Status Update: Εριέττα Μανούρη, ηθοποιός

Θεωρώ πως αυτή η ανησυχία είναι σαν ένας μικρός σπόρος ριζωμένος μ’ έναν ανεξήγητο τρόπο μέσα σου, καλλιεργείται από διάφορα ερεθίσματα και ξυπνάει την κατάλληλη στιγμή «πεινασμένος» και «διψασμένος». Εκεί επιλέγεις αν θα μείνει μπουμπούκι που θα ξεραθεί ή θα ξεδιπλώσει τα φύλλα του και θα γίνει λουλούδι. Εμένα από παιδί μου άρεσαν τα λουλούδια!

Στο δεύτερο χρόνο πέρασα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και εκεί άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο. Στην αρχή έδινα παράλληλα και μαθήματα στο πανεπιστήμιο αλλά από ένα σημείο κι έπειτα ήταν ανώφελη η προσπάθεια. Το Εθνικό απαιτούσε πολλές ώρες δουλειάς εντός και εκτός σχολής και αποφάσισα ότι εκεί ήθελα πραγματικά να αφοσιωθώ και να επικεντρωθώ. Μετά την αποφοίτηση από τη δραματική σχολή ξεκίνησα κατευθείαν να δουλεύω, οπότε τα Οικονομικά απομακρύνονταν από το πρόγραμμα όλο και πιο πολύ. Θα ήθελα να πάρω και αυτό το πτυχίο κάποια στιγμή – όχι τόσο επειδή με ενδιαφέρει ως αντικείμενο πια αλλά περισσότερο από πείσμα να μην αφήσω κάτι στη μέση.

Συναντήσεις με ανθρώπους που παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή σου ή επηρεάζουν τις επιλογές σου καθορίζοντας την πορεία σου. Είχα τη τύχη να γνωρίσω δύο ανθρώπους σε διαφορετικές στιγμές της ζωής μου. Η Πατρίσια Απέργη και ο Παντελής Καψάλης είναι δύο άνθρωποι που με δίδαξαν την ηθική και την αγάπη γι’ αυτή τη δουλειά και πάντα έχω τα λόγια τους στο μυαλό μου. Βέβαια και στη δραματική σχολή γνώρισα υπέροχους δασκάλους-ανθρώπους με τους οποίους ακόμα κρατώ επαφές και συμβουλεύομαι για τις επιλογές μου.

Το σημαντικότερο κριτήριο στο οποίο εστιάζω, ειδικά τώρα, μετά από όλες αυτές τις αποκαλύψεις στο χώρο μας, είναι οι συνεργάτες μου πέρα από αξιόλογοι καλλιτέχνες να έχουν και σεβασμό στον Άνθρωπο.

Η ζωή μας έχει μπει σε «παύση», οι δουλειές έχουν παγώσει και η κατάθλιψη χτυπάει ολοένα και περισσότερες πόρτες. Η κατάσταση είναι πράγματι ασφυκτική και μόλις κλείσαμε έναν χρόνο. Έναν χρόνο! Τώρα που το λέω, συνειδητοποιώ πόσο καιρό βιώνουμε τον εγκλεισμό και συνεχίζουμε να μετράμε. Ειδικά ο κλάδος μας έχει πληγεί από πολλές απόψεις και αυτό ίσως έχει το θετικό ότι ήρθε καιρός να διεκδικήσουμε πράγματα, να αναπροσαρμοστούμε, να ενημερωθούμε και να αλλάξουμε προς το καλύτερο.

γεγονός που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ψυχολογία μου και τη διαχείριση αυτής της αγχωτικής κατάστασης. Έχω τα γυρίσματα για την «Αγγελική» και κάναμε και δύο live streaming της παράστασης «Φεγγάρι από χαρτί» στο Εθνικό Θέατρο. Το γεγονός ότι δουλεύω, ενώ άλλοι συνάδελφοί μου εδώ και ένα χρόνο είναι άνεργοι το λέω με πίκρα και θλίψη. Εύχομαι να βγούμε σύντομα από όλο αυτό και να μην επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Η κανονικότητα που ξέραμε μέχρι τώρα ήταν τοξική. Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε πως αποκαθηλώνονται άνθρωποι και καταστάσεις που ήταν για χρόνια στο απυρόβλητο. Ο κόσμος βράζει. Έχουμε ανάγκη να αλλάξουμε προς το καλύτερο και θα το κάνουμε γιατί ήρθε η στιγμή.

Είναι η παρορμητική φίλη που πάντα ήθελες για να διασκεδάσεις μέχρι τελικής πτώσεως. Η ιδανική φίλη για να μοιραστείς τα προβλήματά σου και να σε βοηθήσει. Είναι αυτό το κορίτσι που θα υπερασπιστεί με όλο της το είναι τους ανθρώπους που αγαπάει χωρίς δεύτερη σκέψη. Όμως, όσο κι αν αφοσιώνεται στην οικογένειά της στο κομμάτι των σχέσεων η Ιωάννα αντιλαμβάνεται διαφορετικά τα πράγματα. Δε θέλει δεσμεύσεις. Δεν ερωτεύεται. Αυτό την κάνει στα μάτια των άλλων να φαίνεται επιπόλαιη, εγωίστρια και δειλή. Και στην αρχή έτσι την αντιμετώπιζα κι εγώ. Στην πορεία όμως προσπαθώντας να κατανοήσω αυτό τον τρόπο σκέψης άρχισα να σκέφτομαι πως ίσως όλη αυτή η ανάγκη της να αποφεύγει τις δεσμεύσεις δεν είναι παρά ένας φόβος. Φόβος να μην πληγωθεί. Να μην απογοητευτεί από τους ανθρώπους. Δε ξέρω αν αυτό την κάνει δειλή, πάντως σίγουρα είναι σταθερή και ξεκάθαρη σε αυτό που θέλει. Εγώ πιστεύω πως θα γνωρίσει τον άνθρωπο που θα ‘ταράξει τον κόσμο’ της αν δεν τον έχει γνωρίσει ήδη δηλαδή… Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο η Ιωάννα στηρίζει και μάχεται για την αδερφή της είναι για μένα ιδανικός και ταυτίζομαι απόλυτα.

Η αντίληψη που επικρατεί ότι αν παίζεις στη τηλεόραση, πόσο μάλλον σε μια επιτυχημένη σειρά, αυτομάτως σου ανοίγονται διάπλατα οι πόρτες επαγγελματικά θεωρώ πως είναι επιπόλαιη. Ναι, η αναγνωρισιμότητα είναι ένα bonus αλλά θέλω να πιστεύω πως δεν είναι το βασικό κριτήριο επιλογής ενός ηθοποιού. Είναι πολύ ελπιδοφόρο που, τον τελευταίο καιρό, επιλέγονται νέα πρόσωπα, άγνωστα στο ευρύ κοινό για πρωταγωνιστικούς ρόλους σε σειρές, γεγονός το οποίο μέχρι στιγμής έχει φέρει μόνο καλά αποτελέσματα. Κρινόμαστε μέσα από τη δουλειά μας, τη συνέπεια και τον επαγγελματισμό μας. Αυτά θα δείξουν αν θα υπάρξει συνέχεια ή όχι.

για έναν ηθοποιό που παρακολουθεί κάθε μέρα σε μια σειρά. Αλλά όταν το ξεψάχνισμα της προσωπικής ζωής πάει να καλύψει την αξία της δουλειάς μου, εκεί στεναχωριέμαι.

Είναι πολύ σημαντικό για μένα ότι κατάφερα να τα συνδυάσω. Σημασία δεν έχει τόσο το μέσο τελικά, αλλά ο τρόπος. Το να εργάζεσαι με αξιοπρέπεια, ζήλο και αφοσίωση σε οποιαδήποτε συνθήκη κι αν βρεθείς δε μπορεί παρά να έχει καλό αποτέλεσμα. Έτσι προσπαθώ να δουλεύω. Σίγουρα έχω πολύ συγκεκριμένους στόχους για το μέλλον αλλά προσπαθώ να βαδίζω βήμα βήμα, να κοιτάζω το ‘τώρα’ , να το χαίρομαι και όλα θα έρθουν στην ώρα τους.

Την τύχη δεν μπορώ να την ορίσω, μπορώ όμως να μην αφήνω το σώμα και το μυαλό μου, που είναι τα εργαλεία μου, να «σκουριάσουν». Σε καμία περίπτωση δεν μου έχουν έρθει εύκολα τα πράγματα. Μέχρι στιγμής, έχουν έρθει ομαλά. Στη δουλειά μας, όμως τίποτα δεν είναι δεδομένο, κάθε φορά πρέπει να αποδεικνύεις ότι αξίζεις τη συνέχεια.

Αυτό δεν πρέπει ούτε να σου ξυπνάει ανταγωνιστικά ένστικτα, ούτε να σε βάζει σε διαδικασία σύγκρισης. Όλοι μας έχουμε δυνατά και αδύναμα σημεία. Το μόνο που μπορείς να ελέγξεις είναι η δική σου απόδοση. Εγώ προσπαθώ να δίνω το 100% του εαυτού μου. Από κει και πέρα παίζουν κι άλλοι παράγοντες ρόλο. Το θέμα είναι να μπορέσεις να κρατήσεις μια ισορροπία μέσα σου, να πάρεις μια βαθειά ανάσα και να ετοιμαστείς για την επόμενη μέρα.

Και άλλες μέρες που όλα σου φαίνονται πιο φωτεινά και ξεκινάς τη μέρα σου δυναμικά. Θέλω τις περισσότερες φορές να μου συμβαίνει το δεύτερο. Ωστόσο , η έκθεση της δουλειάς σου στο κοινό σου δημιουργεί μια ανάγκη για «feedback». Έχω αυτή την ανάγκη, ναι∙ αλλά προσπαθώ να μην γίνεται ανασφάλεια για το αν αξίζει ή όχι αυτό που κάνω. Γιατί έτσι μπαίνεις σ’ ένα φαύλο κύκλο αυτοαμφισβήτησης που δεν οδηγεί πουθενά. Δε μπορούμε να αρέσουμε σε όλους και αυτό είναι θεμιτό. Είναι καλό να «χαϊδεύουμε» τον εαυτό μας πού και πού και να του λέμε ένα μπράβο για ότι έχει καταφέρει μέχρι στιγμής.

Από παιδί αγχωνόμουν εύκολα με το παραμικρό, ακόμα και για καταστάσεις που ήξερα ότι μπορούσα να αντιμετωπίσω. Σαν να ξέρω τη λύση στο πρόβλημα αλλά πρέπει (ντε και καλά) να περάσω από μία φάση πελαγώματος. Έμαθα, λοιπόν, να ζω με αυτό. Αγχώνομαι, περνάω τη φάση του πανικού κι έπειτα κάπως έρχεται και η λύση. Ιδανικά θέλω στο μέλλον να αποκτήσω καλύτερες σχέσεις με την ψυχραιμία.

Είμαι τελείως ο άνθρωπος της παρέας. Ρακές στα στέκια μας στο Μεταξουργείο, μαζώξεις με επιτραπέζια στο σπίτι, ταξίδια και ατελείωτες κουβέντες. Έτσι θέλω να περνάω το χρόνο μου. Τους αγαπώ και θέλω να τελειώσει όλη αυτή η ζοφερή κατάσταση με τον κορωνοϊό να τους βάλω στο αμάξι μου και να φύγουμε.