Κατερίνα Πολέμη: Τι είναι μια μάσκα μπροστά στη δύναμη της θετικής σκέψης;

Με καταγωγή από την Ελλάδα και την Βραζιλία, η Κατερίνα Πολέμη μας συστήθηκε για πρώτη φορά το 2011 με το ντεμπούτο της “Spread the Music not the Name”, ενώ λίγα χρόνια αργότερα μας τράβηξε ξανά την προσοχή με το soundtrack της “Μικράς Αγγλίας” του Παντελή Βούλγαρη, το οποίο υπέγραφε. Από τότε έχει “ντύσει” μουσικά πολλές επιτυχημένες θεατρικές παραστάσεις, όπως είναι η Ευρυδίκη του Δημήτρη Τάρλοου, η Μεγάλη Χίμαιρα του του Μ. Καραγάτση, και πιο πρόσφατα η Λυσιστράτη του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου.

Με τη χαρακτηριστική θετική της ενέργεια, η Κατερίνα Πολέμη έρχεται στις 19 Σεπτεμβρίου στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής για να υποδεχτούμε το φθινόπωρο όσο πιο δυναμικά -και θετικά- γίνεται. Λίγες μέρες πριν ανέβει στη σκηνή για την πρώτη της συναυλία μετά την καραντίνα, εμείς μιλήσαμε μαζί της για την μουσική της στο θέατρο, τον κινηματογράφο -και όχι μόνο, για το πρωτόγνωρο καλοκαίρι που μας πέρασε, και φυσικά για τα επόμενα της σχέδια.

Κατερίνα Πολέμη, φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Μεγάλωσα όντως με πολλά διαφορετικά ακούσματα όπως την σάμπα, τον μπάλο, θρησκευτική μουσική, bossa nova, παλιά ελληνικά τραγούδια, φολκλορική μουσική από τα βάθη της Βραζιλίας, καντάδες, έπειτα καλή ποπ, τζαζ, funk, blues. Νομίζω πως αυτά με κάνανε απλά να αγαπάω την ωραία μουσική και ας είναι διαφορετική και νομίζω πως έχουν ενταχθεί πολλά είδη μουσικής μέσα μου και βγαίνουν με κάποιον τρόπο.

Η τεράστια αγάπη μου για τη μουσική δεν γνωρίζω πως ξεκίνησε, μάλλον κάποιος εκεί ψηλά αποφάσισε να είμαι από αυτούς που κάθε μέρα θέλω να πιάσω την κιθάρα ή το πιάνο και να τραγουδήσω ή να συνθέσω. Δεν ήταν πάντα το όνειρο μου να γίνω μουσικός. Κάπου εκεί στην εφηβεία ήρθε όμως πολύ έντονα και να σάρωσε όλα.

Είναι πολύ σημαντικό για μένα να συνεργάζομαι με σπουδαίους καλλιτέχνες γιατί έτσι μαθαίνω και μου δίνεται η ευκαιρία να εξελιχθώ μέσα από τις συνεργασίες. Αυτό ισχύει βέβαια και με τους μουσικούς που παίζω και έχω παίξει. Τους ξεχωρίζω όλους η αλήθεια είναι. Έχω πάρει μεγάλη χαρά και αρκετά μαθήματα (και για τη δουλειά μου αλλά και σαν άνθρωπος) από κάθε έναν και τους είμαι ευγνώμων.

Με καθοδηγεί το όραμα του σκηνοθέτη πάντα. Πως βλέπει το έργο, τι θέλει να πει μέσα από το έργο. Το ίδιο φαντάζομαι κάνει και ο αρχιτέκτονας. Ακούει πως θα ήθελε να είναι το σπίτι του πελάτη του, πως οραματίζεται την αυλή του και προσπαθεί να υπηρετήσει στον καλύτερο βαθμό που μπορεί αυτό που του ζητείται σαν ατμόσφαιρα/κατάσταση κτλ.

Ήταν συγκλονιστική εμπειρία να ακούω τις μουσικές μου στον ιερό χώρο της Επιδαύρου

Ήταν μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες για πολλούς λόγους. Καταρχάς όλοι μα όλοι οι συνεργάτες (ηθοποιοί, τεχνικοί, βοηθοί, ο Οδυσσέας) ήταν υπέροχοι. Έπειτα μου δόθηκε η ευκαιρία εκεί που ήμουν μήνες χωρίς εργασία στη μουσική λόγω covid, να κάνω αυτό που αγαπάω περισσότερο σε αυτόν τον κόσμο. Τέλος, στην Επίδαυρο! ‘Ηταν συγκλονιστική εμπειρία να ακούω τις μουσικές μου σε αυτόν τον ιερό χώρο και με τις υπέροχες ερμηνείες των ηθοποιών.

Με έχει αγχώσει αρκετά. Αλλά τώρα που μιλάμε όχι πια. Σκέφτηκα πως δεν υπάρχει χώρος για αρνητικές σκέψεις. Μόνο όμορφες και θετικές. Σκέφτηκα πως η ανθρωπότητα έχει περάσει πολύ χειρότερα. Τι είναι μια μάσκα μπροστά στη ψυχή; Μπροστά στη δύναμη που έχει η θετική σκέψη του ανθρώπου;

Κατερίνα Πολέμη, φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Η συναυλία περιλαμβάνει τραγούδια από πολλές γωνίες του κόσμου – jazz, blues, bolero, Ελληνικά έντεχνα και παραδοσιακά- αλλά και συνθέσεις των καλεσμένων τραγουδιστών όπως επίσης και δικές μου από τον προσωπικό δίσκο και από θεατρικές παραστάσεις όπως η Ευρυδίκη, Η Μεγάλη Χίμαιρα και από την ταινία Μικρά Αγγλία.

Οι καλεσμένοι είναι μουσικοί/τραγουδοποιοί και τραγουδιστές που θαυμάζω και άνθρωποι που αγαπώ. Είναι η Αγγελική Τουμπανάκη, ο Θέμος Σκανδάμης, η Κατερίνα Ντούσκα, ο Δημήτρης Κόψης και τέλος η πολύ αγαπημένη όλων μας Δήμητρα Γαλάνη.

Πέρασα πολλές διαφορετικές συναισθηματικές φάσεις. Κυριαρχούσε το αίσθημα της αποδοχής (και προσπάθεια αποδοχής και προσαρμογής) με διαλείμματα φόβου και αναστάτωσης. Έπαιξα αρκετά μουσική, ασχολήθηκα με το σπίτι και τα φυτά μου πολύ, χόρεψα πολύ, έκανα πολύ ποδήλατο, μαγείρεψα πολύ. Όλα αυτά είναι δημιουργικά για μένα και τα αγαπώ.

Κάτι τέτοιες καταστάσεις που μας ξεβολεύουν είναι απαραίτητες για να δει ο καθένας τον εαυτό του πιο καθαρά

Είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα ουσιαστικά. Αυτό όταν το σκέφτομαι μου φέρνει κάποια ανακούφιση γιατί δε νιώθω μόνη. Ας σκεφτόμαστε όπως είπα νωρίτερα, θετικά και με χαμόγελο στο πρόσωπο μας γιατί η ανθρωπότητα έχει ζήσει και χειρότερα και ο άνθρωπος είναι πολύ πιο δυνατός απ’ ότι νομίζει. Κάτι τέτοιες καταστάσεις που μας ξεβολεύουν, παρόλο που τσούζουν, θεωρώ πως είναι απαραίτητες για να δει ο καθένας τον εαυτό του πιο καθαρά και να ξεσκονίσει αυτά που έχει να ξεσκονίσει για να βγει ακόμα παραπάνω το λουλούδι που έχει κάθε άνθρωπος μέσα του.

Νιώθω πολύ χαρούμενη που παρά την δύσκολη αυτή τη στιγμή που ζούμε μπορώ ακόμα και κάνω αυτά που αγαπάω. Έχουμε ήδη πρόβες για την θεατρική παράσταση “Ευρυδίκη” που ανεβαίνει ξανά το Νοέμβριο στο θέατρο Πορεία μετά από 9 χρόνια και στην οποία έχω γράψει την μουσική. Η παράσταση Λυσιστράτη που έγραψα τη μουσική έχει τις τελευταίες της παραστάσεις τώρα τον Σεπτέμβριο στο Σχολείον της Αθήνας “Ειρήνη Παππά”. Μετά από την συναυλία στο Κήπο του Μεγάρου θα καταπιαστώ με την μουσική σύνθεση για το ιστορικό ντοκιμαντέρ που κάνει το ΙΔΥΣΜΕ για τα Βουρλά της Σμύρνης.