11 κριτικοί κινηματογράφου επιλέγουν τις 10 καλύτερες ταινίες του 2020

Η κουτσουρεμένη κινηματογραφική σεζόν σημαδεύτηκε από δύο lockdown, τα οποία όπως όλα δείχνουν θα έχουν συνέχεια και το 2021. Ελπίζουμε όχι για πολύ…

Άντα Δαλιάκα (Ethnos.gr)

1. Ο Φάρος, του Ρόμπερτ Έγκερς
2. Η Ομορφιά της Ύπαρξης, του Ρόι Αντερσον
3. Οι Monos, του Αλεχάντρο Λάντες
4. Corpus Christi, του Γιαν Κομάσα
5. Μια Κρυφή Ζωή, του Τέρενς Μάλικ
6. Εξαφανισμένος, του Ροντρίγκο Σορογκογιέν
7. Το Βαμμένο Πουλί, του Βάκλαβ Μαρχούλ
8. Ο Προδότης, του Μάρκο Μπελόκιο
9. Γιοσέπ, του Ορελιέν Φρομάν
10. 1917, του Σαμ Μέντες

“Ένα σουρεαλιστικό ταξίδι στα μύχια της εφηβικής παρόρμησης που δένει την αγριότητα της ενηλικίωσης με την αγριότητα του πολέμου, βουτηγμένο στην ένταση της σύγκρουσης ανάμεσα στην ατομικότητα και τη συλλογικότητα”.

Οι Monos, του Αλεχάντρο Λάντες

Θοδωρής Δημητρόπουλος (news247.gr)

1. Ema, του Πάμπλο Λαραϊν
2. Μικρές Κυρίες, της Γκρέτα Γκέργουιγκ
3. Ένα Ψηλό Κορίτσι, του Καντεμίρ Μπαλάγκοβ
4. Η Παρθένος του Αυγούστου, του Χονάς Τρουέμπα
5. Emma, της Ώτομν ντε Γουάιλντ
6. Η Αόρατη Ζωή της Ευριδίκης Γκουσμάο, του Καρίμ Αϊνούζ
7. Σκοτεινά Νερά, του Τοντ Χέινς
8. Μια Λευκή, Λευκή Μέρα, του Χλίνουρ Πάλμασον
9. Η Ομορφιά της Ύπαρξης, του Ρόι Άντερσον
10.Ένας Υπέροχος Γείτονας, της Μάριελ Χέλερ

“Σε αυτή τη θρυμματισμένη ταινία-χορό, ο Λαραϊν ακολουθεί κορμιά σε τροχιές ενστικτώδεις και προκλητικές, ολοκληρώνοντας ένα σίγουρα άνισο, σίγουρα πειραματικών διαθέσεων φιλμ που -μαγεμένο από έναν νέο κόσμο που χτίζεται γύρω μας- όχι μόνο δεν προσποιείται πως έχει απαντήσεις, αλλά ξέρει πως πολλές φορές, η γλώσσα δεν αρκεί. Γνωρίζει όμως κάτι πολύ βασικό: Τα σώματα δεν λένε ποτέ ψέματα”.

Ema, του Πάμπλο Λαραϊν

Ρόμπυ Εκσιέλ (Flix.gr)

1.Κατηγορώ…! (J’ Accuse), του Ρόμαν Πολάνσκι
2. Ο Προδότης (Il Traditore), του Μάρκο Μπελόκιο
3. Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς, του Γιάννη Οικονομίδη
4. Corpus Christi, του Γιαν Κομάσα
5. Ένα Ψηλό Κορίτσι (Beanpole), του Καντεμίρ Μπαλάγκοφ
6. Στη Γη του Άγριου Μελιού (Honeyland) των Τ. Κοτέβσκα, Λ. Στεφάνοφ
7. Ο Φάρος (The Lighthouse), του Ρόμπερτ Εγκερς
8. Τραγούδι Χωρίς Όνομα (Canción Sin Nombre), της Μελίνα Λεόν
9. Εξαφανισμένος (Madre), του Ροντρίγκο Σορογκογιέν
10. Οι Monos (Monos), του Αλεχάντρο Λάντες

Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς, του Γιάννη Οικονομίδη

«Συνεπής υπαρξιστής, ο Γιάννης Οικονομίδης προεκτείνει ιδιοφυώς την τρύπα όπου κατέληγαν λεφτά και πτώματα στο γυρισμένο εν μέσω κρίσης «Μικρό Ψάρι» με την πιο φευγάτη, θρασεία, αιματοβαμμένη σάτιρα της εθνικής μας μωρίας».

1. Κατηγορώ, του Ρόμαν Πολάνσκι
2. 1917, του Σαμ Μέντες
3. Μια Κρυφή Ζωή, του Τέρενς Μάλικ
4. Απόστρατος, του Ζαχαρία Μαυροειδή
5. Το Βαμμένο Πουλί, του Βάκλαβ Μαρχούλ
6. Το κόλπο του αιώνα, του Αριέλ Γουϊνογκράδ
7. 6.5 Εκτός ελέγχου, του Σαέντ Ρουσταγί
8. Εμείς οι δύο, του Φίλιπο Μενεγκέτι
9. Ακαταμάχητος, του Τζον Στούαρτ
10. Η φωλιά, του Σον Ντέρκιν

(Να επισημανθεί ότι είναι κατά σειρά ‘Α προβολής και μόνο στις αίθουσες)

«Αυτή η «μικρή» αλλά τόσο ευχάριστη ταινία που σου δίνει την εντύπωση ότι οι συντελεστές της την γύρισαν, απλώς για το κέφι τους, λειτουργεί σχεδόν θεραπευτικά, ειδικά για την δύσκολη εποχή μας. Η ώρα περνά χαλαρά, απαιτήσεις ιδιαίτερες δεν υπάρχουν αλλά δεν λείπουν και οι εκπλήξεις που προσθέτουν στο όλο εγχείρημα μια πικάντικη γεύση, που μένει μαζί σου για πολύ αφότου η ταινία τελειώσει.»

Το κόλπο του αιώνα, του Αριέλ Γουϊνογκράδ

Κωνσταντίνος Καϊμάκης (monopoli.gr)

1. Ema, του Πάμπλο Λαραϊν
2. Ο Φάρος, του Ρόμπερτ Έγκερς
3. Η Ομορφιά της Ύπαρξης, του Ρόι Αντερσον
4. Ο Προδότης, του Μάρκο Μπελόκιο
5. Θα ‘ρθει η φωτιά, του Όλιβερ Λάσε
6. Εμείς οι Δύο, του Φίλιπο Μενεγκέτι
7. Ενα Ψηλό Κορίτσι, του Καντεμίρ Μπαλάγκοφ
8. 1917, του Σαμ Μέντες
9. H μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς, του Γιάννη Οικονομίδη
10. Φως στο Σκοτάδι, του Κέισι Αφλεκ

«Σκληρό δράμα για τη μεταπολεμική κατάρρευση του ψυχισμού ενός ολόκληρου έθνους που υιοθετεί σκοπίμως την γυναικεία ματιά όχι μόνο επειδή σε αυτήν εντοπίζει περισσότερο συναισθηματικό βάθος αλλά κυρίως επειδή οι γυναίκες αυτές μπορούν να ξεπεράσουν πιο γρήγορα τα μακάβρια παιχνίδια της μοίρας και να ορμήσουν με σιδερένια θέληση στη νέα ζωή».

Ενα Ψηλό Κορίτσι, του Καντεμίρ Μπαλάγκοφ

Aκης Καπράνος (Κανάλι Ένα 90,4/ Lifo)

1.Ο Προδότης, του Μάρκο Μπελόκιο
2. Ο Φάρος, του Ρόμπερτ Έγκερς
3. 1917, του Σαμ Μέντες
4. Κατηγορώ, του Ρόμαν Πολάνσκι
5. Οι Monos, του Αλεχάντρο Λάντες
6. Η Ομορφιά της Ύπαρξης, του Ρόι Αντερσον
7.Νεντ Κέλι – Ο Νο1 Καταζητούμενος, του Τζάστιν Κερζέλ
8.Αντρέι Ταρκόφσκι: Σινεμά σαν Προσευχή, του Αντρέι Α. Ταρκόφσκι
9.Το Βαμμένο Πουλί, του Βάκλαβ Μαρχούλ
10.Winona, του The Boy

«Η καυστική ειρωνεία (γνώρισμα του Μπελόκιο από το «Γροθιές στην τσέπη» του 1965 – ένα από τα πιο συγκλονιστικά ντεμπούτα στην ιστορία του σινεμά) κονταροχτυπιέται με σημάνσεις αρχαίας τραγωδίας σε άλλη μια ταινία για την κόζα νόστρα. Άλλη μια; Ναι, αλλά όχι μια ταινία που μιλά βαθυστόχαστα για την Ιστορία: Το κοινό βρίσκεται συνεχώς σε μια συνθήκη ενσυναίσθησης με τον κεντρικό «ήρωα», ανθρώπινης αλλά όχι ηθικής εγγύτητας, ακριβώς για να αποφευχθεί η όποια ταύτιση, καθώς ο Μπελόκιο δεν κοιτάζει τα γεγονότα με το βάρος της ηλικίας του (είναι πλέον 81 ετών!) αλλά αντιθέτως με το βλέμμα ενός αγοριού που γεμίζει τα κενά της ιστορίας με φαντασίες και όνειρα. Μόνο αν συνειδητοποιήσουμε πως το βλέμμα του δεν είναι Ιστορικό αλλά Συναισθηματικό μπορούμε να αγγίξουμε την καρδιά αυτού του φιλμ, που μονάχα στην Ιταλία θα μπορούσε να είχε συλληφθεί και ολοκληρωθεί. Βλέπετε, μόνο στην Ιταλία το λαϊκό σινεμά μπορεί ταυτόχρονα να σου προσφέρει μια τέτοια αισθητική απόλαυση.

Ο Προδότης, του Μάρκο Μπελόκιο

Λουκάς Κατσίκας (Περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ – cinemagazine.gr)

1. Στη Γη του Άγριου Μελιού (Honeyland) των Λιούμπομιρ Στεφάνοφ και Ταμάρα Κοτέφσκα
2. Γίοσεπ (Josep) του Ορέλ
3. Εξαφανισμένος (Madre) του Ροντρίγκο Σαραγκογιέν
4. Μικρές Κυρίες (Little Women) της Γκρέτα Γκέργουιγκ
5. Κατηγορώ (J’ Accuse) του Ρόμαν Πολάνσκι
6. Ένα ψηλό κορίτσι (Beanpole) του Κάνταμιρ Μπάλαγκοφ
7. Η Παρθένος του Αυγούστου (La Virgen De Agosto) του Χονάς Τρουέμπα
8. Ο Προδότης (Il Traditore) του Μάρκο Μπελόκιο

«Η καλύτερη δημιουργία της χρονιάς, από αυτές που κατόρθωσαν να προβληθούν στις ελληνικές αίθουσες, δίνει σε εμένα προσωπικά ιδιαίτερη χαρά γιατί πρόκειται για μια ταινία την οποία σύστησε στο ελληνικό κοινό (μέσα από τρεις sold out προβολές) και τίμησε με τη Χρυσή Αθηνά Καλύτερου Ντοκιμαντέρ το 25ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας. Τα λόγια όμως αδυνατούν να περιγράψουν την εμπειρία το οποίο, Με ηρωίδα μια φτωχή γυναίκα που ζει από τη μελισσοκομία στα βουνά της Βόρειας Μακεδονίας, το εντυπωσιακά φωτογραφημένο και βαθιά συγκινητικό ντοκιμαντέρ μιλά για έναν τρόπο ζωής που χάνεται, σκιαγραφεί μια συγκλονιστική ύπαρξη και γίνεται μοναδικό μνημείο της ανθρώπινης κατάστασης».

Στη Γη του Άγριου Μελιού, των Ταμάρα Κοτέφσκα, Λιούμπομιρ Στεφάνοφ

1. Ενα Ψηλό Κορίτσι (Beanpole), του Καντεμίρ Μπαλάγκοφ
2. Ο Φάρος (The Lighthouse), του Ρόμπερτ Εγκερς
3. Θα ‘ρθει η Φωτιά (Fire Will Come), του Ολιβερ Λάσε
4. Οι Monos (Monos), του Αλεχάντρο Λάντες
5. Εξαφανισμένος (Madre), του Ροντρίγκο Σορογκογιέν
6. Στη Γη του Aγριου Μελιού (Honeyland), των Ταμάρα Κοτέβσκα, Λούμπομιρ Στεφάνοφ
7. Κατηγορώ…! (J’ Accuse), του Ρόμαν Πολάνσκι
8. Η Ομορφιά της Υπαρξης (About Endlessness), του Ρόι Αντερσον
9. Η Αόρατη Ζωή της Ευριδίκης Γκουσμάο (A Vida Invisível), του Καρίμ Αϊνούζ
10. Γιοσέπ (Josep), του Ορέλ

«Με ένα καλοκουρδισμένο σενάριο που σε αναγκάζει να προσπαθείς συνεχώς να μαντέψεις τι θα ακολουθήσει και σε κρατά σε μια συνεχή αμφιβολία για τις προθέσεις και τις πράξεις των ηρώων του, ο “Εξαφανισμένος” γίνεται μια σχεδόν μεταφυσική ταινία τρόμου κι μια ακατάτακτη ιστορία αγάπης όπου η ηθική, τα πρέπει, οι ρόλοι ανατρέπονται».

Εξαφανισμένος (Madre), του Ροντρίγκο Σορογκογιέν

Πόλυ Λυκούργου (Flix.gr)

1. Ο Προδότης (Il Traditore), του Μάρκο Μπελόκιο
2. Φως στο Σκοτάδι (Light of My Life), του Κέισι Αφλεκ
3. 22 Ιουλίου (Utøya 22. juli), του Ερικ Πόπε
4. Μία Κρυφή Ζωή (A Hidden Life), του Τέρενς Μάλικ
5. Ενα Ψηλό Κορίτσι (Beanpole), του Καντεμίρ Μπαλάγκοφ
6. Mικρές Κυρίες, της Γκρέτα Γκέργουικ
7. The Assistant, της Κίτι Γκριν
8. Η Δίκη των 7 του Σικάγου (The Trial Of Chicago 7), του Ααρον Σόρκιν
9. Η Εποχή της Βροχής (Wet Season), του Αντριου Τσεν
10. Οι Monos (Monos), του Αλεχάντρο Λάντες

«Ειρωνικά, η πανδημία του 2020 το καθιστά κι εξαιρετικά επίκαιρο. Πατώντας πάνω στους κανόνες μίας ταινίας επιστημονικής φαντασίας ή μίας δυστοπικής παραβολής για το τέλος του κόσμου («Τhe Road», «Leave no Trace», «A Quite Place»), ο Κέισι Αφλεκ συγκινεί βαθιά με ένα φιλμικό θεώρημα, μασκαρεμένο ως ταινίας επιβίωσης, που ψάχνει την απάντηση στην ερώτηση: ποια είναι τελικά η πρώτη ύλη της ανθρώπινης φύσης; Τι θα διατηρηθεί ακόμα κι αν όλα τα άλλα μολυνθούν κι εκλείψουν; Οσο εξελίσσεται η πλοκή, τόσο βαθαίνει το υπαρξιακό βάρος της ταινίας και η καθαρόαιμη συγκίνησή της προκύπτει από την απάντηση. Οπως την εκλάβει ο καθένας. Και κάτι ακόμα: σε μία χρονιά που το σινεμά έψαχνε την #metoo εξιλέωσή του, ο Αφλεκ παραδίδει μία ταινία, όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι. Γιατί στην μικρή ηρωίδα του, σε αυτό το κοριτσάκι, είδαμε ξανά πώς θέλουμε να πέφτει το βλέμμα στη γυναίκα – εντός κι εκτός οθόνης».

Φως στο Σκοτάδι (Light of My Life), του Κέισι Αφλεκ

1. Μνήμες Φόνων, του Μπονγκ Τζουν-χο
2. Η Αόρατη Ζωή, της Ευρυδίκης Γκουσμάο του Καρίμ Αϊνούζ
3. Ο Προδότης, του Μάρκο Μπελόκιο
4. Γιοσέπ, του Ορέλ
5. Εμείς οι Δύο, του Φίλιπο Μενεγκέτι
6. Στη Γη του Άγριου Μελιού, των Ταμάρα Κοτέφσκα, Λιούμπομιρ Στεφάνοφ
7. Οι Monos, του Αλεχάντρο Λάντες
8. Η Εποχή της Βροχής, του Άντονι Τσεν
9. Corpus Christi, του Γιάν Κομάσα
10. Η Ομορφιά της Ύπαρξης, του Ρόι Άντερσον

«Ονειροπόλες, δεμένες σε συναισθηματικές χίμαιρες γυναίκες, στενοκέφαλοι και φαλλοκράτες άντρες, αδιέξοδες σχέσεις, οικογενειακά δράματα και τραγικές συμπτώσεις… Το βιβλίο της Μάρτα Μπατάλια τα δένει σφιχτά πάνω στη μίζερη καθημερινότητα της βραζιλιάνικης μεσοαστικής καθημερινότητας και ο Καρίμ Αϊνούζ τα αφηγείται σαν ένα παλιομοδίτικο, αλά Ντάγκλας Σερκ μελόδραμα, που πατά και με τα δύο πόδια του στη λατινοαμερικανική γη. Έτσι, καθώς οι δεκαετίες περνούν και οι δύο αδερφές ζουν τη βουτηγμένη μέσα σε διαψεύσεις, όνειρα, χαρές και απογοητεύσεις ζωή τους αναζητώντας διαρκώς η μία την άλλη, η μυθιστορηματική πλοκή και τα θυελλώδη συναισθήματα δεν απομακρύνονται ποτέ από έναν γυμνό, θαρραλέο ρεαλισμό».

Η Αόρατη Ζωή, της Ευρυδίκης Γκουσμάο

Νίνος Φένεκ Μικελίδης (Enetpress.gr)

1. Η τριλογία του Απου, του Σατιαζίτ Ρέι
2. Μητέρα, του Μπονγκ Τζουν-Χο
3. Η μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζιούελ, του Κλιντ Ίστγουντ
4. Ο Φάρος, του Ρόμπερτ Έγκερς
5. Η Ομορφιά της Ύπαρξης, του Ρόι Αντερσον
6. Μια Κρυφή Ζωή, του Τέρενς Μάλικ
7. Ο Προδότης, του Μάρκο Μπελόκιο
8. Κατηγορώ, του Ρομάν Πολάνσκι
9. Φως στο σκοτάδι, του Μπεν Άφλεκ
10. Ένα ψηλό κορίτσι, του Καντεμίρ Μπαλάγκοφ

«Τον «Μόμπι Ντικ» του Χέρμαν Μελβίλ φέρνει στο νου, από τα πρώτα κιόλας πλάνα, η νέα ταινία, «Ο φάρος», του production designer και σκηνοθέτη Ρόμπερτ Έγκερς. Και όχι μόνο για τις αναφορές που γίνονται στην ταινία στον πλοίαρχο Ahab, τον ήρωα του «Μόμπι Ντικ», αλλά και στη δημιουργία της όλης ατμόσφαιρας, ακόμη και στη χρήση της γλώσσας όπως τη μιλούσαν στη διάρκεια του 19ου αιώνα. Ατμόσφαιρα, ακόμη, που κερδίζει χάρη τόσο στη χρήση μιας αλλόκοτης μουσικής, από τον Μαρκ Κόρβεν και στη εξαιρετική χρήση του ήχου (των πουλιών, των κυμάτων που χτυπάνε στους βράχους, της βροχής) όσο και στην ατμοσφαιρική μαυρόασπρη, όπου κυριαρχούν οι γκρίζοι τόνοι, φωτογραφία του Jarin Blaschke. Φωτογραφία γυρισμένη στο τετράγωνο κάδρο των παλιών ταινιών της δεκαετίας του ’30, δίνοντάς της μια γοτθική, τρομακτική όψη, κάτι ανάμεσα στις ταινίες του γερμανικού εξπρεσιονισμού και τις κλασικές ταινίες τρόμου της δεκαετίας του ’40. Με επίκεντρο το παιχνίδι εξουσίας, που δίνει την ευκαιρία στον Έγκερς να χρησιμοποιήσει φαντασιώσεις, αρχαίους θρύλους, μύθους (όπως εκείνο του Προμηθέα) και παραδόσεις, για να δημιουργήσει μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, με σκηνές που κινούνται ανάμεσα άλλοτε στο σουρεαλισμό και το ιδιόμορφο χιούμορ κι άλλοτε τον πειραματικό κινηματογράφο, για να τονίσει τη μοναξιά και τον υπαρξιακό τρόμο των δυο του ηρώων, με μια σκηνοθεσία που ελέγχει πλήρως από το πρώτο ως το τελευταίο πλάνο».

Ο Φάρος, του Ρόμπερτ Έγκερς

[relart 2]