Λαέρτης Μαλκότσης: Δεν έχω απωθημένα στο θέατρο· μόνο πορνό δεν έχω κάνει!

Ίσως έφταιγε το μεγάλο μοναστηριακό τραπέζι στο μπαρ του θεάτρου «Πορεία» που επιλέξαμε να καθίσουμε. Γιατί από την πρώτη στιγμή, ο Λαέρτης Μαλκότσης έδωσε την εντύπωση πως τοποθετούσε διαρκώς τα χέρια του σ΄ένα πιάνο – κι ας ήταν το γυαλισμένο ξύλο του τραπεζιού. Ίσως, πάλι, η σκέψη πως απέναντι μου καθόταν ένας ηθοποιός, να είναι απλώς μια παρεξήγηση. Γιατί ο Λαέρτης Μαλκότσης ζει και ανασαίνει μόνο μέσα σε μουσικά περιβάλλοντα που τυχαίνει να συνδυάζουν και θέατρο.

Άξιος πρωταγωνιστής στα μάτια των πολλών αλλά ένας μουσικός στην προσωπική του συνείδηση, ο Μαλκότσης ξεκίνησε από νήπιο να εκδηλώνει τα ταλέντα του, που το σχολείο δεν μπόρεσε να εκτιμήσει. Μάλλον, γι’ αυτό έκανε με μεγάλη ευχαρίστηση κοπάνα παίζοντας σε μια από τις πιο επιτυχημένες κωμωδίες των ’80s, τα θρυλικά vintage «Λιονταράκια» της ΕΡΤ.

Τριάντα χρόνια καλλιτεχνικής παρουσίας μετά, έχει κάνει περίπου τα πάντα: Θέατρο, μουσική, χορό, επιθεωρήσεις, νυχτερινά κέντρα, ερευνητικό θέατρο, δικές του συνθέσεις. Κι αν έχει ξοδέψει πάνω από τη μισή του ζωή στο θέατρο, ξεκαθαρίζει πως το θέατρο δεν είναι η ζωή του – σίγουρα όχι. Φαντάζεται κιόλας τη ζωή του, χωρίς αυτό

Ο Λαέρτης Μαλκότσης πρωταγωνιστεί στην «Ευριδίκη» που ανεβαίνει ξανά στο θέατρο Πορεία, σε αναθεωρημένη σκηνοθεσία από τον Δημήτρη Τάρλοου. Προς το παρόν, σε μορφή live streaming.

Διαβάζω σπουδαία πράγματα από άλλους συναδέλφους μου και σκέφτομαι πως τα έχουν καλύψει όλα. Και σκέφτομαι μετά «εγώ τι να πω;». Δεν το κάνω από σνομπισμό, ούτε απαξιώνω τη διαδικασία. Απεναντίας. Μου αρέσει να με ρωτούν, δεν φοβάμαι να μιλήσω και δεν κρύβω τίποτα, αλλά τελικά δεν ξέρω αν έχει κάποιο νόημα.

Όχι γιατί νιώθω ότι όλα έχουν ειπωθεί. Ναι, αγαπώ τη μουσική. Ναι, είμαι ένας μοναχικός άνθρωπος που αγαπά πάρα πολύ τη μουσική. Ναι, δεν κατάφερα να γίνω μουσικός και ως τέτοιος να καθιερωθώ. Ναι, κάθομαι στο πιάνο του σπιτιού μου και νιώθω σαν ακουμπώ το σώμα της ερωμένης μου. Αλλά δεν είμαι ο μόνος.

Απαλλάχθηκα από τον ψυχαναγκασμό να προσπαθώ να δώσω το 200% και να προσπαθώ να αποδείξω

Δεν βγαίνω, δεν συνωστίζομαι, ήμουν σε καραντίνα πριν την καραντίνα. Δεν μου αρέσει η φασαρία. Ακόμα και στις θεατρικές πρεμιέρες θα με βρεις σε κάποια γωνία. Γενικά κρύβομαι, είμαι αγοραφοβικός.

Να ξέρεις πως η πολυεκφραστικότητα μου έχει κάνει κακό. Έχω δεχθεί πολύ κακές κριτικές στη δουλειά, τύπου «ότι ο Μαλκότσης πρέπει να χαλαρώσει, να μην κάνει τόσες εκφράσεις». Έχουν δίκιο, βέβαια, ειδικά στο σινεμά. Κινώ πολύ τα χέρια μου, κάνω γκριμάτσες. Μου ζητούν, πλέον, πιο λίγα.

Είναι πολύ ωραίος στόχος και όποτε το έχω καταφέρει είναι λυτρωτικό. Τα τελευταία χρόνια – ειδικά μετά το burn out της υγείας μου όπου είμαι από τύχη στη ζωή – έχω αλλάξει ως προς αυτό. Έχω διώξει τα σφιξίματα, τις πιέσεις και είμαι πολύ καλύτερα. Είμαι πολύ καλύτερος και στη δουλειά. Απαλλάχθηκα από τον ψυχαναγκασμό να προσπαθώ να δώσω το 200% και να προσπαθώ να αποδείξω. Είπα, «όχι πια». Ξέρεις, του χρόνου κλείνω 30 χρόνια στο θέατρο· υποτίθεται πως είμαι από τους ηθοποιούς που έχουν αποδείξει πάνω κάτω τι μπορούν να προσφέρουν – εννοείται πως άλλοι μπορούν παραπάνω από μένα. ‘Ομως, έχω κάνει το έργο μου, αγαπώ αυτή τη δουλειά γι’ αυτό και δεν την έχω αλλάξει, αλλά πλέον πάω πια πιο μαλακά.

«Του χρόνου κλείνω 30 χρόνια στο θέατρο· υποτίθεται πως είμαι από τους ηθοποιούς που έχουν αποδείξει πάνω κάτω τι μπορούν να προσφέρουν – εννοείται πως άλλοι μπορούν παραπάνω από μένα» λέει.

Η προσωποποίηση του στρες. Έκανα πολλά porject μαζί, δούλευα πάνω από 12 ωρες την ημέρα σε πολλή ένταση, με λίγο ύπνο, κακή διατροφή, τα οποία παραλίγο να με σκοτώσουν. Προσωπικά, ξέρω ότι το στρες μπορεί να σκοτώσει. Μου ασκούνταν πίεση, εγώ τη δεχόμουν βάζοντας παραπάνω φιλότιμο από αυτό που μπορούσα. Είμαι πολύ τυχερός που μου χτύπησε αυτό το καμπανάκι και δεν πήγα από ανακοπή ή εγκεφαλικό – γιατί είχα 100% απόφραξη της στεφανιαίας αρτηρίας.

Τα τικ που είχα από 8 χρονών – μετά από συνεδρίες με τη βελονίστρια Βαρβάρα Μπασάκου και αλλά και με life couch τον οποίο ευγνωμονώ. Επίσης, καλωσόρισα την καλύτερη διαχείριση του άγχους.

Ήμουν πολύ κακός μαθητής, έτρωγα τιμωρίες και σφαλιάρες, έμενα συχνά μετεξεταστέος και γενικά κακοπερνούσα στο σχολείο.

Και γούσταρα πολύ γιατί έχανα μαθήματα από το σχολείο. Η μάνα μου χόρευε σε όλες τις ταινίες του Γιάννη Δαλιανίδη οπότε είχαν πολύ καλές σχέσεις. Γνωρίζοντας, λοιπόν, ότι είχε δύο γιους, την προσέγγισε το 1983 για τα «Λιονταράκια» – ναι, έχω ένσημα από το 1983. ‘Οταν μου το πρότειναν τρελάθηκα από τη χαρά που θα έκανα κοπάνα από το σχολείο. Δυστυχώς, ήμουν πολύ κακός μαθητής, έτρωγα τιμωρίες και σφαλιάρες, έμενα συχνά μετεξεταστέος και γενικά κακοπερνούσα στο σχολείο. Καταλαβαίνεις τη χαρά μου, όταν η σειρά συνεχίστηκε και δεύτερη χρονιά. Συνδέθηκα από πολύ μικρός με το χώρο.

Με ρώτησε «ξέρεις σε τι σκατά μπαίνεις;». Ήξερα λοιπόν που μπαίνω. Αλλά νομίζω πως, από τα δέκα μου, ήθελα θα γίνω ηθοποιός. Μεγάλωσα στις πρόβες. Και τσακωμούς έζησα και βρισίδια, και κλάματα και κρίσεις πανικού και αναδουλειές και οντισιόν και ανεργία.

Αγαπώ πολύ το Γιώργο Μιχαλακόπουλο, τον Αλέξανδρο Μυλωνά, τον Βασίλη Παπαβασιλείου, τον Γιάννη Φέρτη. ‘Ολοι αυτοί γεννήθηκαν για να είναι πάνω στη σκηνή.

Γιος της χορεύτριας Νικόλ Κοκκίνου σημειώνει: «Μεγάλωσα στις πρόβες. Και τσακωμούς έζησα και βρισίδια, και κλάματα και κρίσεις πανικού και αναδουλειές και οντισιόν και ανεργία».

Δεν το ξέρω. Πάντως, ήθελα πολύ να ασχοληθώ με την τέχνη. Από τα οκτώ μου πείραζα τα κασετόφωνα, έπαιζα διαρκώς σε ένα μονοφωνικό αρμόνιο όλη την ώρα. Έγραφα τραγούδια και πήγαινα για καντάδες σε σπίτια κοριτσιών. Συνήθως, αυτές αδιαφορούσαν – γιατί δεν ήμουν καλός μαθητής, είχα και τικ – αλλά εγώ επέμενα. «Ελένη, Ελένη σ’ αγαπώ και δεν αντέχω άλλο. Δεν ξέρω πως να σου το πω, είσαι το κάτι άλλο». Δικό μου. Κάθε εβδομάδα, έβλεπα το «Μουσικό καλειδοσκόπιο» και είχα θαμπωθεί από τους Duran Duran. Είχα και το φίλο μου το Γιωργάκη, του είχα φτιάξει κάτι που έμοιαζε με μπάσο κι ερχόταν μαζί μου στις καντάδες παριστάνοντας πως με συνοδεύει. Είχαμε και όνομα ως γκρουπάκι, ήμασταν οι «Wolves head».

Ήμουν τεσσάρων ένας φίλος του πατέρα μου ορθοπεδικός, έκανε μια μεγάλη μετακόμιση και του ζήτησε ν΄αφήσει το πιάνο στο σπίτι μας. Τότε άρχισα να παίζω κανονικά πιάνο.  Ό,τι άκουγα από τις διαφημίσεις το έπαιζα αμέσως στο πιάνο. Έπαιζα τη διαφήμιση που έλεγε «και τι κουτί, κουτί» ή τα σήματα των ειδήσεων. Το παρατήρησε η μάνα μου, ειδικά όταν με είδε να σκαρώνω ένα βαλσάκι. Στο μεταξύ, στην πολυκατοικία μας έτυχε να μένει ο σπουδαίος Στέφανος Βασιλειάδης – μουσικός της εποχής του Γιάννη Χρήστου ο οποίος είχε το Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας – κι όταν με άκουσε να παίζω, παρότρυνε τον πατέρα μου να με γράψει σε σχολή. Νιώθω πως χάρη σ’ αυτόν τον άνθρωπο μπήκα στη μουσική. Έτσι το ’77 ο πατέρας μου, μου αγόρασε ένα όρθιο πιάνο ενώ αργότερα μπήκα στο Ωδείο Αθηνών απ’ όπου κατάφερα να πάρω πτυχίο- αφού κι εκεί ήμουν πολύ κακός μαθητής. Έπαιζα τις συνθέσεις σαν να είναι ποπ.

Θα ήθελα να είμαι λιγότερος τεμπέλης και να κάνω πιο σοβαρές σπουδές στη μουσική τεχνολογία

Θα ήθελα να είμαι λιγότερος τεμπέλης και να κάνω πιο σοβαρές σπουδές στη μουσική τεχνολογία. Θα ήθελα να έχω ένα master, και να κάνω μουσική παραγωγή και ηχοληψία σε άλμπουμ σπουδαίων μουσικών. Για να καταλάβεις, αν κέρδιζα ένα λαχείο θα συνέχιζα τις μουσικές μου σπουδές – ακόμα και τώρα, στα 47 μου χρόνια. Και θα ήμουν συνέχεια στο studio.

Σπίτι μου είμαι μουσικός, στην καθημερινότητα μου είμαι μουσικός, στη δουλειά μου είμαι και μουσικός. Όταν οδηγώ τη μηχανή μου, πάλι μουσικός είμαι: Μέσα από το κράνος κάνω beat box.

Τα τελευταία δέκα χρόνια κυρίως κλασική μουσική· το Τρίτο Πρόγραμμα παίζει αβέρτα. Όταν είχα αυτοκίνητο έπαιζα κι εκεί κλασική μουσική. Με κοιτούσαν στα φανάρια καθώς άκουγα Βέρντι.

«Σπίτι μου είμαι μουσικός, στην καθημερινότητα μου είμαι μουσικός, στη δουλειά μου είμαι και μουσικός. ΄Οταν οδηγώ τη μηχανή μου, πάλι μουσικός είμαι: Μέσα από το κράνος κάνω beat box», παραδέχεται.

Ναι, αν μου βάλεις μουσικά όργανα κάθομαι και 2-3 ώρες. Είμαι πλάσμα της μουσικής σκηνής.

Όχι. Γιατί υπάρχουν πολλοί συνάδελφοι μου που τους ζηλεύω πραγματικά. Για παράδειγμα, βλέπω τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο που παίζει, σκηνοθετεί, μεταφράζει και τρελαίνομαι. Ή πρόσφατα έβλεπα τι έχει καταφέρει ο Γιώργος Καραμίχος, που μεταφράζει σε δύο γλώσσες. ‘Ολα αυτά είναι πράγματα που δεν μπορώ να κάνω, και τα θαυμάζω στους άλλους. Λέω «τι γαμάτος αυτός! Γιατί να μην είμαι κι εγώ έτσι;». Οπότε πιστεύω πως είμαι ένας ηθοποιός που κάνει ότι μπορεί, που έχει δεχθεί πολύ κακές κριτικές και λιγότερες καλές. Και που τον έχει σώσει η μουσική. Ίσως λίγο και ο χορός, τον οποίο επίσης έχω σπουδάσει. Πιστεύω ότι αυτά τα εφόδια με έχουν σώσει γι’ αυτό και δουλεύω ανελλιπώς. Κατά τα άλλα, δεν διαβάζω, δεν είμαι του θεωρητικού, συνδέομαι με τη γνώση μέσω του ήχου. Θα ήθελα πολύ να είμαι μουσικός στο θέατρο, μουσικός επί σκηνής.

Υπάρχουν πολλοί συνάδελφοι μου που τους ζηλεύω πραγματικά.

Εχω ένα κανάλι στο YouTube με κάποιες μουσικές δημοσιευμένες εκεί αλλά στο συρτάρι βρίσκονται τα περισσότερα. Μπορώ να γράψω μουσική παντού αν και έχει σημασία που κάθεσαι. Να εδώ, κάθομαι στο γερμανικό πιάνο του «Πορεία» φτιαγμένο από οξειά και βγαίνουν άλλα πράγματα.

Το έχω προσπαθήσει αλλά είναι έργα ηχογραφημένα στο σπίτι, δεν είναι τέλειος ο ήχος μου, δεν είναι καλή η παραγωγή μου. Εξάλλου, ζούμε σε μια εποχή όπου οι παραγωγές πρέπει να είναι άψογες και άψυχες. Δεν έχουν ούτε μια σκονίτσα. Ενώ στις δικές μου ηχογραφήσεις όλο και κάτι θα έχει γίνει λάθος. Και η μουσική που έχω καταφέρει να γράψω για το θέατρο – όπως στο Θέατρο του Νέου Κόσμου – γράφτηκε όταν είχα ακόμα μια, καλού επιπέδου, τεχνολογία να την υποστηρίξω.

«Βλέπω τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο που παίζει, σκηνοθετεί, μεταφράζει και τρελαίνομαι. ‘Ολα αυτά είναι πράγματα που δεν μπορώ να κάνω, και τα θαυμάζω στους άλλους. Λέω «τι γαμάτος αυτός! Γιατί να μην είμαι κι εγώ έτσι;», ομολογεί.

Αν έχω μετανιώσει για κάτι δεν είναι σίγουρα τα εμπορικά θεάματα – ούτε καν οι επιθεωρήσεις. Δούλεψα με τον Μπέζο και τον Φασουλή και πέρασα υπέροχα. Τις παραστάσεις αυτές υπήρχε το στοιχείο του χορού και του τραγουδιού, έλειπε το δήθεν πως «εδώ κάνουμε ψυχολογικό θέατρο». Για να μην πω ότι τα εμπορικά θεάματα είναι πιο δύσκολα από το εγκεφαλικό θέατρο αφού πρέπει να παίξεις, να χορέψεις, να τραγουδήσεις και να συντονιστείς με όλο αυτό το σύστημα· είναι τρομερό σχολείο. Καλώ, δηλαδή, όλους όσοι αρνούνται αυτές τις προκλήσεις με το πρόσχημα της ποιότητας, να το δοκιμάσουν.

Μεγάλωσα. Έμαθα το εμπορικό ύφος και θέλησα να μάθω κι άλλα, από αλλού. Δεν έχω απωθημένα, έχω κάνει πάρα πολλά, ταρζανιές μπόλικες· μόνο πορνό δεν έχω κάνει! Αν και έχω παίξει τον πορνοστάρ στο Φεστιβάλ Αθηνών. Το επόμενο, πάντως, είναι η τσόντα.

Έχω μιλήσει με συναδέλφους που ομολογούν ότι τους αρέσει η ταλαιπωρία. Εμένα πάλι, όχι. Δεν θεωρώ πως κανείς πρέπει να καταστραφεί για το θέατρο· στο θέατρο πρέπει να περνάς όμορφα, να νιώθεις χαρά και καύλα. Ας πούμε εγώ αισθάνθηκα καύλα στην τελευταία μου παράσταση στο «Παίζοντας το θύμα» στο Εθνικό σε σκηνοθεσία του Γιώργου Κουτλή.

Δεν θεωρώ πως κανείς πρέπει να καταστραφεί για το θέατρο· στο θέατρο πρέπει να περνάς όμορφα, να νιώθεις χαρά και καύλα

Ως πί τω πλείστον πολύ όμορφα. Αν έχω παίξει σε 60 παραστάσεις, έχω ταλαιπωρηθεί στις πέντε.

Ναι, και είναι πρόσφατες: Η «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» και η δεύτερη χρονιά στην «Ευρυδίκη». Επίσης, ό,τι έχω κάνει με τον Βασίλη Παπαβασιλείου ήθελα να συνεχιστεί για πάντα (βλέπε «του Κουτρούλη το γάμο» και τον «Κύκλωπα»).

Νομίζω πως τώρα γουστάρω πιο πολύ γιατί αγαπάω συνειδητά αυτή την παράσταση. ‘Ολοι, άλλωστε, σε αυτή τη δουλειά είμαστε άλλοι άνθρωποι.

Είμαστε πιο ήρεμοι. Προσωπικά είμαι πιο χαλαρός, παίζω καλύτερα μουσική. Νιώθω πως μπορώ να αφεθώ και στο λάθος. Παλιότερα, όταν έκανα λάθη επί σκηνής επέστρεφα στο σπίτι καταρρακωμένος.

Ο Λαέρτης Μαλκότσης παραδέχεται πως «δεν μπορώ να πάρω την ευθύνη ενός παιδιού. Εδώ, δεν έχω μεγαλώσει εγώ».

Είμαι γιατί έχω αγαπήσει ανθρώπους παντοτινά, οι περισσότεροι δεν το έμαθαν ποτέ – και ούτε θα το μάθουν μάλλον. Είχα και ανεκπλήρωτους έρωτες στη ζωή μου, για τους οποίους ακόμα νιώθω πολύ τρυφερά πράγματα και χαίρομαι που είναι ευτυχισμένοι κι έχουν φτιάξει τη ζωή τους.

Δεν ξέρω τι σημαίνει «φτιάχνω τη ζωή μου». Δεν πιστεύω ότι μια σύντροφος θα περάσει καλά μαζί μου. Είμαι πολυσυντροφικός άνθρωπος και είμαι τίμιος ως προς αυτό. Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος και αγενής σε κανέναν.

Όχι. Το είχα προσπαθήσει παλιότερα – θα ήμουν μπαμπάς τώρα – αλλά η αποτυχία της συμβίωσης ήταν παταγώδης. Συνεπώς, αποφασίστηκε να διακοπεί η εγκυμοσύνη κυρίως λόγω δικού μου κακού χειρισμού.  Έφταιγα εγώ. Δεν θα ήθελα να το ξαναζήσω, μου στοίχισε πολύ· σε σημείο που μου είναι δύσκολο να βλέπω έγκυους στο δρόμο. Δεν μπορώ να πάρω την ευθύνη ενός παιδιού. Εδώ, δεν έχω μεγαλώσει εγώ.

Δεν πιστεύω ότι μια σύντροφος θα περάσει καλά μαζί μου. Είμαι πολυσυντροφικός άνθρωπος και είμαι τίμιος ως προς αυτό.

Πιστεύω ότι είμαι τρυφερός. Μπορεί να χαθώ και να εξαφανιστώ αλλά έχω υπάρξει δοτικός και υποστηρικτικός στις σχέσεις μου. Φυσικά, έχω υπάρξει και κάφρος και απότομος, όταν νιώθω να με ενοχλούν, να με πιέζουν με ευθύνες.

Το παρακάνω αλλά, ναι. Οι άλλοι με βρίζουν κι έχουν δίκιο.

Ναι, αλλά δεν τους πιέζω ποτέ. Τους αφήνω να επικοινωνήσουν εκείνοι. Κι αυτό γιατί πιο παλιά – από ανασφάλεια – τους έπαιρνα πολλά τηλέφωνα. Και κάποιοι ζορίζονταν.

Με τη μουσική – πάλι. Να είμαι με ανθρώπους και να τζαμάρουμε μουσική. Όσες φορές μου έχει συμβεί, δεν κοίταξα ποτέ το ρολόϊ μου, δεν θέλησα ποτέ να φύγω.

«Δεν φοβάμαι πια για τη ζωή μου. Αν με βρει κάτι, με βρήκε» λέει, σχολιάζοντας το ισχαιμικό επεισόδιο που είχε πριν από μερικά χρόνια.

Μου λείπει ένα σπιτάκι, μικρό δεν με νοιάζει – ας είναι και πρώην κοτέτσι – όπου θα ζήσω με απόλυτη ησυχία. Μια πόρτα, ένα κουδούνι, ένα ησυχαστήριο. Πολλές φορές μου φτάνει το τίποτα.

Πολύ. Πριν την περιπέτεια της υγείας μου είχα πει πολλές φορές «δεν μπορώ άλλο». Και ποιος δεν το έχει πει; Ακόμα κι αυτοί που δηλώνουν πως το θέατρο είναι η ζωή τους. Εγώ, πάλι, κόντεψα να πληρώσω με τη ζωή μου το θέατρο. Σου υπογράφω πως δεν θα έλειπα σε κανέναν. Όπως επίσης και τις περισσότερες φορές που έχω μείνει άνεργος κατέληξα στο συμπέρασμα πως αφού δεν μου προτείνουν δουλειά, δεν τους λείπω. Θυμάμαι συχνά τον σπουδαίο Μιχαλακόπουλο και τη μάνα μου, να μου λένε «μην γίνει ποτέ το θέατρο η ζωή σου». Δεν χρειάζεται. Άλλωστε, το θέατρο δεν αλλάζει τον κόσμο. Η ζωή μου είναι οι φίλοι μου, τα μπάνια μου, η μουσική μου, οι έρωτες μου.

Πολλές φορές μου φτάνει το τίποτα.

Δεν φοβάμαι πια για τη ζωή μου – αν αυτό με ρωτάς. Αν με βρει κάτι, με βρήκε.

Από τότε που έπαθα το επεισόδιο, έχω ψηθεί περισσότερο. Αλλά να, χάσαμε τώρα τον Βαγγέλη (Χατζηνικολάου). Ή

[relart 1]

ταν φίλος μου, συγκάτοικος σε περιοδείες. Λυπήθηκα, μούδιασα αλλά αναγκαστικά πας παρακάτω. Και οι άλλοι θα πάνε παρακάτω, και εκείνοι που ανεβάζουν κηδειόχαρτα στο Facebook. Εγώ κρατώ τη μνήμη του Βαγγέλη και κάνω μια βουτιά στο άπειρο της θάλασσας, στο όνομα του. Το έκανα τις προάλλες, δηλαδή.

Θα ήθελα να έχω την αντοχή να είμαι συνέχεια μέσα στο νερό. Κι όταν βγαίνω από το νερό, να μπαίνω σε μια καλύβα και να παίζω μουσική.