Η μεταμέλεια του χιονιού

Το χιόνι ξεκινάει σαν θαύμα που εξωραΐζει και απλοποιεί τον κόσμο για να μετατραπεί αμέσως μετά σ’ εφιάλτη… Χρόνια ολόκληρα στη Νέα Υόρκη, οι αφιλόξενοι μήνες Ιανουάριος-Φεβρουάριος με έκαναν εξπέρ στις δυσάρεστες εκπλήξεις που επιφυλάσσει το χιόνι στην πόλη. Στην άλλη μεριά του ωκεανού, σε μια άλλη ήπειρο, όταν χιόνιζε, ένιωθα πάντα καθαρός μέσα μου. Η κλιματική αλλαγή, εξαιρετικά επιταχυμένη εδώ και μερικές μόνο δεκαετίες, διατηρούσε ζωντανή την ανάμνηση πολύ πιο παγωμένων εποχών όπου το χιόνι δεν αποτελούσε παρένθεση αλλά καθημερινό γεγονός.

Κι όσο περνούσαν τα χρόνια το χιόνι γινόταν όλο και πιο σπάνιο. Όταν ξανάρχισε να χιονίζει, και ανάλαφρα χτυπήματα πάνω στο τζάμι με έκαναν να γυρίζω το κεφάλι μου προς το παράθυρο στη Βιρτζίνια και στην Ουάσινγκτον και μετά στη Νέα Υόρκη, στις νιφάδες του χιονιού που στροβιλίζονταν στον αέρα έβλεπα τα σημάδια της αθωότητας και της ευτυχίας που είχα γνωρίσει στα παιδικά μου χρόνια και τώρα επιτέλους ξαναγύριζαν.

Τον Μάρτιο του 1993 έμαθα την ωραία λέξη blizzard. Όταν η Θύελλα του Αιώνα κάλυψε την ανατολική πλευρά της Βόρειας Αμερικής, άρχισα να βλέπω το χιόνι να πέφτει πάνω στους λόφους και τα γυμνά δέντρα της Βιρτζίνια, τόσο πυκνό. Και τα μάτια μου θάμπωσαν όταν μετά από λίγες ώρες έφθασα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Ουάσινγκτον.

Ακόμη και στο μνημείο από γρανίτη και μάρμαρο, που έδινε μια αίσθηση ερημικού κοιμητηρίου στην πόλη, το χιόνι έπεφτε όπως στα όνειρα αργά και σιωπηλά σαν ερχομός του οριστικού τέλους πάνω σε όλους τους ζωντανούς και τους νεκρούς. Η γυναίκα μου ταξίδευε εκείνη τη μέρα αεροπορικώς από τη Μαδρίτη και το μόνο αεροδρόμιο όπου το αεροπλάνο κατάφερε να προσγειωθεί ήταν αυτό του Λος Άντζελες. Με κάλεσε από έναν τηλεφωνικό θάλαμο.

Το ωραιότερο χιόνι που θυμάμαι στη λογοτεχνία είναι αυτό που πέφτει στο τελευταίο διήγημα των Δουβλινέζων του Τζόυς, Οι Νεκροί.

Στην Ουάσινγκτον ο ουρανός φαινόταν πιο φωτεινός τώρα που βράδιαζε, κι είχαμε ένα μέτρο χιόνι. Στο Λος Άντζελες ο καιρός ήταν τόσο καλός που όλοι κυκλοφορούσαν με κοντομάνικα θαρρείς κι είχαν ξεχάσει αυτό τον τόπο και το χιόνι έπεφτε στην άκρη του κόσμου. Η επόμενη πτήση για την Ουάσιγκτον ήταν προγραμματισμένη σε μερικές ώρες. Η γυναίκα μου σκέφτηκε να επωφεληθεί από τον ελεύθερο χρόνο και να πάρει ένα ταξί για να κάνει μια βόλτα στο κέντρο. Της είπα ότι στο Λος Άντζελες δεν υπήρχε κέντρο, και την ικέτεψα να μην το κουνήσει από κει, να παραμείνει στην αίθουσα αναμονής. Εμφανίστηκε το ίδιο κιόλας βράδυ στην εξώπορτα του σπιτιού όπου την περίμενα, ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα στο χιόνι, με ένα πολύ ελαφρύ πανωφόρι, και τα ισπανικά τακούνια της να γλιστράνε στον πάγο που ήδη σχηματιζόταν, ενώ όλα γύρω, ένα ένα, γίνονταν σκιές.

Λένε πως στη ζωή μας χιονίζει μια φορά στα όνειρά μας. Το ωραιότερο χιόνι που θυμάμαι στη λογοτεχνία είναι αυτό που πέφτει στο τελευταίο διήγημα των Δουβλινέζων του Τζόυς, Οι Νεκροί. Ξαπλωμένος πλάι στη γυναίκα του, ο Γκάμπριελ νιώθει το είναι του να ατονεί σιγά σιγά, καθώς ακούει το χιόνι να πέφτει ανάλαφρα πάνω στο σύμπαν: «Χιόνιζε παντού, σ’ ολόκληρη την Ιρλανδία. Το χιόνι στοιβαζόταν πυκνό σε κάθε μεριά του σκοτεινού κεντρικού κάμπου, στους άδεντρους λόφους, έπεφτε μαλακά στο Μπογκ οβ Άλεν, κι ακόμα πιο πέρα δυτικά, έπεφτε μαλακά στα θολά, ανταριασμένα κύματα του Σάνον».

Το διήγημα τελειώνει εδώ, μες στο μυστήριο και τη λευκότητα του χιονιού που πέφτει…

ΑΝΤΟΝΙΟ ΜΟΥΝΙΟΘ ΜΟΛΙΝΑ
Πηγή: El País

Ο Αντόνιο Μουνιόθ Μολίνα γεννήθηκε στη Χαέν της Ισπανίας το 1956. Σπούδασε δημοσιογραφία στη Μαδρίτη και Ιστορία Τέχνης στη Γρανάδα. Είναι ένας από τους πιο διακεκριμένους ισπανόφωνους συγγραφείς, και έχει τιμηθεί δύο φορές με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας. Είναι επίσης το νεότερο μέλος στην ιστορία της Ισπανικής Ακαδημίας, ενώ το 1998 έγινε μέλος του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων της Γαλλίας, σε αναγνώριση της προσφοράς του.