Γιάννης Κότσιρας: Εχω πληρώσει ακριβά για τις πολιτικές μου απόψεις

Κάθε φορά που τον συναντώ ή βρίσκομαι σε live του, επιβεβαιώνει την άποψη και την εικόνα που έχω σχηματίσει για εκείνον. Προσηνής, ρεαλιστής και ρομαντικός ταυτόχρονα. Μια ευγενική φυσιογνωμία που εκπέμπει σεβασμό και σοβαρότητα. Άνθρωπος που σε καθηλώνει όχι μόνο με τις καλλιτεχνικές του ικανότητες αλλά και με την προσωπικότητά του.

Έχοντας ήδη στο ενεργητικό του αξιοζήλευτες συνεργασίες και αμέτρητες εμπειρίες αποτελεί έναν σημαντικό εκπρόσωπο για το μουσικό γίγνεσθαι της χώρας μας. Μίκης Θεοδωράκης, Γιάννης Μαρκόπουλος, Θάνος Μικρούτσικος, Μίμης Πλέσσας είναι κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα ελλήνων δημιουργών που έχει συνεργαστεί δισκογραφικά και συναυλιακά. Αξίζει δε να αναφέρουμε ότι από την πλούσια δισκογραφία του οι περισσότεροι δίσκοι του έχουν διακριθεί ως πλατινένιοι ή χρυσοί.

H τελευταία μουσική παράσταση του Γιάννη Κότσιρα, ένα αφιέρωμα στο γνήσιο ελληνικό τραγούδι από τη δεκαετία του ’30 μέχρι και σήμερα, που δεν πρόλαβε, λόγω της πανδημίας, να oλοκληρώσει τον προγραμματισμένο κύκλο παραστάσεων τον περασμένο Μάρτιο, επιστρέφει την Κυριακή 7 Φεβρουαρίου, στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου, μέσα από ένα μοναδικό live streaming. Και αυτή ήταν η αφορμή για να μιλήσουμε για όλα…

“Το λαϊκό και το ρεμπέτικο τραγούδι ήταν και θα είναι πάντα η βάση μου. Μέσα από αυτό γεννήθηκα και με αυτό θα πορεύομαι μέχρι το τέλος”, λέει ο Γιάννης Κότσιρας

Το κύριο που έχει αλλάξει είναι το ότι έχω δική μου πλέον δισκογραφία και πως κάθε μου κίνηση απευθύνεται σε πολύ περισσότερο κόσμο. Α! Και φυσικά ότι πλέον έχω οικογένεια…

Σχεδόν τα πάντα. Η σχέση μου με την μουσική, ο τρόπος που ακούω, που επιλέγω, που σκέφτομαι και φυσικά η ιδεολογία μου σε όλα.

Οι μουσικές μου επιρροές είναι πολλές. Το Bohemian Rhapsody των Queen, το The wall των Pink Floyd, η φωνάρα του Freddie Mercury , του Γρηγόρη Μπιθικώτση, του Στράτου Διονυσίου, του Νίκου Δημητράτου, οι ροκιές του Μάρκου Βαμβακάρη… Όλα αυτά με έχουν επηρεάσει σε όλα τα επίπεδα.

Εκτός της τρομερής εμπειρίας του να συνεργάζεσαι με αυτά τα ιερά τέρατα του Ελληνικού πολιτισμού, η σημαντικότερη εμπειρία ήταν σε προσωπικό επίπεδο. Δηλαδή η γνώση που μου μετέφεραν, ο τρόπος σκέψης τους και φυσικά στις περισσότερες περιπτώσεις, η ταπεινότητα που τους διακρίνει.

Κάποτε ήμουν τελειομανής σε εκνευριστικό βαθμό. Τώρα η τελειομανία μου έχει μετατοπιστεί στο να είμαι καλός πατέρας και σύζυγος.

Αυτά είναι τα παράσημά μου. Αυτά που αναφέρατε, το Πνευματικό εμβατήριο, ο Σταυρός του Νότου, οι γραμμές των Οριζόντων, η Ρωμιοσύνη, ο Επιτάφιος… Όλα αυτά είναι οι ωραιότερες σελίδες του βιβλίου της ζωής μου.

Κάποτε ήμουν. Και μάλιστα σε εκνευριστικό βαθμό. Τώρα πλέον όχι. Έχουν μπει άλλες προτεραιότητες στην ζωή μου. Τώρα η τελειομανία μου έχει μετατοπιστεί στο να είμαι καλός πατέρας και σύζυγος. Διότι το να είσαι καλός και στα δύο απλά αποκλείεται…

Φυσικά και συμβαίνει. Αυτό δεν είναι κάτι που το επιλέγεις. Γεννιέσαι με αυτό. Εγώ το είχα σε όλα τα επίπεδα. Απλά πλέον επειδή διαπίστωσα πως για να είσαι τέλειος στην σκηνή δεν μπορείς να είσαι εξίσου τέλειος πουθενά αλλού, έκανα την επιλογή μου και επέλεξα να επικεντρώσω αυτό το “ελάττωμα” εκεί που μετράει. Στην πατρότητα.

Οι γιοί μου ήταν η αφορμή. Η ιδέα όμως υπήρχε από παλιά. Να σκεφτείτε πως το κανάλι το είχα δημιουργήσει πριν 9 χρόνια και το είχα ανενεργό. Όμως όταν έκλεισαν τα σχολεία και αναγκαστήκαμε να περιορίσουμε τα παιδιά σε έναν κλειστό χώρο με ότι μπορεί να προσφέρει αυτό στην εκτόνωση δύο πολύ μικρών αγοριών, άρχισα να σκέφτομαι τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να ηρεμούν για λίγο.

Αναφερόμενος στη στάση των πολιτικών για τον πολιτισμό τονίζει: “Είναι τόσο αδιάφοροι και επιθετικοί που αρχίζω και πιστεύω πως απλά μας εκδικούνται για κάτι που δεν γνωρίζω”.

Πάνω στους πειραματισμούς αυτούς, ανακαλύψαμε πως το γιατρικό ήταν εξαιρετικά απλό. Παιδικά τραγούδια με μια κιθάρα. Τόσο απλά. Άρχισα να βάζω και κινούμενα σχέδια και έτσι ξεκίνησε όλο αυτό. Απλά είπαμε με την γυναίκα μου πως αυτό καλό θα ήταν να το μοιραστούμε και με άλλους γονείς που μπορεί εν μέσω καραντίνας να αντιμετωπίζουν τις ίδιες καταστάσεις με εμάς. Και έτσι γεννήθηκε το Y4Kids.

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που να μην με φοβίζει… Η κλιματική αλλαγή; Η γέννηση καινούριων ασθενειών; Οι καταστροφικές πολιτικές; Το μίσος; Ο φασισμός; Ειλικρινά το μέλλον με τρομάζει ειδικά όταν στην συνάρτηση υπάρχει ο όρος παιδιά…

Δεν υπάρχει περίπτωση να εκφράσεις πολιτική άποψη και να σου βγει σε καλό. Εγώ το πλήρωσα επαγγελματικά και το πληρώνω. Όμως επειδή το σημαντικότερο είναι να τα έχω καλά με την συνείδησή μου, δεν μετανιώνω ποτέ. Το έκανα στο παρελθόν και θα το ξανακάνω εάν το κρίνω απαραίτητο.

Οι πολιτικές της κυβέρνησης, οδηγούν με ταχείς ρυθμούς στην ανέχεια και στην απελπισία και αυτά δημιουργούν βία. Απλά το θυμίζω.

Η αλήθεια είναι πως για τα ελληνικά κόμματα εξουσίας, διαχρονικά ο πολιτισμός ήταν και είναι άγνωστη λέξη. Τον γνωρίζουν μόνο σαν πηγή ψηφοθηρίας σε προεκλογικές περιόδους και μέχρι εκεί. Έτσι λοιπόν και η τωρινή κυβέρνηση αδιαφορεί πλήρως για την ύπαρξή μας. Είναι τόσο αδιάφοροι και επιθετικοί που αρχίζω και πιστεύω πως απλά μας εκδικούνται για κάτι που δεν γνωρίζω.

Μπορεί να είναι ταξικοί και ιδεολογικοί οι λόγοι. Δεν μπορώ να εξηγήσω τόσο μίσος. Βέβαια αν δούμε την συμπεριφορά του Υπουργείου συνολικά στους ανθρώπους του πολιτισμού αλλά και στα ίδια τα μνημεία, αντιλαμβανόμαστε εύκολα την έλλειψη παιδείας και την αδυναμία να ανταπεξέλθουν στα πλέον στοιχειώδη και βασικά. Γενικά διακρίνω μία κυβέρνηση που έχει χάσει την μπάλα. Ειδικά στους τομείς του Πολιτισμού, της Υγείας, της Προστασίας του Πολίτη και της Παιδείας βλέπω μια επικίνδυνη ασχετοσύνη. Οι πολιτικές της κυβέρνησης, οδηγούν με ταχείς ρυθμούς στην ανέχεια και στην απελπισία και αυτά δημιουργούν βία. Απλά το θυμίζω.

Δυστυχώς όχι. Πιστεύω όμως πως οι καλοί θα βγουν καλύτεροι και οι κακοί χειρότεροι. Νοιώθω πως βρισκόμαστε μπροστά σε κοσμοϊστορικές αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο. Η αναδιανομή του χρήματος, η επαναδιαπραγμάτευση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η επανεξέταση των εργασιακών κατακτήσεων είναι μπροστά μας. Έχουμε δύσκολο δρόμο και ευελπιστώ να νικήσει η λογική…

Αυτό που ήθελα να περάσω σαν μήνυμα είναι πως όλα τα άσχημα μπορούν να ηττηθούν από την αλληλεγγύη. Με την αγάπη και όχι με το μίσος. Με την κατανόηση και όχι με τον φόβο και τον ρατσισμό. Αυτά είναι τα μηνύματα και ευελπιστώ πως τα καταφέρνω.

Μ’ αυτή την παράσταση θέλουμε να υπενθυμίσουμε τη σημαντικότητα του λαϊκού μας τραγουδιού αλλά και τη σπουδαιότητα ενός αυθεντικού ελληνικού λαϊκού οργάνου όπως είναι το μπουζούκι.

Σας ευχαριστώ πολύ! Χαίρομαι γιατί ήταν μια δική μου ιδέα.

Ήταν μια ιδέα που γυρνούσε χρόνια στο τραπέζι. Αρχικά το πρότεινα εγώ, μετά το ξεχάσαμε και στην συνέχεια οι συνεργάτες μου το υπενθύμιζαν συνέχεια.

Βλέποντας τα τελευταία χρόνια πως το μπουζούκι αλλά και γενικότερα το λαϊκό τραγούδι τείνει να εξαφανιστεί και από τα ΜΜΕ και από την δισκογραφία, είπα να κάνουμε φέτος αυτή την παράσταση και μάλιστα να την επικοινωνήσουμε και ως ενός τύπου μουσικής διαμαρτυρίας ώστε να υπενθυμίσουμε την σημαντικότητα του λαϊκού μας τραγουδιού αλλά και την σπουδαιότητα ενός αυθεντικού ελληνικού λαϊκού οργάνου όπως είναι το μπουζούκι. Η αλήθεια είναι πως ξεκινήσαμε με εξαιρετικές προοπτικές και κριτικές αλλά μας έκοψε η πανδημία.

“Με το live streaming νιώθω αμήχανα γιατί τα προγράμματα που κάνω είναι φτιαγμένα για ζωντανές παραστάσεις αλλά και ωραία γιατί η μουσική είναι η ζωή μου.”, παραδέχεται ο Γιάννης Κότσιρας.

Φυσικά! Το μπαγλαμαδάκι υπάρχει πάντα στις αποσκευές μου από τότε που ξεκίνησα.

Πιστέψτε με εγώ ανατριχιάζω περισσότερο. Έχω πολύ ζωντανές τις μνήμες του να τραγουδάμε μαζί.

Σαφώς αμήχανα αλλά ωραία. Αμήχανα γιατί τα προγράμματα που κάνω είναι φτιαγμένα για ζωντανές παραστάσεις αλλά και ωραία γιατί η μουσική είναι η ζωή μου. Έχω την ευκαιρία να ξαναπαίξω μουσική με τα φιλαράκια μου, τους συναδέλφους μου μουσικούς και ταυτοχρόνως να μας ακούνε όσοι το επιθυμούν.

Εάν δεν υπήρχαν αντίθετες απόψεις θα υπήρχε πρόβλημα. Δεκτές όλες. Προσωπικά και συμφωνώ και διαφωνώ. Δεν πρέπει να μας φοβίζει το καινούριο. Δεν μπορεί να συγκριθεί μια ζωντανή συναυλία με μια διαδικτυακή ούτε να αντικατασταθεί.

Ειλικρινά, τον μουσικό χώρο στην Ελλάδα τον βρίσκω εξαιρετικά υγιή.

Είναι μια καινούρια μορφή επικοινωνίας που στο εξωτερικό γίνεται εδώ και χρόνια και που απλά λόγω της πανδημίας την χρησιμοποιούμε όσοι μπορούμε για να κρατήσουμε μια επαφή με το κοινό μας. Εάν είχα την επιλογή θα έκανα μια κανονική συναυλία. Δεν την έχω όμως. Αν και πιστεύω πως στο μέλλον αυτό θα συμβαίνει πιο συχνά. Είτε λόγω νέων ασθενειών είτε κατ’ επιλογή. Οπότε καλά θα κάνουμε να συνηθίσουμε στην ιδέα πως το live streaming ήρθε για να μείνει.

Ειλικρινά, τον μουσικό χώρο στην Ελλάδα τον βρίσκω εξαιρετικά υγιή. Δεν νομίζω πως θα άλλαζα κάτι. Σίγουρα με ενοχλεί πως αυτή την περίοδο τα βλέμματα και η προσοχή είναι στραμμένα σε ένα είδος μουσικής που δεν εκφράζει τίποτα το Ελληνικό αλλά αυτό είναι κάτι που έχει ξανασυμβεί και στο παρελθόν. Είναι κύκλοι που γίνονται. Όμως σε γενικές γραμμές βρίσκω την δημιουργία σε πολύ υψηλό επίπεδο. Σε όλα τα είδη της μουσικής.

Να! Αυτές τις ταμπέλες δεν μπορώ. Και δεν τις μπορώ γιατί απλά δεν τις κατανόησα ποτέ. Τι να πω; Ο καθένας ας με βάλει όπου θέλει. Εγώ πάντως δεν ταυτίζομαι με καμία.

Κοιτάξτε. Το λαϊκό και το ρεμπέτικο τραγούδι ήταν και θα είναι πάντα η βάση μου. Μέσα από αυτό γεννήθηκα και με αυτό θα πορεύομαι μέχρι το τέλος. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν βρίσκω σπουδαίες στιγμές και με κάποια ποπ, ροκ τραγούδια. Όμως εάν μιλήσουμε για το σύνολο, θα σας έλεγα πως το λαϊκό και το ρεμπέτικο τραγούδι είναι το πιο αντιπροσωπευτικό για μένα.

Αν μου ζητούσατε για άλλη χώρα θα μπορούσα να σας πω. Για την χώρα μας όμως όχι.

Διότι οι πολιτικοί που εκπροσωπούν τα κόμματα εξουσίας, δεν έχουν κανένα απολύτως σχέδιο για κανέναν μας. Για το μόνο που νοιάζονται είναι πως θα επιβιώσουν οι τράπεζες, οι μεγάλες επιχειρήσεις και φυσικά οι ίδιοι. Οπότε όχι. Δεν μπορώ να οραματιστώ κάτι συγκεκριμένο για το επόμενο διάστημα τουλάχιστον ως προς το “μουσικό οικοσύστημα” της Ελλάδας.