Status Update: Μαριέλα Δουμπού, ηθοποιός

Από μικρό παιδί ακόμα η Μαριέλα ήξερε πως όταν μεγαλώσει ήθελε να γίνει ηθοποιός. Μπορεί να έλεγε και κάτι ακόμα, αλλά όπως λέει και η ίδια της «ερχόταν και μετά έφευγε». Ξεκίνησε συμμετέχοντας σε παιδικές όπερες και κάνοντας θεατρικό παιχνίδι στην Κέρκυρα, ενώ αργότερα βρέθηκε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν. Αγαπάει πολύ το θέατρο – και δη το παιδικό. Φέτος, όμως, την απολαμβάνουμε στον ρόλο της τηλεοπτικής Δανάης, στην επιτυχημένη σειρά του Alpha, «Αγγελική».

Και συγκεκριμένα στον Πέλεκα. Δεν μπορώ να σκεφτώ την πιο έντονη ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια, αλλά σίγουρα από τις πιο αγαπημένες αναμνήσεις μου είναι όταν ο μπαμπάς μου προσποιούνταν ότι κοιμάται στην καρέκλα και μαζί με τις φίλες μου τον βάφαμε!

Στο πλαίσιο της μουσικής συμμετείχα σε παιδικές όπερες και έπειτα παραστάσεις. Ξεκίνησα στο ΔΗΠΕΘΕ της Κέρκυρας θεατρικό παιχνίδι και έπειτα σε ομάδες στο σχολείο και στο Πανεπιστήμιο. Το 2015 πέρασα στη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν.

…απαντούσα πάντα «ηθοποιός», μαζί με κάποια άλλα επαγγέλματα που έρχονταν και έφευγαν.

Στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαϊτη. Πανέμορφη εμπειρία με πολύ χορό και τραγούδι και φυσικά με πολλή αγάπη. Το παιδικό θέατρο είναι τόσο γοητευτικό! Δε θέλεις να σταματήσει η διάδραση που έχεις με τα παιδιά και τους μεγάλους. Δεθήκαμε πολύ με όλους τους συντελεστές της παράστασης ώστε, μέχρι και σήμερα έχουμε τέλεια σχέση μεταξύ μας.

Αυτή η χρονιά της «Αγγελικής» είναι πολύ ιδιαίτερη λόγω των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών που μας επηρεάζουν. Είμαι ευγνώμων που είμαι μέλος αυτής της ομάδας και που συμμετέχω σε αυτή τη σειρά. Η δουλειά η οποία γίνεται και το κλίμα που επικρατεί με κάνει να αισθάνομαι τυχερή. Σχετικά με την αναγνωρισιμότητα, όλα συμβαίνουν σε λογικό πλαίσιο, επομένως δεν αισθάνομαι κάποια παραβίαση του προσωπικού μου χώρου.

Θέλω να πιστεύω ότι και οι δυο μας είμαστε υποστηρικτικές με τους φίλους και τις φίλες μας και πως είναι οικογένειά μας.

…Με βοηθάει πολύ, είναι τρομερή σε αυτό που κάνει αλλά και σαν άνθρωπος. Και επίσης πεθαίνω στα γέλια μαζί της!

Η πρώτη μας δουλειά ήταν «Ένας Ευγενικός Νεαρός Που Φαινόταν Ηλίθιος Και Δεν Είχες Κανέναν Λόγο Να Τον Φοβάσαι» και η επόμενη ήταν το «Hyperspace ή αλλιώς…». Και οι δύο είναι δουλειές που αγαπώ και ξεχωρίζω. Ακόμα όμως, θα πω τον «Εχθρό του Λαού» που παίχτηκε για δύο χρόνια στο Studio Μαυρομιχάλη, σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή, που ήταν καθηγητής μου στη σχολή.

Το κείμενο, η συνύπαρξη με τους υπόλοιπους ηθοποιούς πάνω στη σκηνή και η διάδραση με τους θεατές κάτω στην πλατεία, η μουσική, η σιωπή, η δημιουργία πρωτόγνωρων αισθημάτων και μορφών. Είναι πολλά και διαφορετικά κάθε φορά και ίσως αυτό να είναι το πιο συναρπαστικό.

Η τηλεόραση χρειάζεται επικοινωνία με τους ηθοποιούς αλλά δεν έχει άμεση διάδραση με τους θεατές. Είναι δύσκολη δουλειά που απαιτεί μηχανισμούς και γρήγορη ανταπόκριση, τα οποία, ευτυχώς, τα αποκτάς  δουλεύοντας πάνω στο αντικείμενο.

Αυτός είναι ο ρόλος του Μαξίμ από την «Πλαστελίνη» του Vassily Sigarev.

…είναι παιχνίδι και βόλτα με την Whiskey! Είναι το πρώτο στη λίστα! Μου αρέσει πολύ να παίζω φλάουτο και να τραγουδάω με φίλους ή και μόνη μου και να κάνω τραπίζ.

Μου αρέσει το τραγούδι. Οπουδήποτε και οτιδήποτε. Τραγουδάω τα πάντα και μάλιστα, άθελά μου κάνω medley στα κομμάτια που λέω. Η Δήμητρα που μας φτιάχνει τα μαλλιά στη σειρά όλο μου «τη λέει» επειδή, κάθε φορά που τραγουδάω κάποιο ελληνικό κομμάτι, θεωρεί πως το κάνω… όπερα!

…«Να το, πήρε πάλι το ύφος». Όταν παίζουμε επιτραπέζια και συγκεκριμένα Monopoly, μου λένε ότι παίρνω ύφος σαν να βαριέμαι και σαν να είμαι θλιμμένη γιατί χάνω. Εν τέλη κερδίζω και με… γιουχάρουν!

Να είμαστε περισσότερο ενωμένοι. Να  μπορούμε να αγκαλιαζόμαστε χωρίς ενοχές και δεύτερες σκέψεις και να γίνουμε επιτέλους ελεύθεροι.