Η παρθένος του Αυγούστου
Ο γιος του Φερνάντο Τρουέμπα, Χονάς, κατασκευάζει μια τρυφερή ιστορία μοναξιάς και έρωτα στην Μαδρίτη που βραβεύτηκε στο φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι.
Υπόθεση
Η 33χρονη Εύα περιπλανιέται στους δρόμους της Μαδρίτης ψάχνοντας να βρει την θέση της σε ένα κόσμο που δείχνει να πάσχει από ειλικρίνεια και ανθρωπιά.
Το θαύμα του Δεκαπενταύγουστου
Μοναξιές στην αυγουστιάτικη Μαδρίτη (που θυμίζει Αθήνα) με την αποξένωση, τις άδειες σχέσεις και την μεταφυσική ανάγνωση της ζωής. Θα μπορούσες να το βρεις και ενδιαφέρον αν ο Χονάς Τρουέμπα δεν το παράκανε με τις κουβέντες περί αμερικανικής φιλοσοφίας, καλλιτεχνικού σινεμά (σε μια από τις εξόδους της η Εύα επισκέπτεται αίθουσα τέχνης που παίζει Μπέργκμαν και Αγγελόπουλο αλλά πέφτει πάνω στον πρώην της) και άλλων «βαθυστόχαστων» αναλύσεων γύρω από το νόημα της ζωής.
Η Εύα, ηθοποιός που έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει το επάγγελμα, ψάχνει να κάνει ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή της αλλά δεν γνωρίζει τον τρόπο. Αρκείται στην ειλικρίνεια και την παρόρμηση. Κάπως έτσι γνωρίζει νέους ανθρώπους, χορεύει με μανία, ερωτεύεται απρόσμενα. Φυσικά υπάρχουν και οι ανούσιες σχέσεις ή τα εύκολα τσιτάτα όπως το επεισόδιο με τα ρέικι και τσάκρα ή οι ατάκες τύπου «είναι δύσκολο να βρεις τον πραγματικό εαυτό σου».
Όλα όμως ξεπερνιούνται καθώς έχεις την περιέργεια να δεις που το πάει ο σκηνοθέτης. Το φινάλε της «Παρθένου τον Αύγουστο» είναι μια κραυγή σουρεαλισμού και απελπισίας που σηκώνει πολλή κουβέντα. Στο σύμπαν ενός Μπουνιουέλ το εν λόγω εύρημα θα είχε σίγουρα γούστο και θεία χάρη. Εδώ όμως μοιάζει με ουρανοκατέβατη κεραμίδα που πέφτει στο κεφάλι μας. Παρακαλώ σκύψτε και προχωρήστε παρακάτω.
