Stevie Ray Vaugahn: 30 χρόνια χωρίς τον Τεξανό μάρτυρα των blues

Τις περιστάσεις μέσα στις οποίες το ατύχημα συνέβη, αλλά και την επίδραση που η είδηση είχε στους εφήβους και τους μουσικόφιλους της εποχής, μας θυμίζει το βιβλίο Dead Rockers Society του Παναγιώτη Παπαϊωάννου, «όχι εν είδει μνημοσύνου, αλλά προς υπενθύμιση του μεγαλείου της ροκ μουσικής, Ακόμη κι αν κάποιοι δημιουργοί και εκφραστές της έφυγαν πρόωρα και απροσδόκητα, στην ουσία θα εξακολουθούν να ζουν για πάντα, μέσα από τη μουσική κληρονομιά που μας έχουν αφήσει».

Mια τέτοια περίπτωση είναι και του τεξανού κιθαρίστα που είχε αποσπάσει την καθολική αποδοχή από το μουσικό κόσμο όχι μόνο για την τεχνική ικανότητα και την εκφραστικότητα της κιθάρας του, αλλά και γιατί υπήρξε ένας παθιασμένος μαχητής της ζωής, που «μαρτύρησε»: έφυγε κατά τραγικό τρόπο από δυστύχημα, πάνω που είχε δαμάσει τον δαίμονα της εξάρτησης και βρισκόταν στη δημιουργική του κορύφωση.

Το βιβλίο «Dead Rockers Society» (εκδόσεις Δίαυλος, 2019) έχει ήδη κλείσει εννέα μήνες κυκλοφορίας και παρά την εντελώς ιδιόμορφη συνθήκη του lock down και των δυσκολιών που ακολούθησαν και συνεχίζονται εξαιτίας της πανδημίας του covid-19, ήταν από αυτά που προτιμήθηκαν από τους αναγνώστες κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.

«Το δυσάρεστο νέο είχε κατ’ αρχήν διαδοθεί από το Associated Press, χωρίς τις κρίσιμες λεπτομέρειες την προηγούμενη Δευτέρα, 27 Αυγούστου 1990, ώρα επτά το πρωί. «Ελικόπτερο συνετρίβη στο East Troy του Wisconsin. Πέντε τα θύματα, ανάμεσά τους ένας μουσικός». Οι αποδελτιωτές της τοπικής εφημερίδας του Austin, «American Statesman» πρόσεξαν πρώτοι την είδηση και άρχισαν, ώρα με την ώρα, να αποσαφηνίζουν τις λεπτομέρειες του τραγικού ανακοινωθέντος, καθώς ανά μισάωρο, το διεθνές πρακτορείο έστελνε διαρκώς νεώτερα για το συμβάν. Στην αρχή, το «μουσικός» έγινε «ένα μέλος από τον περίγυρο του Eric Clapton», λίγο μετά «είναι ένας κιθαρίστας». Γύρω στις εννέα και μισή, άρχισε να εξαπλώνεται γρήγορα η φήμη ότι ο αγαπημένος του Austin, o Stevie Ray Vaughan ήταν μεταξύ των επιβατών του μοιραίου ελικοπτέρου.

Eίχε προηγηθεί, πάνω στη σκηνή του Alpine Valley Music Theater, μπροστά στα μάτια 25.000 θεατών, ένα αποθεωτικό, 17λεπτο jam στο «Sweet Home Chicago», όπου ο Stevie, αντάλλασσε σόλο με μερικά από τα είδωλά του: Τον Eric Clapton, τον Buddy Guy, τον Robert Cray και τον μεγαλύτερο αδελφό του Jimmie Vaughan, τον φοβερό κιθαρίστα των Fabulous Thunderbirds. Έδειχνε, όπως μεταφέρουν τα δελτία τύπου «πιο ευτυχισμένος από ποτέ». Βρισκόταν λίγο μετά στη μέση μιας παγκόσμιας περιοδεία για το «In Step», τρία σκέλη σε διάρκεια 18 μηνών, ήδη 147 κλεισμένες εμφανίσεις, οι περισσότερες από τις οποίες είχαν ήδη στεφθεί με τεράστια επιτυχία.

Προχωρημένο μεσημέρι της επομένης, η πρωτεύουσα του Texas θρηνούσε συντετριμμένη. Το χτύπημα, ιδίως για την μουσική κοινότητα της πολιτείας που με το ένα και «Μοναχικό Άστρο» στη σημαία της υπήρξε βαρύ. Τριανταένα ολόκληρα χρόνια είχαν να βιώσουν τέτοια τραγωδία. Από τότε που  άλλοι δύο νεαροί απαστράπτοντες κιθαρίστες τραγουδιστές, οι Ritchie Valens και Buddy Holly είχαν σκοτωθεί όταν το μικρό μονοκινητήριο Beechcraft Bonanza που τους μετέφερε καρφώθηκε στα βουνά της Iowa – και κείνοι, για να κερδίσουν λίγο χρόνο ξεκούρασης μεταξύ προγραμματισμένων εμφανίσεων. Μέχρι τις πέντε το απόγευμα, ολόκληρη η πόλη του Austin πενθούσε. Εστιατόρια, μανάβικα, και κάθε λογής εμπορικά καταστήματα κρέμασαν πλακάτ στις βιτρίνες τους : «We Love You Stevie». «So Long Stevie». Ως και το επιβλητικό «Holyday Inn» αντικατέστησε το πανό που καλωσόριζε τους επισκέπτες μ’ ένα τεράστιο που έγραφε, συνοψίζοντας τη θλίψη, «S.R.V., R.I.P.». Στην πόλη αυτή, ο μικρούλης, καχεκτικός «little» Stevie από το Oak Cliff μεγάλωσε, ανδρώθηκε κι έγινε ο μεγάλος Stevie Ray Vaughan, ο νεότερος μουσικός πρευσβευτής του Austin σε ολόκληρο τον κόσμο.

Παρασκευή, 31 Αυγούστου 1990, δέκα το πρωί. Περίπου τρεις χιλιάδες φίλοι του εκλιπόντος φθάνουν στο laurel Land Memorial Park του Dallas για την κηδεία. Μέσα στο παρεκκλήσι, ο στενός συγγενικός κύκλος και μετρημένοι φίλοι. Πρώτος βγαίνει ο Stevie Wonder, οδηγούμενος σ’ ένα στεγασμένο θεωρείο, κοντά στο σημείο ταφής. Το φέρετρο τοποθετείται σε λευκή νεκροφόρα, η οποία οδεύει αργά προς τα κει, ακολουθούμενη από τους πενθούντες. O μεγάλος αδελφός Jimmie υποβαστάζοντας τη μητέρα τους, Martha, με δίπλα της την αρραβωνιαστικιά του, Janna Lapidus. Λίγα βήματα πιο πίσω, ο Chris Layton και ο Tommy Shannon, μαζί με τον τραγουδιστή των Thunderbirds, Kim Wilson. Ακολουθούν ο νεαρός κιθαρίστας Jeff Healey, στερημένος την όρασή του από μωρό, κι όμως με παραπάνω απ’ όλες τις αισθήσεις του εκεί. Οι Billy Gibbons, Dusty Hill και Frank Beard των ZZ Top, ο δόκτωρ του Gris Gris της Νέας Ορλεάνης Dr. John, o Mark Pollack που διεύθυνε το κατάστημα “Charlie’s Guitars” στο Dallas, o Charlie Corner, στενός φίλος και υπεύθυνος τύπου του Steve. O Βuddy Guy, που καταρρακωμένος, βγαίνει από το παρεκκλήσι και υποβασταζόμενος μπαίνει σε μια λιμουζίνα, ανήμπορος να πλησιάσει τον τάφο.

Ο Αιδεσιμώτατος Barry Bailey της Πρώτης Ηνωμένης Εκκλησίας των Μεθοδιστών του Fort Worth – με τη υλική βοήθεια και ψυχική στήριξη των μελών της οποίας ο Stevie Ray είχε κατορθώσει ενάμιση χρόνο πριν να αποτοξινωθεί πλήρως – πριν ξεκινήσει την τελετή, προϊδεάζει το εκκλησίασμα ότι θέλει του επικηδείου να προηγηθούν μέσα σε λίγα λόγια οι προσωπικές του σκέψεις. Η βαθιά του φωνή ακούγεται σταθερή από δύο τεράστιους πύργους ηχείων.

«Βρισκόμαστε εδώ για να ευχαριστήσουμε τον Κύριο για τη ζωή αυτού του ανθρώπου. Ήταν μια ιδιοφυία, ένας αστέρας ένας μουσικός των μουσικών. Κατάφερε να συναρπάσει τις καρδιές χιλιάδων ανθρώπων».

Ο Nile Rodgers, ο μπασίστας των θρυλικών Chic και παραγωγός πολυάριθμων επιτυχιών με δεκάδες καλλιτέχνες, που πριν λίγες εβδομάδες έχει ολοκληρώσει την επιμέλεια της ηχογράφησης του «Family Style», του δίσκου που ο Stevie Ray έχει ηχογραφήσει μαζί με τον αδελφό του Jimmie, θα εκφωνήσει τον επικήδειο.

«Σ’ ένα από τα τελευταία του τραγούδια, που λέγεται «Tick Tock», μας τραγουδά στο ρεφραίν να θυμόμαστε. Ήθελε να πει «να θυμάστε τη μουσική. Πόσο σημαντική είναι για όλους μας. Να θυμάστε ότι η μουσική είναι ένα δώρο». Ο Stevie ήταν προκισμένος μ’ αυτό το ισχυρό, το θείο δώρο. Μέσα από τη μουσική του μας θυμίζει τα πράγματα που είναι τα πιο σημαντικά. Πίστεψέ με, Steve, εγώ θα τα θυμάμαι για πάντα».