ΤΡΙΤΗ
05
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Ο Alexander McQueen παραμένει μέχρι και σήμερα, 11 χρόνια μετά τον θάνατο του, ένας από τους μεγαλύτερους σχεδιαστές μόδας που έχουν υπάρξει ποτέ.
Έγινε γνωστός για τα ιδιαίτερα και μερικές φορές προκλητικά ρούχα που σχεδίαζε. Πρωτοποριακά με εμφανείς επιρροές από το θέατρο και τάσεις δράματος, ο μεγάλος σχεδιαστής δεν άργησε να μαγέψει τον κόσμο με τα εντυπωσιακά του σχέδια.
Παρά την μεγάλη επιτυχία του στον χώρο, δεν είχε κάνει ποτέ το μεγάλο βήμα να σχεδιάσει κοστούμια. Στο παρελθόν είχε δεχθεί προτάσεις από την Opera De Paris, αλλά τις απέρριψε λόγω έλλειψης χρόνου. Για πρώτη και -χάρη στον αναπάντεχο θάνατο του- τελευταία φορά, αποφασίζει το 2009 να κάνει το πρώτο βήμα.
«Δεν έχω θεωρήσει ποτέ τον εαυτό μου παντογνώστη. Πάντα ήμουν πολύ διψασμένος για να μάθω νέα πράγματα. Σίγουρα αυτή η εμπειρία με καταπληκτικούς καλλιτέχνες θα είναι μέρος της μαθησιακής μου διαδικασίας»
Alexander McQueen
Η ιδιαίτερη χορευτική παράσταση “Eonnagata” σε σύλληψη και ερμηνεία των Sylvie Guillem, Robert Lepage και Russell Maliphant κέντρισε το ενδιαφέρον του σχεδιαστή σε τέτοιο βαθμό ώστε να τον αναγκάσει να “σπάσει” τον κανόνα του. Επρόκειτο για μια ιστορία σεξουαλικής αμφισημίας βασισμένη στην ζωή του Chevalier d’Eon, συγγραφέα και διπλωμάτη που αποτελούσε μέρος του μυστικού δικτύου κατασκόπων του Louis XV.
Ο Alexander McQueen επέλεγε να συνεργάζεται μόνο με καλλιτέχνες με τους οποίους είχε μια πιο βαθιά και προσωπική σχέση. Χάρη στην καλή του φίλη και φωτογράφο για την Opera de Paris, Ann Ray, είχε την ευκαιρία να γνωρίσει στο παρελθόν την Sylvie Guillem. Χωρίς αμφιβολία αποτελούσε μια από τις πιο περιζήτητες χορεύτριες της γενιάς της. Η ευκαιρία να σχεδιάσει κοστούμια για εκείνη, σίγουρα δελέασε τον μεγάλο σχεδιαστή.
Στην Ιαπωνία, υπάρχει ο όρος “Onnagata” που χρησιμοποιείται στο θέατρο Kabuki και αναφέρεται σε έναν άνδρα που ερμηνεύει το γυναικείο ρόλο σε ένα έργο. Η έμπνευση για τον τίτλο του έργου προέρχεται από αυτόν τον όρο. Λειτουργεί ως μεταφορά για την πορεία ενός ανθρώπου να ανακαλύψει όχι μόνο το φύλο και την σεξουαλικότητα του αλλά κατά βάθος την θέση του στον κόσμο.
Ο McQueen θεώρησε ότι τόσο η ιστορία όσο και η απόδοση της ταίριαζαν απόλυτα με τον ίδιο και τις πεποιθήσεις του. Ήθελε να είναι κομμάτι αυτής της παράστασης. Μάλιστα επιθυμούσε περισσότερο από οτιδήποτε τα κοστούμια του να συμβάλλουν στην εξιστόρηση του έργου. Δεν ήθελε να σχεδιάσει απλώς ρούχα που θα φορούσαν οι χορευτές. Τα κοστούμια του από μόνα τους ήταν τέχνη και ήθελε αυτό να φαίνεται.
“Eonnagata” (2009) των Russell Maliphant, Sylvie Guillem και Robert Lepage.
“Eonnagata” (2009) των Russell Maliphant, Sylvie Guillem και Robert Lepage.
“Eonnagata” (2009) των Russell Maliphant, Sylvie Guillem και Robert Lepage.
Ο σχεδιαστής φιλοτέχνησε σχεδόν διάφανα κιμονό των οποίων η άκαμπτη δομή καλύφθηκε με οργάντζα, προσδίδοντας τους αέρινα και εντυπωσιακά στοιχεία. Τα κοστούμια του Mcqueen κατάφεραν να “μεταμορφώσουν” τους χορευτές σε πραγματικούς ιαπωνικούς σαμουράι.
Η Sylvie Guillem με σχέδια του Alexander McQueen για την “Eonnagata”
“Eonnagata” (2009) των Russell Maliphant, Sylvie Guillem και Robert Lepage.
“Eonnagata” (2009) των Russell Maliphant, Sylvie Guillem και Robert Lepage.
Ο Alexander McQueen κατάφερε να σχεδιάσει μοναδικά μια σειρά από κοστούμια για ένα θέαμα που θόλωνε τα όρια μεταξύ θεάτρου, χορού και πολεμικών τεχνών. Τα κοστούμια του συνέβαλαν σημαντικά στη φυσική πορεία της ιστορίας που διαδραματιζόταν στην σκηνή.
Μπορεί ο σχεδιαστής να πέθανε απρόσμενα το 2010, το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι τόσο τα κοστούμια του όσο και τα ρούχα του ξεπερνούσαν τα όρια του απλού “ενδύματος” χάρη στο ταλέντο και την δημιουργικότητα του.
