Πάνος Βλάχος: Το Instagram θέλει να δείξεις τη ζωή σου, όχι την άποψη σου

Εμφανίζεται στο ρέμα Χαλανδρίου, 30′ λεπτά αφού έχει τελειώσει το σημερινό γύρισμα της «Αγγελικής» στον Alpha. Ο Πάνος Βλάχος είναι πολύ χαρούμενος που παίζει ξανά στη γλώσσα του, μετά από μια ερευνητική και δημιουργική αποχή στη Νέα Υόρκη και στο Λος ‘Αντζελες.

Εξαντλητικά πολυδραστήριος – μουσικός, τραγουδοποιός, κειμενογράφος, εσχάτως ντοκιμαντερίστας και φυσικά ηθοποιός – περιορίζεται αυτόν τον καιρό στα τηλεοπτικά του καθήκοντα περιμένοντας ανυπόμονα την συνεργασία με τον Δημήτρη Καραντζά, τον Φοίβο Δεληβοριά και τον Ευθύμη Φιλίππου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά καθώς και τη συμμετοχή του στο επόμενο Φεστιβάλ Επιδαύρου.

Μιλάει πολύ για την εμπειρία του στην Αμερική, τόσο ώστε να καταλάβεις ότι τον έχει μετακινήσει. Αλλά και χωρίς δισταγμό να την αποδομήσει, κυρίως στα μάτια εκείνων που τον έχουν κατατάξει στην περιοχή των wonna be famous.

Δύο ώρες μετά το “διάλλειμμα” της συνέντευξης με καφέ και αναμμένο τζάκι, ο Πάνος Βλάχος ετοιμάζεται να βγει ξανά στο δρόμο για την καθημερινή του προπόνηση. Κωδικός μετακίνηση 6. Αθλητής αντοχής εδώ και χρόνια, πιστεύει πως και «το τρέξιμο είναι μια ακόμα εκδοχή δημιουργίας. Είναι απαραίτητο να ερευνάς το σώμα σου, όπως ερευνάς και την ψυχή σου. Κάνω τρίαθλο και είναι μια καθαρά πνευματική και εσωτερικής καύσης λειτουργία. Δεν είναι σωματική αλλά κυρίως μια πνευματική κατάσταση».

Επιστροφή σε αθηναϊκα μέρη για τον Πάνο Βλάχο με σίριαλ, σκηνοθεσία ντοκιμαντέρ, νέο άλμπουμ και επικείμενες θεατρικές συνεργασίες.

Eύχομαι να με έχει κάνει πιο διψασμένο και πιο περίεργο για ανακαλύψεις. Είδα διαφορετικές πτυχές του ευατού μου κατά την εργασία αλλά και την σπουδή μου εκεί, που επέδρασαν σαν το χάπι του Matrix. Συνήθως, μετά από αυτό αρχίζεις ν’ αναρωτιέσαι που μπορεί να φτάσει ο καλλιτέχνης, η δημιουργία, ένα σύστημα. Πάντως, όλον αυτόν τον καιρό κινούμαι τυφλά, δεν έχω κάποια ατζέντα. Ελπίζω η διαδικασία να με έχει πάει πιο μπροστά, να έχει εμπλουτίσει τις γνώσεις μου. Γιατί είναι μια εμπειρία που με τραβάει συνεχώς προς το μέρος της.

Στην Αμερική έζησα πολύ έντονες μικρές στιγμές, ενώ στην Ελλάδα τις ζω καθημερινά. Από την άλλη, το μέγεθος των πραγμάτων εκεί είναι τέτοιο ώστε – αν δεν έχεις την προηγούμενη εμπειρία καθημερινής τριβής – σου φτάνουν αυτές οι μικρές στιγμές. Σου φτάνει να δουλεύεις επτά φορές το χρόνο. Στην Ελλάδα, πάλι, φέρεις τόσο πυκνό καλλιτεχνικό φορτίο που είναι δύσκολο να το διαχειριστείς.

Δεν είναι κατανοητό από όλους γιατί ένας άνθρωπος φεύγει από την πατρίδα του για να πάει κάπου. Στην Ελλάδα αυτό μεταφράζεται, συνήθως, στο ότι είναι ψώνιο

Αυτό που με ρωτάς είναι η βάση της σκέψης μου. Ξέρεις, δεν είναι κατανοητό από όλους γιατί ένας άνθρωπος φεύγει από την πατρίδα του για να πάει κάπου. Στην Ελλάδα αυτό μεταφράζεται, συνήθως, στο ότι είναι ψώνιο και νομίζει ότι με τη «Μουρμούρα» ή με τη x επιτυχημένη σειρά έχει φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο της τέχνης του. Είχα, κι έχω πάντα, σαν στόχο να ξεβολεύομαι ώστε ν’ ανακαλύπτω κάτι καινούργιο. Ξεβόλεμα, για μένα, είναι και τα σπορ που κάνω αδιάλλειπτα. Επιμένω να τρέχω 100 χιλιόμετρα γιατί πιστεύω πως ο ανθρώπινος πυρήνας αναζητά την πρωτόγονη συνθήκη του για να νιώσει ζωντανός.

Η ενδεχόμενη επιτυχία κάποιας σειράς ή κάποιας παράστασης στην οποία συμμετείχα ποτέ δεν με κρατούσε εκεί· πάντα με έκανε να βλέπω λίγο παραπάνω τον κόσμο, με πιο ανοιχτά μάτια. Όταν, για παράδειγμα, μου πρότεινε μια συνεργασία ο Νίκος Καραθάνος να είμαι μαζί του στους «Όρνιθες» της Επιδαύρου δεν είπα «πω, πω το έχεις κι αυτό» αλλά «πόσο υπολείπομαι» για να τα καταφέρω. Αυτές οι σκέψεις με τρώνε πάντα, σε όλες τις πτυχές της δράσης μου. Και η Αμερική αυτό μου έδειξε: Μικρές ή μεγαλύτερες συμμετοχές σε σειρές και σε μια ταινία, δεν με έκαναν να πω «κοιτάξτε τι κατάφερα»· μ’ έκαναν να πω «τι ωραίος δρόμος είναι αυτός που έχω να διανύσω».

Κι εδώ να πω ότι με πνίγει η φράση «καριέρα στο εξωτερικό». Μ’ ενδιαφέρει αφάνταστα τι καλλιτέχνη μπορεί να φτιάξει η μετακίνηση εκτός της βάσης του· ή τι καλλιτεχνικούς ορίζοντες ανοίγει. Πρέπει να είναι ανόητος κανείς για να περάσει μέσα από τέτοιες διαδικασίες και να μην ψηλώσει.

«Με πνίγει η φράση «καριέρα στο εξωτερικό». Μ’ ενδιαφέρει αφάνταστα τι καλλιτέχνη μπορεί να φτιάξει η μετακίνηση εκτός της βάσης του· ή τι καλλιτεχνικούς ορίζοντες ανοίγει» σημειώνει.

Μόλις είχε ανακοινωθεί η διανομή για τους «Όρνιθες» του Καραθάνου. Προσγειωνόμουν στη Νέα Υόρκη για να κάνω μαθήματα στο σωματικό θέατρο, κυρίως. Δεν είχα κανένα άγχος του τύπου «μη και δεν γίνω πρωταγωνιστής και πως θα γυρίσω πίσω στην Αθήνα;». Διοχέτευσα όσο μπορούσα την ενέργεια μου και διέθεσα το κομπόδεμα μου για να μάθω, να έρθω σε επαφή με άλλα πράγματα και γιατί όχι να δημιουργήσω. Εκεί ανέβασα και το «Mistero Buffo» – που τελικά ταξίδεψε σε άλλες εφτά χώρες και ήταν η πρώτη αφορμή να βραβευτώ πρώτη φορά σαν ηθοποιός σε ξένο έδαφος. Δεν είχα στόχο, λοιπόν. Κι έτσι όταν έκλεισα ένα μικρό ρόλο και κάτι διαφημίσεις μίλησα με το Νίκο (Καραθάνο) που μου είπε «κάτσε εδώ και προσπάθησε το. Εγώ εδώ θα είμαι για σένα». Αυτή η κουβέντα του συνόψισε τον τρόπο που έπρεπε να κινηθώ. Κι όχι σαν να δουλεύω για να μην με ξεχάσουν στην Ελλάδα.

Μετά όταν άρχισα να δουλεύω και να έχω ατζέντη, μπήκε το δηλητήριο του «τι κάνω εδώ». Εκεί είναι ένας άλλος κόσμος, δεν έχει καμία σχέση με την ζωή του ηθοποιού στην Ελλάδα: Είσαι συνέχεια σε οντισιόν και μου πήρε πολύ καιρό για να μάθω να εστιάζω στα καλά του καλλιτέχνη και να μην γίνω το εκτελεστικό όργανο που ψάχνεται να κλείσει κλείσω ένα ρόλο για ν΄ανέβουν οι μετοχές του.  Άσε που ακόμα πιστεύω ότι ακόμα κι αν κάνει κάποιος καριέρα στο εξωτερικό ή τελικά δεν κάνει δεν σημαίνει απολύτως τίποτα.

Γιατί στο Λος Άντζελες σε μαθαίνουν ότι εσύ είσαι ο καλύτερος. Και όχι πως πρέπει να αναγνωρίζεις το καλύτερο, όπου αυτό υπάρχει.

Η ενδεχόμενη επιτυχία ποτέ δεν με κρατούσε εκεί· πάντα με έκανε να βλέπω λίγο παραπάνω τον κόσμο, με πιο ανοιχτά μάτια

Όχι, σε τι να είμαι ο καλύτερος; Δεν μετριέται άλλωστε πόσο καλός είσαι. Θέλω να είμαι αληθινός με τον εαυτό μου. Κάνω το καλύτερο που μπορώ, αλλά δεν θέλω να μπαίνω σε διαδικασία κλίμακας. Ίσως, η μόνη κλίμακα που θα ήταν χρήσιμη θα έδειχνε το πόσο αφοσιωμένος μπορεί να είναι κανείς στη δουλειά του.

Όχι, απλώς πιστεύω ότι αν αναγνωρίζεις πως υπάρχουν κι άλλοι πιο πάνω από σένα, μπορεί να φωτίσει ένα δρόμο εξέλιξης.

Πιστεύω στην επιμονή και στο πάθος μου. Από την άλλη, αν δεν πάνε καλά τα πράγματα δεν έχω κάποιο άσσο στο μανίκι.

Ο Πάνος Βλάχος πιστεύει «στην επιμονή και στο πάθος μου. Από την άλλη, αν δεν πάνε καλά τα πράγματα δεν έχω κάποιο άσσο στο μανίκι».

Στην υποκριτική, στο να λέω μια ιστορία. Η υποκριτική με εκφράζει περισσότερο, νομίζω ότι καταλαβαίνω τους κώδικες της καλύτερα. Πάντως, με καθησυχάζει και με καλύπτει πολύ η σκέψη ότι είμαι εδώ για να λέω ιστορίες.

Πριν ακόμα τελειώσω τη σχολή με έβγαλε ο Νίκος Καλογερόπουλος στο θέατρο. Άφηνα τις σπουδές μου στα ναυτιλιακά κι ανέβαινα στη σκηνή. Αυτή ήταν η αφορμή να νιώσω κάπως σπίτι μου, ν’ ακούω τους μουσικούς να παίζουν τραγούδια και να τα αισθάνομαι σαν να είναι δικά μου.

Πιστεύω ότι ακόμα κι αν κάνει κάποιος καριέρα στο εξωτερικό ή τελικά δεν κάνει, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα

Με γοήτευσε πολύ ότι έπρεπε να γράψω μια ιστορία δίπλα στον Σπύρο Λούη στη χρεοκωπημένη Ελλάδα του 1896. Κι όσο έψαχνα – με την βοήθεια επιστημόνων και ιστορικών – τόσο ανακάλυπτα καινούργιο υλικό και νέες εικόνες· οπότε σκέφτηκα πως αυτό που φτιαχνόταν ήταν ένα ντοκιμαντέρ. Βρήκα χώρο να πω την ιστορία όπως ακριβώς ήθελα εγώ, με φιλοσοφικές, ποιητικές, πολιτικές, υπαρξιακές προκτάσεις. Κι έγινε μια ταινία που δεν μιλάει σε δρομείς αλλά σε ανθρώπους που ενδιαφέρονται ν’ αναθεωρήσουν την έννοια του ήρωα.

Σίγουρα δίνει φως σε μια ιστορία που δεν την ξέρουμε όπως έγινε. Ωστόσο, δεν κινήθηκα από την ανάγκη να καταγράψω μια ιστορική ανατροπή, αλλά να φωτίσω μια πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης – και κυρίως τη αντίληψη μας για τα πράγματα.

Ο δημοφιλής ηθοποιός καταφέρεται με παρρησία στo φαινόμενο του Instagram λέγοντας πως «είναι ένα χυδαίο κατασκεύασμα όπου ο καθένας εκεί μέσα πρέπει να πουλάει κάτι και να μην τοποθετείται για τίποτα από φόβο μην χάσει τους followers του».

Είμαι ανήσυχα μπερδεμένος. Από την στιγμή που είμαι καλλιτεχνικό ον, είμαι και πολιτικό ον. Είναι αδύνατον να μην είμαι. Γι΄ αυτό κι επιλέγω να κάνω πράγματα που φιλοδοξούν κάτι να σχολιάζουν, κάτι ν΄αφήνουν. Μπορεί να μην τα καταφέρνω πάντα, αλλά αυτή είναι η πρόθεση μου. Ωστόσο, είμαι μπερδεμένος για το πως επιτυγχάνεται αυτό στο σύγχρονο κόσμο. Είναι πολιτική η ύπαρξη μας πια, δεν μπορείς να αποκοπείς με κανέναν τρόπο από αυτό. Είναι τόσο μέσα στην καθημερινότητα μας τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα που δεν είναι δυνατόν κάποιος να μην έχει πολιτική θέση. Οπότε, το ερώτημα που θέτω στον εαυτό μου είναι το κατά πόσο εγώ συμβάλλω στα πράγματα. Ένα κομμάτι μου πιστεύει ότι ο λόγος που διατυπώνει η τέχνη μου αρκεί κι ένα άλλο κομμάτι λέει ότι πρέπει να βγω κι εγώ στους δρόμους. Τέλος, ένα τρίτο κομμάτι μου αναρωτιέται αν τα λαϊκά κινήματα μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο ή είναι σαν να πολέμαμε τους εξωγήινους με σφεντόνες.

Πρόλαβα λίγο την προεδρία Ομπάμα, έζησα όλη την περίοδο Τραμπ, ως ένας μετανάστης στην Αμερική με μοναδικό βοήθημα το γεγονός ότι είμαι καλλιτέχνης. Θυμάμαι πως την ημέρα που βγήκε ο Τραμπ, στην Καλιφόρνια επικρατούσε μια απίστευτη σιωπή. Κανείς δεν μιλούσε στον διπλανό του, σαν να συνέβαινε η κηδεία ενός θρύλου. Ήξεραν όλοι πόσο ενάντια στον προοδευτισμό της Καλιφόρνια ήταν ο Τραμπ. Κι όλοι ξέρουμε πόσο πίσω πήγαν διεκδικήσεις ετών, πόσες κοινωνικές ομάδες περιορίστηκαν τρομακτικά και υπέφεραν. Σε άλλες πολιτείες, πάλι, ο κόσμος ήταν περήφανος γιατί η οικονομία θα άνθιζε – όπως κι έγινε- θα προέκυπταν θέσεις εργασίας -όπως κι έγινε- και “οι κακοί Μεξικάνοι” θα διώκονταν -κι αυτό έγινε.

Αν με ρωτάς τη γνώμη μου για τον Τραμπ πιστεύω πως δεν είναι ακροδεξιός, φασιστής ή μισογύνης. Είναι ένας χυδαίος επιχειρηματίας ο οποίος δεν έχει κανένα ηθικό φραγμό. Ο Τραμπ δεν μισεί τους μαύρους και τις γυναίκες, μισεί τους πάντες, όλους όσοι στέκονται στο δρόμο του και δεν βλέπουν τον κόσμο όπως τον βλέπει αυτός. Γι’ αυτό και η Αμερική οδηγήθηκε σε μεγαλύτερη πόλωση κατά την προεδρία του Τραμπ. Φυσικά κι έπρεπε να φύγει, φυσικά και δεν μπορούσε να εκπροσωπεί την Αμερική ένας άνθρωπος που είναι εκφραστής μίσους. Ας μην ξεχνάμε όμως, την αποδοχή που είχε ο Τραμπ ως μισάνθρωπος πριν γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο Τραμπ, δηλαδή, είναι αποτέλεσμα της Αμερικής και του κόσμου μας. Το γεγονός ότι μετά τον καλύτερο πρόεδρο της Αμερικής, τον Ομπάμα ήρθε ο Τραμπ είναι η απόδειξη ενός πλανήτη σε τεράστια σύγχυση.

Αν με ρωτάς τη γνώμη μου για τον Τραμπ πιστεύω πως δεν είναι ακροδεξιός, φασιστής ή μισογύνης. Είναι ένας χυδαίος επιχειρηματίας ο οποίος δεν έχει κανένα ηθικό φραγμό

Εκείνο που με ανακουφίζει είναι πως δρω καλλιτεχνικά. Αλλά, κοιτάζοντας το γενικότερο πλαίσιο φοβάμαι περισσότερο. Ο διχασμός είναι ακόμα εκεί, ο αμερικανικός λαός δεν λειτουργεί με σύμπνοια και η πανδημία τον απομάκρυνε περισσότερο. Αναρωτιέμαι πότε θα προκύψει η επόμενη αφορμή για το Black lives matter…

Καταρχάς, με κάνει αντιδημοφιλή στο Instagram. Αλλά έτσι κι αλλιώς, νομίζω πως είναι ένα χυδαίο κατασκεύασμα όπου ο καθένας εκεί μέσα πρέπει να πουλάει κάτι και να μην τοποθετείται για τίποτα από φόβο μην χάσει τους followers του. Πως θα έρθουν οι εταιρίες να μας δώσουν ένα μισθό για να δείχνουμε τον κώλο μας; Η ελευθερία να εκφράζει κανείς το αξιακό του κώδικα ή να διατυπώνει το αυτονόητο – ότι, ας πούμε, δεν με διαχωρίζει τίποτα από τον μαύρο, τον γκέι και το μετανάστη – τον αποδυναμώνει εμπορικά και στην Αμερική και στην Ελλάδα. Συνεπώς, όποτε τοποθετούμαι δημοσίως υπέρ μιας μειονότητας δίνω επιχειρήματα για να στοχοποιηθώ. Αντίθετα, οι influencers προτιμούν να μην τοποθετούνται γιατί αλλιώς θα χάσουν την καμπάνια για τα εσώρουχα, τις παντόφλες και τα τζιν.

«Συνειδητοποίησα εν καιρώ πως αφού παίρνω σοβαρά αυτό που κάνω, μοιραία θα ακολουθήσουν και οι άλλοι. Αυτό που κάνω είναι θέμα ζωής και θανάτου» τονίζει.

Έχω αποφασίσει πως δεν θα τις έχω. ‘Οσο πιο μεγάλη ανηθικότητα επιδεικνύεις ως influencer, τόσο πιο επιτυχημένος θα είσαι. Κι όσο πιο κοντά στην αλήθεια σου είναι τόσο θα χάνεις ακολούθους. Γιατί είναι ανηθικότητα να δείχνεις τον γκόμενο σου, τη ζωή σου, τις διακοπές σου, τον σκύλο σου, το σπίτι σου. Το Instagram θέλει να δείξεις την ζωή σου, αλλά όχι την άποψη σου· γιατί θα έρθουν οι μάνατζερ και θα σου πουν κράτα τις εμπρηστικές απόψεις για τον εαυτό σου. Ενώ, από την άλλη, μια φωτό του σκύλου σου είναι πολύ ασφαλής. Την ίδια ώρα, μια φωτό με πεινασμένους μετανάστες στα πεζοδρόμια του κέντρου θα σου χαλάσει το τέλειο προφίλ. Πόσο οξύμωρο είναι αυτό για τη χυδαία πραγματικότητα που δημιουργείται γύρω μας.

Είναι βέβαιο.

Όσο πιο μεγάλη ανηθικότητα επιδεικνύεις ως influencer, τόσο πιο επιτυχημένος θα είσαι. Κι όσο πιο κοντά στην αλήθεια σου είσαι, τόσο θα χάνεις ακολούθους. Γιατί είναι ανηθικότητα να δείχνεις τον γκόμενο σου, τη ζωή σου

Για πολλά χρόνια είχα το άγχος να μην φαίνομαι ωραίος γιατί δεν θα με εκτιμήσουν σαν καλλιτέχνη. Σκεφτόμουν να μην είμαι αρκετά γυμνασμένος και θεωρηθώ πολύ σφίχτης για καλλιτέχνης. Με αυτά τα προσόντα, έβγαλα τα πρώτα μου λεφτά στο εξωτερικό κάνοντας διαφημίσεις και τον γκόμενο σε video clip Λατίνων τραγουδιστριών. Δηλαδή, ναι, μια χαρά δούλεψε η η εμφανισή μου. Η αλήθεια είναι πως στην Αμερική αρχικά κρίνουν το πως είσαι κι αν μπορείς να παίξεις περνάς και στην επόμενη φάση. Συμβαίνει, δηλαδή, το αντίθετο από αυτό που γίνεται στην Ελλάδα. Ήταν μια ευεργητική αντίθεση που με ξεμπλόκαρε γιατί έφερα πολλά κατάλοιπα της δραματικής σχολής στην Ελλάδα όπου “απαγορευόταν” να είσαι όμορφος για να σε πάρουν στα σοβαρά.

Από την πρώτη στιγμή που μου δόθηκαν ρόλοι. Είχα χαρεί πολύ όταν έπαιξα στον «Συρανό» του Εθνικού – πάλι από το Νίκο Καραθάνο.  Όμως, συνειδητοποίησα εν καιρώ πως αφού παίρνω σοβαρά αυτό που κάνω, μοιραία θα ακολουθήσουν και οι άλλοι. Αυτό που κάνω είναι θέμα ζωής και θανάτου.

«Είναι αλήθεια, πως δεν έχω φάει ποτέ στη ζωή μου την απόρριψη που έφαγα στην Αμερική. Αλλά μου έκανε καλό» ομολογεί.

Είναι αλήθεια, πως δεν έχω φάει ποτέ στη ζωή μου την απόρριψη που έφαγα στην Αμερική. Αλλά μου έκανε καλό γιατί δεν το πήρα the american way που λέει «πως αν κλείνεις δουλειές αξίζεις, αν όχι είσαι ένα τίποτα». Δεν το πιστεύω αυτό. Υπάρχουν σπουδαίοι ηθοποιοί στην Ελλάδα που δεν παίζουν στην «Αγγελική», πολύ καλύτεροι από μένα. Υπάρχουν πολύ καλύτεροι ηθοποιοί από μένα για τον ρόλο που πήρα στην επιθεώρηση του Δημήτρη Καραντζά στο Δημοτικό Θέατρο. Θέλω να πω, πως σταμάτησα να κρίνω τον εαυτό μου από αν έχω δουλειά ή όχι. Φαντάσου πως θα είχε εκτονωθεί αυτό όταν στην Αμερική περνάω τον περισσότερο καιρό χωρίς δουλειά και παίρνω ένα ρόλο στους 100 που είχα κυνηγήσει.

Καταρχάς, ναι. Ήμουν στο Λος Αντζελες στη διάρκεια του πρώτου lockdown όταν μου προτάθηκε ο ρόλος από τον Alpha ενώ στην Αμερική δεν είχα ιδιαίτερες προτάσεις. Θεώρησα πως ήταν ευκαιρία να γυρίσω. Βέβαια, αν θέλω να το παίξω σωστός celebrity θα έπρεπε να σου πω ότι ήμουν πάρα πολύ απασχολημένος στην Αμερική, με 20 δουλειές να με περιμένουν αλλά ο ρόλος στην «Αγγελική» με γοήτευσε τόσο πολύ που δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Οπότε συσκέφθηκα με τους μάνατζερ μου και αναγκάστηκα να έρθω στην Ελλάδα ενώ εκείνοι με παρακαλάνε να γυρίσω πίσω.

Μα, έχουν βγει εκατοντάδες επιστήμονες στο εξωτερικό αλλά δεν συζητάμε γι΄αυτούς. Δεν έχει νόημα αυτή η συζήτηση και, ναι, μου τη σπάει.

Για πολλά χρόνια είχα το άγχος να μην φαίνομαι ωραίος γιατί δεν θα με εκτιμήσουν σαν καλλιτέχνη.

Ναι. Άλλα πράγματα μου λείπουν κι άλλα όχι. Περισσότερο απ’ όλα μου λείπει ο χώρος που έχω να δημιουργήσω. Είναι σπάνιο αυτό για έναν καλλιτέχνη και είμαι ευγνώμων που το έχω καταφέρει. Εδώ, μπορώ να γράψω μουσική, να παίξω θέατρο υψηλού επιπέδου, να κάνω τηλεόραση. Γιατί στην Αμερική δυσκολεύτηκα πάρα πολύ για να μπορέσω ν΄ανεβάσω το «Mistero buffo», πόσω μάλλον να συμμετέχω και σε δύο σειρές.

Θα το είχα κάνει αλλά δεν βοηθάει η πανδημία.

Θεωρεί πως δεν είναι παρηγορητικό το να δουλεύεις στη χώρα σου, «είναι υπέροχο. Ούτε είναι εύκολο».

Πάρα πολύ! Είναι σπουδαίο πράγμα η εκφορά του λόγου στη μητρική σου γλώσσα. Θυμάμαι, πως στο «Mistero buffo» μιλούσα στα αγγλικά κυρίως, κι έλεγα μερικές φράσεις στα ιταλικά και τα ισπανικά. Υπήρχε, όμως, μόνο μια φράση στα ελληνικά όπου ο γελωτοποιός φώναζε στη γυναίκα του και με έπιανε τρομερή συγκίνηση. Πιστεύω πως όλη μου η δεξιοτεχνία έχει να κάνει με το πως μιλάω, να δίνω βαρύτητα στις λέξεις. Ενώ στην Αμερική προσπαθώ να έχω μια τέλεια προφορά.

Ναι, αλλά και ο ίδιος ο ρόλος όπως επίσης και το καστ της σειράς. Όταν ενημερώθηκα για την ομάδα που θα στελέχωνε τη σειρά, πρόσωπα που θαυμάζω – ειδικά τον Χρυσοστόμου τον παρακολουθώ χρόνια στο θέατρο – είχα τεράστια χαρά. Είναι ηθοποιοί που όταν τους βλέπεις να παίζουν συνειδητοποιείς πως ούτε η ζωή, ούτε η προσπάθεια μας είναι μάταιη.

Δεν είναι παρηγορητικό το να δουλεύεις στη χώρα σου, είναι υπέροχο. Ούτε είναι εύκολο. Ο τρόπος δουλειάς είναι ακριβώς ο ίδιος, οι συνθήκες αλλάζουν. Στην «Αγγελική» πηγαίνω κάθε μέρα κι έχω τη χαρά να παίζω 20 σελίδες κειμένου την ημέρα, ενώ στο Λος Αντζελες έχω ρόλο τριών σελίδων μέσα σε ένα εξάμηνο. Οι ευκαιρίες είναι λιγότερες, οι παραγωγικές συνθήκες διαφέρουν. Επίσης, ο ηθοποιός έχει χρόνο για να προετοιμαστεί, με την έννοια ότι έξω δεν κάνεις άλλες πέντε δουλειές για να επιβιώσεις. Ωστόσο, το γεγονός ότι έχω μάθει να δουλεύω σε άλλες, πιο δύσκολες, συνθήκες, το μετέφρασα σε πλεονέκτημα. Κι όταν τα πράγματα σε ένα σετ ήταν πιο ευνοϊκά, απλώς ήταν καλύτερη η απόδοση μου.

Αν θέλω να το παίξω σωστός celebrity θα έπρεπε να σου πω ότι ήμουν πάρα πολύ απασχολημένος στην Αμερική αλλά ο ρόλος στην «Αγγελική» με γοήτευσε τόσο πολύ που δεν μπόρεσα να αντισταθώ.

Μου αρέσει να δουλεύω στην ελληνική τηλεόραση και πιστεύω ότι είναι ικανή να κάνει σπουδαία πράγματα – απλώς δεν τα κάνει. Φυσικά και οι αποδοχές είναι μεγαλύτερες, αλλά δεν συμμετέχω σε σειρές για βιοποριστικούς λόγους. Υπάρχει πολύς κόσμος που βιοπορίζεται από ένα θέατρο χυδαιότερο της τηλεόρασης. Και, όπως όλα δείχνουν, θα επιβληθεί και στην ελληνική τηλεόραση να κάνει πολύ σημαντικότερα πράγματα, όπως έγινε κι εκτός Ελλάδος.

Προφανώς και θα ήταν ιδανικό να κάνει κανείς μια ή δύο παραστάσεις το χρόνο ή δύο κι όχι τέσσερις ή πέντε. Αλλά και πάλι, θυμάμαι φορές που πήγαινα με λαχτάρα στο θέατρο κι ας ήμουν εξαντλημένος. Η κούραση έχει μπει κάπως στην ψυχολογία του Έλληνα ηθοποιού κι αυτό είναι κάτι που δεν αντιλαμβάνονται στο εξωτερικό. Υπό αυτή την έννοια, ο Έλληνας καλλιτέχνης έχει μια φοβερή βάση, έχει τη δυνατότητα να φοιτήσει σε καλές σχολές, να πειραματιστεί και να ερευνήσει· είναι, από τις συνθήκες, πλασμένος να κάνει σπουδαία πράγματα – και κάνει.

«Μου αρέσει να δουλεύω στην ελληνική τηλεόραση και πιστεύω ότι είναι ικανή να κάνει σπουδαία πράγματα – απλώς δεν τα κάνει» εξηγεί έχοντας ήδη συμμετέχει σε σειρά του δικτύου NBC και του Netflix.

Κρίνοντας από το θέατρο έχω δει στο εξωτερικό ή στο Φεστιβάλ Αθηνών μπορώ να πω με ασφάλεια πως το ελληνικό θέατρο στέκεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Σίγουρα, το αμερικάνικο θέατρο υπολείπεται του ελληνικού, με εξαίρεση το είδος του μιούζικαλ.

Για την ώρα, περιμένω πάρα πολύ τη συνεργασία με τον Δημήτρη Καραντζά και τον Φοίβο Δεληβοριά και μακάρι να τα καταφέρουμε να γίνει όπως έχει προγραμματιστεί. Θα είναι ιδανική συνθήκη επανένταξης στα θεατρικά πράγματα. Το καλοκαίρι θ’ ακολουθήσει και η συμμετοχή μου σε μια παράσταση στο Φεστιβάλ Επιδαύρου. Στο μεταξύ, έχω ολοκληρώσει ένα δίσκο που θα κυκλοφορήσει τον επόμενο μήνα με δικά μου τραγούδια κι όταν με το καλό προβληθεί η ταινία για το Λούη θα βάλω μπροστά για το επόμενο ντοκιμαντέρ. Από εκεί και πέρα, δεν είναι μια περίοδος για να σχεδιάσει κανείς· είναι μια καλή περίοδος για παρατήρηση της κατάστασης και των ανθρώπων. Κι όσο μπορείς να δημιουργείς μέσα σε αυτό.