Γιώργος Παπαγεωργίου: Μεγαλώνω αποκλειστικά μέσα από τα τραύματα μου

Αν δεν ήξερα πως οδηγεί ένα φιστικί βεσπάκι, βλέποντας τον στον «Μενέλαο 72», θα πίστευα πως έχει εμφανιστεί εκεί οδηγώντας μια vintage τσόπερ. Το old fashion βενζινάδικο της Κινέττας – που έχει κλέψει καρδιές χιλιάδων road trippers με προορισμό τα βάθη της Πελοποννήσου – είναι ένα σκηνικό για easy riders. Πόσω μάλλον που τώρα σουρουπώνει και ο ουρανός βάφεται με χρώματα που νόμιζες πως έχουν μόνο τα φίλτρα του instagram. Τότε, ο Γιώργος Παπαγεωργίου αφομοιώνεται πλήρως από τον κινηματογραφικό χώρο -που θυμίζει πίνακες του Edward Hopper- και τον φωτογραφικό φακό με αυθεντική road house blues διάθεση.

Κι όταν πια, δυο μέρες αργότερα, δίνουμε καινούργιο ραντεβού στο Παγκράτι και εμφανίζεται με το γνωστό βεσπάκι, ξαναβρίσκει τον cool urban μύθο του – αφού τελικά είναι πρόθυμος όσο κι επιρρεπής στις μεταμορφώσεις.

Θα ήταν μια μελαγχολική, καταστροφική εργασιακά χρονιά – όπως είναι για το σύνολο της θεατρικής πιάτσας – αν ο Γιώργος Παπαγεωργίου δεν είχε προγραμματίσει κάποια streaming με τον ξακουστό «Αρίστο» και κυρίως αν δεν πρωταγωνιστούσε στη νέα σειρά του Mega και της Μυρτώ Κοντοβά, «Σχεδόν ενήλικες».

Θιασώτης της αθηναϊκής αστικότητας κι εκεί, καθώς υποδύεται ένα μουσικό δρόμου, τολμάει το ντεμπούτο του στην τηλεόραση και μαζί ξαναβρίσκει τον επαγγελματικό βηματισμό του μετά από μια πολύμηνη αναγκαστική αποχή.

Από την άλλη, ήταν αυτή η συγκυρία που του έδωσε τον πολύτιμο χρόνο για να παρατηρήσει από απόσταση τα όσα έχει κάνει μέχρι σήμερα στο θέατρο, να τραβήξει μια γραμμή και να δρομολογήσει όσα επιδιώκει ν’ ακολουθήσουν. Μια μεγάλη συναυλία με τους Polkar, ας πούμε.

Δίπλα από το «Μενέλαος 72», το αναπαλαιωμένο βενζινάδικο του 1950, το ατμοσφαιρικό diner στην ίδια vintage αισθητική, σερβίρει εκπληκτικά burgers με blues και rock μουσικές!

Μου λείπει πάρα πολύ η απτική επαφή. Πιστεύω, βέβαια, πως λόγω ελληνικού ταπεραμέντου θα επανέλθουμε στις παλιές μας συνήθειες. Στο ζεστό αγκάλιασμα, στους ομαδικούς χώρους, στις ιδρωμένες συναυλίες. Από εκεί και πέρα είναι ένα ερώτημα, τι είδους αποτύπωμα θα αφήσει όλο αυτό σε θέματα ουσιαστικής επικοινωνίας. Θ’ αρχίσουμε άραγε να στεγνώνουμε μέσα μας; Θα γίνουμε λιγότερο διαχυτικοί; Πάντως, η εποχή αυτή μας έπεισε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κάνεις σχέδια και ξαφνικά πανδημία. Μπήκε ένα παράξενο μέτρο σε όλα.

Θα ήθελα η ανθρωπότητα να κατακτήσει το κομμάτι της περιβαλλοντικής ενσυναίσθησης. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα πράγματα τελειώνουν, τα έχουμε εξαντλήσει. Αν ο covid συνέβαλλε σε αυτή την επαγρύπνηση και στην γνώση ότι με ένα μήνα κλειστών εργοστασίων το περιβάλλον δείχνει να ισορροπεί, θα είναι ευχής έργο. Αν όχι, θα πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μόνοι μας. Σε πιο μικρή, τοπική κλίμακα, τώρα θα ήθελα να έρθει το τέλος της ελληνικής κουλτούρας «κοιτάζω την πάρτη μου». Στα χρόνια που μεγάλωνα κυριαρχούσε το «αν δεν το κάνεις εσύ, θα το κάνει κάποιος άλλος» και πιστεύω πως αυτό άρχισε κάπως να ανατρέπεται μέσα από την κρίση. Δώσαμε μεγαλύτερη αξία στο μαζί.

Ολόσωμη φόρμα και πουκάμισο GIORGOS ELEFTERIADIS

Μια μεγάλη ανοιχτή συναυλία με τους Polkar, όπως αυτές που έχουμε συνηθίσει.

Μόλις ανεβάσαμε σε  live streaming τον «Αρίστο» κι επίσης οργανώνω μια νέα σκηνοθεσία όπου ο Πάνος Παπαδόπουλος θα ερμηνεύει τη «Δεσποινίδα Μαργαρίτα». Από την άλλη, είναι η πρώτη χρονιά που δεν παίζω στο θέατρο μετά από 14 χρόνια – αλλά δεν μου λείπει. Το θέατρο, έτσι όπως γίνεται τώρα, δεν μου λείπει. Θα στενοχωριόμουν πολύ αν ήμουν άνεργος, αλλά έχω το σίριαλ στο Mega, μια επιλογή που με καλύπτει απόλυτα καλλιτεχνικά. Δεν έχει προκύψει, δηλαδή, κάποια τεράστια αλλαγή στη ζωή μου, πλην του ότι δεν έχω πατήσει σε σανίδι. Κρατιέμαι, όμως, γιατί θα το κάνω το καλοκαίρι με τον Σίμο Κακάλα για λογαριασμό του Φεστιβάλ κι έχω κάτι καλό να περιμένω.

Ειδικά μετά τον «Αρίστο» αισθάνθηκα πως μου την είχαν στημένη στη γωνία πολλοί και διάφοροι

Προσωπικά, η καραντίνα μου έκανε πολύ καλό. Δεν σου κρύβω ότι είχα φτάσει οριακά σχετικά με την επαγγελματική ένταση. Ειδικά μετά τον «Αρίστο» αισθάνθηκα πως μου την είχαν στημένη στη γωνία πολλοί και διάφοροι. Κι αυτό είχε αρχίσει να με πιέζει. Μετά τον «Αρίστο» κι ενώ χάρηκα πολύ την αποδοχή, μου γεννήθηκε ένα άγχος για το τι περίμενε από μένα ο κόσμος, οι δημοσιογράφοι, οι συνάδελφοι. Οπότε, ακόμα κι αν δεν προέκυπτε αυτή η καταστροφή, δεν θα σκηνοθετούσα για φέτος παρά μόνο αν ήταν κάτι πολύ μαζεμένο. ΄Εχω την πολυτέλεια να μην είναι σχέση εξάρτησης η σχέση μου με το θέατρο. Κατάλαβα πως το κυνήγι της ευτυχίας, μέσω του θεάτρου, περισσότερο με άγχωνε, παρά με έκανε ευτυχισμένο.

Παλτό H&M, καπέλο PIDU.

Η επαγγελματική επιτυχία δεν με έχει κάνει πιο ευτυχισμένο άνθρωπο. Κάποια πράγματα στη δουλειά μου έχουν δώσει στιγμές ευτυχίας αλλά αν με ρωτάς τι βλέπω όταν κλείνω τα μάτια μου προσπαθώντας να βρω το happy place μου θα σου απαντήσω κάτι βράχια στην Αμοργό. Δεν μπορώ να πω ότι ο κόσμος του θεάτρου με κάνει να αισθάνομαι πολύ ωραία. Δεν υπάρχει η καθαρότητα που επιζητώ στις διαπροσωπικές μου σχέσεις. Αντίθετα, υπάρχει ιδιοτέλεια, προσωπικά οράματα που συγκρούονται, φιλοδοξίες που εξανεμίζονται στον αέρα. Γι’ αυτό και ο κόσμος της μουσικής μου είναι απαραίτητος προκειμένου να ισορροπώ σε σχέση με την λειτουργία μου στο θέατρο. Εξάλλου, για μένα δεν υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο.

Δεν μ’ ενδιαφέρει γενικά να κάνω θέατρο αλλά να κάνω το δικό μου θέατρο. Αυτό το θέατρο που αισθάνομαι ότι με εκπροσωπεί και είναι πολύ κοντά στην λογική που έχει μια καλοκουρδισμένη μπάντα: Όπου το ένα μέλος συμπληρώνει το άλλο, όπου κάθε μέλος είναι απόλυτα ενεργοποιημένο μέσα σε αυτό που κάνει και ταυτόγχρονα υπάρχει ένας κοινός στόχος χωρίς συγκρούσεις. Όποτε το βρίσκω αυτό στο θέατρο, αγαλλιάζει η ψυχή μου. Και συνήθως οδηγεί σε μια επιτυχημένη παράσταση.

Παλτό H&M, καπέλο PIDU.

Ισχύει. Καθόλου δεν μου το είχαν. Ήξερα ότι κάποιοι με εκτιμούσαν – χωρίς να περιμένουν από μένα ένα άλμα. Γι’ αυτό και χάρηκα όταν σκηνοθέτες που τιμώ ήρθαν να δουν τις παραστάσεις μου και αφιέρωσαν χρόνο για να μου μιλήσουν. Το θεωρώ τεράστια τιμή.

Οι Polkar λειτούργησαν από μόνοι τους χωρίς κανένα ιδιαίτερο σπρώξιμο, το κοινό μας μεγάλωσε χάρη στο word of mouth. Οι Polkar είναι μια ιστορία που πέτυχε γιατί δεν μπήκε στη διαδικασία του μάρκετινγκ και της αγοράς με κανονικούς όρους. Θυμάμαι πως είχαμε κάνει ένα ραντεβού με κάποιον υπεύθυνο δισκογραφικής εταιρείας με την Λίλα Παπαματθαιάκη που μας εκπροσωπεί ώστε ν’ ακούσει το υλικό μας και να συζητήσουμε το ενδεχόμενο να βγάλουμε το πρώτο μας cd. Ο κύριος αυτός με απόμακρο ύφος μου είπε «ότι δεν είναι εποχή για μπάντες και οράματα αλλά για καλλιτέχνες που θα βγουν από reality. Κι αν δεν πας εκεί, δεν υπάρχεις, δεν θα σε δισκογραφήσει κανείς». Έφυγα καταρρακωμένος, σε φάση «δεν πειράζει».

Η επαγγελματική επιτυχία δεν με έχει κάνει πιο ευτυχισμένο άνθρωπο

Αλλά τελικά αυτή η μπάντα που δεν πήγε σε reality ή σε μεγάλα label κι επέμεινε στη φάση της, έχει φτάσει να γεμίζει ένα «Σταυρό του Νότου», να έχει συνεχώς προτάσεις για live, να βγάζει τραγούδια με άμεσο feedback. Υπάρχει ένα σούσουρο γύρω από το όνομα μας που δεν το περίμενε κανένας μας. Αν έχω μάθει κάτι από αυτή την ιστορία είναι πως δεν πρέπει να λαμβάνεις υπόψη τις μόδες. Αν το όραμα σου είναι ισχυρό και φωτεινό, πήγαινε εκεί.

Πουλόβερ DIESEL

Όχι γιατί είχα να κάνω με ένα πάρα πολύ καλογραμμένο ρόλο και με ένα πολύ καλογραμμένο σενάριο. Είναι ένα σενάριο δουλεμένο με κινηματογραφικούς όρους, με βάθος στους χαρακτήρες, η Μυρτώ Κοντοβά το δουλεύει εδώ και πέντε χρόνια με απίστευτη λεπτομέρεια. Είναι μια καθαρόαιμη δραμεντί. Ο ήρωας μου – ένας μουσικός δρόμου σε ερωτική απογοήτευση – μπορεί να παίζει σε μια αμιγώς αστεία σκηνή και την επόμενη στιγμή να είναι ένας ήρωας με δραματικό βάθος. Δεν αναζητά safety zone αυτή η σειρά, είναι μια σειρά για το τώρα, με καθημερινή γλώσσα.

Ναι, παίζει μουσική στην Αιόλου και τον συναντάμε σε μια φάση όπου μετά από έξι χρόνια σχέσης με μια κοπέλα, χωρίζουν γιατί εκείνη θέλει να αλλάξει πίστα όλο αυτό. Και σχεδόν ενήλικας καθώς είναι, δεν εναρμονίζεται με αυτό οπότε το κορίτσι τον εγκαταλείπει και διαλύει τον κόσμο του. Οπότε καταλήγει να συγκατοικήσει με τρεις φίλους οι οποίοι επίσης βρίσκονται σε αδιέξοδο.

Πουλόβερ DIESEL

Θα έπαιζα το τραγούδι μου «Είναι η ζωή μου σκατά» στο repeat.

Στην πρώτη καραντίνα υπήρξε μια τρομερή συσπείρωση των ηθοποιών με κοινά αιτήματα αλλά μετά το τοπίο θόλωσε. Τώρα, νιώθω ότι ο καλλιτεχνικός χώρος είναι διασπασμένος και ο κόσμος του αρκετά μόνος. Εκ των συνθηκών, αυτή την στιγμή δεν μπορεί να υπάρχει μια συλλογική φωνή. Το βλέπεις και από το τρόπο που αντέδρασαν κάποιοι στις αρχές της σεζόν: Οι μισοί είχαν ανοίξει τα θέατρα τους και πανηγύριζαν και οι άλλοι μισοί ήταν στην ανεργία. Πάντα, υπήρχε ανεργία στο θέατρο αλλά αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ακραίο.

Δεν μ’ ενδιαφέρει γενικά να κάνω θέατρο αλλά να κάνω το δικό μου θέατρο

Ευτυχώς, βλέπω πως υπάρχει ένα δυνατό κι ενωμένο ΣΕΗ από το οποίο περιμένω πράγματα∙ κι από την άλλη πιστεύω πως πρέπει να αναλογιστούμε όλοι ότι γύρω από τον ηθοποιό ζει πάρα πολύς κόσμος, δεκάδες επαγγέλματα. Θεωρώ πως η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας ίσως μας κάνει λίγο καλύτερους επαγγελματίες όταν τα πράγματα καταλαγιάσουν. Οι ηθοποιοί είμαστε κομμάτι μιας αλυσίδας κι όχι αστέρια φωτεινά.

Όχι, γιατί όσες φορές έχω συμμετάσχει σε συνελεύσεις, νιώθω την επιθυμία να φύγω. Δεν έχω την ικανότητα να ηγηθώ συνδικαλιστικά μιας κοινότητας σε ζητήματα τέτοιου τύπου. Μπορώ να υποστηρίξω μια δράση αλλά όχι να μπω στις πρακτικές διαδικασίες ενός σωματείου.

Μάλλινο παλτό και παντελόνι SOTIRIS GEORGIOU, t-shirts INKYSHIRTS, καπέλο PIDU.

Είναι αλήθεια, πως στην κρίση είχα αρχίσει να αφουγκράζομαι τι πραγματικά έχω ανάγκη, τώρα δεν έχω ιδέα. Νομίζω ότι τώρα το θέατρο πρέπει να γυρίσει σε υπαρξιακά, πολύ πυρηνικά ζητήματα. Πρέπει ν’ αφουγκραστούμε με ποιο τρόπο να κάνουμε θέατρο. Να επανέρθουμε σε ζητήματα ζωής και θανάτου.

Πολύ – τυφλά. Η επόμενη μεγαλύτερης εμβέλειας σκηνοθεσία μου θα είναι ο «Θάνατος στη Βενετία» του Τόμας Μαν. Σε πληροφορώ πως είχα κλείσει τα δικαιώματα πριν να ‘σκάσει’ η πανδημία. Βρήκα συναρπαστικό το βιβλίο και τη γραφή του Μαν. Και ξαφνικά το έργο έγινε απίστευτα επίκαιρο αφού μιλάει για μια επιδημία στη Βενετία και τον έρωτα που βιώνει ένας άνδρας σε αυτή τη συνθήκη. Αποδείχθηκε πως για άλλη μια φορά το ένστικτο μου έπεσε μέσα μ’ αυτό τον περίεργα μακάβριο τρόπο.

Πάρα πολύ, πιστεύω στα σημάδια της ζωής, τα παρατηρώ και τα ακούω. Παρότι είμαι αρκετά ορθολογιστής.

Ήμουν 18-19 ετών, δεν είχα ιδέα τι ήθελα να κάνω. Είχα σχεδιάσει να τελειώσω οικονομικά και να γίνω ένας ιδιωτικός υπάλληλος – και το πιθανότερο θα είχαν πάει λάθος τα πράγματα. Τότε, όμως, ένας πολύ καλός φίλος μου από τη Θεσσαλονίκη μ’ ενημέρωσε πως ο Αγγελόπουλος ψάχνει κομπάρσους για την καινούργια του ταινία. Θεώρησα πως θα ήταν μια ωραία εμπειρία και πήγα. Μας διάλεξε, πράγματι, για βοηθητικούς ρόλους και βίωσα τη φάση ενός γυρίσματος, ενός εξαντλητικότατου γυρίσματος. Και μαγεύτηκα. Μαγεύτηκα από το όραμα του σκηνοθέτη Αγγελόπουλου και από το περιβάλλον που το υπηρετούσε γύρω του. Mέχρι τότε δεν ήξερα ούτε τις ταινίες του. Τότε κάθισα να τις δω και συνειδητοποίησα πόσο τεράστιος δημιουργός είναι. Ευχαριστώ το Θεό που υπήρξε αυτό το σινεμά στην Ελλάδα – γιατί δεν θα υπάρξει ξανά.

Δεν έχω σκοτώσει το αγόρι μέσα μου

Μου φαίνεται αξεπέραστη η σκηνή στο «Βλέμμα του Οδυσσέα» όπου ο Θανάσης Βέγγος στέκεται μόνος του μπροστά στο χιονισμένο τοπίο και λέει «φύση μόνη είσαι, μόνος είμαι κι εγώ, πάρε ένα μπισκότο». Ήταν αυτή η σκηνή που ξανασυνάντησα σε κάποια πολύ οριακή στιγμή της ζωής μου και ομολογώ ότι ήταν κάτι από το οποίο γραπώθηκα για να συνεχίσω. Οπότε ναι, μάλλον το ένστικτο με πήγε και σ’ εκείνη την ακρόαση για το κομπαρσιλίκι.

Μάλλινο παλτό και παντελόνι SOTIRIS GEORGIOU

Εννοείται! Μα έτσι ερωτεύτηκα τον κόσμο του σινεμά. Κι έπειτα έβαλα στόχους στη ζωή μου. Γράφτηκα στη δραματική σχολή του Εθνικού. Θυμάμαι παρατηρούσα την Αλεξάνδρα Αϊδίνη που ενώ ήταν στην ηλικία μου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Λιβάδι». Σχεδόν την ζήλευα. Τελικά, ήρθαν τα πράγματα έτσι οπότε παίξαμε μαζί στη «Λυσιστράτη» του Κακλέα και σκεφτόμουν πόσο περίεργα ωραία τα φέρνει η ζωή.

Δεν έχω σκοτώσει το αγόρι μέσα μου. Προσπάθησα πολλές φορές να το κάνω γιατί ήταν εμπόδιο στις ερωτικές, φιλικές κι επαγγελματικές μου σχέσεις – αλλά τελικά δεν τα κατάφερα. Μπορεί να έχω σκληρύνει, να έγινα πιο οργανωμένος και μεθοδικός αλλά δεν πέταξα τον αυθορμητισμό μου. Δεν έχω τα ίδια μυαλά που είχα πριν από δέκα χρόνια, μα μου αρέσει που δεν τα έχω γιατί αυτά τα μυαλά ήταν γεμάτα ανασφάλειες και κόμπλεξ. Έχω ωριμάσει αλλά δεν έχω βαρύνει. Παραμένω σε μια εφηβεία.

Ολόσωμη φόρμα και πουκάμισο GIORGOS ELEFTERIADIS

Αρχικά αποτυπώνεται στη φάτσα σου. Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και λες «μαλάκα, δεν έχω αλλάξει πολύ, ok είμαι». Κι αφετέρου αποτυπώνεται σε ανάγκες που έχεις για να νιώσεις πλήρης. Οι λόγοι που αναζητώ την ευτυχία είναι πάνω – κάτω οι ίδιοι που είχα δέκα χρόνια πριν. Νομίζω πως σε αυτό έχει συντελέσει το γεγονός πως ανήκω στη γενιά της κρίσης. Κατάλαβα κι εγώ πολύ γρήγορα ότι δεν έχει νόημα να κυνηγάς την ευτυχία στα υλικά αγαθά, γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να τα έχεις.

Πιθανώς τα πράγματα να ήταν πιο απλά για μένα, αν ήμουν πιο κυνικός. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είμαι

Ξεκάθαρα κι αποκλειστικά από τα τραύματα μου.

Όταν παίρνεις ανάσα μετά το μακροβούτι, εκεί συναντάς τον εφηβικό σου πυρήνα. Ωστόσο, αν δεν προέκυπταν τα συγκεκριμένα τραύματα στη ζωή μου – και δη τη στιγμή που τα είχα – αποκλείεται να είχα ωριμάσει.

Δεν νομίζω ότι θα εξαφανιστούν ποτέ. Ακόμα κι αν πάσχιζα να τις υποβαθμίσω. Ο λόγος που κάποιοι άνθρωποι αφουγκράζονται με έναν πιο σκληρό τρόπο τα πράγματα έχει να κάνει με μια ευαισθησία. Ίσως αν δεν ήμουν έτσι, να βίωνα κάποιες καταστάσεις πιο ανώδυνα και πιο επιφανειακά. Πιθανώς τα πράγματα να ήταν πιο απλά για μένα, αν ήμουν πιο κυνικός. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είμαι.

Καρό πουκάμισο H&M.

Εννοείται! Καταρχάς, δεν θα ήμουν ο ίδιος ηθοποιός αν δεν τα είχα περάσει, δεν θα ήμουν ο ίδιος τραγουδοποιός, δεν θα ήμουν ο ίδιος σκηνοθέτης. Κι όλα αυτά κυρίως επειδή κατάλαβα ότι πρέπει να σταματήσω να κλαίγομαι και να κάνω focus στη δουλειά μου. Τα τραύματα ήταν και εξακολουθούν να είναι κινητήριος δύναμη για μένα.

Ναι, ήταν μια εξαγνιστική διαδικασία. Ειδικά με τη σκηνοθεσία κατάφερα ν’ αποδείξω πράγματα στον εαυτό μου και στους άλλους.

Κυρίως στον εαυτό μου. Οπωσδήποτε ήρθε μια επιβεβαίωση, αλλά πλέον το challenge είναι προσωπικό. Βάζω στόχους καθημερινούς.

Με την σκηνοθεσία κατάφερα ν’ αποδείξω πράγματα στον εαυτό μου και στους άλλους

Αυτό έχει να κάνει με το πλασάρισμα μου από τον Τύπο. Κάνω δικά μου πράγματα εδώ και 20 περίπου χρόνια τα οποία γνωρίζει ο κόσμος του θεάτρου. Όμως μια μεγάλη μερίδα κόσμου, που περιστρέφεται κυρίως γύρω από την τηλεόραση, δεν παρακολουθεί αυτήν την πορεία, οπότε προκειμένου να με ταυτοποιήσει κάπως, με τοποθετεί ως «γιο της Κομνηνού». Ασφαλώς και δεν είναι κάτι για το ντρέπομαι ή κάτι από το οποίο κρύβομαι. Αλλά ομολογώ πως εξαιτίας αυτού έχω αρνηθεί πολύ ωραίες προτάσεις για να δουλέψω μαζί με την μητέρα μου∙ ίσως να το παράκανα κιόλας∙ κάποια στιγμή θα ζήσω αυτήν την εμπειρία.

Μάλλινο παλτό και παντελόνι SOTIRIS GEORGIOU, t-shirts INKYSHIRTS.

Όχι, δεν είναι. Είναι όμως ανάμεσα στους ανθρώπους που λόγω εγγύτητας και εμπιστοσύνης ακούω τη γνώμη της, όπως ακούει κι εκείνη τη δική μου. Ίσως, έχω στο μυαλό μου και κάποιες συμβουλές της.

Νομίζω ότι μου λείπει ο μοναχικός χρόνος. Γιατί είχα περάσει πολύ χρόνο μόνος ως παιδί: Κλεισμένος στο δωμάτιο μου να ενεργοποιώ τη φαντασία μου. Να παίζω ανελέητα και να βλέπω με τις ώρες Στίβεν Σπίλμπεργκ∙ σε σημείο στο μπράτσο του καναπέ – εκεί όπου ακουμπούσε το κεφάλι μου – είχε κάνει σημάδι από τα σάλια! Ναι, αυτό μου λείπει, γιατί δεν περνάω πολύ χρόνο με τον εαυτό μου πια.

Ναι, αμέ. Όταν δεν παθαίνω κρίσεις πανικού, φυσικά. Έχουν υπάρξει και περίοδοι που δεν συνομίλησα καλά με τον εαυτό μου.

Νομίζω πως ναι, θέλω να γίνω πατέρας

Σε σχέση με την μαυρίλα που πέρασα το προηγούμενο διάστημα αλλά και την περιρρέουσα κατάσταση, ναι, είμαι καλά. Δεν έχω μαύρα σύννεφα από πάνω μου.

Μάλλινο παλτό SOTIRIS GEORGIOU, t-shirts INKYSHIRTS.

Ναι. Με έχει γλυκάνει σε πολλά επίπεδα αυτό το κομμάτι. Αξιολογείς διαφορετικά την έννοια της υπομονής, της ανοχής, της ευγένειας όταν είσαι πιο ισορροπημένος συναισθηματικά. Ανακαλύπτω τον πιο καλό εαυτό μου. Σε αντίθετη περίπτωση είμαι πολύ νευρικός, δυστυχούν οι γύρω μου.

Ναι, θα τον ξανασκεφτόμουν. Γιατί όχι;

Νομίζω πως ναι. Δεν έχει χτυπήσει κανένα τρελό καμπανάκι μου μέσα γι’ αυτό, δεν είμαι αρνητικός, δεν το έχω βάλει στο πρόγραμμα αλλά μάλλον ναι, θέλω να γίνω πατέρας.

Παλτό και πουλόβερ GIORGOS ELEFTERIADIS, παντελόνι SOTIRISGEORGIOU