Αναστασία Καμβύση, γράφει στο «Marie Claire»
Να διαλέξω 5 στιγμές από τα 10 χρόνια ύπαρξης της Στέγης; Γίνεται; Να ξεχάσω τη Γαλήνη Χατζηπασχάλη να τσακίζει τις πρασινάδες και την καρδιά μου στο «Βυσσινόκηπο» του Νίκου Καραθάνου; Τη Λένα Κιτσοπούλου να τραγουδάει στην ίδια παράσταση; Τον Μιχάλη Σαράντη στον «Ρομπ» του Δημήτρη Καραντζά; Τον Αινεία Τσαμάτη στους «Δαιμονισμένους» του Κονσταντίν Μπογκομόλοφ; Το σκηνικό της Κλειώς Μπομπότη στο «Σώσε» του Έκτορα Λυγίζου; Τους χορευτές στο «New Piece I – Since she», τη συνάντηση του Δημήτρη Παπαϊωάννου με το σύμπαν της Πίνα Μπαους; Τα πάρτι στους δρόμους του Νέου Κόσμου; Τον ήχο της καρδιάς μου στην έκθεση του Christian Boltanski, τα tweets μου σε δεκάδες κάτοπτρα στο Social Soul στην έκθεση «Υβρίδια», να συνοδεύω ως εκεί τον Paul Auster, να μην βρίσκω εισιτήριο για τον Enki Bilal ή τους Tindersticks, αλλά να βλέπω τον Brian Eno, τον Brian Eno;! Φτιάχνω μία συναισθηματική πεντάδα και τη στέλνω πριν μετανιώσω.
- «Enter Achilles» του Lloyd Newson από το Ballet Rambert & Sadler’s Wells. Γιατί απλώς δεν ξεχνάς την πρώτη και τελευταία παράσταση χορού που είδες το 2020.
- «Απ’ τα Ψηλά στα Χαμηλά – Ένας Δολοφόνος στο Τόκυο» των Σύλλα Τζουμέρκα και Γιούλας Μπούνταλη. Ήταν η τελευταία παράσταση που είδα το 2016, στις 30/12 αν θυμάμαι καλά, και η πρώτη που με έβγαζε έξω από το θέατρο με ψοφόκρυο, χιονόνερο και έναν ηθοποιό που τα αψηφούσε όλα αυτά για να υποδυθεί μια drag queen στο δρόμο έξω από τη Στέγη.
- «Καθαρή Πόλη» των Ανέστη Αζά και Πρόδρομου Τσινικόρη. Έφυγα κλαίγοντας και ψιθυρίζοντας λόγια ευγνωμοσύνης και θαυμασμού για τις έξι επί σκηνής καθαρίστριες.
- «Whaaaat is your problem?» H φράση που έγινε συνθηματικό εφαλτήριο για γέλια στο γραφείο για μήνες (μετά ήρθε ο κορωνοϊός και μας κόπηκαν). Την τραγουδούσαμε με την Έστα κάθε φορά που ερχόμασταν αντιμέτωπες με έναν παραλογισμό και μας έφτιαχνε τη μέρα. Το «Elenit» του Ευρυπίδη Λασκαρίδη, με κοστούμια του Άγγελου Μέντη και σκηνικά του Λουκά Μπάκα, είναι η πιο αλλόκοτη παράσταση που έχω δει στη ζωή μου μέχρι σήμερα, αξιολάτρευτη ακόμη και όταν ήταν ακατανόητη.
- «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου: Εκείνα τα πουλιά, η Διακοπαναγιώτου, ο Μπιμπής, ο Σαράντης, ο Φραγκούλης, εκείνη η μουσική, του Άγγελου Τριανταφύλλου (και) σε αυτή την παράσταση, εκείνοι οι Θεοί, εκείνα τα κοστούμια, εκείνο το δάσος, εκείνο το φεγγάρι.
Καθαρή Πόλη» των Ανέστη Αζά και Πρόδρομου Τσινικόρη.
Τίνα Μανδηλαρά, γράφει στη «Lifo» και στο «Πρώτο Θέμα»
Δεν μπορώ, αλήθεια, να φανταστώ πως ήταν το αστρικό πολιτιστικό σύμπαν προτού σκάσει σαν δυναμίτης στη Συγγρού η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση εκεί ανάμεσα στα σκυλάδικα, στα φωταγωγημένα μαγαζιά με τα strip shows, στην Πάντειο και στις εργατογειτονιές – γιατί, αν δεν, τελικά για μένα η Στέγη είναι όλα αυτά μαζί: Βγαλμένη από τα άδυτα της πιο επικίνδυνης βιωματικής ζώνης που, μέχρι πρότινος, το υπάρχον πολιτιστικό τοπίο της γύριζε την πλάτη όρισε το άκρως αισθητικό χωρίς καμία ενοχή και χωρίς κατηγοριοποιήσεις και είδε ο,τι πιο μοντέρνο φέγγει ακόμα πίσω από τις φοβισμένες μας πλάτες.
Γι’ αυτό δεν μπορώ να σου πω ότι κρατάω συγκεκριμένες παραστάσεις από την όμορφη περιπέτεια που μας έβαλε η Στέγη αλλά στιγμές, ίσως γιατί νιώθω ότι εδώ δεν μιλάμε απλώς για ένα πολιτιστικό κέντρο ή για ένα θέατρο αλλά για ολόκληρο κόσμο-ζωντανό, ατιθάσευτο, απρόβλεπτο, ενίοτε και γοητευτικά παράταιρο.
- το κλάμα που έριξα στο «The Far side of the moon» – αυτή την αυτοβιογραφική sci-fi ελεγεία του Ρομπέρ Λεπάζ, λίγες μόλις μέρες μετά τον θάνατο του πατέρα μου,
- το ακράτητο γέλιο με την άκρως σουρεαλιστική και αταξινόμητη-να άλλο ένα ζωντανό στοιχείο της Στέγης- «Κοκκινοσκουφίτσα» της Λένας Κιτσοπούλου,
- τον αδιανόητο χορό σε αυτό το ουτοπικό παραμύθι που ήταν οι «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου, ο οποίος απέδειξε, με αυτή την παράσταση, ότι το θέατρο αρχίζει ακριβώς εκεί όπου τελειώνει το έργο.
- Οι πανέμορφες εικόνες του Μέιπλθορπ επίσης στόλιζαν για πολύ καιρό τις μέρες μου από την αλησμόνητη εκείνη έκθεση στο υπόγειο όπως επίσης θυμάμαι ότι κυλιόμουν για ώρες στα πατώματα στην έκθεση «Science Fiction: Ταξίδια στο Άγνωστο» παίζοντας με το ρομποτάκι από το Star Wars. Άλλωστε, μονάχα εδώ μπορούν να συνυπάρχουν ταυτόχρονα το πιο αυθόρμητο και πραγματικό με το πιο συμβολικό και μάλιστα σε αντίστοιχα ισόποσες δόσεις με την ίδια τη ζωή: Γιατί που αλλού θα δεις, σε ποιον ζωντανό πολιτιστικό οργανισμό, ταινίες όπως η «Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς» του Γιάννη Οικονομίδη, την οποία χρηματοδότησε το Ίδρυμα Ωνάση;
- Αλλά τελικά αν πρέπει να κρατήσω δυο στιγμές της Στέγης είναι η περηφάνια, η χαρά και η δύναμη που πήρα όταν είδα το «Σιγά μην φοβηθώ» να στολίζει το κτήριο λίγες μόλις μέρες πριν τη δίκη της Χρυσής Αυγής και τον Άκραμ Καν να ανεβάζει το «Xenos» μεταστοιχειώνοντας την εμπειρία του να είσαι ξένος και παρίας στον πιο όμορφο χορό. Ας χορέψουμε λοιπόν γιατί αυτό είναι η Στέγη-ένα όμορφο, ατελείωτο πάρτι όπου κανείς δεν τολμά να ησυχάσει ή να βαρεθεί!
«Xenos» από τον Άκραμ Καν.
