Status Update: Λένα Μποζάκη, ηθοποιός

Η ζωή τα έφερε έτσι στη Λένα Μποζάκη που κατάφερε να ακολουθήσει το όνειρό της να γίνει ηθοποιός. Σπούδασε επίσης και Φυσική, αλλά κυρίως το έκανε για να ευχαριστήσει τους γονείς της παρά τον εαυτό της. Νιώθει τυχερή για τη συμμετοχή της στην επιτυχημένη σειρά του Alpha «Αγγελική», κάτι που εξηγεί η ίδια στη συνέχεια γιατί συμβαίνει αλλά και γιατί θα μπορούσε η ίδια να είναι η Χριστίνα – ο ρόλος της στη σειρά – αν είχε μεγαλώσει υπό διαφορετικές συνθήκες. Ας τη γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.

Γεννήθηκα μάλιστα όχι σε νοσοκομείο αλλά σε ένα ιδιωτικό ιατρείο απέναντι από το σπίτι της θείας μου. Μεγάλωσα όμως – επίσης κάπως βιαστικά – σε ένα υπέροχο παραθαλάσσιο μέρος ανάμεσα στην Κερατέα και το Λαύριο που λέγεται Βρωμοπούσι. Βέβαια στην ερώτηση «από που είμαι» αναφέρω πάντα το νησί της καταγωγής μου που είναι η Άνδρος.  Είμαι ιδιαίτερα συνδεδεμένη με τον τόπο αυτό. Νιώθω ότι με χαρακτηρίζει και με εκφράζει απόλυτα.

Σε όλες όμως βρίσκω έναν κοινό τόπο κι αυτός είναι η θάλασσα. Χειμώνα – καλοκαίρι, άγρια ή γλυκιά και λαμπερή είναι εκεί. Στον τόπο αυτό συνέβαιναν όλα, εκεί με πήγαιναν οι γονείς μου, εκεί ένιωσα τον πρώτο μου έρωτα, εκεί πήγαινα όταν δεν ένιωθα καλά. Τα παιδικά μου χρόνια είναι αλμύρα και βοριάς.

Πρόσφατα σχετικά, μου αποκάλυψε, μάλιστα, ότι ήθελε πολύ να μπει σε μια δραματική σχολή όταν ήταν μικρή αλλά δεν το τόλμησε. Εγώ πάλι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έλεγα ότι θα κάνω μια δουλειά που δεν θα λέω «πάω να δουλέψω» αλλά «πάω να παίξω». Ήταν μια εξυπνάδα για μένα τότε αλλά όντως κάπως με επηρέασε μάλλον. Ασχολήθηκα με το θέατρο αρχικά στην εφηβεία μου, μέσα από μια ερασιτεχνική ομάδα στο Λαύριο, μετά μέσα από μια άλλη στα φοιτητικά μου χρόνια στην Κρήτη και τελικά κατέληξα να το θέλω πολύ παραπάνω στη ζωή μου από την Φυσική, την οποία επίσης σπούδασα.

Χωρίς αυτούς δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα. Ακούω για συναδέλφους μου που οι γονείς τους τούς έφεραν αντίρρηση και παρ’ όλα αυτά εκείνοι πάλεψαν να κάνουν το όνειρο τους – και τους θεωρώ ήρωες. Ωστόσο και οι δικοί μου είχαν έναν όρο. Να μπω και να τελειώσω το Πανεπιστήμιο. Το έκανα! Στην αποφοίτηση πήρα το πτυχίο και το έδωσα στη μητέρα μου λέγοντάς της «αυτό είναι για σένα». Η Φυσική είναι μια σπουδαία επιστήμη, την λατρεύω, μου λείπει, αλλά ας είναι εκεί καλύτερα όσοι, μέσα από αυτήν, παίρνουν τις συγκινήσεις που παίρνω εγώ από την υποκριτική.

Στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ  Πάτρας, σε ένα απίστευτο νεοκλασικό θέατρο όπως είναι το Απόλλων, ανεβάσαμε το «Φουέντε Οβεχούνα» του Λόπε δε Βέγα, σε σκηνοθεσία  Στ. Τσακίρη. Δέκα υπέροχοι άνθρωποι και ηθοποιοί κι εγώ ως Λαουρένθια. Ήταν σίγουρα μια πολύ όμορφη και δυνατή εμπειρία. Εγώ θα την χαρακτήριζα ως την ενηλικίωση μου ως ηθοποιό. Ένα μεγάλο θέατρο με ιστορία, ένας πρωταγωνιστικός ρόλος και το θεατρόφιλο κοινό της επαρχίας μας. Νομίζω ιδανικό σενάριο.

Μπορεί να φαίνεται πολύ κλισέ απάντηση, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να πω κάτι  άλλο και να το εννοώ όσο αυτό. Κατ’ αρχήν γιατί, ενώ ζούμε αδιανόητα χαλεπούς καιρούς για το επάγγελμα μας και όλος ο κλάδος πλήττεται ανεπανόρθωτα με την πανδημία, εγώ εργάζομαι, αλλά και γιατί είναι μια υπέροχη δουλειά! Από το set και τους ανθρώπους εκεί, μέχρι το αποτέλεσμα.

Πιστεύω ότι η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση είναι κάτι τόσο ρευστό που δεν μάς χωρίζουν και πολλά από τους άλλους. Μάς χωρίζουν λίγα και σημαντικά, τα οποία παίζουν φυσικά καθοριστικό ρόλο στο πώς θα εξελιχθούμε. Στα κοινά μας στοιχεία πατάω για να την προσεγγίσω και να γνωρίσω την «άγνωστη» Χριστίνα. Όπως ακριβώς γνωρίζεις κι έναν άνθρωπο. Αρχικά αναγνωρίζεις μια δίκη σου πτυχή σε αυτόν, ταυτίζεσαι  και μέσα από την εγγύτητα βλέπεις κι άλλες πτυχές, πιο κρυφές ή διαφορετικές.

Στον πυρήνα του χαρακτήρα της Χριστίνας, όπως και της Αγγελικής, βρίσκεται ένα τεράστιο συμβάν. Ένας βιασμός. Είναι κάτι που με αγγίζει κι εμένα σαν γυναίκα κάπου πολύ βαθιά.

Το θέμα είναι σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ με το κίνημα του metoo που έφερε επιτέλους έναν αέρα ενότητας και γόνιμου εδάφους για όσους και όσες είχαν αντίστοιχα τραυματικές εμπειρίες να μιλήσουν γι αυτές  ανοιχτά. Κι όλο αυτό  δεν τελειώνει έτσι απλά. Θέλει  επιμονή και χρόνο για να έρθει και να εγκατασταθεί μια νέα τάξη πραγμάτων. Υπάρχει ακόμα φόβος αλλά υπάρχει και ελπίδα.

Είναι κάτι για το οποίο ανυπομονώ. Ανάμεσα στο θέατρο και την τηλεόραση τώρα…δύσκολο! Στη σύντομη πορεία μου θα έλεγα ότι παρότι είναι ένας ο σκοπός του ηθοποιού και στα δυο μέσα, ο κραδασμός είναι τελείως διαφορετικός. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Αγαπώ την κάμερα η αλήθεια είναι, αλλά με το ζωντανό κοινό του θεάτρου που γίνεται μάρτυρας κάθε στιγμούλας συμβαίνει κάτι μαγικό. Μακάρι να είμαι τυχερή να τα χορτάσω και τα τρία.

Σπούδαζα δέκα χρόνια κλασική κιθάρα – κόντευα να πάρω πτυχίο – θεωρία της μουσικής, αρμονία, κλασικό τραγούδι και από τότε που μπήκα στο θέατρο για κάποιο λόγο τα άφησα. Και όπως μου έλεγε ο δάσκαλος μου Ευτυχής Ζαρμπ, «Η μουσική έχει εγωισμό! Μία να την αφήσεις τρεις θα σε αφήσει!». Και με άφησε τρεις…και τώρα κυνηγάω να αναθερμάνω την σχέση μας!

Φυσικά υπάρχουν και ρόλοι που με το που διάβασα το έργο τρελάθηκα και συνήθως είναι εντελώς κόντρα από αυτό που θα σκεφτόταν κανείς για εμένα. Ας πούμε ο Μεμφιστοφελής από το Φάουστ του Γκαίτε.

Όταν ζωγραφίζω χάνω την αίσθηση του χρόνου. Όλο αυτό βέβαια απαιτεί και μια ψυχική ηρεμία που λείπει αυτές τις μέρες, με όσα πρωτόγνωρα ζούμε. Πώς μπορεί κανείς να ζωγραφίζει όταν έξω από την πόρτα του ξυλοκοπούνται συνάνθρωποι του;

Αν πατήσεις τη γραμμή χάνεις! Και βάζω από μέσα μου στοίχημα ότι αν καταφέρω και δεν πατήσω γραμμή θα γίνει…κάτι που θέλω.

(Αχαχαχαχα)