Status Update: Νικόλας Παπαγιάννης, ηθοποιός

Όλα τα σκοτάδια τα παράξενα τα όμορφα και τους φόβους μου τα έκανα κυριολεκτικά τραγούδι. Με τη τέχνη δεν συναντήθηκα, με την τέχνη συνυπάρχω. Παιδιόθεν έβρισκα χώρο προσωπικό, μυστικό και απαραβίαστο στην τέχνη. Με όλη την άγνοια και την παρόρμηση ενός παιδιού, που έδωσε το χέρι στον ενήλικο καλλιτέχνη που είμαι σήμερα. Όσο διατηρώ κάτι από το τότε, νιώθω καλά. Τα ερεθίσματα είναι άγνωστα, γιατί η ψυχή μου τα εντόπισε και όχι το μυαλό. Η πρώτη μου και πολύχρονη σχέση μου με την τέχνη ξεκινά με τη μουσική. Η μουσική μου σύστησε όλες τις υπόλοιπες τέχνες.

Συνδέονται και συνομιλούν πολλές φορές με τρόπο που δεν μας περνάει καν από το μυαλό. Η μουσική με κυριεύει ακαριαία αλλά έχω την εντύπωση πως μέσα στα χρόνια έχω δημιουργήσει μια πιο βαθιά σχέση με τις λέξεις.

Είμαι βέβαιος πως η οικογένεια μπορεί να επηρεάσει, όχι όμως να καθορίσει. Θα ήταν μια παταγώδης αποτυχία. Το περιβάλλον μου δεν μου επιβλήθηκε, μου πρότεινε. Βέβαια μπορώ να πω ότι νιώθω τυχερός που είχα κοντά μου σε κάθε επίπεδο την αποδοχή την αγωνία και το χαμόγελο των δικών μου. Με δυνάμωσε.

Ο δημιουργός μέσα μου πάτησε στα πόδια του όταν ‘αποκεφάλισε’ όλα τα πρόσωπα που πίστεψε ότι τον καθόρισαν. Η κάθε εμπειρία μέσα στα χρόνια που βρίσκομαι στην τέχνη έχει αξία μόνο όταν συνδεθεί με τις προηγούμενες και τις επόμενες.

Χαίρομαι που υπήρξα κομμάτι της ιστορίας του. Υπέροχος ο Σπύρος Ευαγγελάτος. Ζεστός, γνώστης, έξοχος συνεργάτης, ευγενικός. Είχα την τύχη να μου εμπιστευτεί σημαντικούς ρόλους και πατέρας φυσικά της αγαπημένης μου φίλης Κατερίνας, με την οποία σε μια μικρή γωνία του «Αμφιθεάτρου» στήναμε παράλληλα τα δικά μας μικρά θαύματα. Μου λείπει ο Ευαγγελάτος. Και από το θέατρο λείπει.

Απόλυτη σημασία έχει η σταθερότητα αυτή να με εκτινάσσει και όχι να με ακινητοποιεί. Δεν υπάρχει συνταγή συνεργάτη. Υπάρχουν συναντήσεις. Κάποιες ολοκληρώνονται πιο γρήγορα από άλλες και το αντίθετο, άλλες έχουν ενδιαφέρον άλλες όχι, όπως στη ζωή. Όταν γίνεται αυτοσκοπός η εναλλαγή ή η σταθερότητα κάτι δεν θα πάει καλά τελικά.

Πρέπει να σας πω ότι όταν είδα τον Μαξ Φον Σίντοφ – μετά τα φοιτητικά μου χρόνια στην «Έβδομη σφραγίδα» έκανα μέρες να συνέλθω. Ήταν ένας μάγος της ψυχής. Όταν συνειδητοποίησα ότι θα συμπρωταγωνιστώ μαζί του (στην ταινία «Echoes of the Past») ένιωσα ότι οι θεότητες της Έβδομης τέχνης μου χαμογέλασαν. Συνδέομαι με ένα μαγικό τρόπο μαζί του στην ταινία. Νιώθω περήφανος για την ταινία αυτή, πιστεύω ότι όλοι οι Έλληνες θεατές, αλλά και οι θεατές της κάθε γωνιάς της γης που έχει συνομιλήσει με το αδιανόητο του πολέμου θα την αγαπήσουν. Περιμένω με πολλή αγωνία την πρεμιέρα της – αν και δεν σας κρύβω ότι ονειρευόμουν να τη δούμε μαζί με τον Μαξ, η ζωή όμως είχε άλλα σχέδια.

ονειρεύτηκα τον εαυτό μου στον «Σιωπηλό δρόμο». Η πρόταση αυτή δεν χώραγε δεύτερη σκέψη.

Δεν θα μπορούσα να ερμηνεύσω κανέναν ρόλο χωρίς να προσπαθήσω να τον κατανοήσω, όσο ακραίος κι αν φαίνεται. Ψάχνω το τραύμα του, τα σκοτεινά του κίνητρα για να αντιληφθώ τις πράξεις του. Με έναν τρόπο τον υπερασπίζομαι. Επίσης οι τεράστιες διάφορες και διαφωνίες μου μαζί του, τις περισσότερες φορές κάνουν εξαιρετικά διασκεδαστική την όλη διαδικασία.

Θυμάμαι πόσο παράξενα και ξαφνικά σταμάτησε ο χρόνος πέρυσι τον Μάρτιο. Πρωτόγνωρα πράγματα. Ερημιά, φόβος για την ζωή μας, απειλή και απόλυτη άγνοια. Κλείσανε όλα. Κατανόησα άμεσα ότι φυσικά αυτό θα συνέβαινε και στον πολιτισμό. Δεν σκεφτόμουν, είχα σαστίσει. Αμήχανος.

Συνήθως η τέχνη είναι αυτή που ξεσκεπάζει τις εποχές και τις κοινωνίες. Ζούμε σε ένα σκηνικό γενικευμένης κακοποιητικής συμπεριφοράς. Σε κάθε επίπεδο.

Ύστερα ήρθε η αλήθεια. Ακατάλληλοι άνθρωποι σε ακατάλληλες θέσεις. Χοντροκομμένοι χειρισμοί. Έλλειψη διαλόγου με τους ανθρώπους της τέχνης και όλη η παθογένεια τόσων χρόνων στην επιφάνεια. Η σύγχυση μεταξύ τέχνης και ψυχαγωγίας. Διάφορες τυχοδιωκτικές λύσεις το θέατρο στον καναπέ σας κι αλλά τέτοια. Ακούσαμε πολλά. Η τέχνη είμαι σίγουρος γελάει με όλα αυτά μη γελιόμαστε αυτή μας χρησιμοποιεί. Κάνει πρόβες για το μέλλον. Και ύστερα η ηρεμία της παραδοχής. Οι μάσκες πέσανε, η ασχετοσύνη έλαμψε, σε επικίνδυνο βαθμό και μια φαινομενικά κουρασμένη και απογοητευμένη περίοδος θα οδηγήσει στην έκρηξη. Την περιμένουμε σαν διψασμένοι. Μια έκρηξη που θα πάει κόντρα σε μηχανισμούς μίσους και πόλωσης και αντίθετα θα ενώσει ξανά. Μόνο η τέχνη μπορεί.

Πολλές φορές η ανθρωπότητα ανά τα χρόνια δοκιμάζεται. Πόλεμοι, φυσικές καταστροφές και τώρα η πανδημία. Ίσως χρειαστεί χρόνος να ξανανιώσουμε ασφαλείς με την, εκ του σύνεγγυς, επαφή αλλά θα συμβεί. Η ζωντανή τέχνη είναι αναντικατάστατη, είναι βασικό συστατικό του ανθρώπινου είδους, η ζωντανή ανταλλαγή του βιώματος μεταξύ κοινού και τέχνης. Δεν με τρομάζει η πορεία της ιστορίας του πολιτισμού. Το κοινό θα επιστρέψει. Η τέχνη θα αποτελέσει ξανά πηγή έμπνευσης και μετάβασης στα βαθιά μας κομμάτια, τη χρειαζόμαστε όσο και το νερό. Αυτό είναι το φυσικό.

Νιώθω περήφανος που ανήκω σε έναν κλάδο που είχε το θάρρος να καταγγείλει και να αναμετρηθεί. Άλλωστε, αν όχι πάντα, συνήθως η τέχνη είναι αυτή που ξεσκεπάζει τις εποχές και τις κοινωνίες. Ζούμε σε ένα σκηνικό γενικευμένης κακοποιητικής συμπεριφοράς. Σε κάθε επίπεδο. Η βία ξεκινάει μέσα στα σπίτια μας. Είναι η μεγάλη μάχη που έχουμε να δώσουμε εμείς και οι επόμενες γενιές. Για να προκύψει κάθαρση θέλει δουλειά πολλή. Ίσως και συντριβή.