Future Now στη Στέγη: Ποιο παρόν ορίζει το μέλλον μας;

Το μέλλον είναι η επιστάμενη και αναλυτική παρατήρηση του κοινωνικού μας παρόντος. Γι’ αυτό και τέσσερις νεότεροι δημιουργοί του σήμερα που αφουγκράζονται τα πολυσύνθετα ερεθίσματα της στιγμής, συνθέτουν παραστατικά γεγονότα που περιγράφουν ένα απώτερο μέλλον αλλά εμπεριέχουν το τώρα μας. Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση το ονομάζει “Future Now”.

Κι αν το μέλλον που προλογίζουν, οραματίζονται ή φαντάζονται είναι κινηματογραφικά φουτουριστικό ή εφιαλτικά δυστοπικό, ίσως τελικά έχει να κάνει με τις ίδιες τις αποχρώσεις της σύγχρονης πραγματικότητας.

Ο Ηλίας Αδάμ, η Βίκυ Κυριακουλάκου, ο Δημήτρης Μπαμπίλης και η Εύα Γιαννακοπούλου ελπίζουν και απελπίζονται σκιαγραφώντας ένα «μετά» συγκρουσιακό, εκρηκτικό, ρηξιγενές, όπου το ανθρώπινο είδος διαπραγματεύεται την ύπαρξη του. Ποια μεγάλα κοινωνικά ζητήματα τους οδηγούν ένα βήμα πιο μπροστά;

Ηλίας Αδάμ

«Μου αρέσει να χτίζω γέφυρες από το προσωπικό στο πολιτικό» τονίζει ο Ηλίας Αδάμ περιγράφοντας την προβληματική της δουλειάς του. Έχοντας συστηθεί με το «Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ» του Εντουάρ Λουί στο Εθνικό Θέατρο, δοκιμάζει να προσδώσει στο τωρινό προσωπικό του βίωμα χαρακτηριστικά ψηφιακής σύγκρουσης της οργισμένης νέας γενιάς (που εκπροσωπεί) με την καθεστηκυία τάξη. Εκεί τέσσερις περφόμερς χρίζονται σε σούπερ ήρωες του κυβερνοχώρου.

Στο «We are in the army now», ακροβατώντας ανάμεσα σε προσωπικές και συλλογικές εμπειρίες, συνδυάζει «κομμάτια από τον θάνατο του πατέρα μου, τον covid και τον εγκλεισμό, την ερωτική μου σχέση, τη σχέση μου με τη μητέρα μου και την ιστορία της, τις συζητήσεις μου με τους φίλους μου. Επίσης κομμάτια από τη φρίκη της αστυνομικής βίας, την πολιτική μοναξιά, τα zoom meetings, τα to-do lists, το #free_britney, τη συνομιλία της Cardi B με τον Bernie Sanders, την κλιματική δυστυχία».

Η καθαυτή ψηφιοποίηση της ζωής δεν τον φοβίζει. «Με φοβίζει ότι η ψηφιοποίηση φέρνει περισσότερο αποκλεισμό, από την εκπαίδευση, την ενημέρωση, την ελεύθερη κίνηση κτλ. Αυτό όμως είναι ζήτημα πολιτικής. Η κυβέρνηση εργαλειοποιεί την ψηφιοποίηση για να επιβληθεί ακόμα περισσότερο. Τα ανθρώπινα δικαιώματα κινδυνεύουν από τις πολιτικές της κυβέρνησης και όχι από την ψηφιοποίηση» λέει.

Η κυβέρνηση εργαλειοποιεί την ψηφιοποίηση για να επιβληθεί ακόμα περισσότερο

Δραστήριος στην κοινωνική δικτύωση αλλά σε basic level, όπως διευκρινίζει, θεωρεί πως αν κάτι επαναστατικό συμβαίνει σήμερα στα social media κα τον ψηφιακό χώρο γενικότερα, είναι οι εξομολογητικές πράξεις κάποιων θαρραλέων που εκθέτουν την ευαλωτότητα τους.
Πρεμιέρα 10 Απριλίου, 21.00
Σκηνοθετεί ο Άλκης Παπασταθόπουλος

Βίκη Κυριακουλάκου

Πολύ πριν ‘σκάσει’ το ελληνικό metoo, η Βίκυ Κυριακουλάκου είχε επιτρέψει στον εαυτό της να οραματιστεί τη δική της εργασιακή ουτοπία καθώς, όπως περιγράφει, έχει βιώσει εμπειρίες «πολύ μεγάλης καταπίεσης σε εκπαιδευτικό και εργασιακό περιβάλλον, οι οποίες λόγω αρκετών σπουδών και πολύ περισσότερων εργασιών, έχω δει τόσες φορές να επαναλαμβάνονται ώστε να έχουν επιβεβαιωθεί ως κοινή εμπειρία».

Αντλώντας από το έργο του Σουν Τσου, την πραγματεία των πολεμικών επιχειρήσεων – που εδώ και δεκαετίες βρίσκει εφαρμογή στην εκπαίδευση ηγετών, διοικητικών στελεχών αλλά και απλών εργαζόμενων- δίνει παραστασιακή οντότητα σε καθημερινές παρατηρήσεις «που αφορούν κυρίως στο εργασιακό και εκπαιδευτικό περιβάλλον (που μπερδεύεται με το οικογενειακό πολλές φορές) φτιάχνοντας έναν αόριστο αιμομικτικό εφιάλτη.

Είναι οι φράσεις διευθυντών που λένε ‘είμαστε μια οικογένεια, προχωράμε όλοι μαζί’ που καλλωπίζουν την εργασιακή βία και το εργασιακό bulling, είναι φράσεις υπευθύνων ‘για το καλό σου’ που εντείνουν την ανταγωνιστικότητα και σε βάζουν στο κυνήγι της αποδοτικότητας με οποιοδήποτε κόστος, είναι η αστυνόμευση από τους ίδιους σου τους συναδέλφους, είναι οι σεξιστικές διακρίσεις, είναι οι γκρίζες ζώνες του metoo που δεν είναι ξεκάθαρες μέχρι να γίνουν ονοματισμένο καταγεγραμμένο γεγονός.

Ας γίνει ο καθένας ήρωας του εαυτού του και τότε θα κάνει σίγουρα κάτι ηρωικό και για την κοινότητά του, χωρίς να του το ζητήσει και κανένας

Ταυτόχρονα, είναι και η παρατήρηση μιας δεύτερης ταχύτητας που υπάρχει από ανθρώπους που θέλουν να οραματιστούν την ώρα της δουλειάς ή να ζωγραφίσουν τον διευθυντή τους σε μία Α4 ή να φανταστούν έναν μαγικό κόσμο ή να παίξουν έναν ρυθμό με τα στυλό τους. Η παράσταση όταν δημιουργήθηκε δεν είχε ξεσπάει το κίνημα metoo και της εργασιακής βίας στην Ελλάδα των τελευταίων μηνών. Με την παράσταση, στις δικές μου προσωπικές εμπειρίες, είχα καταφέρει να δώσω μία θεατρική λύτρωση και έναν οραματισμό της ουτοπίας μου. Όταν όμως άρχισαν όλα αυτά τα περιστατικά να βγαίνουν το ένα μετά το άλλο δεν μπορούσα για πολύ καιρό να κοιμηθώ – γιατί δυστυχώς οι μνήμες από τέτοια περιστατικά δεν ησυχάζουν ποτέ – εύχομαι όμως όσοι δουν την ‘Τέχνη του πολέμου” να μπορέσουν να αποφασίσουν να ανέβουν στο παγόβουνό τους και να φύγουν από το τοξικό τους περιβάλλον και να επιβιώσουν. Gloria Gaynor: I will survive».

Η Κυριακουλάκου δημιουργεί έναν κόσμο όπου έξι υπάλληλοι γραφείου περνούν την εργασιακή τους καθημερινότητα έχοντας πάνω από το κεφάλι τους ένα παγόβουνο. Εγχειρίδιο επιβίωσής τους είναι το έργο του Σουν Τσου «Η τέχνη του πολέμου», που μπορεί να γράφτηκε πριν από πολλούς αιώνες, αλλά αποτελεί το «ευαγγέλιο» του σύγχρονου μάνατζμεντ.

«Το παγόβουνο είναι ένα για τον καθένα και είναι πολύ προσωπικό, γι’ αυτό και κυμαίνεται στο φάσμα από την απειλή μέχρι τη σωτηρία. Όσο απειλητικά κι αν κρέμεται στην παράσταση πάνω από τα κεφάλια των αλλόκοτων υπάλληλων, τόσο διαφορετικά ο καθένας ανταποκρίνεται στο τέλος σε αυτό. Μοιάζει ότι θα τα καταστρέψει όλα, ταυτόχρονα όμως έχει τη δύναμη να τα αναγεννήσει. Για μένα το παγόβουνο είναι η αναμέτρηση με τον ίδιο μας τον εαυτό, που μας χτυπάει τα καμπανάκια του και αν δεν τον ακούσουμε να έρχεται θα υποστούμε τις συνέπειες.

Η ‘απειλή’, που μπορεί να εκπροσωπεύσει το παγόβουνο είναι η υπερκόπωση, το συνεχές άγχος, η μη εκπλήρωση των ονείρων σου, η αναστολή του ιδανικού μέχρι την συνταξιοδότηση κα. Η αναστολή γενικότερα των επιθυμιών είναι αυτό που κάνει το παγόβουνο να ξεκολλήσει και να έρθει να μας βρει, το γεγονός δηλαδή ότι ξεχνάμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε, το γεγονός ότι χάνουμε τη φύση μας, επόμενο είναι λοιπόν η φύση να έρθει να μας βρει! Η πρόταση της παράστασης είναι να το δούμε αυτό όσο νωρίτερα γίνεται, γιατί η αυτογνωσία είναι το φάρμακο όλων των ασθενειών. John Cafferty, Hearts on Fire, Rocky IV» εξηγεί γλαφυρά.

Στα μάτια της Βίκυς Κυριακουλάκου – και όχι μόνο – ο εργαζόμενος αναγκάζεται να γίνει ένας μικρός ή μεγάλος ήρωας. Δεν είναι τυχαίο πως στο έργο της υπάρχουν τρία επίπεδα χαρακτήρων: Κάθε ένας είναι πολεμιστής, εργαζόμενος, προσωπικότητα.

«Πολλές φορές στο εργασιακό καθεστώς μας θυμίζουν μόνο ότι είμαστε εργαζόμενοι και μας ενθαρρύνουν ως πολεμιστές. Αποτελεί ζητούμενο από έναν εργαζόμενο να αποποιηθεί την προσωπικότητά του, τον τρόπο που διαθέτει τον ελεύθερό του χρόνο, τον οικογενειακό προγραμματισμό του, τον τρόπο που θέλει να εμφανίζεται στην εργασία μας. Ό,τι πάνω-κάτω συμβαίνει σε πολεμικά καθεστώτα: Καμία αποδοχή, καμία συμπερίληψη. Ευτυχώς, στο εξωτερικό το wellbeing του εργαζόμενου, αρχίζει και μπαίνει ιεραρχικά υψηλότερα, γιατί πλέον έχει γίνει αποδεκτό ότι ο καλύτερος εργαζόμενος είναι ο ευχαριστημένος άνθρωπος. Άρα, για μένα, ας γίνει ο καθένας ήρωας του εαυτού του και τότε θα κάνει σίγουρα κάτι ηρωικό και για την κοινότητά του, χωρίς να του το ζητήσει και κανένας. Maria Carey: A hero lies in you» σχολιάζει.

Δυστυχώς, η συγκυρία της πανδημίας φαίνεται πως θα αποτελέσει το γόνιμο πεδίο για μετατοπίσεις στα εργασιακά δικαιώματα τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.

Η Βίκυ Κυριακουλάκου συμφωνεί πως «η πανδημία έφερε μεγάλη εργασιακή ανασφάλεια, αλλά ταυτόχρονα έφερε και τη δυνατότητα να δούμε τα πράγματα αλλιώς και μας έδωσε το χρόνο να τακτοποιήσουμε. Ευτυχώς, λοιπόν, που δίνεται αυτός ο πόλεμος, όχι μόνο για τα εργασιακά δικαιώματα αλλά και γενικότερα για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Είναι μεγάλη ευκαιρία να βγουν όλα στην επιφάνεια. Είναι τόσο κρίμα το δικαίωμα στην εργασία, στην οικογένεια, στη μετακίνηση, στην παρουσίαση του ίδιου σου του εαυτού, να μην συνοδεύεται από το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια ως βάση όλων αυτών των δικαιωμάτων. Έχω ακούσει τόσες φορές ‘εγώ θέλω να δουλέψω’ και να υπονοείται ότι θα υποστώ μείωση του μισθού, ανασφάλιστη εργασία, απάνθρωπες συνθήκες, προσβολές, πεσίματα, αναξιοκρατία μόνο και μόνο γιατί δε μου διασφαλίζει τίποτα το δικαίωμά μου να υπερασπιστώ αυτά που αξίζω. Σεβασμός παρακαλώ, τα είπε όλα η Aretha Franklin: RESPECT».
Σκηνοθετεί ο Πάνος Κωστούρος
Πρεμιέρα 11 Απριλίου, 21.00

Δημήτρης Μπαμπίλης

Συζητώντας για το μέλλον, η εννοιολογική και πρακτική ταύτιση με τα παιδιά, προκύπτει ακαριαία. Κι έτσι, το κορυφαίο πρόβλημα της μείωσης των γεννήσεων έρχεται να επισημάνει μια συλλογική ματαίωση για το μετά. Με αυτές τις σκέψεις ο Δημήτρης Μπαμπίλης αναρωτιέται «γιατί κάνουμε και δεν κάνουμε παιδιά;» εκτιμώντας πως η απάντηση βρίσκεται στην επισφάλεια.

«Η συζήτηση για τη σχέση του ανθρώπου με την αναπαραγωγή του είναι βαθιά οντολογική, επομένως καμία απάντηση που δεν περιλαμβάνει το πώς αισθάνονται οι άνθρωποι γύρω μας, δεν μπορεί να έχει και αξιώσεις ότι πλησιάζει να καταγράψει την πραγματικότητα. Ή πιο σωστά, τις πραγματικότητες που υφαίνονται γύρω μας. Αν παρατήρησα, λοιπόν, κάτι αυτό δεν είναι παρά την γενικευμένη δυσθυμία των γύρω μου ως προς το μέλλον. Και αυτή η δυσθυμία δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους της γενιάς μου, ούτε περιορίζεται στην οικονομική κατάσταση του καθένα. Είναι αποτέλεσμα της πεποίθησης ότι το μέλλον μας μετατρέπεται από ελπιδοφόρα θεραπεία ενός παρόντος που μας βασανίζει, σε μια αλληλουχία από καταστροφή σε καταστροφή» τονίζει ο ίδιος.

Η βεβαιότητα της μελλοντικής ‘μας’ ύπαρξης δεν θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη. Γιατί αυτή η θεώρηση γεννά τα τέρατα του παρόντος

Εισηγητής της σύζευξης του θεάτρου ντοκουμέντο με την περφόρμανς, ο Μπαμπίλης φέρνει στη σκηνή μη επαγγελματίες ηθοποιούς – υποψήφιους γονείς, μια νέα μητέρα, μια μαία, μια δημογράφο, μια κοινωνιολόγο, ένα νευροεπιστήμονα και μια youtuber-ακτιβίστρια ενάντια στις γεννήσεις – ζητώντας τους να πάρουν θέση για τον συνειδητό, πλέον, διαχωρισμό του σεξ με την αναπαραγωγική διαδικασία.

«Θέλω να πιστεύω πως αυτή η απόσχιση είναι σαφής και αυτονόητη για όλα τα άτομα ανεξάρτητα από φύλα και σεξουαλικές προτιμήσεις. Αν ο έρωτας δεν είναι μία μορφή επικοινωνίας και μοιράσματος και καταδικαστεί στην διεκπεραίωση μιας ανάγκης, η δυστοπία των «ζευγαριών»-μηχανών αναπαραγωγής πλησιάζει επικίνδυνα.

Αμφιβάλλω, επίσης, κατά πόσο αυτή η ανάγκη είναι υπαρκτή, σε ποιο βαθμό δηλαδή είναι γενετικά προκαθορισμένη ή μια κοινωνική κατασκευή που δεν στοχεύει τόσο στην εκπλήρωση των επιθυμιών του καθένα, αλλά στην διαιώνιση των ισχυόντων κοινωνικών δομών. Με λίγα λόγια, τα σώματα μας, και επαγωγικά η ερωτική μας ζωή, είναι ό,τι θέλουμε να είναι, και αλίμονο αν εξέπιπταν στην ικανοποίηση αναγκών» σχολιάζει.

Γι’ αυτό και είναι ξεκάθαρος ως προς την, εθνικιστικών αποχρώσεων, ‘συζήτηση’ που έχει πυροδοτηθεί τελευταία, αναφορικά με το θέμα των αμβλώσεων. «Φοβάμαι ότι η λέξη ‘συζήτηση’ δεν είναι αυτό που περιγράφει μια σειρά επιβολών στο γυναικείο σώμα – όπως ολοένα επανέρχονται τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο – αλλά νομίζω ότι στην πραγματικότητα δεν μου πέφτει καν λόγος, όπως και σε κανέναν άλλον, για το τι θα επιλέξει να κάνει μια γυναίκα με το σώμα της. Η ελεύθερη επιλογή της έκτρωσης οφείλει να είναι αυτονόητη» τονίζει.

Ο φόβος για το μέλλον πάντως εξακολουθεί να υφίσταται, ιδωμένος και από το αν θα συνδέεται με το ανθρώπινο είδος. «Μοιάζει γραφικό να το σκέφτεται κανείς – και πράγματι ο άνθρωπος, όπως και κάθε τι το πηγαία ζωντανό, είναι προσαρμοστικό ον – ωστόσο η βεβαιότητα της μελλοντικής ‘μας’ ύπαρξης δεν θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη. Γιατί αυτή η θεώρηση γεννά τα τέρατα του παρόντος» σχολιάζει. «Ελπίζω, λοιπόν, οι άνθρωποι του μέλλοντος, να μας συγχωρέσουν για τα κληροδοτήματά μας και να έχουν το περιθώριο να αναστρέψουν τις βλάβες που τους επιφυλάσσουμε».
Πρεμιέρα στις 17 Απριλίου, 21.00
Σκηνοθετεί ο Χρήστος Σαρρής

Εύα Γιαννακοπούλου

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Εύα Γιαννακοπούλου διερευνά την πολλαπλότητα των φεμινιστικών και γονεϊκών αναπαραστάσεων. Τι σημαίνει αυτό; «Είναι οι γονεϊκές συγκροτήσεις που υπεκφεύγουν της κανονικότητας και των στερεοτύπων της πυρηνικής ή ετεροκανονικής οικογένειας. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στην ΛΟΑΤΚΙΑ+ γονεϊκότητα, στις διευρυμένες μορφές οικογένειας, τις οικογένειες πολυσυντροφικότητας, στις κοινοβιακές οικογένειες, σε σχεσιακές και μη βιολογικές δομές συγγένειας, στις οικογένειες από επιλογή, στην μονογονεϊκότητα» εξηγεί.

Αυτά τα ζητήματα την απασχολούν, όπως παραδέχεται, «με εμμονικό και δομικό τρόπο. Έχουν κεντρικό ρόλο στα έργα μου και στην καθημερινότητα μου. Προσπαθώ να βρω τον δρόμο μου μέσα από αυτά και θεωρώ ότι προτείνουν ελπιδοφόρες λύσεις. Κατά τ’ άλλα δεν είμαι αυτοφυής. Θεωρώ ότι αναφέρομαι σε ένα συγκεκριμένο εικαστικό και ερευνητικό πλαίσιο με ιστορία, καταγωγή και γίγνεσθαι. Πιστεύω λοιπόν ότι τα ζητήματα γονεϊκότητας και μητρότητας ταυτίζονται πλήρως με τις έμφυλες ταυτότητες και έχουν αποδείξει ότι συνεισφέρουν δημιουργικά ή και ρηξικέλευθα στον διάλογο που αναπτύσσεται γύρω από αυτές».

Κι έτσι στο «Kin Baby» – ορμώμενη από το κλασικό πια σύνθημα της πρωτοποριακής φιλοσόφου Ντόνα Χάραγουεϊ «Μην κάνετε παιδιά, κάντε συντροφικότητες» – συνοψίζει μια σειρά από πρόσφατες κοινωνικές αναφορές. «Το νόμο περί υποχρεωτικής συνεπιμέλειας στην Ελλάδα και το απελευθερωτικό κίνημα του metoo. Τους πολλαπλούς και πιο συμπεριληπτικούς φεμινισμούς που αναδεικνύονται ή τον ΛΟΑΤΚΙΑ+ γονεϊκό ακτιβισμό. Τις στερεοτυπικές συγκροτήσεις των σωμάτων, των έμφυλων ρόλων, των γονεϊκών αναπαραστάσεων, καθώς και τη βία που ασκείται εναντίον οποιουδήποτε μη κανoνικού ή “ξένου” σώματος. Όλα αυτά θα τα συνόψιζα λέγοντας ότι με ενδιαφέρουν οι πολιτικές του συναισθήματος και των ευάλωτων υποκειμένων, τα συμβάντα που αιωρούνται μεταξύ πολιτικού και προσωπικού λόγου, οι παραλήψεις, τα λάθη, η υστερία, καθώς και οι τρόποι με τους οποίους αυτά συγκροτούν προτάσεις εναντίον του κυρίαρχου και συγκροτημένου λόγου».

Στόχος της με το «Kin Baby» να εξελίξει την έρευνα γι’ αυτά ζητήματα διατυπώνοντας την ερώτηση «πως μπορεί να είναι ένας μετα-ανθρώπινος κόσμος που κατοικείται από παράδοξα κομποστοποιημένα πλάσματα. Τι θα μπορούσε άραγε να σημαίνει για το ανθρώπινο είδος, τους φεμινισμούς, τις οικογενειακές συγκροτήσεις η ύπαρξη ενός είδους που δεν θυμίζει κανένα άλλο, που δεν έχει μπαμπά ή μαμά και κατοικεί σε ένα μη ανθρώπινο και ανοίκειο σώμα; Τι συμβαίνει λοιπόν αν αποπειραθούμε να διαταράξουμε την ιεραρχία των ειδών και την εξουσία του ανθρώπου»;

Στο «Kin Baby» βλέπουμε άφυλα, ημίγυμνα ανθρωποειδή, υβριδικά αντικείμενα, απροσδιόριστης μορφής οντότητες και βακτήρια να ετοιμάζονται για την απαρχή του νέου είδους καθώς επιδίδονται σε μια ερωτική χορογραφία.

Έχει ενδιαφέρον η αναμέτρηση με την ανθρώπινη κυριαρχία, την υποκειμενικότητα και τα σώματα μας, γιατί θολώνει και διαταράσσει τα όρια.

Χρειαζόμαστε ένα νέο είδος; «Νέο ήθος σίγουρα, γιατί όχι και νέο είδος;» απαντά. «Όχι απαραίτητα ανθρώπινο, αλλά κάτι άλλο. Αυτό θα μπορούσε να είναι το κομπόστ (κομποστοποιημένη ύλη) ή διάφοροι πολυειδείς οργανισμοί, όπως διατείνεται η Χάραγουεϊ. Νομίζω όμως ότι έχει ενδιαφέρον το να σκεφτούμε πως επιστρατεύουμε την φαντασία ή την επιστημονική φαντασία σε αυτό το ερώτημα. Έχει ενδιαφέρον η αναμέτρηση με την ανθρώπινη κυριαρχία, την υποκειμενικότητα και τα σώματα μας, γιατί θολώνει και διαταράσσει τα όρια. Πώς μπορούμε να συλλογισθούμε ως “κάτι άλλο”, αν δεν είμαστε αυτό το “κάτι άλλο” πέραν του ανθρώπινου; Η επιστημονική φαντασία πάντως μας επιτρέπει να σκεφτούμε πέραν της δογματικής οντολογίας και να συνάψουμε άλλου τύπου συμμαχίες, να γίνουμε πιο τρωτές/οί».

Για την Γιαννακούλου το σύνθημα της Χάραγουεϊ, «Make Kin Νot Babies» είναι μια πολυσήμαντη προτροπή για «συν-ποιήσεις πέραν του ανθρώπινου, οι οποίες θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν σε μια οικολογική δικαιοσύνη που συμπεριλαμβάνει ισότιμα όλα τα είδη, αλλά και ενδεχόμενους πολυειδείς οργανισμούς. Το πρόσημο της δήλωσης είναι σχεσιακό, γιατί η ίδια μας προτρέπει σε συντροφικότητες οι οποίες υπερβαίνουν τους όρους της γενεαλογίας, της καταγωγής και της συγγένειας.

Το ενδιαφέρον θα ήταν να διερωτηθούμε με ποιους όρους συνάπτονται αυτές οι σχέσεις. Οι απαντήσεις μπορούν να είναι πολλές, όμως θα ήθελα να αναφερθώ στην σημασία της αγάπης. Όχι, δεν θέλω να εξιδανικεύσω την αγάπη, είναι μια πολύ περιπετειώδης διαδικασία, γιατί είναι μια αναμέτρηση με τις εαυτές μας και τις/τους άλλες/ους, η αγάπη είναι σκληρή, αναλγητική, απογοητεύει, ενθουσιάζει, είναι μια μαγική και ακραία κατάσταση. Γιατί όμως να μην παραμείνουμε σε αυτό το πρόβλημα ή στο “πρόβλημα” εν γένει όπως λέει και η ίδια η Χάραγουεϊ; Έχει αξία ίσως το να αφεθούμε σε αυτό χωρίς διορθωτικές κινήσεις».

Πρεμιέρα 18 Απριλίου, 21.00
Σκηνοθετεί ο ΄Αλκης Παπασταθόπουλος