη ζωή γενικότερα οι απαντήσεις βρίσκονται στο “μαζί”, στη συλλογικότητα, στο πρώτο πληθυντικό

Σαφώς υπάρχουν. Όπως νομίζω συμβαίνει σε κάθε άλμπουμ. Οι ομοιότητες απορρέουν από τις ενορχηστρώσεις του Βαγγέλη Καραπέτρου που λειτουργούν ως κόλλα που συντηρεί τα χρωματιστά αυτά παραμύθια πάνω στο τοίχο της πραγματικής πραγματικότητας, καθώς και από την καλλιτεχνική επιμέλεια του Νικόλα Αδέσποτου ο οποίος είχε ένα ρόλο θηριοδαμαστή μέσα στο πρότζεκτ. Με τη καλή έννοια πάντα!. Στη προκειμένη περίπτωση το θηρίο ήμουν εγώ, που γενικώς διατηρώ διαφορά αντιφατικά και κυκλοθυμικά στοιχεία που θα δυσκόλευαν πάρα πολύ τη δημιουργία ενός συμπαγούς ολοκληρωμένου συνόλου τραγουδιών. Όλοι και όλα έπαιξαν το ρόλο τους.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να κοιτάζει κανείς τον κόσμο. Νομίζω πως στο «Ελεύθερο κάμπινγκ» επιλέξαμε να δούμε αυτόν τον κόσμο μέσα από μία μέθοδο την οποία θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «ποιητική συναίσθηση». Είναι μια ενδιαφέρουσα άσκηση νοητικής ζωντάνιας. Δε θα μπορούσα παρά να είμαι ευγνώμων. Όπως και το θέατρο έτσι και η μουσική είναι ομαδικό σπορ. Στην τέχνη, στη φύση και στη ζωή γενικότερα νομίζω πως οι απαντήσεις βρίσκονται στο μαζί, στη συλλογικότητα, στο πρώτο πληθυντικό. Το νερό για παράδειγμα υπάρχει πάνω στη γη επειδή το υδρογόνο που έχει μόνο ένα ηλεκτρόνιο νιώθει μοναξιά και χρειάζεται οξυγόνο.

Θα είναι στη διάθεση σας μέσα στον Σεπτέμβρη.

Ξεκίνησα να γράφω όταν ήμουν εννέα. Ήταν ένα θεατρικό έργο που αφορούσε μαθητές δημοτικού και ουσιαστικά απενοχοποιούσε και εξυμνούσε με τον τρόπο του την «κοπάνα». Δύσκολες εποχές! Στη πορεία προέκυψαν διάφοροι ουσιώδεις και επουσιώδεις παραλογισμοί. Επιπλέον γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, όπου υπήρχε γενικώς  μία αγάπη για τη γλαφυρή πολυλογία, παρόλο που η τηλεόραση τα τελευταία χρόνια την καταστρέφει συστηματικά. Νομίζω πως πάντοτε είχα ένα πρόβλημα με το χρόνο και μια βιασύνη για τα πάντα. Κρίνοντας βέβαια από τις εποχές φαντάζομαι πως είναι και αυτό μέσα στο πρόγραμμα της παγκόσμιας απερισκεψίας. Έχω βιαστεί πολύ να κάνω πράγματα και να τους δώσω μορφή κυρίως σκηνικά. Η πρώτη μου παράσταση σε κείμενο και σκηνοθεσία δίκη μου ανέβηκε στο Χυτήριο όταν ήμουν 19. Αν με ρωτούσες τώρα τι θα άλλαζα, θα σου έλεγα τα πάντα! Θα κρατούσα βέβαια τους συνεργάτες μου, – ήμασταν τρομερή παρέα! Μετά ακολούθησαν διαφορά τέτοια εγχειρήματα, ένα από αυτά ήταν και το βιβλίο. Κατά τον ίδιο τρόπο και τα τραγούδια. Νομίζω πως είχα γενικότερα μια αίσθηση κυνηγητού όσο αναφορά το θέμα της δημιουργίας.

Κυρίως από τον έρωτα και τον θάνατο, γιατί μόνο αυτά είναι σίγουρο πως υπάρχουν.

Τα ηλεκτρονικά περιοδικά και τα blogs μπορεί να είναι χρήσιμα, ενημερωτικά και διασκεδαστικά. Είναι σαφώς μεγάλο πράγμα να υπάρχει πρόσβαση σε τόση συσσωρευμένη πληροφορία στην άκρη των δακτύλων σου. Ωστόσο το να πηγαίνεις  στο διαδίκτυο για λογοτεχνία είναι σα να πηγαίνεις στα Μακντόναλτς για να φας γκουρμέ πιάτο.

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όμως όλα έχουν σχέση με το γράψιμο. Όμως για να σου απαντήσω, με ενθουσιάζουν τα ποτάμια, η βροχή, η άγρια φύση, η μυθολογία, ο διαλογισμός, οι αστερισμοί, η μουσική, ο έρωτας τα ινδιάνικα τοτέμ, η ιαπωνική κουλτούρα, το κάμπινγκ, οι αρχαίοι πολιτισμοί, το γαλλικό και το νορβηγικό σινεμά, ο χορός, το Ζεν, τα ταξίδια, το τσίρκο και τα ντόνατς.

Η αλήθεια είναι πως ούτε εγώ ξέρω τι περιμένω από ‘μένα. Θεατρικά θα ανεβεί για δεύτερη σεζόν η παράσταση μου «Μπαρόβιοι αστροναύτες» σε νέο θέατρο, με νέους και παλιούς συντελεστές. Μουσικά ετοιμάζουμε κάτι παράδοξο, μπορεί και να πετύχει. Όμως είναι λίγο νωρίς ακόμη για να μιλήσουμε γι’ αυτό όπως του ταιριάζει…