Ο ήλιος στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού είναι εκτυφλωτικός. Ζεσταίνει τους παλιούς αεροδιαδρόμους και σκοντάφτει στις επιφάνειες των υπόστεγων και των, πάλαι ποτέ, αποθηκών αεροπλάνων – που πλέον αποτελούν διατηρητέα μνημεία της σύγχρονης πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
‘Ολα δείχνουν πως ο χιονιάς αποτελεί παρελθόν και η Άνοιξη δοκιμάζει να αποκαταστήσει την τάξη. Κάπως έτσι, μοιάζει να αντιμετωπίζει τα πράγματα η Δανάη Μιχαλάκη. «Μετά τη μπόρα πάντα βγαίνει λιακάδα, έτσι δεν είναι;» αναρωτιέται, και μοιάζει να μην σου αφήνει περιθώριο να διαφωνήσεις.
Στην πραγματικότητα σχολιάζει το ζοφερό τοπίο που έχει διαμορφωθεί στην ελληνική τέχνη εξαιτίας της πανδημικής απραξίας μα κυρίως λόγω των νοσηρών αποκαλύψεων για την παραβατική δράση προβεβλημένων ανθρώπων της σκηνής.
Άπειρη στο θέατρο αλλά πρωταγωνίστρια της massive επιτυχίας των «Άγριων Μελισσών» του ΑΝΤ1 και παιδί καλλιτεχνικής οικογένειας, η Δανάη Μιχαλάκη διατηρεί ακόμα την θαυμαστική θέση της νέας ηθοποιού απέναντι στη δουλειά της. Μια δουλειά που την απέρριπτε συστηματικά για χρόνια μα την υποδέχθηκε πανηγυρικά πριν από λίγους μήνες.
Απελευθερωμένη από ετικέτες «τηλεοπτικός» και «θεατρικός» ηθοποιός – αφού όπως λέει «η τηλεόραση αναβαθμίζεται με την παρουσία έμπειρων ηθοποιών του θεάτρου» – κοιτάζει με το μέλλον με ψυχραιμία και σύνεση, χωρίς να σχεδιάζει. Εκτός κι αν αφορά τον επικείμενο γάμο της με τον Γιώργο Παπαγεωργίου.
Τις τελευταίες εβδομάδες, ο χώρος του θεάτρου είναι μια κατεχόμενη περιοχή από οργή και αποτροπιασμό. Πως παρακολουθείς όλη αυτή την κατάσταση;Με ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια είναι εξαιρετικά δυσάρεστο και την ίδια ώρα λυτρωτικό. Παρότι είμαι καινούργια στο θέατρο – καθώς η πρώτη μου παράσταση διακόπηκε από την καραντίνα – χαίρομαι πάρα πολύ που ‘καθαρίζει’ ο χώρος, που εκτίθενται στο δημόσιο βλέμμα οι αλήθειες που πρέπει και, που θέλω να πιστεύω ότι, η νέα γενιά παιδιών δεν θα χρειαστεί να ζήσει κάτι τέτοιο στο θέατρο ή τουλάχιστον θα έχει τα εργαλεία για να το αντιμετωπίσει.
Έχοντας ήδη προσλαμβάνουσες ασκημένες, λόγω του ηθοποιού πατέρα σου, είχες φόβο για το τι μπορεί να συναντήσεις;Χαίρομαι που η νέα γενιά παιδιών δεν θα χρειαστεί να ζήσει κάτι τέτοιο στο θέατρο ή τουλάχιστον θα έχει τα εργαλεία για να το αντιμετωπίσει.
Ήξερα τις κακοτοπιές, ναι. Ήξερα τι πρέπει να προσέχω. Ωστόσο, δεν μου συνέβη ποτέ κάτι και κάπως δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι θα μου συμβεί κάτι. Το θέατρο για μένα ήταν πάντα ταυτισμένο με την χαρά.
Δεν είχες κάποια επιφύλαξη ή κράτημα δηλαδή…Ίσως να το είχα αν έκανα οντισιόν και ξαφνικά βρισκόμουν μόνη με τον εξεταστή. Ευτυχώς, πάντα συμμετείχα σε ακροάσεις που γίνονταν σε ασφαλή περιβάλλοντα. Τα περιβάλλοντα που πρέπει να επικρατήσουν από εδώ και στο εξής στο θέατρο, δηλαδή.
Σε μια ιδανική συνθήκη και σε μια ευνομούμενη χώρα, που θα ήθελες να οδηγήσει όλο αυτό;Θα ήθελα να αποβάλλουμε τη σαπίλα και την αρρώστια από την δουλειά μας και να έρθει το φως. Πώς βγαίνει το ουράνιο τόξο μετά από μια φοβερή καταιγίδα; Κάπως έτσι. Κι επειδή αυτή η περίοδος είναι πολύ σκοτεινή και πολύ σκοτάδι αποκαλύπτεται, νομοτελειακά θα έρθει φως. Δεν μπορεί, κάτι καλό θα γεννηθεί από όλο αυτό.
Γενικά, είσαι άνθρωπος που βλέπει τα πράγματα θετικά;Καμιά φορά τα βλέπω πιο θετικά από ότι θα έπρεπε, σε σημείο που οι άλλοι πιστεύουν ότι αιθεροβατώ, ότι ζω σε άλλο κόσμο. Προφανώς και είναι ένας μηχανισμός άμυνας που συντηρεί καλά το μέσα μου. Έχω κάνει πολλή δουλειά με τον εαυτό μου και δεν μου αρέσει να με ρίχνει τίποτα. Είμαι πολύ ευαίσθητη και με βοηθάει να διατηρώ πάντα ένα παράθυρο αισιοδοξίας μέσα μου.
Σε έχει δικαιώσει αυτή η αισιοδοξία για τα πράγματα;Είμαι πολύ ευαίσθητη και με βοηθάει πολύ να διατηρώ πάντα ένα παράθυρο αισιοδοξίας μέσα μου.
Ναι μου έχει προσφέρει και μια ηρεμία, αφού ήμουν πολύ νευρική ως παιδί. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η μεταστροφή μου δηλαδή. Καλλιέργησα μια πιο ήρεμη Δανάη για να τιθασεύσω τη νευρικότητα μου – δεν γινόταν αλλιώς. Ήμουν μαθήτρια Λυκείου όταν κατάλαβα ότι η συμπεριφορά μου με χαλούσε και χαλούσε και τους άλλους γύρω μου. Νευρίαζα, γινόμουν έξω φρενών σε δευτερόλεπτα. Όταν συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν αξίζει, άρχισα να το δουλεύω με τον εαυτό μου.
Πολύ παρήγορο για ένα παιδί στην εφηβεία να κάνει ενδοσκόπηση.Πράγματι, πέρασα άγρια εφηβεία και ο τρόπος μου έβλαπτε το περιβάλλον μου. Είχε αντίκτυπο στους γονείς και στους φίλους μου κι αυτό με ξύπνησε, μου υπέδειξε ότι έπρεπε να δράσω. Ήταν σαν να βγήκα από το σώμα μου για λίγο καιρό κι όταν επέστρεψα ένιωσα πως ήμουν ο εαυτός μου. Δυστυχώς, πριν ήμουν άλλος άνθρωπος. Τώρα είμαι η Δανάη, ο άνθρωπος που σκέφτεται πριν εκραγεί, πριν μιλήσει. Και μου αρέσει πολύ.
Το θέατρο τι ρόλο έπαιξε στο σμίλευμα της καινούργιας Δανάης;Ασφαλώς και βοήθησε. Ακόμα και ο χορός που έκανα με βοήθησε γιατί απόκτησα μια πειθαρχία, ένα ήθος.
Ήταν κάπως νομοτέλεια ότι θα έπαιρνες το δρόμο της τέχνης; Με γονείς καλλιτέχνες;Ναι, είχα τόσες επιρροές που ήταν κάπως σαν πεπρωμένο. Το θέατρο και ο χορός ήταν μια καθημερινότητα για μένα, εκεί προστέθηκε και η μουσική – οπότε δεν γινόταν να το αποφύγω. Αβίαστα βρήκα το δρόμο μου. Τον ακολούθησα όπως η Ντόροθι στο “Μάγο του Οζ” που πήρε τον κίτρινο δρόμο.
Είχες ερεθίσματα υποκριτικής από τον πατέρα σου και χορού από τη μητέρα σου∙ ωστόσο επέλεξες το πρώτο. Γιατί;Ένιωσα ότι μπορεί να συμπεριλάβει και τις τρεις τέχνες. Ίσως, πάλι, έφταιγε που αγαπούσα από παιδί το μιούζικαλ, που έβλεπα τον μπαμπά μου να πρωταγωνιστεί σε παιδικές παραστάσεις στις οποίες και χόρευε και τραγουδούσε. Ξεκίνησα από το θέατρο γιατί θεώρησα πως από κάπου έπρεπε να ξεκινήσω και μου ήταν λιγότερο γνωστό σε σχέση με το χορό.
Πότε βεβαιώθηκες ότι ανήκεις σε αυτό το χώρο;Πάντα πίστευα ότι ανήκω στην τέχνη∙ γι’ αυτό και κάθε φορά που δεν έβρισκα δουλειά με κύκλωνε ένα τεράστιο «γιατί»
Πάντα το ένιωθα γιατί δεν είχα ούτε την ανάγκη ούτε το ενδιαφέρον να στραφώ κάπου αλλού. Στο Λύκειο πήγα σε ΕΠΑΛ καθώς ήμουν πεπεισμένη πως δεν ήθελα να κάνω κάτι άλλο. Η μόνη σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό ήταν να γίνω γυμνάστρια, το οποίο επίσης εμπλέκει το σώμα. Πίστευα, λοιπόν, ότι στην τέχνη ανήκω∙ γι’ αυτό και κάθε φορά που δεν έβρισκα δουλειά με κύκλωνε ένα τεράστιο «γιατί». Βέβαια, όταν ήρθαν οι «Μέλισσες» αυτό το γιατί απαντήθηκε. Κι επιτέλους, κάποιος συμφωνούσε μαζί μου.
Είχες απογοητευτεί από τις συνεχείς απορρίψεις;Δεν σου κρύβω πως υπήρχαν στιγμές ματαίωσης. Είχα αφιερωθεί στο κυνήγι της δουλειάς, δεν εργαζόμουν αλλού παρά μόνο προετοιμαζόμουν συνεχώς για ακροάσεις. Παρόλα αυτά, είχα διαρκώς αρνητικές απαντήσεις ή – το συνηθέστερο – δεν είχα καν απαντήσεις. Κι αυτό βάρυνε κι άλλο την κατάσταση μέσα μου. Κάποιους μήνες μετά, έβλεπα τη δουλειά να προχωράει ενώ εγώ ακόμα περίμενα για μιαν απάντηση. Είχα, λοιπόν, μια απογοήτευση – γι’ αυτό και κάπως είχα πάρει μια απόσταση.
Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας είχες χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό σου;Όχι, απλώς αναζητούσα την συνθήκη που θα με απελευθέρωνε για να δείξω όλο το πλαίσιο των δυνατοτήτων μου. Αναζητούσα την συνθήκη που θα μου πει «πάμε».
Η μετάβαση από την ανεργία σε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο και μάλιστα σε μια σειρά με ψηλούς ποιοτικούς όρους πως ήταν;Καταρχάς, όταν με πήραν στις «Μέλισσες» δεν είχα καταλάβει το μέγεθος του ρόλου. Ήταν ένα άλμα. Για κάποιον άλλον, θα μπορούσε να είναι σοκαριστικό. Αλλά εγώ είχα εστιάσει στο γεγονός ότι πλέον μου δινόταν η ευκαιρία για να δείξω τι μπορώ να κάνω. Ευτυχώς, ο Λευτέρης Χαρίτος και όλη η ομάδα των «Μελισσών» μου έδειξαν μεγάλη εμπιστοσύνη και μου έδωσαν την ελευθερία να το κάνω.
Πώς σου φαίνεται που η αναγνωρισιμότητα λόγω της σειράς είναι σαν να κάνει x ray στην προσωπική σου ζωή;Είναι στο χέρι μου να πω όσα θέλω για τον εαυτό μου. Εγώ ορίζω τι θα βγει προς τα έξω, πόσο θα εκτεθώ. Δεν πρόκειται να μοιραστώ και τα πιο σκοτεινά μου μυστικά – όχι ότι έχω δηλαδή. Πάντως, προτιμώ να με βλέπουν στο δρόμο και να ξέρουν το όνομα μου. Γιατί ο κόσμος κάνει ένα λάθος και μας ταυτίζει με τους χαρακτήρες. Ξεχνάει ότι παρακολουθεί μυθοπλασία. Είμαι, λοιπόν, η Δανάη Μιχαλάκη, είμαι ένας ήρεμος άνθρωπος και αγαπώ τα σκυλιά. Δεν είμαι η Δρόσω, δεν δούλεψα στην Τρούμπα και δεν έδωσα το παιδί μου στην αδερφή μου.
Πώς θα επιτευχθεί νομίζεις αυτή η βασανιστική αποταύτιση;Με τα χρόνια, φαντάζομαι και με άλλες δουλειές.
Προς το παρόν, τι έχεις την ανάγκη να προστατεύσεις πάση θυσία;Τον εαυτό μου. Την προσωπική μου ζωή, το σύντροφο μου, τον οικογενειακό μου κύκλο. Τις επιλογές μου. Νιώθω γενικά ότι πρέπει να είμαι πολύ προσεκτική.
Τυχερή νιώθεις;Πάρα πολύ. Ένιωθα απίστευτα τυχερή κι ευγνώμων εξ αρχής γιατί θα μπορούσε να είναι κάποια άλλη στη θέση μου. Κι επίσης γιατί περίμενα πάρα πολύ καιρό για μια ευκαιρία. Τώρα είμαι διπλά ευγνώμων που, εν μέσω πανδημίας, όχι μόνο έχω δουλειά αλλά έχω και μια καλή δουλειά.
Η πρώτη σου δουλειά ήταν μια σαρωτική επιτυχία. Σε απασχολεί να κάνεις κάτι εξίσου μεγάλο για τη συνέχεια;Θα ήθελα να κρατήσω τον πήχη ψηλά όχι όσον αφορά την δημοσιότητα αλλά αναφορικά με τους ρόλους, τις ερμηνείες μου. Πάντως, σε γενικές γραμμές δεν με αγχώνει το μετά.
Συζητάς να κάνεις θέατρο του χρόνου;Στη φετινή σεζόν θα συμμετείχα στον «Βιολιστή στη στέγη» με τον Γρηγόρη Βαλτινό που αναβλήθηκε μέχρι νεοτέρας. Από εκεί και πέρα, δεν έχω κάνει άλλες συζητήσεις γιατί το θέατρο είναι ακόμα στο σκοτάδι. Δεν μπορώ να σκεφτώ το θέατρο μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση.
Είσαι ονειροπόλα;Ναι! Εξάλλου, η ονειροπόληση με κρατούσε όσα χρόνια ήμουν εκτός. Νομίζω πως όλοι πρέπει να είμαστε ονειροπόλοι γιατί έτσι παραμένουμε σε εγρήγορση και σε κινητικότητα.
Το μιούζικαλ είναι ένα κομμάτι του ονείρου;Το μιούζικαλ είναι ΤΟ όνειρο. Θα είμαι πολύ γεμάτη αν μπορώ να παίζω από το ένα μιούζικαλ μετά το άλλο. Γιατί συνδυάζει και θέατρο και χορό και τραγούδι: Όσα ξέρω και μπορώ να κάνω.
Όλα δείχνουν ότι και στην προσωπική σου ζωή είσαι ευτυχισμένη κι έτοιμη ν’ αλλάξεις πίστα και να παντρευτείς. Έχεις αγωνία γι’ αυτό που έρχεται;Νομίζω πως όλοι πρέπει να είμαστε ονειροπόλοι γιατί έτσι παραμένουμε σε εγρήγορση και σε κινητικότητα.
Γενικά οι σχέσεις αλλάζουν συνέχεια πίστες, επίπεδα, βαθαίνουν. Φυσικά, και είμαι έτοιμη ν’ αλλάξω πίστα. Προς το παρόν, διανύω μια πολύ ευχάριστη συνθήκη και θέλω να μείνω σε αυτήν.
Πώς νιώθεις που είσαι έτοιμη να υποσχεθείς το «για πάντα»;Με γλυκαίνει, μου αρέσει. Όλοι επιδιώκουμε να βρούμε τον άνθρωπο που θα μας βγάλει το συναίσθημα του «για πάντα». Ποιος δεν θέλει να βρει το άλλο του μισό κι αυτή τη λιακάδα στη ζωή του; Όπως καταλαβαίνεις μπορώ να γίνω πάρα πολύ μελό και γλυκανάλατη ώρες – ώρες!
Είναι εφικτό το «για πάντα»;Θα είμαι πολύ γεμάτη αν μπορώ να παίζω από το ένα μιούζικαλ στο άλλο.
Παλαιότερα ήταν κάτι που με τρόμαζε. Αναρωτιόμουν τι εννοούν όλοι με τη υπόσχεση ενός «για πάντα»; Αυτό κράτησε μέχρι τη στιγμή που ήρθε εκείνος ο άνθρωπος στη ζωή μου που μου το ενέπνευσε. Τώρα πια δεν φοβάμαι το «για πάντα». Μπορεί να συμβεί, πίστη να υπάρχει, στο χέρι μας είναι να το διατηρήσουμε. Από την στιγμή που υπάρχει η ρίζα της αγάπης, στο χέρι μας είναι να την ανθίσουμε.
Η εμπειρία της οικογένειας Μιχαλάκη τι προσλαμβάνουσες και εικόνες σου έχει προσφέρει;Ανήκω στα τυχερά παιδιά που έχουν ν’ανακαλέσουν μόνο γλυκιές κι ευχάριστες αναμνήσεις από την οικογένεια. Θυμάμαι κεφάτα και δημιουργικά Σαββατοκύριακα, θυμάμαι να παίζω βόλους με τον αδερφό μου, να ψήνουμε με τη μαμά μου φαγητά και γλυκά στο φούρνο. Είμαι τυχερή γιατί μεγάλωσα σε ένα νησί, κοντά στη θάλασσα, με ατέλειωτα παιχνίδια στην πλατεία. Νομίζω ότι οι επιρροές της οικογένειας είναι θεμελιώδεις για τον καθένα από εμάς και ίσως υποσυνείδητα ψάχνω το «για πάντα» όπως το έζησα κοντά στην οικογένεια μου. Και όλα αυτά με τα οποία μεγάλωσα κι εγώ, θέλω αντίστοιχα να τα γευτεί και η οικογένεια που, κάποια στιγμή, θα δημιουργήσω.
Από μικρή με θυμάμαι να λέω πως τα παιδιά μου πρέπει να μεγαλώσουν στο νησί. Στο νησί έχεις μια πιο ήρεμη, πιο καθαρή ζωή. Δεν είναι η ίδια ζωή με αυτήν της πόλης. Ονειρεύομαι να γεράσω εκεί ονειρεύομαι να έρχονται τα εγγόνια μου να με βλέπουν κι εγώ να τα πηγαίνω για μπάνιο στη θάλασσα.
Σου λείπει η ζωή της Σύρου;Σίγουρα, μου λείπει να βγαίνω από το σπίτι και να είμαι σε απόσταση αναπνοής από τη θάλασσα. Εκτίμησα πολύ την ανάγκη της όταν έφυγα από τη Σύρο.
Ένα παιδί που μεγάλωσε στην ελευθερία του νησιού κατάφερε ποτέ να γίνει κορίτσι της πόλης;Ποιος δεν θέλει να βρει το άλλο του μισό κι αυτή τη λιακάδα στη ζωή του; Όπως καταλαβαίνεις μπορώ να γίνω πάρα πολύ μελό και γλυκανάλατη!
Ξεκάθαρα είμαι κορίτσι της πόλης πια. Ξεκίνησα την αστική περιπέτεια μου από το Χαλάνδρι, πέρασα για λίγο από την Πεύκη και τώρα μένω στο κέντρο. Ευτυχώς εδώ κοντά έχει πολλά πάρκα!
Phοtographer: Xρήστος Θεολόγου
Fashion Editor: Σίσσυ Σουβατζόγλου
Makeup-Hair Styling: Άννα Μπακατσάκη (Beehive artists)
Η Δανάη Μιχαλάκη πρωταγωνιστεί στην τηλεοπτική σειρά του ΑΝΤ1 “Άγριες Μέλισσες”
Η φωτογράφιση έγινε στις εγκαταστάσεις του πρώην Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών στο Ελληνικό. Ευχαριστούμε θερμά για τη φιλοξενία την ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΕ (Εταιρεία Διαχείρισης και Αξιοποίησης Ακινήτων).