Future NOW: Το φεστιβάλ της Στέγης έρχεται με ψηφιακές πρεμιέρες, ένα εργαστήριο και μία ανοιχτή συζήτηση

Ένα νέο θεατρικό φεστιβάλ γεννιέται στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, το FUTURE NOW. Καλλιτέχνες προερχόμενοι από διάφορα πεδία (θέατρο, περφόρμανς, εικαστικά) αποκωδικοποιούν το μέλλον ως παρόν στη Στέγη και στο YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση. Με τέσσερις ψηφιακές πρεμιέρες, μια διεθνή διαδικτυακή ανοιχτή συζήτηση και μία εκ βαθέων κουβέντα με τους καλλιτέχνες του φεστιβάλ για τον πολιτισμό και την έλλειψή του το 2021.

Οι πρώτες τέσσερις παραστάσεις, οι οποίες προκρίθηκαν μέσα από το Open Call του περασμένου Μαρτίου, που πραγματοποιήθηκε εν μέσω του πρώτου lockdown, προτείνουν νέες, αστείες, απροσδόκητες ιστορίες, αντιμετωπίζοντας το μέλλον ως παρόν. Η πρώτη σοδειά καλλιτεχνικών πρότζεκτ που προέκυψαν μάς κλείνει το μάτι, ανοίγει τον δρόμο για την επόμενη και δηλώνει με θράσος και χιούμορ πως το μέλλον δεν θα είναι αβίωτο. Κάθε άλλο.

Καθώς οι παραγωγές δεν μπόρεσαν να παρουσιαστούν με ζωντανό κοινό, όπως ήταν προγραμματισμένες για τον Νοέμβριο του 2020, παρουσιάζονται ως ένα νέο είδος που φλερτάρει με τον κινηματογράφο. Βραβευμένοι κινηματογραφιστές της νεότερης γενιάς επιστρατεύτηκαν και, σε συνεργασία με τους τέσσερις σκηνοθέτες του φεστιβάλ, δημιούργησαν εκδοχές ειδικά σχεδιασμένες για το ψηφιακό περιβάλλον. Τα γυρίσματα δεν περιορίζονται στις σκηνές της Στέγης, αλλά επεκτείνονται και σε εξωτερικούς χώρους, δημιουργώντας ένα μεικτό είδος.

Το artwork του Future NOW

Μια ομάδα σκληροπυρηνικών υπερασπιστών του περιβάλλοντος και της κοινωνικής ισότητας μάς στρατολογούν (Ηλίας Αδάμ, We are in the army now, 10 Απριλίου). Ένα παγόβουνο λιώνει πάνω από τα κεφάλια μας (Βίκυ Κυριακουλάκου, Η τέχνη του πολέμου, 11 Απριλίου). Τέσσερις ειδικοί εξετάζουν «πού πήγαν τα μωρά;» (Δημήτρης Μπαμπίλης, Babybird Babybird, 17 Απριλίου). Η Κεντρική Σκηνή μεταμορφώνεται σε ένα κλαμπ για τα νέα είδη που τώρα γεννιούνται (Εύα Γιαννακοπούλου, Kin Baby, 18 Απριλίου).

Ο κινηματογραφιστής Άλκης Παπασταθόπουλος σκηνοθετεί για το YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση το We are in the army now του Ηλία Αδάμ και το Κin Βaby της Εύας Γιαννακοπούλου. Ο Παπασταθόπουλος έχει βραβευτεί για το βίντεο κλιπ στο “Gomenaki” και έχει κερδίσει το βραβείο του HBO Europe για καλύτερο τηλεοπτικό πρότζεκτ στο Midpoint TV Launch με το “Sleepover”, που επιλέχθηκε και από το Sundance Institute για το YouTube New Voices Lab του.

Ο Παναγιώτης Κωστούρος, με σημαντικές μικρού μήκους ταινίες στο βιογραφικό του και δουλειές εντός και εκτός Ελλάδας, ανέλαβε την κινηματογραφική εκδοχή της Τέχνης του πολέμου της Βίκυς Κυριακουλάκου. Ο Χρήστος Σαρρής, σκηνοθέτης με διεθνείς συνεργασίες, head of creative του Ιδρύματος Ωνάση, δημιουργός μεταξύ άλλων και της σειράς συναυλιών Stages A/LIVE, σκηνοθετεί το Βabybird Babybird του Δημήτρη Μπαμπίλη.

Τέλος, το FUTURE N.O.W. παρουσιάζει βιντεοσκοπημένη μια διαδικτυακή διεθνή ανοιχτή συζήτηση και ένα εργαστήριο για ειδικούς και λάτρεις της νέας δραματουργίας που πραγματοποιήθηκαν τον Νοέμβριο του 2020 με τίτλο DRAMATURGY NOW, καθώς και μία ανατρεπτική συζήτηση με τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν στο φεστιβάλ, δίνοντας φωνή στις σκέψεις και τις αγωνίες των νέων δημιουργών, με τίτλο «Το μέλλον του θεάτρου ως παρόν».

© Pinelopi Gerasimou

«Είμαστε στον καιρό των τεράτων, ανάμεσα σε έναν κόσμο που πεθαίνει και σε έναν άλλον που παλεύει να γεννηθεί.» Τέσσερις wannabe σούπερ ήρωες. Κυβερνοχώροι. Video games. Smartphones. Νέες πραγματικότητες. Ένας campy, προσωπικός στρατός. Θα τους εμπιστευτείτε; Ήρθε η ώρα της «στρατολόγησης». Ξεχάστε τη Μικρή Σκηνή. Έχει μεταμορφωθεί σε ένα υβριδικό social medium: κάτι μεταξύ Instagram account και οθόνης iPhone. Ξεχάστε (και) το θέατρο όπως το ξέρατε. Τα πάντα εδώ στραφταλίζουν από την ultrapop αύρα του κυβερνοχώρου. Οι τέσσερις περφόρμερ θυμίζουν τους σούπερ ήρωες Power Rangers, τα Pokemon και τη σέξι Cardi B.

Όλα συμβαίνουν μέσα σε μια campy ατμόσφαιρα, γεμάτη snapshots από τις ζωές οριακών millennials, με χορογραφίες τύπου TikTok και βιντεοκλίπ της Britney Spears, με βαθιά εξομολογητικές selfies και memes για την αμφιλεγόμενη σχέση κοινωνικής-περιβαλλοντικής δικαιοσύνης και κοινωνικών μέσων. Μόνο που εκείνο που ποστάρεται είναι η συλλογική οργή και ορμή μιας ολόκληρης γενιάς, μαζί με όλο το άγριο χιούμορ που την διακατέχει. Μήπως είμαστε όλοι σούπερ ήρωες έτοιμοι να πολεμήσουμε;

Χωρούν στην ίδια selfie ο Steve Jobs και η εργατική τάξη της Νίκαιας; Είναι ο ομοφοβικός πατέρας και η θρησκόληπτη Ελληνίδα μάνα ένα ακόμη πρότζεκτ εν εξελίξει; Εξηγούνται οι ιδεολογίες με emoji; Σε μια εποχή που είναι σαν να μην υπάρχουν πια δράστες, που τα πράγματα είναι ρευστά και ακατανόητα, ποιον θα πολεμήσουν οι ήρωες; Η Gen Z παίρνει τα όπλα και μας υποδέχεται σε έναν νέο κόσμο, όπου τα emoji και τα Pokemon συνυπάρχουν με την ακραία ευαισθησία και τον αιρετικό ακτιβισμό και σε ένα θέατρο εξίσου ψηφιακό όσο και αθεράπευτα σωματικό.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές τις παράστασης εδώ!

© Andreas Simopoulos

Ένα παγόβουνο κρέμεται πάνω από τα κεφάλια έξι αλλόκοτων υπαλλήλων γραφείου. Αρχικά το αγνοούν, όμως η μοίρα τους μεταμορφώνεται όταν αυτό φανερώνεται μπροστά τους. Μια ανοιχτή παραβολή, με τη μορφή γλυκόπικρης οπερατικής εγκατάστασης, για τα πάσης φύσεως παγόβουνα που επιλέγουμε να ξεχνάμε. «Όταν γνωρίζεις καλά τον εχθρό και γνωρίζεις και τον εαυτό σου καλά, μπορείς να δώσεις εκατό μάχες και να κερδίσεις και τις εκατό» αναφέρει ο Σουν Τσου. Έξι υπάλληλοι γραφείου περνούν την εργασιακή τους καθημερινότητα έχοντας πάνω από το κεφάλι τους ένα παγόβουνο. Εγχειρίδιο επιβίωσής τους είναι το έργο του Σουν Τσου «Η τέχνη του πολέμου», που μπορεί να γράφτηκε πριν από πολλούς αιώνες, αλλά αποτελεί το «ευαγγέλιο» του σύγχρονου μάνατζμεντ.

Πώς επιβιώνει μια «στρατιά» στελεχών στο δικό της πεδίο μάχης, όταν η χρηματοοικονομική αγορά είναι ένας ιδιότυπος ζωολογικός κήπος, όπου ο καθένας έχει το παρατσούκλι-ζώο του, ανάλογα με τη συμπεριφορά του στις αλλαγές των κεφαλαιαγορών; Τι συμβαίνει στη ζωή τους όταν το παγόβουνο αρχίζει να λιώνει; Τι ενώνει επαναστατικά τραγούδια, βαλς οπερέτας, τον κρητικό πυρρίχιο και το νεοζηλανδέζικο haka με στελέχη που φαντασιώνονται νέα μοντέλα εργασίας;

Μήπως, όμως, αυτό που μύχια επιθυμούν είναι μια νέα, πρωτόφαντη πραγματικότητα; Η παράσταση μας ταξιδεύει στη limbo μιας ανταγωνιστικής συνθήκης με απρόβλεπτες συνέπειες. Φυτά, κρουστά, ντιτζεριντού, live μουσική, χορός και ψυχική μετατόπιση από έναν θίασο που υπόσχεται να μας ετοιμάσει για τη μάχη που καταφθάνει. Με έναν εχθρό που μπορεί τελικά να είναι και φίλος.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές τις παράστασης εδώ!

© Andreas Simopoulos

«Γιατί (δεν) κάνουμε παιδιά;» Υποψήφιοι γονείς, μια νέα μητέρα, μια μαία, μια δημογράφος, μια κοινωνιολόγος, ένας νευροεπιστήμονας και μια youtuber-ακτιβίστρια ενάντια στις γεννήσεις παίρνουν θέση στην πιο σέξι οντολογική ερώτηση και σε μια παράσταση-ντοκιμαντέρ για την περίπλοκη σχέση της ερωτικής μας ζωής με την αναπαραγωγική μας δυνατότητα. Ένα εργαστήριο γενετικής, τέσσερις ειδικοί, κάποιοι πελαργοί και όλοι εμείς καταλαμβάνουμε τη Μικρή Σκηνή της Στέγης μέσω του YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση, για ένα ζήτημα που μας απασχολεί όλους, αλλά ελάχιστοι το αγγίζουν χωρίς εθνικιστικές κορόνες. «Οραματίζομαι το μέλλον» σημαίνει μιλώ για τους ανθρώπους του μέλλοντος. Στην Ευρώπη των τελευταίων δεκαετιών, ωστόσο, όλο και λιγότεροι άνθρωποι γεννούν όλο και λιγότερα παιδιά.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές τις παράστασης  εδώ.

© Andreas Simopoulos

«Μην κάνετε παιδιά, κάντε νέο είδος» ή, ορθότερα, «δημιουργήστε συντροφικότητες, όχι απογόνους» παροτρύνει η θεωρητικός Donna Haraway. Το χάπενινγκ της εικαστικού Εύας Γιαννακοπούλου μεταμορφώνει τη Στέγη στο κλαμπ «Κοσμογονία», εμβυθίζοντάς μας σε μια rave φαντασμαγορία όπου τα πάντα είναι πιθανά – ακόμη και τα νέα είδη. Είναι η πίστη στο «κάτι καινούριο» πιο ισχυρή από την πραγματικότητα; Ποιος κερδίζει από το μέλλον; Ο κόσμος δεν υπάρχει πια. Το μόνο που έχει απομείνει είναι ένα κλαμπ. Πάνω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης, στον Νέο Κόσμο, στην πόλη που κάποτε ονομαζόταν Αθήνα. Εκεί ανανεώνεται η επιζώσα βιοποικιλότητα του πλανήτη Γη.

Εκεί συντελείται μια κοσμογονία, όπου μικροοργανισμοί, βακτήρια, φυτά, ζώα, ανθρωποειδή και αβιοτικές οντότητες ανασυντάσσονται ισότιμα, συγκροτώντας μια πρωτόγνωρη βιοπολιτική συνθήκη. Πολύχρωμος φωτισμός νέον, φωτορυθμικά και μπουρμπουλήθρες, rave, αυστραλέζικα didgeridoo και ντραμς.

Μια άμορφη, κομποστοποιημένη μάζα αποκαλύπτει σταδιακά πολυειδείς οργανισμούς που επιδίδονται σε μια έντονη, ερωτική χορογραφία. Άφυλα, ημίγυμνα ανθρωποειδή, υβριδικά αντικείμενα, απροσδιόριστης μορφής οντότητες και βακτήρια ετοιμάζονται για την απαρχή του νέου είδους. Ένα πλάσμα που γεννάει, περφόρμερ που επιδίδονται νευρικά σε παράδοξες δράσεις και δύο ποιήτριες/ποιητές, που απαγγέλλουν ερμηνείες για το νέο είδος που γεννιέται. Μία ράπερ μάς τραγουδά το μέλλον, συνθέτοντας ένα μουσικό συνονθύλευμα που αποτελεί την κορύφωση του έργου. Η Εύα Γιαννακοπούλου, εικαστικός με έντονη επιτελεστική δράση, είναι η οντότητα πίσω από όλα όσα συντελούνται στο κλαμπ «Κοσμογονία».

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές τις παράστασης εδώ.

© Pavlos Fysakis

Από το μέλλον του ελληνικού θέατρου έως την ψηφιακή αρένα, από την εναλλακτική γονεϊκότητα και τα συνεργατικά μοντέλα καλλιτεχνικής συνεργασίας μέχρι τις γκρίζες ζώνες της ύπουλης βίας και του ελληνικού #MeToo, από την πατριαρχία έως τη mainstream κουλτούρα. Ελεύθερες επιλογές και επιβολές, οι μεγάλες και οι μικρές αποφάσεις, o «παλιός κόσμος» που εκτίθεται, η αποδοχή της ευαλωτότητας, η επιθυμία να σε καταλάβουν, η Britney Spears και τα memes, τα δικά μας «παγόβουνα» και το φυσικό περιβάλλον.

Όλα χωρούν στην εκ βαθέων κουβέντα της δραματουργού της Στέγης, Ιλειάνας Δημάδη, με τους καλλιτέχνες του Future N.O.W., Ηλία Αδάμ, Βίκυ Κυριακουλάκου, Εύα Γιαννακοπούλου, Δημήτρη Μπαμπίλη. Το Future Ν.Ο.W. είναι ένα μοντέλο συμμετοχικότητας και συντροφικότητας καλλιτεχνών που, ενώ δεν γνωρίζονταν προτού προκριθούν οι προτάσεις τους στο φεστιβάλ, στάθηκαν ο ένας στο πλάι του άλλου για όσους μήνες διάρκεσαν η έρευνα, οι πρόβες, οι γενικές δοκιμές των παραγωγών, αλλά και η κινηματογράφησή τους.

Όταν δεν θέλει κάποιος κάτι να συζητήσει, αυτό είναι μάλλον η επόμενή σου παράσταση. Οι καλλιτέχνες του Future N.O.W. τολμούν να μιλήσουν για όσα τους απασχολούν. Ποιες είναι οι ιστορίες και οι πραγματικότητες που αξίζει να αφηγηθούμε στο μέλλον και με ποιες λέξεις πρέπει να ειπωθούν;

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές τις παράστασης εδώ.

Στο πλαίσιο του FUTURE N.O.W., η Στέγη κάλεσε τον Νοέμβριο του 2020 δραματουργούς των παραστατικών τεχνών και καλλιτέχνες του θεάτρου, της περφόρμανς και του χορού στο διήμερο Διεθνές Online Forum & Workshop DRAMATURGY NOW πάνω στη θεματική «Νέος Κόσμος, Νέες Μορφές Τέχνης, Νέες Δραματουργίες». Το DRAMATURGY NOW επιμελήθηκαν και συντόνισαν η Δανάη Θεοδωρίδου (Βέλγιο/Ελλάδα) και η Μπετίνα Παναγιωτάρα (Ελλάδα), με τη συμμετοχή τεσσάρων ακόμη διακεκριμένων γυναικείων φωνών στον χώρο της δραματουργίας: Eylül Fidan Akıncı (Τουρκία), Maria Roessler (Γερμανία), Warona Seane (Ν. Αφρική) και Silvia Soter (Βραζιλία).

Έξι γυναίκες δραματουργοί από διαφορετικά μήκη και πλάτη του πλανήτη διερωτώνται: Πώς δουλεύουν δραματουργικά στο θέατρο, τον χορό και την περφόρμανς στην Ασία, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική και την Ευρώπη αυτή τη στιγμή; Πώς εργαζόμαστε ή, ακόμη καλύτερα, πώς συν-εργαζόμαστε σε μια ιστορική στιγμή που η ίδια η εργασία στον χώρο του πολιτισμού διακυβεύεται όσο ποτέ; Πώς σκεφτόμαστε νέες μορφές τέχνης και πώς παράγουμε συλλογικά τη νέα σκέψη για την τέχνη –άρα και για τον κόσμο– στο διαρκώς μεταβαλλόμενο «εδώ και τώρα» του πανδημικού 2020-21; Πώς, εντέλει, ζούμε, δημιουργούμε και… δραματουργούμε από κοινού;

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές τις παράστασης εδώ.