Μια χρονιά σαν καμία άλλη: Η μουσική στo… pause

Σε λίγο συμπληρώνεται ένας χρόνος με σιωπηλές σκηνές, κλειστούς συναυλιακούς χώρους και κλαμπ, ένα φεστιβάλ ακυρώσεων και ματαιώσεων.

Η κανονικότητα που ονειρευόμαστε – καταλαβαίνουμε πια ότι δεν θα είναι κανονική (σαν αυτά που ξέραμε) θα είναι μια άλλη πραγματικότητα, μια νέα φάση, τουλάχιστον για τα αμέσως επόμενα χρόνια. Μικρά βήματα και σταθερά.

Open air, λίγοι θεατές, σε απόσταση ο ένας από τον άλλον, περιορισμένες κινήσεις μέσα στο χώρο. Όχι όρθιοι και σε καμία περίπτωση «μετά-συναυλιακά» πηγαδάκια.

Εκεί χορεύεις όσο θες – στο σπίτι σου είσαι . Όσοι καλλιτέχνες είχαν καινούργια άλμπουμ, που θα τα έβγαζαν και σε περιοδεία, είχαν να αποφασίσουν: Ή να τα κρατήσουν στο συρτάρι (ή όπου κρατάνε τα έτοιμα άλμπουμ πια) γι αργότερα ή να καλέσουν τους φαν σε μια διαδικτυακή παρουσίαση του έργου. Από το σαλόνι τους. Και είμαστε όλοι μια ωραία ατμόσφαιρα. On line.

Η ψηφιακή εποχή ξεδιπλώνεται μπροστά μας με ασφαλείς αποστάσεις και μια….άλλη –εντελώς διαφορετική- εμπειρία. Όταν πριν από μερικά χρόνια κάθισα, έτσι για το fun της υπόθεσης ,να δω το φεστιβάλ Coachella live on line, πολύ νωρίς ένοιωσα ότι δεν ήταν fun καθόλου και ότι συναυλιακή εμπειρία δεν μπορεί να σημαίνει τίποτε άλλο παρά να είσαι εκεί.

DJ D-Nice

Και το πάρτι, εκ των πραγμάτων, μεταφέρεται αλλού. Το Ιnstagram ήταν η πλατφόρμα που μέσα στην πανδημία, σήκωσε σκόνη. Έγινε το σημείο συνάντησης. Έγινε το cool club.

Καθώς λοιπόν τα lockdown έρχονταν το ένα μετά το άλλο- club, bar, εστιατόρια κλειστά- ένα βράδυ ο DJ D-Nice αποφάσισε να παίξει μουσική για τους φίλους του. Στο Instagram, από το διαμέρισμά του στο Los Angeles. Έτσι απλά. Όμως το πράγμα άρχισε να παίρνει διαστάσεις. Έτσι όπως ήταν κλεισμένοι όλοι μέσα, στα σπίτια τους, άρχισαν να συντονίζονται για να ακούσουν τον DJ.

Ο D-Nice έκανε αυτό που είχε στο μυαλό του να κάνει, να παίξει μουσική για φίλους. H παρέα όμως μεγάλωσε… λιγάκι. Μετά από λίγη ώρα άρχισε να βλέπει ότι όλο και περισσότεροι «έρχονταν στο πάρτι».

Ανέβαιναν τα νούμερα όσων παρακολουθούσαν. Ανάμεσα σε αυτούς, ήρθε και ο Drake και μετά από λίγες ώρες, η Rihanna η Oprah, ο Mark Zuckerberg, η Michelle Obama! Ο ένας «έφερνε» τον άλλον. Kάποια στιγμή ήταν συντονισμένοι πάνω από 100.000 άνθρωποι. Και το πάρτι τουD- Nice έγινε στα social media – το hot event της πανδημίας. Στην αρχή.

Η μουσική μας ενώνει

Στους «έγκλειστους» αυτούς καιρούς- δεν το αμφισβητεί πια κανείς- η μουσική ‘ενώνει’ κόσμο.
Και όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο οι πρώτοι που εκμεταλλεύτηκαν τις δυνατότητες της πλατφόρμας ήταν από την μεγάλη κοινότητα του hip hop – και μάλιστα καλλιτέχνες (έγραφαν οι Νew York Τimes) που δεν είχαν και ιδιαίτερη σχέση με το μέσο, το instagram και δεν ήταν ιδιαίτερα δραστήριοι στα social media. Όπως για παράδειγμα, ως τότε, ο Timbaland.

To Instagram άρχισε να αλλάζει ουσιαστικά την κουλτούρα γύρω από την μουσική. Μάλλον δεν θα υπάρχει άνθρωπος που να ασχολείται με την μουσική και να μην πέρασε αυτούς τους μήνες της πανδημίας, έστω μια βόλτα από το VERZUZ.

Το VERZUZ είναι ένα ‘battle show” – μια συνάντηση όπου δυο μουσικοί / rappers /παραγωγοί/ή DJS «ανταγωνίζονται» κατά κάποιο τρόπο- παίζοντας κομμάτια εναλλάξ, λέγοντας ιστορίες, δημιουργώντας έτσι «ζωντανά» ένα σόου το οποίο ο καθένας μπορεί να μπει στο Instagram και να παρακολουθήσει.

Η πρώτη «μάχη» ανάμεσα σε αυτούς τους δυο που το ξεκίνησαν – Timbaland και Swizz Beatz – κράτησε πάνω από πέντε ώρες όπου έπαιζαν κομμάτια τους και έλεγαν ιστορίες μία ο ένας μία ο άλλος κρατώντας το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο.

Άλλες θρυλικές μάχες ήταν αυτές ανάμεσα σε Erykah Badu και Gill Scott, Snoop Dogg και DMX, Gladys Knight και Patti LaBelle…

Παρακολούθησα με πολύ ενδιαφέρον τις δυο κυρίες της soul/jazz /hip hop την Erykah Badu και την Gill Scott και τις μουσικές τους «κόντρες». Πραγματική απόλαυση. Και αυτό που έχει σημασία και κρατάει τον κόσμο εκεί είναι ο αυθορμητισμός τους και το γεγονός ότι παρακολουθείς κάτι ζωντανά και τα πάντα μπορεί να συμβούν. Μαζί με πάρα πολύ κόσμο επίσης!

Το VERZUZ – φαινόμενο της καραντίνας- που η μεγάλη επιτυχία του δείχνει ακριβώς και προς τα πού πηγαίνουν τα πράγματα στη νέα κανονικότητα που μας περιμένει.

Αν τα live περνάνε περίοδο μετάλλαξης και χαμηλών ρυθμών… τίποτε ωστόσο δεν φαίνεται να αγγίζει τη μουσική παραγωγή.

Δεν προλαβαίνεις να ακούς νέες- εξαιρετικά ενδιαφέρουσες παραγωγές. Σαν παράδειγμα και μόνο, το φετινό μου Νο1 στα άλμπουμ της χρονιάς, ήταν τα δύο (!) άλμπουμ των SAULT.

To πρώτο Untitled (Black Is) βγήκε τον Ιούλιο, το δεύτερο Untitled (Rise) τον Σεπτέμβριο. Νέες κυκλοφορίες συνεχώς κερδίζουν την προσοχή μας. Καταπληκτικές μουσικές -νέες μουσικές- στην τζαζ, τη neo-soul, το hip hop. Μέσα στην καραντίνα ‘κλεισμένοι’ στο σπίτι, στο στούντιο οι καλλιτέχνες γράφουν και ηχογραφούν.

Είχαμε μάλιστα μέσα στην χρονιά πολύ καλά άλμπουμ και από τους παλιούς. Τον Bob Dylan, τον Bruce Springsteen, τον Paul Weller, τον Elvis Costello, τους Pretenders.

Με τον αυταρχισμό και την καταστολή να παίρνει διαστάσεις παντού. Το κύμα των διαδηλώσεων και διαμαρτυριών , ο ξεσηκωμός του κόσμου μετά την δολοφονία του George Floyd στην Αμερική και το Black Lives Matter κίνημα – έκανε τα αντανακλαστικά της μουσικής κοινότητας να πάρουν φωτιά.

Πολλές παραγωγές, άλμπουμ, πολλά τραγούδια επικοινώνησαν με ένταση την ανάγκη για φυλετική και κοινωνική δικαιοσύνη. Τα δυο άλμπουμ των βρετανών SAULT ανάμεσα σε αυτά. Πλήθος άλλα, πολλοί καλλιτέχνες.

Και στο κέντρο, όπως και παντού αλλού, οι άνθρωποι. Οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, οι μουσικοί οι εργαζόμενοι στις συναυλίες, στα στούντιο…– όπως όλοι, σε όλο το φάσμα οι άνθρωποι που ζουν από τις δουλειές τους. Οικονομικά τσακισμένοι, χωρίς συναυλίες, χωρίς εμφανίσεις και κυρίως χωρίς την πρόνοια και την φροντίδα, χωρίς το ενδιαφέρον από ένα πολιτικό σύστημα που δεν αγαπάει την τέχνη και τους δημιουργούς, παρά μόνο στα λόγια. Το αύριο, αβέβαιο. Η επόμενη μέρα, παράξενη για όλους. Δύσβατη, πρωτόγνωρη – και για γερές αντοχές. Με την μουσική, να (μας) δίνει δύναμη.