Κατερίνα Βρανά: Όταν συνειδητοποίησα ότι μπορεί να πεθάνω ένιωσα ικανοποιημένη με τη ζωή μου

Η Κατερίνα Βρανά είναι ένα αστείο, πολύ αστείο κορίτσι. Και είναι ok με αυτό. Όχι μόνο επειδή σημαίνει πως κάνει καλά τη δουλειά της αλλά επειδή την ίδια ώρα επιβιώνει χάρη στο χιούμορ της.

Περπατάει με μιαν αβεβαιότητα. Μιλάει με μια συστολή. Και βλέπει με μεγάλη δυσκολία. Παρόλα αυτά, η Κατερίνα είναι το κορίτσι που επί τρεις ώρες στο σπίτι της θα σε πείσει πως όλα αυτά είναι κάπου ξεχασμένα και πως η ζωή είναι για να την γελάς.

«Το καινούργιο μου σλόγκαν είναι “40 για πάντα”. Εκεί έχω παρκάρει. Στα 40 μου αρρώστησα κι αυτά τα δύο χρόνια τα έχω χάσει. Οπότε, δεν μεγαλώνω άλλο, προς το παρόν» λέει.

Από μικρή, θυμάται τον εαυτό της πάνω σε μια σκηνή. Μοιράζεται την ανάμνηση της πρώτης φοράς, όταν σε ηλικία 9 ετών ανακοίνωσε στους γονείς πως θα γίνει ηθοποιός. «Μπράβο Κατερίνα! Στ’ αρχίδια μας» της απάντησαν, εξηγώντας πως η απενοχοποιημένη πλάκα είναι οικογενειακή υπόθεση.

Βεβαίως, η μικρή Κατερίνα δεν πτοήθηκε. Μεγάλωσε, σπούδασε θέατρο στην Αγγλία, έκανε μαθήματα στο Actors Studio του Λονδίνου, πειραματίστηκε με τον κωμικό αυτοσχεδιασμό και πολύ γρήγορα ξεκίνησε να κάνει stand up. «Εκεί κλείδωσα. Είναι πολύ βαθιά ικανοποίηση να κάνεις αυτό που θέλεις. Με φαντάζεσαι να γινόμουν marketing manager;».

Στον απόλυτα κορεσμένο χώρο του αγγλικού stand up, το CNN όχι μόνο την ξεχωρίζει σ’ ένα ρεπορτάζ του αλλά την αναδεικνύει ως την καλύτερη γυναίκα του είδους στον κόσμο. Ξαφνικά, βρέθηκε να ζει ένα επαγγελματικό όνειρο, ταξιδεύοντας στη μισή υφήλιο. Πολύ γρήγορα είχε international κοινό – «όχι σαν αυτό που “πιάνει” ο Σεφερλής» διευκρινίζει.

Σ’ αυτήν την ιλιγγιώδη πορεία προς τα πάνω μπήκε ένα pause. Δεν φοβάται να το ονομάσει ούτε αρρώστια, ούτε αναπηρία. Κι επίσης, δεν εισπράττει τη φάση της ως παύση· αφού λέει πως τώρα την γνωρίζουν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι. Προφανώς και είναι πολλά που της την σπάνε τα τελευταία χρόνια αυτού του υπερβατικού αγώνα επιβίωσης. Πιο πολύ της την σπάει η γυμναστική. «Η άθληση ήταν πάντα ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου. Δεν την άντεχα παρότι από μικρή έκανα στίβο και μπαλέτο. Τώρα μου φαίνεται σαν μια αιώνια προθέρμανση. Κάνω ασκήσεις που δεν κορυφώνονται κάπου, δεν είναι ότι θα πάω να τρέξω ή θα χορέψω. Είναι απλώς ένα γαμημένο ζέσταμα».

Παρόλα αυτά, εμφανίζεται στην πόρτα με χαρούμενο sport look, όμορφη, με σκουλαρίκια κάτω από τις πυκνές της μπούκλες και πολύχρωμα βραχιόλια στα μακριά της χέρια. Η Κατερίνα δεν αστειεύεται. Και δεν τα παρατάει με τίποτα. Επιστρέφει δριμύτερη με το super hit της «Σχεδόν πέθανα». Σχεδόν.

Όσο θυμάσαι τον εαυτό σου είχες πάντα πλάκα;

Ήμουν εξωστρεφής ναι. Ένα χαρούμενο και χαζοχαρούμενο παιδί. Στις παρέες ήμουν αυτή που έλεγε βλακείες, όχι αυτή που έλεγε ατάκες. Πάντα γελούσα. Όμως, στην οικογένεια μου είμαι η λιγότερο αστεία – απλώς οι υπόλοιποι δεν το έχουν κάνει επάγγελμα.

Χωρίς το χιούμορ σου τι θα έκανες;

Με βοήθησε πάρα πολύ. Κι εφόσον είναι όλη η οικογένεια μου έτσι, ήταν κι αυτό πολύ ενθαρρυντικό.

Έχεις σκεφτεί πως θα μπορούσατε να κάνετε το Vranas show;

Μην βάζεις ιδέες. Αν και θα το ήθελα πολύ!

Υπήρξαν στιγμές που φοβήθηκες πως θα χάσεις το χιούμορ σου λόγω της κατάστασης;

Όχι. Όταν συνήλθα από το κώμα, φάνηκε ότι το χιούμορ μου είχε μείνει αλώβητο.

Το γεγονός ότι πήγα να πεθάνω δεν σημαίνει πως τα έλυσα όλα, ούτε ότι είδα το φως της αποκάλυψης

Μετά από αυτήν την μεγάλη περιπέτεια, ποια κομμάτια της Κατερίνας έχεις αφήσει πίσω;

Ακόμα παλεύω πάρα πολύ με το άγχος. Είναι ένας από τους λόγους που έφτασα εκεί που έφτασα κι όσο καλυτερεύω, δυστυχώς, νιώθω ότι επανέρχεται.Το γεγονός ότι πήγα να πεθάνω δεν σημαίνει πως τα έλυσα όλα, ούτε ότι είδα το φως της αποκάλυψης. Άσε που νιώθω ένα μεγάλο παράπονο γι’ αυτό.

Δηλαδή;

Πήγα να πεθάνω και δεν το πήρα χαμπάρι. Ονειρευόμουν κανονικότατα μέσα στο κώμα. Είχα, λέει, πάει στον Καναδά για παραστάσεις οι οποίες ήταν σκέτη αποτυχία· το κοινό δεν γελούσε. Στη γλώσσα των stand up comedians αυτό λέγεται «θάνατος». Όταν δεν γελάσει το κοινό και δεν πας καλά, γυρνάς στους συναδέλφους σου και λες «πέθανα». Και, στο όνειρο, «πέθαινα» πάνω στη σκηνή. Θυμάμαι, λοιπόν, να συνέρχομαι από το κώμα και ν’ ανακουφίζομαι που η φάση στον Καναδά ήταν όνειρο. Δεν είχα «πεθάνει», δηλαδή, ήμουν… απλώς σε κώμα! Ονειρευόμουν, επίσης, ότι πήγαινα Λύκειο κι έδινα εξετάσεις. Όταν ξύπνησα σκεφτόμουν πως «χίλιες φορές η Εντατική από τις Πανελλήνιες»!

Είσαι τελειομανής;

Και ναι και όχι. Μπορώ να είμαι, αλλά προσπαθώ να το κρατώ υπό έλεγχο. Η μητέρα μου, ας πούμε, είναι αγχωτική και νευρωτική με τα μικρά πράγματα· ενώ όταν πήγα να πεθάνω ήταν πολύ ψύχραιμη.

Έχεις κάνει μια τρομακτική υπέρβαση. Είσαι περήφανη για την πρόοδο που έχεις σημειώσει μέχρι τώρα;

Είμαι περήφανη για το σώμα μου, όχι για μένα. Λατρεύω το σώμα μου, γιατί με κρατάει ζωντανή. Συνειδητοποιώ πόσο άκυρες ψυχώσεις έχουμε με το σώμα μας. Έχουμε κυτταρίτιδα, έχουμε μαυρίσει αρκετά το καλοκαίρι, μας πάει το μαγιό; Όμως, όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Αν το σώμα σου σε πάει εκεί που θες, για να δεις αυτά που θες, για να επικοινωνήσεις μ’ εκείνους που θες και να τρως αυτά που θες, δεν χρειάζεσαι τίποτ’ άλλο. Αυτή είναι η ουσία του σώματος. Aγάπα το συκώτι σου, τα νεφρά σου και μετά αγάπα τον πισινό σου, το στήθος σου, τα μπούτια σου κτλ.

Ματαιώσεις σε πιάνουν;

Ναι. Νομίζω πως δυσκολεύομαι πιο πολύ τώρα – κυρίως με το πόσο αργά πάει η ανάρρωσή μου. Δεν είναι μια στάσιμη κατάσταση, υπάρχει περιθώριο βελτίωσης. Η κατάσταση μου δεν επιδέχεται εγχείρησης ή φαρμακευτικής αγωγής. Οπότε είμαι εγώ που πρέπει να συνεχίσω να προσπαθώ (αναπαριστά το θόρυβο του ροχαλητού): Να προσέχω το ανοσοποιητικό μου σύστημα, να τρώω υγιεινά, να κάνω φυσικοθεραπεία, λογοθεραπεία, εργοθεραπεία – δηλαδή άντε και γ@@σου!

Τι λένε οι γιατροί; Υπάρχουν ελπίδες να επανέλθεις πλήρως;

Είναι συγκρατημένα αισιόδοξοι. Κανένας γιατρός δεν μου είπε πως «δεν θα ξαναμπορέσεις να»… Κανείς. Όλοι – από τη Μαλαισία και την Ελλάδα έως την Αγγλία και την Ελβετία – είπαν «θα δούμε». Βεβαίως, όλοι συμφωνούσαν πως ό,τι μου συνέβη ήταν αδιανόητο. Κι αφού μου συνέβη, είναι απίθανο που επέζησα. Κι αφού επέζησα είναι αδιανόητο που εργάζομαι και ζω σχετικά καλά. Μάλλον, κάπως έτσι θεώρησα πως τίποτα δεν είναι αδύνατον.

Στην Ελλάδα τον ανάπηρο τον φοβόμαστε; Τον ντρεπόμαστε;

Είναι too much να σε ρωτήσω αν έχεις κερδίσει κάτι από αυτή την μεγάλη περιπέτεια;

Φυσικά κι έχω μάθει περισσότερα για μένα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορώ να τα κάνω πράξη. Κυρίως, προσπαθώ ν’ αφήσω πίσω μου κάποια πράγματα αλλά στην ουσία είμαι ο ίδιος άνθρωπος.

Πάντως, όλη αυτήν τη διαδρομή την έχεις μετατρέψει σε υλικό παράστασης.

Στ’ αλήθεια, δεν χρειάστηκε να επινοήσω υλικό γι’ αυτή την παράσταση. Απλώς περιέγραψα όσα μου συνέβησαν. Κι ευτυχώς, μέσα σε μια τόσο τραγική κατάσταση συνέβησαν πολλά αστεία πράγματα. Να φανταστείς πως ο Μαλαισιανός χειρουργός μου, άρχισε να μου μιλάει ελληνικά κι εγώ νόμιζα ότι είχα παραισθήσεις. Τελικά, ήξερε όντως ελληνικά γιατί είχε κάνει το αγροτικό του στο Ρέθυμνο. Στο μεταξύ, νοσηλεύτηκα σε μια πόλη που λέγεται Μαλάκα. Καταλαβαίνεις τι εννοώ όταν λέω ότι δεν χρειάστηκε να επινοήσω υλικό, ήταν όλα έτοιμα! Ας πούμε, στην Εντατική της Μαλαισίας η ατμόσφαιρα ήταν σαν να είχαμε πάρτι. Η οικογένειά μου έκανε πλάκα και γελούσε με τους γιατρούς και τις νοσοκόμες. Ίσως συνέβη αυτό που λένε ότι στη ζωή προσελκύεις καταστάσεις που σε αντιπροσωπεύουν.

Πως ήταν η πρώτη φορά που ανέβηκες ξανά στη σκηνή;

Εμφανίστηκα στο Βεάκειο τον Ιούνιο του 2018 όταν οι συνάδελφοί μου κωμικοί έκαναν το «V for Vrana»· και ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί. Ήταν τόσο συγκινητικό. Βγήκα στη σκηνή στο τέλος της βραδιάς, μίλησα για την εμπειρία μου κανένα πεντάλεπτο και όλο αυτό βγήκε αυθόρμητα πολύ αστείο. Το θέατρο ήταν γεμάτο με 2.000 ανθρώπους οι οποίοι μου έστειλαν ένα τεράστιο κύμα αγάπης και άπειρο γέλιο. Το κακό είναι ότι δεν μπορούσα να τους δω γιατί είμαι ημίτυφλη – γαμώτο!

To κοινό σου έχει αυξηθεί;

Ναι, πάρα πολύ. Πάντα είχα μια μεγάλη γκάμα ηλικίας στους θεατές μου, απλώς τώρα με παρακολουθεί κόσμος που δεν ήξερε καν τι είναι το stand up.

Θα έλεγε κανείς πως μπήκε ένα pause στην εξέλιξη σου…

Το ακριβώς αντίθετο. ‘Όλο αυτό έδωσε φοβερό boost στην καριέρα μου ειδικά στην Ελλάδα. Επίσης, μου λένε ότι το Μαλαισιανό κοινό περιμένει να επιστρέψω εκεί.

Είχες στημένη καριέρα σε Ευρώπη, Ασία, Αυστραλία και Αμερική. Σου λείπει αυτή η διάσταση της δουλειάς σου;

Απίστευτα πολύ. Μου λείπουν οι ξένοι κωμικοί φίλοι μου. Πριν από λίγο καιρό, συμμετείχα στο lockdown loughaton, 24 ώρες stand up με συμμετοχές από όλο τον κόσμο μέσω zoom: 122 κωμικοί από 34 χώρες για 10′ ο καθένας. Χάρηκα τόσο πολύ που είδα τόσους φίλους! Μόλις τελειώσει η φάση με τον κορωνοϊό θέλω να ξαναρχίσω τα ταξίδια. Το Μάιο και τον Ιούνιο είχα προγραμματίσει εμφανίσεις στην Αγγλία.

Οι φίλοι σου παρέμειναν φίλοι σου;

Ναι ευτυχώς (γέλια)! Έχω φίλους- διαμάντια. Η οικογένεια και οι φίλοι μου ήταν πάντα εδώ και με στήριξαν απίστευτα.

Στο θέατρο έρχονται και άνθρωποι με κινητικά προβλήματα;

Ναι, συχνά. Βγάζουμε και selfie με τίτλο «ΑΜΕΑ forever». Το περίεργο είναι πως με πλησιάζουν κάποιοι αρτιμελείς και μου λένε ότι δεν τους αρέσει η λέξη αναπηρία. Κι αναρωτιέμαι, η λέξη τους μάρανε;

Για πολλούς ανθρώπους αυτή τη στιγμή είσαι πρότυπο· είσαι ένα από τα πιο ορατά άτομα με κινητικά προβλήματα ενώ οι περισσότεροι αναγκάζονται να είναι αόρατοι. Πώς το αντιμετωπίζεις αυτό;

Πραγματικά ελπίζω ότι δημιουργώ ένα υγιές πρότυπο για την αναπηρία στα μάτια των πολλών. Με το που αρρώστησα φρίκαρα με την διαφορετική αντιμετώπιση που έχει η Ελλάδα σε θέματα αναπηρίας. Στην Αγγλία, για παράδειγμα, τα ΑΜΕΑ είναι ενεργά μέλη της κοινωνίας. Στην Ελλάδα, όπως είπες, είναι σχεδόν αόρατα. Άσε που εδώ υπάρχει έξτρα βαθμός δυσκολίας στη μετακίνηση γενικά. Έχεις σπάσει το πόδι σου; Είσαι ηλικιωμένος, μαμά με καροτσάκι, είσαι τουρίστας που κουβαλά ένα σκασμό βαλίτσες, είσαι γιαγιά με καροτσάκι της λαϊκής; Την πάτησες! Στην Αγγλία, παντού υπάρχει διευκόλυνση για όλους αυτούς τους ανθρώπους. Στην Ελλάδα όμως, τον ανάπηρο τον φοβόμαστε; Τον ντρεπόμαστε; Γι’ αυτό ήθελα να κάνω την παράσταση αυτή στην κατάσταση που είμαι και η οποία αντανακλά την κατάσταση χιλιάδων άλλων ανθρώπων. Νομίζω ότι είναι γαμάτο που το κοινό με εμψυχώνει και με βλέπει να βελτιώνομαι από παράσταση σε παράσταση. Γίνεται κυριολεκτικά μέρος της αποκατάστασής μου.

Νομίζω ότι είναι γαμάτο που το κοινό με εμψυχώνει και με βλέπει να βελτιώνομαι από παράσταση σε παράσταση. Γίνεται μέρος της αποκατάστασής μου.

Το μοίρασμα των πολύ προσωπικών δεδομένων με το κοινό σου πώς είναι;

Το έκανα πάντα. Και δεν μπορούσα να σταματήσω. Στ’ αλήθεια, δεν ξέρω αν το κοινό ενδιαφέρεται ν’ ακούσει την περιπέτεια μου με το χέσιμο αλλά αφού έχει έρθει να με δει, καλό είναι να γνωρίζει ότι είναι και αυτό μέρος της εμπειρίας. Είναι πολύ φυσικό να βασίζομαι σ’ αυτό το υλικό για να κάνω μια παράσταση. Εκείνο που προσέχω είναι να μην εμπλέκω την προσωπική ζωή των ανθρώπων γύρω μου. Εγώ χαίρομαι να «ξεφτιλίζομαι», είναι κάπως δουλειά μου.

Έχει ένα χαρακτήρα αποδοχής όλο αυτό;

Νομίζω ότι το stand up έχει να κάνει απολύτως με την αποδοχή. Στέκεσαι πάνω στη σκηνή, δεν στηρίζεσαι σε κάποιο ρόλο αλλά αντίθετα σε δικές σου εμπειρίες και ζητάς από το κοινό όχι μόνο να σ’ ακούσει αλλά και να γελάσει μαζί σου. Γι’ αυτό αν αισθανθείς ότι ο κόσμος δεν γελάει είναι σαν μια χυλόπιτα στα μούτρα.

Σχεδόν… πέθανες. Αυτή η παράσταση ξορκίζει και το φόβο σου για το τέλος;

Όταν συνήλθα από το κώμα ένιωθα μια ευδαιμονία και μια αγάπη για όλους, κυρίως για τα μηχανήματα που με κρατούσαν στη ζωή! Ένιωσα ότι τα πάντα είναι αγάπη. Εννοείται πως όλοι αναρωτιόντουσαν τι ναρκωτικά είχα πάρει. Αλλά, σε γενικές γραμμές, αυτό είναι που κράτησα περισσότερο: Πως όλα είναι αγάπη, όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό. Κι αυτό ήθελα να περάσω στις παραστάσεις μου. Δεν ήθελα να μελαγχολήσει το κοινό μου αλλά να αισθανθεί μέρος της διαδρομής μου και να καταλάβει πως δεν πειράζει που τα πράγματα ήρθαν έτσι. Ήθελα οι παραστάσεις μου να είναι πάρτυ γέλιου κι αγάπης.

Νιώθεις πως υπάρχει κόσμος που παίρνει κουράγιο από την προσπάθεια σου;

Αυτή είναι η μεγαλύτερη μου χαρά. Και δεν το περίμενα. Περίμενα ίσως ότι ο κόσμος θα είναι ελάχιστα παραπάνω φιλικός προς την αρρώστια, προς την αναπηρία. Γιατί αν γελάς με κάτι, το ελαφραίνεις φοβερά. Με πωρώνει που έρχονται να με δουν άνθρωποι με σοβαρές κινητικές δυσκολίες. Δυστυχώς, σε όσα θέατρα έχω παίξει – με εξαίρεση το ΚΠΙΣΝ, τη Στέγη και το Μέγαρο – δεν υπάρχει πρόσβαση στη σκηνή. Εγώ μπορώ να σηκωθώ και να κάνω μερικά βήματα και έτσι το ξεπερνάω. Οι άλλοι; Ηθοποιοί, ομιλητές κτλ. που δεν μπορούν να σηκωθούν από το αμαξίδιο πώς θ’ ανέβουν στη σκηνή; Πιστεύω ότι παντού έπρεπε να υπάρχει πρόσβαση. Μια φορετή ράμπα κοστίζει πενήντα ευρώ- έλεος γαμώτο!

Διανύω μια περίοδο που μπορεί να περιγραφεί ως περίοδος «άι σιχτίρ».

Έχεις επανεφεύρει τη σκηνική σου παρουσία; Η ταχύτητα σου στο λόγο, για παράδειγμα, ήταν ένα από τα σκηνικά σου χάπενινγκ και ταλέντα.

Προφανώς. Δουλεύω με αυτά που έχω. Δεν μπορώ να μιλήσω πολύ γρήγορα πια, αν και αυτό όσο πάει βελτιώνεται. Από την άλλη κάποια πράγματα είναι πιο αστεία όταν λέγονται αργά. Επίσης, δεν μπορώ να κινούμαι άνετα πάνω-κάτω στη σκηνή, είμαι στάσιμη σ’ ένα αμαξίδιο, οπότε κουνάω πολύ τα χέρια μου για έμφαση, σαν ανεμόμυλους.

…στους οποίους θα μπλέκονται τα μαλλιά σου;

Τα μαλλιά μου μπλέκονται στο χειλόφωνο και στα σκουλαρίκια.

Αστεία αλλά και κοκέτα.

Μου αρέσουν πολύ τ’ αξεσουάρ.

Είχες το φόβο για το πως θα σε βλέπουν οι άλλοι;

Ο χι. Αυτό το έχω λύσει από παλιά. Στο παρελθόν είχα ούτως ή άλλως πολύ λίγες ντροπές και τώρα με την αρρώστια, μου έχουν φύγει σχεδόν όλες.

Έχει αλλάξει το πως βλέπεις εσύ τον εαυτό σου;

Όχι γιατί όλο αυτό το πέρασα με τον εαυτό μου. Ήταν τόσο σταδιακό και αναγνώριζα τον εαυτό μου σε κάθε βήμα. Δεν έχει δημιουργηθεί κάποια απόσταση μέσα μου.

Δηλαδή, τις φάσεις αυτολύπησης τις πέρασες ελαφρά;

Τώρα τα περνάω αυτά. Τώρα, διανύω μια περίοδο που μπορεί να περιγραφεί ως περίοδος «άι σιχτίρ». Ξέρεις, μετά τον πρώτο χρόνο, θεώρησα ότι τα βαριά τα είχα αφήσει πίσω μου. Ε, λοιπόν, όχι! Έχει και μακροχρόνιες επιπτώσεις. Για παράδειγμα επηρεάστηκαν τα ούλα μου, έσπασε παλιό σφράγισμα, πρέπει να κάνω εμφύτευμα, άστα να πάνε! Εκεί με πιάνει μια γκρίνια!

Σε μια σχέση νομίζω πρέπει να υπάρχει ένα απόλυτο πάρε – δώσε. Αυτή την στιγμή, δεν είμαι σε φάση να δώσω πολλά. Πρέπει να συγκεντρωθώ στον εαυτό μου.

Και τι σου φτιάχνει το κέφι;

Η πίτσα, το σουβλάκι με πίτα, τα αυγά ποσέ με μπέικον – γενικά το φαγητό. Βέβαια, προσπαθώ να κρατώ μια ισορροπία μεταξύ υγιεινού φαγητού και του απόλυτου βρώμικου γιατί πιστεύω πως όλα χρειάζονται.

Τ’ αγόρια δεν είναι μέσα σε αυτά που σου φτιάχνουν το κέφι;

Και βέβαια είναι! Αυτή τη στιγμή είμαι ελεύθερη. Είχα σχέση, αλλά η αρρώστια δεν βοηθάει.

Σου λείπει που δεν έχεις σύντροφο;

Όχι, καθόλου, ειδικά αυτή την εποχή. Δεν θέλω να έχω παραπάνω δεσμεύσεις. Σε μια σχέση νομίζω πρέπει να υπάρχει ένα απόλυτο πάρε – δώσε. Αυτή την στιγμή, δεν είμαι σε φάση να δώσω πολλά. Πρέπει να συγκεντρωθώ στον εαυτό μου.

Φαγητό ή σεξ;

Ωχ, παλούκι… Μου αρέσουν και τα δύο πάρα πολύ, αλλά προτιμώ πρώτα να κάνω σεξ και μετά να φάω γιατί με γεμάτο στομάχι σε πιάνει μια υπνηλία…

Είναι σέξι να είναι μια γυναίκα κωμικός;

Καρασέξι. Το χιούμορ, εξάλλου, είναι πάντα αφροδισιακό. Ασφαλώς βέβαια είναι τρομερά υποκειμενικό. Δεν γελάμε όλοι με τα ίδια πράγματα. Οπότε δεν προσελκύω άντρες που δεν τους αρέσει το χιούμορ μου. Το ίδιο συμβαίνει και με εμένα, για να μου αρέσει κάποιος πρέπει να μου αρέσει το χιούμορ του. Είναι φανταστικό να σε κάνει ο άλλος να γελάς. Εμένα, ας πούμε, μου αρέσει να γελάω και στη διάρκεια του σεξ – όχι συνέχεια, αυτό θα ήταν προσβλητικό. Το να μπορείς να γελάς την ώρα που κάνεις σεξ είναι φοβερά απελευθερωτικό κι απενοχοποιητικό. Κι επίσης, το να μπορείς να πεις μετά το σεξ «πεινάω».

Ήθελες να κάνεις οικογένεια ή δεν είσαι τέτοιο κορίτσι;

Μου αρέσουν τα παιδιά και τα αγαπάω πάρα πολύ, αλλά αγαπώ περισσότερο εκείνα τα παιδιά που μπορώ να τα «δανείζομαι» και μετά να τα επιστρέφω στους γονείς τους. Πάντως, όσες φορές με σκέφτομαι ως μάνα, σκέφτομαι πως κρατώ στην αγκαλιά μου ένα κοριτσάκι με σγουρά μαλλιά. Πολύ φοβάμαι ότι δεν θέλω να κάνω παιδί, θέλω να μεγαλώσω τον κλώνο μου.

Κι αν το μετανιώσεις;

Τι να πω, μπορεί στην πορεία να το μετανιώσω… Αλλά δεν θεωρώ ότι είναι αυτός λόγος για να κάνεις παιδί. Όταν μέσα στην αρρώστια μου συνειδητοποίησα ότι μπορεί να πεθάνω, ένιωσα ικανοποιημένη με τη ζωή μου μέχρι τώρα. Ένιωθα ότι και να “φύγω” τώρα, αυτά που ήθελα να έχω κάνει τα έκανα. Δεν υπήρξε το απωθημένο του «δεν έκανα παιδί».

Είναι φανταστικό να σε κάνει ο άλλος να γελάς. Εμένα, ας πούμε, μου αρέσει να γελάω και στη διάρκεια του σεξ

Βάζεις στόχους για το μέλλον σου;

Θέλω να γίνω βασίλισσα του κόσμου. Global domination. Θέλω να με τιμήσουν με Νόμπελ Ειρήνης και Όσκαρ. Άντε, και με Grammy.

Κι αν γινόσουν βασίλισσα για μια μέρα τι θα έκανες;

Mα τι να προλάβω να κάνω σε μια μέρα; Ψώνια! Θα ψώνιζα βασιλικά.

Σοβαρά τώρα.

Θέλω να κάνω ανταύγειες και να μπορώ να τις δω. Θέλω να κάνω παγκόσμια περιοδεία στα αγγλικά και ταινία με τη ζωή μου όπου θα με υποδύομαι εγώ.