Χρήστος Θηβαίος: Έχω εισπράξει τόσο φόβο, όσο και γαλήνη

Είναι ο δικός μας Άμλετ της σελήνης, είναι ο καλλιτέχνης που τραγούδησε μοναδικά το «Πόσο πολύ σ’ αγάπησα» και ταυτίστηκαν μαζί του άπαντες. Ένας από τους ανθρώπους που εμπιστεύτηκε ο Θάνος Μικρούτσικος και όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο μεγάλος δημιουργός, «ο Θηβαίος μπορεί να απογειώσει τα τραγούδια με τις ερμηνείες του».  Είτε έχεις βρεθεί σε live του, είτε τον ακούς στο ραδιόφωνο, νιώθεις πάντα αυτή την ίδια γλυκιά αίσθηση σαν να ταξιδεύεις με τις μελωδίες του.

Ο Χρήστος Θηβαίος παραμένει μια ήρεμη δύναμη στον χώρο του τραγουδιού, μια βαθυστόχαστη και πολυσχιδής προσωπικότητα και αναμφισβήτητα ένας από τους πιο αγαπημένους του μουσικόφιλου κοινού στη χώρα μας.

Με αφορμή το live streaming που θα πραγματοποιηθεί στις 7 Μαρτίου στον Σταυρό του Νότου, μιλήσαμε μαζί του.

Φωτογραφία@Kiki Hadjigeorghiou

Προέκυψε από το γεγονός ότι αγαπώ πολύ τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου, τα έχω μελετήσει, και θεωρώ ότι αυτός ο τίτλος είναι ό,τι περισσότερο με σκιαγραφεί σαν άνθρωπο. Το «μπουμ» το ζήσαμε όλοι μας, και υπογράφω και υπογραμμίζω τη λέξη «έπειτα».

Τον έχω μέσα μου. Δεν μου λείπει τίποτα.

… Ο Θάνος Μικρούτσικος!

Αυτή τη στιγμή ο Θάνος είναι ένας άγγελος, που μας βλέπει, μας ερμηνεύει, και μας εμπνέει. Νομίζω ότι η δικιά μας δύναμη, είναι η θέση του.

Θα είμαι ικανοποιημένος μόνο όταν συνεχίζω εγώ να γράφω και να γράφουν και οι συνάδελφοί μου. Δεν τρομοκρατούμαι από κανένα νόμο.

Εκείνοι που επλήγησαν περισσότερο είναι οι τεχνικοί, οι φωτιστές, τα γραφεία παραγωγής, οι ηλεκτρολόγοι, οι άνθρωποι της διαφήμισης, και σ’ αυτούς θέλω να εναποθέσω όση δύναμη έχω.

Το δικό μου μεγάλο μπουμ έγινε μετά τις «Μέρες Αδέσποτες», με τη «Μικρή Πατρίδα», με τον Γιώργο Νταλάρα, με τον «Μεγάλο θυμό», το «Πόσο πολύ σ’ αγάπησα». Συνεχίστηκε με τη συνεργασία μου με τον Θάνο Μικρούτσικο με τις δύο μεγάλες συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τη Χάρις Αλεξίου, τη συνεργασία μου με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τη Δήμητρα Γαλάνη, τον Δημήτρη Μητροπάνο και όλους αυτούς τους αγαπημένους μου, που μου διέταξαν μια μοίρα που δεν έχω καταφέρει να την ξεπεράσω, μέχρι τις τελευταίες μέρες με την αγαπημένη μου Ελένη Βιτάλη. Όλα αυτά ήταν ένα μεγάλο μπουμ.

Η παράσταση έχει φυσικά πολλά στοιχεία από τα τραγούδια που έχω γράψει μέχρι τώρα, τις συνεργασίες μου με τον Γιώργο Ανδρέου («Μικρή Πατρίδα») και τον Βασίλη Δημητρίου («Πόσο πολύ σ’ αγάπησα»), τα προσωπικά μου τραγούδια με τους Συνήθεις Ύποπτους, τους «Πέτρινους Κήπους», τη συνεργασία μου με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στο «Ας χαθείς», τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στον «Παλιό στρατιώτη», και άλλους συναδέλφους που αγαπώ, τον Μίλτο Πασχαλίδη, τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Ναι, βέβαια! στον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα, και ιδιαίτερα τη συνεργασία μου με τον Χάρη Κατσιμίχα στο άλμπουμ «Από τους Κήπους των ψιθύρων». Στο δεύτερο μέρος θα κάνουμε ένα μικρό αφιέρωμα στον Θάνο Μικρούτσικο, με εμβληματικά τραγούδια από τον «Σταυρό του Νότου», τις «Γραμμές των Οριζόντων», τον «Άμλετ της Σελήνης».

Φωτογραφία@Kiki Hadjigeorghiou

Νομίζω η μεγαλύτερη έκπληξη που μπορώ να έχω για μια γυναίκα είναι το ότι έχω γεννήσει δύο γιούς!

Αποτελεί πηγή ζωής η γυναίκα, γιατί εάν δεν υπήρχε η γυναίκα, δεν θα μπορούσατε να μου κάνετε αυτή τη συνέντευξη αυτή τη στιγμή. Δεν θα είχα γεννηθεί.

Από τους φίλους μου και από την οικογένειά μου. Από τις βόλτες μου στον δρόμο, από ταινίες που βλέπω, και ειδικά απ’ όταν είναι καθαρότερος ο αέρας, και μου δίνει ελπίδα ότι μπορώ να συνεχίσω να περπατάω.

Τα ταξίδια.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να απαλείψουμε από το λεξιλόγιό μας, είναι ο τρόμος και μετά η λέξη φόβος. Είμαστε μαζί, είτε από τα σπίτια του ο καθένας, είτε στους χώρους συναυλιών.

Δεν με περιορίζει τίποτα. Αρκεί να είμαι εδώ, με τους φίλους μου και την οικογένειά μου. Δόξα τω Θεώ, είμαι αρτιμελής και μπορώ και κάνω βόλτες όπου και όποτε θέλω.

Το μόνο θέμα ζωτικής σημασίας είναι να ταυτίσεις όπως έλεγε και ο Ουμπέρτο Έκο, τη διαδρομή ανάμεσα στη Μέριλιν Μονρόε και τον Ντόναλντ Ντακ. Δηλαδή τον ναρκισσισμό και το υπερεγώ, μέχρι το εσωτερικό σου χιούμορ. Αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Φωτογραφία@Kiki Hadjigeorghiou

Είμαστε δεκατρείς φοιτητές, στο αίθριο του Πανεπιστημίου της Μπολόνια, και του ζητάω να μου δώσει πληροφορίες για το πώς θα μπορούσα να μάθω καλύτερα ιταλικά για να μπορώ να καταλαβαίνω τα μαθήματά του. Μου δίνει διάφορα λεξικά για να μπορέσω να καταλάβω, και μου λέει: «Ξέρετε, εκτός από θεωρητικά βιβλία, γράφω και λογοτεχνικά», και μου δίνει «Το Όνομα του Ρόδου», και κάποια στιγμή του λέω: «Κύριε καθηγητά, δεν μπορώ να σας καταλάβω, γιατί μιλάτε γρήγορα». Και επιστρέφει την επόμενη μέρα στο μάθημα και αρχίζει και μιλάει πιο αργά και λέει: «Κοιτάξτε, είναι μεγάλη μας τιμή να είναι εδώ ένας Έλληνας φοιτητής της φιλοσοφίας. Θα μιλάω πιο αργά για να με καταλαβαίνει, αλλά περισσότερο θα μιλάω πιο αργά, γιατί εγώ πρέπει να καταλάβω ακριβώς τι λέω».

Φυσικά, όσο μου δίνεται η δυνατότητα. Νομίζω ότι είναι πολύ όμορφο ο καθένας με την οικογένειά του να κάθεται στον καναπέ του και να μας ακούει, όσο όμορφο είναι να είναι στις θέσεις του θεάτρου και να μας ακούει.

Όταν αγαπάς το όνειρο του άλλου, τα πάντα είναι αρκετά. Νομίζω ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να απαλείψουμε από το λεξιλόγιό μας, είναι ο τρόμος και μετά η λέξη φόβος. Είμαστε μαζί, είτε από τα σπίτια του ο καθένας, είτε στους χώρους συναυλιών.

Νομίζω ότι ανήκει στον καθένα. Έχω εισπράξει τόσο φόβο, όσο και γαλήνη. Δεν θα εκφράσω τον φόβο, θα εκφράσω μόνο τη γαλήνη.

Χμ… Κατάλοιπο δεν ξέρω. Είναι σαν να πηγαίνουμε σε ένα κακό κομμωτήριο. Θα περάσει! Τώρα πια… Όπως ξεκίνησα με τη φράση «τώρα πια», θυμάμαι ένα τραγούδι του Γιάννη Πάριου που έλεγε «τώρα πια, είσαι ανάμνηση παλιά». Έτσι θέλω να το βιώνω. Το χαίρομαι με τα παιδιά μου, με την οικογένειά μου.