ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
22
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Αφορμή ήταν ένας έρωτας και η επαφή που άρχισε εξαιτίας του με τους ανθρώπους του χώρου. Με τον καιρό βέβαια, αυτές από ψήγματα που ξεκίνησαν, μεγάλωσαν, μέστωσαν και έγιναν κομμάτι της καθημερινότητας μου αλλά και στάση ζωής.
Το ένστικτο και τα αισθητικά κριτήρια που έχω με οδήγησαν σε αυτό που είμαι σήμερα.Και εάν έχω την τύχη να θεωρούμαι καλλιτέχνης – τίτλος βαρύς με ευθύνη – το οφείλω στους ανθρώπους από τους οποίους διδάχτηκα την ηθική, την αλήθεια και την αγάπη γι’ αυτό το επάγγελμα. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι η Σοφία Κακαρελίδου. Όπως επίσης και η εμπειρία από κάθε δουλειά, της οποίας ήμουν μέρος. Πρέπει ο άνθρωπος να λειτουργεί σαν σφουγγάρι και να απορροφά όλα τα καλά για να συνεχίζει παραπέρα· και τα κακά για να μαθαίνει και να εξελίσσεται.
Η γη χρειάζεται να την δουλέψεις για να δεις καρπούς. Οι άνθρωποι, επίσης, είναι πιο άμεσοι. Έτσι έμαθα να κάνω και στη ζωή· σαν τη γη είναι και αυτή. Δούλευα πάντα για να μπορώ να έχω αυτά που θέλω χωρίς να εξαρτώμαι από κανέναν. Έχοντας αυτά τα ερεθίσματα η σχέση μου με τη φύση και τα ζώα είναι άριστη. Έμαθα να σέβομαι και να εκτιμώ. Όχι να φοβάμαι. Με λες και «χωριάτη» δηλαδή, κάτι που γουστάρω πάρα πολύ.
Από τα παιδικά μου χρόνια στα Χανιά κρατάω την μυρωδιά των λεμονανθών κάθε Πάσχα:Δούλευα πάντα για να μπορώ να έχω αυτά που θέλω χωρίς να εξαρτώμαι από κανέναν
Μύριζε όλος ο τόπος από τις πορτοκαλιές τότε. Θυμάμαι ακόμα την αγκαλιά της γιαγιάς μου και τα αστεία με τον παππού μου, την γεύση από το ψωμί με τριμμένη ντομάτα, ρίγανη και λάδι που μας έφτιαχνε, την στιγμή που κράτησα τα αδέρφια μου στα χέρια μου, τις σκανταλιές με τα ξαδέρφια μου που έσπαγαν τα νεύρα όλων, τις στιγμές με τους φίλους μου στο σχολείο – τότε που ακόμα τα κινητά δεν ήταν αυτονόητα.
Πριν τελειώσω το Πανεπιστήμιο Πειραιά, μπήκα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού.
Αυτομάτως, θα μου πεις, σχηματίζεται μια αντίφαση: Από τις οικονομικές επιστήμες και τους αριθμούς στο πιο φιλοσοφικό πεδίο. Παρόλα αυτά, δεν είμαι άνθρωπος των αντιφάσεων. Μ’αρέσει να παραμένω σε ένα μονοπάτι. Και μάλλον διάλεξα το πιο αντιφατικό από πλευράς ισορροπιών.
Από την στιγμή που άρχισα να γράφω δικά μου έργα, να τα βλέπω να παίρνουν ζωή και να κάνω δικές μου παραγωγές,είπα στον εαυτό μου ότι αυτό με έχει γεμίσει περισσότερο από οτιδήποτε ως τώρα. Τότε ήταν που ουσιαστικά άρχισα να δικαιώνομαι μέσα μου για την επιλογή μου να γίνω ηθοποιός. Η απήχηση που είχαν οι κόποι αυτοί από πλευράς κόσμου, το απίστευτο ταξίδι που έκανα με τους συνεργάτες μου και η αγάπη με την οποία ο κόσμος αγκάλιασε την προσπάθεια μας, μου έδωσαν την δύναμη να πω: «Ναι ρε φίλε, αυτό είναι! Εδώ με βλέπω!Είμαι σπίτι μου!».
Έχω ήδη γράψει τρία, κωμωδίες όλα.Τα δύο πήραν το βάπτισμα του πυρός στην Κρήτη. Εκεί έκανα τις παραγωγές γιατί ήθελα να δοκιμάσω πρώτα τον εαυτό μου όχι μόνο στο συγγραφικό αλλά και στο σκηνοθετικό κομμάτι χωρίς να χρονοτριβώ. Τα πράγματα οργανώνονται πολύ πιο γρήγορα στην επαρχία. Στην Αθήνα θα μου έπαιρνε τρία χρόνια, στην Κρήτη τρεις μήνες. Το χιούμορ είναι το ίδιο σε όποια περιοχή της χώρας και να πας, έτσι και αλλιώς. Η χαρά μου από το αποτέλεσμα ήταν κάτι το απερίγραπτο. Ο στόχος μου είναι να τα δω να παίζονται στην Αθήνα πλέον – και στα θέατρα που έχω σκεφτεί.
Η αναγνωρισιμότητα ποτέ δεν ήταν αυτοσκοπός ή ζητούμενο στην δουλειά μου.
Οι «Άγριες Μέλισσες» την έφεραν αναπόφευκτα. Αλλά αυτό δεν με τρόμαξε. Ίσως με άγχωσε στην αρχή, γιατί ντρεπόμουν να περπατάω και να καταλαβαίνω ότι μιλάνε για μένα, ότι με δείχνουν κτλ. Ειδικά αν με σταματούσαν για φωτογραφία ήθελα να ανοίξει η Γη να με καταπιεί. Αλλά με τον καιρό έμαθα να το διαχειρίζομαι. Οι άνθρωποι που με πλησιάζουν το κάνουν με μεγάλη αγάπη και γι’ αυτό είμαι απίστευτα ευγνώμων και οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ.
Το να παίζεις τον κακό είναι απίστευτα ιντριγκαδόρικο.Από όμορφους και όμορφες έχουμε πήξει. Από ουσιαστικά όμορφους και όμορφες πάσχουμε.
Κυρίως γιατί πρέπει να σκάψεις μέσα στον ήρωα που υποδύεσαι, να κατανοήσεις την συμπεριφορά του και να τον δικαιολογήσεις. Στην αρχή μπορεί να σου είναι σκληρό αυτό. Ανακαλύπτεις πολλά στρώματα και πολλές ισορροπίες που είναι σε τεντωμένο σχοινί. Μεγάλο ταξίδι. Και πάρα πολύ όμορφο και έντονο πολλές φορές. Ανοίγει κι άλλο το μυαλό σου.
Το καλό είναι ότι δεν αναγνωρίζω κομμάτια του εαυτού μου στον “κακό” ήρωα μου.Προσπαθώ να είμαι λευκή σελίδα και να γραφτεί μια ιστορία χωρίς προηγούμενες αναφορές, συνειδητές ή ασυνείδητες. Το ζητούμενο μου είναι να δημιουργηθεί ένα πλάσμα ξένο που θα γνωρίσω και εγώ στην πορεία κι ας έχει την ίδια φωνή και το ίδιο σώμα με μένα.
Το να επενδύσεις στην όποια σου εξωτερική ομορφιά για να πετύχεις σ’ αυτήν την δουλειά, είναι τρελό φάουλ.
Από όμορφους και όμορφες έχουμε πήξει. Από ουσιαστικά όμορφους και όμορφες πάσχουμε. Και αυτό αφορά το μέσα, το μυαλό, την στάση που έχουμε στα πράγματα, το πόσο ψαγμένος είναι ο καθένας μας. Άλλο ένα ωραίο περιτύλιγμα που έχει μέσα φελιζόλ και άλλο το ωραίο περιτύλιγμα που έχει μέσα ένα ωραίο δώρο.
Μια καλή εξωτερική εμφάνιση γενικά θα σε “πάει” ανάλογα με το πως θα την χειριστείς. Θα κλείσει κάποιες πόρτες βέβαια και θα ανοίξει κάποιες άλλες. Γιατί, έτσι κι αλλιώς, δεν ταιριάζουν όλοι σε όλες τις θέσεις.
Δεν θα ξεχάσω μάλιστα σε μια ακρόαση την φράση που μου είπαν τότε: «Ωραίος είσαι, τα λες κιόλας;» Απάντησα: «Ε, δοκίμασε με και θα δεις». Πήρα την δουλειά, την απέρριψα από ιδεολογία.
Τα επόμενα μου βήματα μετά τις «Άγριες μέλισσες» δεν τα σκέφτομαι ακόμα.
Φυσικά και υπάρχουν στόχοι, πάνω στους οποίους δουλεύω. Αλλά θέλω να ζήσω και το τώρα.
Όπως και πολλοί άλλοι νέοι ηθοποιοί – έχει συμβεί να περάσω από δύσκολες οικονομικά περιόδους,όπου δεν μπορούσα να βιοποριστώ από την υποκριτική. Αλλά αυτό δεν με φόβισε ποτέ. Ούτε σκέφτηκα να τα παρατήσω. Είχα επιμονή και υπομονή. Δουλεύω από παιδί κι έχω μάθει να κάνω τα κουμάντα μου.
Δεν με ενοχλεί καθόλου το ότι ενώ έχω εργαστεί στο θέατρο και έχω μια πορεία, ξαφνικά μια σειρά έρχεται και δημιουργεί τέτοια αναπάντεχη αναγνωρισιμότητα.Αγάπησα την κάθε δουλειά που έκανα με τον ίδιο τρόπο και το ίδιο πάθος. Εργάστηκα με τον ίδιο ζήλο, τις ίδιες αγωνίες και την ίδια αφοσίωση. Οπότε αυτό αποτελεί για μένα ένα feedback της δουλειάς μου.
Αν όλα πάνε καλά και καταφέρουν να ανοίξουν τα θέατρα επιτέλους– θα είμαι ξανά στο έργο του Γιώργου Καπουτζίδη «Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του».Η αγάπη που έχω γι’ αυτήν την παράσταση είναι πολύ μεγάλη. Πραγματεύεται ανθρώπινα καθημερινά ζητήματα τα οποία όλοι μας αντιμετωπίζουμε και ο κόσμος που έρχεται να την δει φεύγει συγκινημένος έχοντας λάβει πολλά μηνύματα. Αυτό ήταν πάντοτε και το ζητούμενο μου στα έργα: Να έχουν καθαρά μηνύματα και να αφορούν τον κόσμο. Αυτό κοιτάω να κάνω κι εγώ όταν γράφω. Ακόμα και το πιο ερευνητικό θέατρο για μένα πρέπει να έχει σαφήνεια στον στόχο του και τα νοήματα του. To abstruct με παραπέμπει πιο πολύ σε performance.
Ο Γιάννης Κουκουράκης πρωταγωνιστεί στις «Αγριες Μέλισσες», το καθημερινό επιτυχημένο σίριαλ του ΑΝΤ1 σε σκηνοθεσία Λευτέρη Χαρίτου.
Επίσης, αναμένεται να συμμετέχει στην κωμωδία του Γιώργου Καπουτζίδη «Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του» που θα ανέβει στο θέατρο «Ηβη» για δεύτερη σεζόν. Συμπρωταγωνιστούν οι Αλεξάνδρα Ταβουλάρη, Μαριλού Κατσαφάδου, Ανθή Σαββάκη, Γιώργος Σαββίδης, Πάνος Νάτσης, Αποστόλης Ψαρρός, Κατιάνα Μπαλανίκα.
