Status Update: Άλκηστις Ζιρώ, ηθοποιός

Η πρώτη της φορά στο θεατρικό σανίδι συνέβη ως δια μαγείας, στην παράσταση «Η Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα». Είχε δει την πρώτη σεζόν και ονειρευόταν να γίνει κι αυτή μέρος της κάποια στιγμή. Τελικά η ευχή της πραγματοποιήθηκε και από το βάπτισμα του πυρός αυτό κι ενώ ακόμα βρισκόταν στο τρίτο έτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν, σήμερα την απολαμβάνουμε ως μέρος του καστ της νέας, πετυχημένης σειράς του Alpha, «Αγγελική».

Οι πιο έντονες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια είναι από τις καλοκαιρινές διακοπές με τους γονείς μου και τον αδελφό μου. Μια πολύ έντονη ανάμνηση μου είναι από τη Μύκονο όταν ήμουν περίπου 5 χρονών. Είχαμε βγει ένα βράδυ και καθώς προχωρούσαμε στα στενά της χώρας, μας μίλησαν κάτι πολύ όμορφα, πολύ εντυπωσιακά και πολύ πολύ ψηλά κορίτσια. Θυμάμαι ήταν ντυμένες αεροσυνοδοί. Διαφήμιζαν το drag show που έκαναν στο μαγαζί όπου δούλευαν. Πάνω στην κουβέντα μάς είπαν ότι κάθε μέρα κάνουν διαφορετικό show και ντύνονται ανάλογα. Ήταν να μην μου το πουν αυτό το τελευταίο. Είχα ενθουσιαστεί τόσο πολύ με τα ρούχα τους και που τις έβλεπα, που ήταν γεμάτες ζωντάνια… Ε, και η νούμερο ένα ατάκα των επόμενων ημερών ήταν “μπαμπά, πότε θα πάμε στα κορίτσια;

Δεν συνέβη κάτι το οποίο μ’ έκανε να πω «θέλω να γίνω ηθοποιός», ούτε συζήτησα με κάποιον για το αν θα ασχοληθώ με την υποκριτική, απλά συνέβη. Αυτό έλεγε το μέσα μου και αυτό ακολούθησα. Σαν να ήταν αυτή η φυσιολογική ροή των πραγμάτων.

Εκείνος έγραφε και η γιαγιά μου έπαιρνε τον ρόλο του αφηγητή. Δεν ξέρω αν έπαιξε καθοριστικό ρόλο ο παππούς στην μετέπειτα επιλογή μου. Ωστόσο, το μόνο σίγουρο είναι πως με όλα αυτά τα θεατρικά έργα και τις σημειώσεις που μου άφησε, συνέβαλε με κάποιον τρόπο στην διαμόρφωση μου.

Γνώριζαν την απόφασή μου να γίνω ηθοποιός – δεν χρειάστηκε να κάνω κάποια ανακοίνωση

ήταν το 2017, όταν ακόμα ήμουν στο τρίτο έτος της σχολής, στην «Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα» σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Η παράσταση πήγαινε για δεύτερη σεζόν, εγώ την είχα παρακολουθήσει την πρώτη χρονιά που ανέβηκε και είχα πάθει σοκ. Έλεγα «εύχομαι κάποια στιγμή να παίξω κι εγώ σε μια παράσταση σαν κι αυτή». Κάπως έτσι, λοιπόν, η ευχή μου πραγματοποιήθηκε!
Αυτή τη στιγμή ένα συναίσθημα ανακαλώ, αυτό της νοσταλγίας. Ήταν απλώς πανέμορφα.

Η συνεργασία μου με όλους είναι άψογη, έχουμε δέσει τρομερά σαν ομάδα και είμαι πολύ ευτυχισμένη γι’ αυτό. Πριν μπω στην τηλεόραση, άκουγα πολύ άσχημα πράγματα για τον χώρο αυτό. Προσωπικά, σε όποια δουλειά έχω κάνει, το μόνο που έχω να θυμάμαι είναι όμορφους ανθρώπους.

την οποία να μην μπορώ να διαχειριστώ. Προς το παρόν, τουλάχιστον, όλα κυλάνε σε πολύ φυσιολογικά πλαίσια.

Αυτό που διαφέρει είναι ο τρόπος με τον οποίο επιλέγουμε να τα εκδηλώσουμε. Τα δύο πιο χαρακτηριστικά κοινά μας είναι η πίστη μας στην καλοσύνη των ανθρώπων και πως στον έρωτα δινόμαστε ολοκληρωτικά.

Δεν έχεις την επιλογή να γυρίσεις το χρόνο πίσω να διορθώσεις κάτι, είναι πιο ατόφιο. Ό,τι και να συμβεί πορεύεσαι με αυτό και είναι υπέροχο. Επίσης στο θέατρο υπάρχει το κοινό, οι άνθρωποι με τους οποίους μοιράζεσαι την ιστορία σου. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός και μια διαδικασία «πάρε δώσε» με τους θεατές.

Έχει μια άλλη μαγεία, έναν διαφορετικό τρόπο δουλειάς και μια ανυπομονησία για το τελικό αποτέλεσμα.

να μπορώ να καταπιάνομαι από πολλούς και διαφορετικούς ρόλους. Ένας ρόλος που θα ήθελα να ερμηνεύσω είναι αυτός της Όλγας, από το έργο «Αόρατη Όλγα» του Γιάννη Τσίρου.

Μ ‘αρέσει να ακούω μουσική, να τραγουδάω, να χορεύω. Σίγουρα θα ήθελα κάποια στιγμή να μάθω να παίζω κιόλας μουσική, γιατί μέχρι στιγμής το μόνο μουσικό όργανο που ξέρω είναι το τριγωνάκι (χα, χα, χα).

μ’ αρεσει να ζωγραφίζω, να κάνω βόλτες με το ποδήλατο και να χορεύω μόνη μου στο σπίτι.

Για να μπορέσω να κοιμηθώ φτιάχνω τα μαξιλάρια του κρεβατιού πάντα σε συγκεκριμένη θέση με μαθηματική ακρίβεια.

Σύμφωνα με τον ορισμό είναι «αυτός που μεγαλοποιεί ασήμαντες σωματικές διαταραχές, που νιώθει συμπτώματα ασθένειας/ών ενώ είναι απόλυτα υγιής». Κι αυτή, κύριες και κύριοι, είμαι εγώ! Έχω κάνει και παραγγελιά για το τι θα λέει στην ταφόπλακά μου: θα λέει «σας τό ‘λεγα ρε ότι κάτι έχω.». Πέρα από την πλάκα, όμως, δεν είναι καθόλου ευχάριστο για τον άνθρωπο που το βιώνει. Καλό είναι τέτοια θέματα να λύνονται άμεσα και ριζικά, να μην επιτρέπεις να σου καθορίζουν την καθημερινότητα σου και τη ζωή σου.