Ο Σινάτρα έχει ένα κρύωμα

Σήμερα, 105 χρόνια μετά τη γέννηση του ανθρώπου που έμεινε στην ιστορία ως The Voice – H φωνή (12 Δεκεμβρίου 1915), η ιστορία αυτή Frank Sinatra Has a Cold ανατυπώνεται σε συλλεκτική έκδοση 5.000 αριθμημένων και υπογεγραμμένων από τον Gay Talese αντιτύπων, με σημειώσεις του, προσχέδια και φωτογραφίες του Phil Stern, ο οποίος επί 4 δεκαετίες κατέγραφε με τον φακό του τη ζωή του Φρανκ Σινάτρα.

O Φρανκ Σινάτρα, κρατώντας ένα ποτήρι μπέρμπον στο ένα χέρι και ένα τσιγάρο στο άλλο, στάθηκε σε μια σκοτεινή γωνιά του μπαρ, ανάμεσα σε δυο ελκυστικές αλλά ξεθωριασμένες ξανθιές που κρέμονταν από τα χείλη του• ο Φρανκ όμως δεν έβγαζε λέξη. Έμεινε σιωπηλός το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς και τώρα, σ’ αυτό το ιδιωτικό κλαμπ στο Μπέβερλι Χιλς, φαινόταν ακόμη πιο απόμακρος, με το βλέμμα χαμένο στον καπνό και το ημίφως στη μεγάλη αίθουσα πέρα από το μπαρ, όπου δεκάδες νεαρά ζευγάρια στριμώχνονταν γύρω από κάποιο τραπέζι ή στροβιλίζονταν στο κέντρο της πίστας στον εκκωφαντικό ρυθμό της μουσικής. Οι δυο ξανθιές γνώριζαν, όπως και οι τέσσερις φίλοι του Σινάτρα, πως δεν ήταν καθόλου καλή ιδέα να προσπαθήσουν να του πιάσουν κουβέντα όταν ήταν σε τόσο κακή διάθεση, μια διάθεση που τον διακατείχε όλη την πρώτη βδομάδα του Νοέμβρη, ένα μήνα πριν κλείσει τα πενήντα του χρόνια.

Ο Σινάτρα είχε συμμετάσχει σε μια ταινία που τώρα δεν του άρεσε, και ήθελε να ξεμπερδεύει• ήταν βαριεστημένος από όλη αυτή τη δημοσιότητα που είχε πάρει η σχέση του με την εικοσάχρονη Μία Φάροου, η οποία απόψε δεν είχε εμφανιστεί• αρπαγμένος και από ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, με θέμα τη ζωή του που θα πρόβαλλε σε δυο βδομάδες το CBS, και φέρεται να περιείχε αιχμές για την ιδιωτική του ζωή, ακόμη και εικασίες για πιθανές του σχέσεις με κάποιους από τους αρχηγούς της Μαφίας• ανήσυχος για τον πρωταγωνιστικό του ρόλο σ’ ένα τηλεοπτικό show του NBC, διάρκειας μιας ώρας, με τίτλο Sinatra – A Man and His Music, το οποίο απαιτούσε να ερμηνεύσει δεκαοκτώ τραγούδια με μια φωνή που αυτή τη στιγμή, λίγες μέρες πριν τη μαγνητοσκόπηση, ήταν αδύναμη, επώδυνη και αβέβαιη.

Ο Σινάτρα συναχωμένος είναι ένας Πικάσο χωρίς χρώμα, μια Ferrari χωρίς καύσιμα, και ακόμη χειρότερα

Ο Σινάτρα ήταν άρρωστος. Είχε πέσει θύμα μιας ασθένειας τόσο συχνής που οι περισσότεροι άνθρωποι θα τη θεωρούσαν ασήμαντη. Αλλά εκείνον τον είχε βυθίσει σε μια μια κατάσταση αγωνίας, βαθιάς κατάθλιψης, πανικού, ακόμη και οργής. Ο Φρανκ Σινάτρα είχε ένα κρύωμα. Ο Σινάτρα συναχωμένος είναι ένας Πικάσο χωρίς χρώμα, μια Ferrari χωρίς καύσιμα, και ακόμη χειρότερα. Γιατί το κοινό κρυολόγημα κλέβει από τον Σινάτρα αυτό το διαμάντι που δεν μπορεί να ασφαλίσει, τη φωνή του, επιφέροντας βαθύ πλήγμα στην αυτοπεποίθησή του και επηρεάζει όχι μόνο τη δική του ψυχή, αλλά φαίνεται ότι προκαλεί ένα είδος ψυχοσωματικής καταρροής σε δεκάδες ανθρώπους που εργάζονται γι’ αυτόν, πίνουν μαζί του, τον αγαπούν και βασίζονται σε αυτόν για τη δική τους ευημερία και σταθερότητα.

Ένας Σινάτρα συναχωμένος μπορεί, τηρουμένων των αναλογιών, να προκαλέσει τριγμούς σ’ όλη τη βιομηχανία του θεάματος, όπως ακριβώς μια ξαφνική αδιαθεσία του πρόεδρου των Ηνωμένων Πολιτειών μπορεί να κλονίσει την εθνική οικονομία.

Γιατί ο Φρανκ Σινάτρα ήταν τώρα αναμειγμένος με πολλά πράγματα που αφορούσαν πολλούς ανθρώπους –η εταιρεία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών, η δισκογραφική, η αεροπορική εταιρεία, η εταιρεία ανταλλακτικών πυραύλων, εταιρείες διαχείρισης ακινήτων σε ολόκληρη τη χώρα, και ένα προσωπικό εβδομήντα πέντε ατόμων– είναι μόνο ένα μέρος της δύναμης που διέθετε και έμελλε να εκπροσωπήσει. Φαινόταν τώρα να είναι η προσωποποίηση του πλήρως χειραφετημένου άνδρα, ίσως του μόνου στην Αμερική που μπορεί να κάνει ότι θέλει, οτιδήποτε, επειδή έχει το χρήμα, την ενέργεια και τον παραμικρό ενδοιασμό.

Σε μια εποχή που οι νεότεροι επαναστατούν, διαμαρτύρονται και διεκδικούν την αλλαγή, ο Φρανκ Σινάτρα επιβιώνει ως εθνικό φαινόμενο, ένα από τα λίγα προπολεμικά προϊόντα που αντέχουν στη δοκιμασία του χρόνου. Είναι ο πρωταθλητής που έκανε τη μεγάλη επιστροφή, ο άνθρωπος που είχε τα πάντα, τα έχασε, έπειτα τα ξαναπήρε, μην αφήνοντας τίποτε να τον εμποδίσει, κάνοντας ό, τι ελάχιστοι άνδρες μπορούν να κάνουν: έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή του, παράτησε την οικογένειά του, έκοψε κάθε σχέση με τους οικείους του, μαθαίνοντας στην πορεία ότι δεν μπορείς να έχεις καμία γυναίκα με το ζόρι.

Τώρα έχει την αγάπη της Νάνσυ και της Άβα και της Μία, εκλεκτών δειγμάτων τριών γενεών γυναικών, και εξακολουθεί να απολαμβάνει τη λατρεία των παιδιών του, την ελευθερία του εργένη, και όχι μόνο δεν νιώθει ηλικιωμένος, αλλά κάνει και τους ώριμους να ξανανιώσουν, προτρέποντάς τους να σκεφτούν: αν μπορεί ο Φρανκ Σινάτρα, γιατί όχι και εγώ• όχι ότι θα μπορούσαν να το κάνουν, αλλά και πάλι είναι ευχάριστο για τους άντρες να ξέρουν, ότι ακόμη και στα πενήντα, μπορεί να γίνει.

Αλλά τώρα, όρθιος σε αυτό το μπαρ στο Μπέβερλι Χιλς, ο Σινάτρα είναι κρυωμένος, οπότε συνέχισε να πίνει ήσυχα, απορροφημένος μίλια μακριά στον ιδιωτικό του κόσμο, αφού ούτε καν αντέδρασε όταν ξαφνικά το στερεοφωνικό στο άλλο δωμάτιο μετέδωσε ξαφνικά ένα δικό του τραγούδι, το In the Wee Small Hours of the Morning.

Είναι μια υπέροχη μπαλάντα που ηχογράφησε πριν από δέκα χρόνια, και τώρα ενέπνευσε πολλά νεαρά ζευγάρια που κάθονταν κουρασμένα, να σηκωθούν και να λικνιστούν αργά στην πίστα, σφιχταγκαλιασμένα. Ο τονισμός του Σινάτρα, κοφτός στα σωστά σημεία και όμως πλούσιος, ρευστός, έδινε βαθύτερο νόημα στους απλούς στίχους In the wee small hours of the morning/while the whole wide world is fast asleep/you lie awake, and think about the girl.., θυμίζει πολλές από τις κλασικές του επιτυχίες, ένα τραγούδι που αναδίδει μοναξιά και αισθησιασμό, που σε συνδυασμό με το αμυδρό φως, το αλκοόλ και τη νικοτίνη της νύχτας, γίνεται ένα είδος αφροδισιακού…

…Την επόμενη Δευτέρα, μια συννεφιασμένη και απροσδόκητα δροσερή μέρα για την Καλιφόρνια, περισσότεροι από εκατό άνθρωποι συγκεντρώθηκαν μέσα σ’ ένα λευκό τηλεοπτικό στούντιο• ένα τεράστιο δωμάτιο όπου κυριαρχούσε μια λευκή σκηνή, κατάλευκοι τοίχοι με δεκάδες φώτα και λαμπτήρες που κρέμονταν• μάλλον με τεράστιο χειρουργείο έμοιαζε. Σε αυτό το δωμάτιο, μέσα σε μια ώρα περίπου, το NBC είχε προγραμματίσει να γυρίσει ένα σόου μιας ώρας που θα μεταδιδόταν έγχρωμο στην τηλεόραση το βράδυ της 24ης Νοεμβρίου δίνοντας έμφαση, στον περιορισμένο χρόνο που είχε, στην εικοσιπενταετή καριέρα του Φρανκ Σινάτρα επί σκηνής. Δεν θα προσπαθούσε να διερευνήσει, όπως υποτίθεται θα έκανε το επικείμενο ντοκιμαντέρ του CBS, εκείνη την περιοχή της ζωής του Σινάτρα που ο ίδιος θεωρεί ιδιωτική.

Η εκπομπή του NBC θα ήταν κυρίως μια ώρα με τον Σινάτρα να τραγουδάει μερικές από τις επιτυχίες που τον έφεραν στο Χόλυγουντ, μια εκπομπή που θα διέκοπταν μόνο μερικά κλιπ ταινιών και διαφημιστικά της μπύρας Budweiser. Πριν κρυώσει, ο Σινάτρα ήταν πολύ ενθουσιασμένος για αυτήν την παράσταση. Την έβλεπε σαν μια ευκαιρία να προσελκύσει όχι μόνο τους νοσταλγικούς, αλλά και να μεταδώσει το ταλέντο του σε μερικούς οπαδούς του rock-and-roll, αψηφώντας, κατά μία έννοια, τους Beatles. Τα δελτία τύπου που γράφτηκαν από το πρακτορείο Mahoney το τόνιζαν αυτό: “Αν τυχόν κουραστήκατε από νεαρούς τραγουδιστές που φορούν σφουγγαρίστρες στη θέση των μαλλιών… θα πρέπει να είναι αναζωογονητική, μια σπέσιαλ εκπομπή με τίτλο Sinatra—A Man and His Music…”

Αλλά τώρα σε αυτό το στούντιο του NBC στο Λος Άντζελες, επικρατούσε μια ατμόσφαιρα αναμονής και έντασης λόγω της αβεβαιότητας της φωνής του Σινάτρα. Οι σαράντα τρεις μουσικοί στην ορχήστρα του Nelson Riddle είχαν ήδη φτάσει και ορισμένοι βρίσκονταν ήδη στο λευκό πλατό. Ο Dwight Hemion, ένας νεαρός σκηνοθέτης με αχυρένια μαλλιά, που είχε γίνει γνωστός μετά την επιτυχία του στην εκπομπή με τη Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, καθόταν ήδη στο γυάλινο περίβλημα που έβλεπε την ορχήστρα και τη σκηνή. Οι κάμεραμαν, οι τεχνικοί, το προσωπικό ασφαλείας, και οι άνθρωποι της Budweiser στέκονταν επίσης ανάμεσα στις λάμπες δαπέδου και τις κάμερες, περιμένοντας, όπως άλλωστε και δεκάδες κυρίες που εργάζονταν ως γραμματείς σε άλλα τμήματα του κτιρίου, αλλά είχαν εισχωρήσει κρυφά ώστε να μπορέσουν να παρακολουθήσουν.

Λίγα λεπτά πριν από τις έντεκα, διαθόθηκε γρήγορα η φήμη στο μακρύ διάδρομο του μεγάλου στούντιο, ότι εντοπίστηκε ο Σινάτρα να διασχίζει τον χώρο στάθμευσης, και φαινόταν μια χαρά. Υπήρξε τεράστια ανακούφιση μεταξύ των μελών της ομάδας του• αλλά όταν η λεπτή, έντονα ντυμένη φιγούρα του ανθρώπου πλησίασε, είδαν με απογοήτευση ότι δεν ήταν ο Φρανκ Σινάτρα. Ήταν ο σωσίας του, Τζόνι Ντελγάδο.

Ο Ντελγάδο περπατά σαν τον Σινάτρα, έχει το σουλούπι του Σινάτρα και ορισμένες γωνίες του προσώπου του μοιάζουν με του Σινάτρα. Αλλά φαίνεται μάλλον ντροπαλό άτομο. Πριν από δεκαπέντε χρόνια, στις αρχές της καριέρας του, ο Ντελγάδο υπέβαλε αίτηση για τον ρόλο στο From Here to Eternity. Προσλήφθηκε, για ν’ ανακαλύψει αμέσως μετά ότι θα ήταν ο σωσίας του Σινάτρα. Στην τελευταία ταινία του Σινάτρα, Assault on a Queen, ο Τζόνι Ντελγάδο ντουμπλάρει τον Σινάτρα σε κάποιες σκηνές που τον καταβρέχουν. Και τώρα, σε αυτό το στούντιο του NBC, η δουλειά του ήταν να στέκεται κάτω από τους καυτούς προβολείς της τηλεόρασης για να τσεκάρουν οι κάμεραμαν τα σημεία όπου θα στεκόταν ο Σινάτρα στη σκηνή. Πέντε λεπτά αργότερα, o αυθεντικός Φρανκ Σινάτρα μπήκε μέσα…

«Το Frank Sinatra Has a Cold είναι κάτι περισσότερο από ένα αξιοσημείωτο κομμάτι δημοσιογραφίας• είναι ένα σπουδαίο έργο της αμερικανικής λογοτεχνίας. Με μόλις 15.000 λέξεις, ο Gay Talese μας έδωσε μια τεράστια, όμορφη τοιχογραφία, τόσο πλούσια όσο ένα μυθιστόρημα, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται μια περίπλοκη, μυστηριώδης, Σαιξπηρική φιγούρα που ονομάζεται Σινάτρα».

“Frank Sinatra Has a Cold”, εκδ. TASCHEN
Πηγή & πλήρες κείμενο: Περιοδικό Esquire