ΔΕΥΤΕΡΑ
23
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Είναι ίσως και επειδή μας έχει λείψει. Το «μαζί». Και βλέποντας το Echo In the Canyon – ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για την κοινότητα των μουσικών στο Laurel Canyon του Λος Άντζελες στην δεκαετία του 60, αυτό το «μαζί» το ένοιωσα πιο δυνατό.
Μέρες πανδημίας, αποστάσεων και ανταλλαγής αρχείων – και έτσι κι αλλιώς, της σύγχρονης επικοινωνίας τα εργαλεία – (σου στέλνω beats, στείλε φωνή) ζήλεψα εκείνο το ‘μαζί’ του Laurel Canyon. Εκεί που δεν πήγαινες επίσκεψη σε σπίτι φίλου χωρίς την κιθάρα σου.
Έτσι γεννήθηκαν μερικά από τα πιο αγαπημένα τραγούδια. Έτσι γεννήθηκαν τραγούδια-θρύλοι. Ο περίφημος ήχος της Καλιφόρνιας.
Ο Jakob Dylan και η Michelle Phillips των “Mamas and the Papas”
Το Echo in the Canyon στρέφει τον φακό του σε μια από τις πιο σημαντικές εποχές της μουσικής, της εναλλακτικής κουλτούρας, δημιουργικής έκρηξης και μουσικής παραγωγής.
Οδηγός και ξεναγός μας και δικός μας άνθρωπος στο Canyon, o Jacob Dylan. Με την δική του φολκ/ροκ ιστορία και στο back ground βέβαια- αν μπορεί κάτι τέτοιο να σταθεί σαν… back ground- η ιστορία του μπαμπά του, του γνωστού Bob.
Το Laurel Canyon είναι μια ορεινή περιοχή του Λος Άντζελες, στα βουνά της Santa Monica και συγκεκριμένα Hollywood Hills West. Εξοχή, δέντρα, φαράγγια, φύση. Και όμως πολύ κοντά, μα πολύ κοντά, στην δράση του L.A, στα στούντιο, στα κλαμπ, στις συναυλίες.
Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 60, αρχές 70, είχαν βάλει πλώρη για τα όρη και τα φαράγγια, καλλιτέχνες και μουσικοί, που έγιναν και οι κάτοικοι, κάποιοι, της περιοχής. Έτσι πολύ γρήγορα δημιουργήθηκε καλλιτεχνική κοινότητα. Που έφερνε ακόμη περισσότερους στα μέρη. Κάποιοι απλά μετακόμιζαν αφήνοντας την πόλη και άλλοι πετούσαν από τους τόπους τους για να μείνουν ένα διάστημα εκεί. Τα λέει στο ντοκιμαντέρ και ο Ρίνγκο Σταρ.
Η μουσική, τα τραγούδια, το ιδιαίτερο φολκ/ροκ με κάποιους ψυχεδελικούς τόνους που γεννήθηκε εκεί, ταξιδεύει στην Ιστορία σαν ο ήχος του Laurel Canyon. Αυτή την «ηχώ» του καταγράφει και μεταφέρει στο σήμερα ο Jacob Dylan.
Ποιοι ήταν τότε εκεί;Μερικοί από αυτούς: Ο Neil Young, o Brian Wilson των Beach Boys, η Joni Mitchell (το περίφημο άλμπουμ της Ladies of the Canyon του 1970), oι Byrds, η Mama Cass– Mamas & The Papas- οι Crosby, Stills & Nash, η Carole King, o Jim Morrison, o Frank Zappa, o Jackson Brown, o James Taylor, η Linda Ronstadt, η Bonnie Raitt και άλλοι. Και άλλοι πολλοί.
Εκείνη την εποχή και τις στιγμές δημιουργίας φέρνει στην επιφάνεια το ντοκιμαντέρ – σκηνοθεσία του Andrew Slater, δημοσιογράφου σε έντυπα όπως το Rolling Stone αλλά και μουσικού παραγωγού. Φίλου και συνεργάτη του Jacob.
Ο Jacob, από την πλευρά του, ξεχωριστή προσωπικότητα -και ο ίδιος δημιουργός (άλμπουμ με τους Wallflowers και προσωπικά) -με ενδιαφέρον και χαλαρό στιλ συζητάει με τους πρωταγωνιστές. Τους καταφέρνει μάλιστα, με την βοήθεια και της απόστασης που δίνει και ο χρόνος, όχι μόνο να αναπολήσουν νοσταλγικά τις εποχές. Αλλά να αποκαλύψουν πράγματα. Με χαρακτηριστικές λεπτομέρειες και σπαρταριστές εικόνες.
Bλέπεις τον Tom Petty να λέει ότι το Pet Sounds (το αριστούργημα των Beach Boys-1966) ‘ευθύνεται‘ για το Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band (το αριστούργημα των Beatles 1967). Σκεφτείτε για ποια άλμπουμ μιλάμε! Και τι μουσικές άκουγαν, έπαιζαν… μελετούσαν οι παρέες του Canyon.
Και πώς εντυπωσιασμένοι με τον ήχο και τον ρυθμό των Beatles, τον ανακάτεψαν με τις ακουστικές φολκ κιθάρες, ανοίγοντας τον δρόμο σε πιο ψυχεδελικούς ήχους- εξηγεί ο Roger McGuinn των Byrds που ήταν άλλωστε από τους κεντρικούς ‘παίκτες’ όλης αυτής της σκηνής.
H Michelle Phillips των Mamas & the Papas θυμάται και περιγράφει πολύ παραστατικά το πιάνο στο σαλόνι του Brian Wilson πάνω στην άμμο –ναι, στο σαλόνι. Και ο Brian Wilson, από τις μεγαλύτερες ιδιοφυίες της μουσικής, εκεί στο Laurel Canyon έκανε σαφές και για όσους δεν το αντιλαμβάνονταν, ότι οι Beach Boys δεν ήταν απλά μια παρέα σερφάδων με κιθάρες.
Στο Laurel Canyon δημιουργήθηκε μια ‘κυψέλη’, ένας πυρήνας δημιουργικών δυνάμεων, στην καρδιά της αμφισβήτησης του κατεστημένου, της διαμαρτυρίας, της δημιουργίας
Σε κάποια άλλη στιγμή, και με την παρότρυνση του Dylan, ο Stephen Stills θα πει και εκείνη την ιστορία όπου την κοπάνησε από την πίσω πόρτα όταν τους χτύπησε το κουδούνι η αστυνομία. Και για την οποία, Ok, ντρέπεται λίγο.
Μια ‘κυψέλη’, ένας πυρήνας δημιουργικών δυνάμεων, στην καρδιά της αμφισβήτησης του κατεστημένου, της διαμαρτυρίας, της δημιουργίας. Βραδιές με beat ποίηση και φίλους- ο Άλεν Γκίνσμπεργκ ανάμεσα σε αυτούς. Την επόμενη μέρα, έτοιμο ένα καινούργιο τραγούδι.
O Jacob Dylan μιλάει με αυτούς τους θρύλους της μουσικής, συναντάει τον Eric Clapton, κάνει σε βάθος συζήτηση με τον Brian Wilson, διανύοντας αποστάσεις και κάνοντας ταξίδια για τις ανάγκες της ταινίας.
Αλλά είναι απολαυστικό άλλο τόσο το σημείο, όπου κάθεται μαζί με καλλιτέχνες _πολύ σημαντικούς_ της δικής του γενιάς. Με τον Beck, τη Norah Jones, την Fiona Apple, την Cat Power, την Regina Spector – όλοι τους με επιρροές από την φολκ του Laurel Canyon- και συζητάνε για εκείνη την σκηνή.
Σε μια συναυλία μάλιστα στο θέατρο Orpheum στο Λος Άντζελες, ερμήνευσαν μερικά από τα αγαπημένα τους τραγούδια εκείνης της σκηνής. Δείχνοντας ότι ο χρόνος όχι μόνο δεν σβήνει αλλά και δυναμώνει τις πιο ωραίες στιγμές του.
