Βίκυ Παπαδοπούλου: Στη δουλειά μου είμαι ατρόμητη

Η θέα από το σαλόνι της σκοντάφτει πάνω σε φορτωμένα κλαδιά από νεογέννητα φύλλα. Πέρα από αυτό δεν βλέπεις τίποτε άλλο. Η Βίκυ Παπαδοπούλου έχει ανοίξει το παράθυρο του σαλονιού για να μπει η ‘Ανοιξη μέσα.

Κι έτσι αναζητήσαμε κι άλλους τρόπους για να συναντήσουμε την Ανοιξη: Τις δεκάδες ποικιλίες λουλουδιών σ’ ένα φυτώριο στο Μαραθώνα, χρωματιστές κι ολάνθιστες. Ρούχα με το feeling και τη χάρη της φύσης που αναγεννάται για το “Art meets Fashion“.

Πίσω στο σπίτι της, μας υποδέχεται ξανά η δροσιά και το νωτισμένο χώμα από το ρέμα Χαλανδρίου. Και η Βίκυ Παπαδοπούλου αγαπάει πολύ το Χαλάνδρι, τη γειτονιά της.

Βασικά, η Βίκυ είναι σήμερα ανοιχτή να μιλήσει για όλα όσα αγαπάει: Για την Κάντυ, την μικροσκοπική σκυλίτσα που γουργουρίζει από χαρά στην αγκαλιά της, για τον άνδρα της Θάνο Τοκάκη που κάνει μάθημα υποκριτικής via zoom στο διπλανό δωμάτιο. Για την οικογένεια της που την μεγάλωσε με τρυφερότητα και καλοσύνη, για το θέατρο και το σινεμά που έχουν αποκαλύψει την άφοβη πλευρά της, για το αίσθημα δικαιοσύνης που τη διακατέχει σε σημείο που μπορεί να μην αποφευχθεί ο τσαμπουκάς.

Για τις τελευταίες τις συνεργασίες – βλέπε το «Σιωπηλό δρόμο» στο Mega – που συντηρούν την ελπίδα της για μια επιστροφή στην εργασιακή κανονικότητα. Για όλα εκείνα τ’ αγόρια και τα κορίτσια που στέκονται θαρραλέα απέναντι στους θύτες τους και αγωνίζονται να εξυγιάνουν τον χώρο δουλειάς τους. Η Βίκυ Παπαδοπούλου είναι από τους ανθρώπους εκείνους που πιστεύουν ότι η ζωή αξίζει μόνο έτσι: Όταν αγαπάς.

Έκανες τα πρώτα σου βήματα ως ηθοποιός στην τηλεόραση. Συνεπώς, μιλάμε για μια οικεία διαδικασία.

Ξεκίνησα σε μια σειρά που σκηνοθετούσε ο Νίκος Περράκης οπότε το επίπεδο της δουλειάς ήταν κινηματογραφικό. Κι έκτοτε, καθώς συνεργάστηκα και με άλλους καλούς σκηνοθέτες, πάλι με όρους κινηματογραφικούς αγάπησα και την τηλεόραση. Άλλωστε, το σινεμά ήταν ο λόγος που μπήκα σ’ αυτό το επάγγελμα. Κάθε δουλειά στην οποία συμμετείχα γινόταν με πολλή φροντίδα και το ένα έφερνε το άλλο. Αλλά ήμουν τυχερή όχι μόνο γιατί δούλεψα με πολύ σημαντικούς κι έμπειρους ανθρώπους, αλλά και γιατί μέσα από αυτούς εξελίχθηκα ως άνθρωπος και ως ηθοποιός.

Δεν είμαι ο τύπος του ανθρώπου που κάθεται στον καναπέ και το βουλώνει. Θα μιλήσω, μπορεί να αντιμιλήσω∙ ακόμα και θα τσακωθώ

Γενικά, πώς στέκεσαι απέναντι στην τηλεόραση ως μέσο;

Ως θεατής παρακολουθώ συγκεκριμένα πράγματα – κυρίως για να ενημερωθώ ή να αποφορτιστώ. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι φανατική θεατής της ελληνικής τηλεόρασης. Αν κάτι έχει υψηλούς ποιοτικούς όρους δεν θα το χάσω. Κατά τα άλλα, παρακολουθώ επιλεκτικά. Πλέον, η τηλεόραση έχει συνδεθεί στη συνείδηση μου με την πραγματικότητα της πλατφόρμας, όπου βλέπω ξένες σειρές.

Κατά συνέπεια, οι επαγγελματικές σου επιλογές σου είναι μια δήλωση;

Φυσικά και είναι. Οι επιλογές μου περιγράφουν αυτό που θέλω να δω στην τηλεόραση. Είναι απαραίτητο για μένα να υπάρχουν προδιαγραφές που, κυρίως, σχετίζονται με τους συνεργάτες και την αισθητική άποψη. Μου είναι απαραίτητο να πειστώ ότι η ομάδα εργασίας νοιάζεται να κάνει κάτι καλό, να κάνει ένα βήμα μπροστά. Τότε μόνο νιώθω πως έχω την ώθηση που χρειάζομαι. Η τηλεόραση, όπως και το σινεμά, απαιτεί χρήματα για να γίνει. Δεν το αναφέρω για να πω ότι συμμετέχω σε δουλειές στις οποίες διατίθενται χρήματα αλλά γιατί είναι αναγκαίο να υπάρχει ένα μίνιμουμ προϋποθέσεων.

Ο «Σιωπηλός δρόμος», λοιπόν, είναι μια τέτοια περίπτωση και δεν σου κρύβω πως είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτή τη συνεργασία. Ήξερα τη δουλειά του Βαρδή Μαρινάκη, περίμενα πως η αισθητική στάθμη θα είναι ψηλά αλλά χαίρομαι για το υπέροχο συνεργείο της σειράς, που δείχνει τρομερή προσήλωση και αγάπη. Όπως επίσης και για την συνάντηση με εξαιρετικούς συναδέλφους. Όλοι έχουν τον στόχο να προκύψει κάτι που θα ξεχωρίσει.

Πιστεύεις πως ο «Σιωπηλός δρόμος» φέρνει κάτι καινούργιο στα τηλεοπτικά πράγματα;

Ναι, πιστεύω ότι το Mega μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε μια τηλεόραση που είχαμε ξεχάσει. Και που – σε ένα βαθμό – υπήρχε πριν την οικονομική κρίση. Είναι μια δουλειά που φιλοδοξεί να σπρώξει τα πράγματα σε μιαν άλλη κατεύθυνση. Κάτι που, επίσης, έχει πετύχει το «Έτερος Εγώ» της COSMOTE TV.

Στην οποία σειρά, επίσης, συμμετέχεις. Καταλαβαίνω πως θέλεις να είσαι κομμάτι αλλαγής στα πράγματα.

Αυτή είναι η θέση μου, έτσι κι αλλιώς, σαν άνθρωπος. Δεν είμαι ο τύπος που κάθεται στον καναπέ και το βουλώνει. Θα μιλήσω, μπορεί να αντιμιλήσω ∙ ακόμα και να τσακωθώ.

Σου έχει κοστίσει αυτό;

Μπορεί ναι, μπορεί όχι, αλλά δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Οπωσδήποτε έχει ένα αποτύπωμα. Όμως, δεν μπορώ παρά να διαφωνήσω με έναν παραγωγό που δεν πληρώνει ισότιμα τους ηθοποιούς του και αδικεί τους πιο νέους. Με ένα θεατρώνη που δεν θα καταβάλει χρήματα για τις πρόβες. Δεν είμαι η ηθοποιός που θα πω «εντάξει, δεν πειράζει» και θα συνεχίσω να κάνω τη δουλίτσα μου – αρκεί που πληρώνομαι εγώ. Αυτό δεν με αφορά. Θέλω τα πράγματα να γίνονται με δίκαιο τρόπο. Κι εφόσον δουλεύουμε για έναν κοινό στόχο, η ανταμοιβή πρέπει να έρχεται για όλους. Γι’ αυτό και υπήρξαν δουλειές από τις οποίες αποχώρησα ειρηνικά. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για μένα.

Από το να υπερασπίζεσαι το δίκαιο;

Ναι, έχω πολύ έντονο το αίσθημα του δικαίου. Είναι κάτι που έχω πάρει από τον πατέρα μου. Άλλες φορές το χειρίζομαι ψύχραιμα, αλλά άλλες πάλι όχι. Πάντως, εξακολουθώ να το διεκδικώ. Και σίγουρα κοιμάμαι πιο ήσυχη τα βράδια.

Κακοποιητικές συμπεριφορές δεν έχω δεχθεί. Συνάντησα, όμως, δυσκολίες άλλης ποιότητας. Όταν, για παράδειγμα, διέκρινα μεγάλο ανταγωνισμό μεταξύ συναδέλφων

Φαντάζομαι πως τα γεγονότα των τελευταίων μηνών στο θέατρο τάραξαν και τον ύπνο και τον ξύπνιο σου.

Πέρα από την αγωνία που αισθάνομαι για όλη την ανθρωπότητα εξαιτίας της πανδημίας, συγκεκριμένα για τη δουλειά μας φέρω μια μεγάλη στενοχώρια, μια απογοήτευση γιατί πιστεύω πως έχουμε πληγεί περισσότερο από κάθε άλλο κλάδο. Δεν υπάρχει στήριξη από πουθενά, το φως στο τούνελ φαίνεται να ξεμακραίνει και φοβάμαι πολύ για την επόμενη μέρα. Δεν ξέρω πως θα ξαναμπούμε στο θέατρο, με τι όρους, πως θα αισθανόμαστε εμείς ως καλλιτέχνες, πως θα σταθεί σε αυτό το κοινό. Είναι τόσο άγνωστο το τοπίο που διαμορφώνεται και δεν μπορώ καν να φανταστώ την επόμενη κατάσταση.

Έχεις σκεφτεί τι θα κάνεις όταν σταθείς ξανά μπροστά σε κοινό;

Συνέχεια φαντασιώνομαι αυτή τη στιγμή: Με βλέπω να μπαίνω στη διαδικασία προβών, να βγαίνω στη σκηνή, να συνομιλώ με το κοινό. Κι όσο πιο πολύ μου λείπει, τόσο πιο πολύ ανυπομονώ. Προσπαθώ να μην χάνω την ελπίδα μου. Γιατί ξέρω πως μοιράζομαι ένα κοινό συναίσθημα με πολλούς συναδέλφους.

Έχεις προχωρήσει σε συζητήσεις για την επόμενη σεζόν;

Υπάρχει μια πιθανότητα να συνεχίσουμε για λίγο ακόμα τη «Μέθοδο Γκρόνχολμ». Όσον αφορά σε κάτι καινούργιο, έχω κάνει κάποιες συζητήσεις αλλά δεν είναι κάτι δεδομένο. Το καλό στους δικούς μου προγραμματισμούς είναι πως, από το τέλος του χρόνου, θα ξεκινήσουμε τα γυρίσματα για τον επόμενο κύκλο του «Έτερος Εγώ».

Εκτός από την καθολική εργασιακή ανασφάλεια, το θέατρο κλυδωνίστηκε έντονα από τις αποκαλύψεις για σοβαρά περιστατικά εργασιακής βίας. Πώς στάθηκες μπροστά σε αυτή την έκρηξη;

Δεν σου κρύβω πως όταν ξεκίνησε όλο αυτό ήμουν βαθιά στενοχωρημένη. Σκεφτόμουν πως υπήρξαν τόσα πολλά κορίτσια και αγόρια που δέχθηκαν βία, λεκτική, σωματική ή σεξουαλική από ανθρώπους που, πριν πέσουν θύματα τους, θαύμαζαν. Κι εκείνοι τους πρόδωσαν στον έσχατο βαθμό. Ναι, ακούγαμε ψιθύρους για παραβατικές συμπεριφορές αλλά αν δεν είσαι αυτόπτης μάρτυρας ενός γεγονότος, η πληροφορία υποβαθμίζεται. Βεβαίως, αυτοί οι ψίθυροι δημιουργούσαν μια τάση αποφυγής συνεργασιών με συγκεκριμένα πρόσωπα και πιστεύω πως οι περισσότεροι ελπίζαμε ότι η διάχυση της πληροφορίας θα γίνει μια δυνατή φωνή και στο τέλος κάτι θα ακουστεί για τους θύτες.

Ακριβώς, όμως, επειδή δεν είχα ούτε προσωπική εμπειρία, ούτε μου είχε εμπιστευτεί πράγματα κάποιο θύμα όταν ‘έσκασε’ όλο αυτό σοκαρίστηκα. Και μετά θύμωσα πολύ. Τελικά συνειδητοποίησα πως έγινε για καλό και τώρα συζητάμε για κώδικες δεοντολογίας. Όλο αυτό το τραύμα μετατρέπεται σε κάτι θετικό και για εμάς και για τη νεότερη γενιά. Όσοι βγήκαν και μίλησαν έκαναν κάτι πολύ σημαντικό για τον χώρο μας.

Εκεί που δεν είμαι ντροπαλή είναι στη δουλειά – στη δουλειά είμαι ατρόμητη

Και όχι μόνο για το θέατρο, αλλά συνολικά για την κοινωνία. Πιστεύεις, παρόλα αυτά, πως το θέατρο τραυματίστηκε μέσα σε αυτή την διαδικασία;

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που κατέφυγαν σε εύκολους χαρακτηρισμούς μιλώντας για τον βούρκο του θεάτρου. Ξέρουμε όλοι, ξέρεις κι εσύ, πως οι άνθρωποι του θεάτρου στην πλειονότητα τους συνιστούν ένα μαγικό χώρο, πως υπάρχουν ανάμεσα τους σπουδαίοι άνθρωποι – όχι μόνο σπουδαίοι καλλιτέχνες αλλά σπουδαίοι άνθρωποι – στους οποίους οφείλουμε πολλά. Ξέρουμε όλοι πως γύρω μας υπάρχουν καλοί, λιγότεροι καλοί αλλά και επικίνδυνοι άνθρωποι, ανεξαρτήτως θέσης ή επαγγέλματος. Κι αν στο θέατρο έγινε ένα μεγάλο ‘μπαμ’ οφείλεται στο βήμα και στη δυνατότητα προβολής που έχουν τα πρόσωπα.

Σχολιάζεις τις κατηγορίες περί προβολής των θυμάτων, σωστά;

Ναι, κανείς δεν το θυμήθηκε τώρα. Γιατί δεν το ξέχασε ποτέ. Υπήρχε πάντα μέσα του. Όταν είσαι νέος, γεμάτος όνειρα, τρέφεις εμπιστοσύνη απέναντι σε έναν καταξιωμένο καλλιτέχνη και ξαφνικά έρχεσαι αντιμέτωπος με μια τέτοια συμπεριφορά σοκάρεσαι, δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις, φοβάσαι. Η απόφαση ενός θύματος να κοινοποιήσει την εμπειρία του δεν μπορεί να συνδέεται με την επιθυμία του να προβληθεί. Κι έστω πως υπήρχαν κάποιες τέτοιες περιπτώσεις οφείλουμε να τις ακούσουμε όλες και να διακρίνουμε τις προθέσεις του καθενός.

Είπες νωρίτερα πως δεν αντιμετώπισες παρενοχλητικές συμπεριφορές. Σε ποια επίπεδα δοκιμάστηκε η σχέση σου με τον χώρο;

Ναι, κακοποιητικές συμπεριφορές δεν έχω δεχθεί, μπορεί να είναι και θέμα τύχης. Συνάντησα, όμως, δυσκολίες άλλης ποιότητας. Όταν, για παράδειγμα, διέκρινα μεγάλο ανταγωνισμό μεταξύ συναδέλφων. Θεωρώ πως αυτή τη δουλειά πρέπει να την κάνεις με τρυφερότητα και αγάπη και πρέπει να σέβεσαι τους συνεργάτες σου. Πόσω, μάλλον, όταν αυτοί ως ηθοποιοί μειώνουν τις άμυνες τους και είναι εξαιρετικά ευάλωτοι. Όταν, λοιπόν, βλέπω ανθρώπους που απομακρύνονται από τον στόχο για το καλό αποτέλεσμα, αρχίζω και αμφιβάλλω για τα πάντα. Αμφιβάλλω και για τον ίδιο μου τον εαυτό. Τότε προκύπτει μια εσωτερική σύγκρουση. Κι επίσης, δυσκολεύομαι όταν δεν έχω ψυχικές δυνάμεις κι αδυνατώ να εκθέσω το συναίσθημα μου. Σαν να ντρέπομαι.

Πάντα δήλωνες ντροπαλή. Σε ακολουθεί αυτό;

Ναι. Εκεί που δεν είμαι ντροπαλή είναι στη δουλειά – στη δουλειά είμαι ατρόμητη. Συμβαίνει κάτι όταν στέκομαι μπροστά σε μια κάμερα ή συμμετέχω σε μια πρόβα που ξεχνάω όλες μου τις αντιστάσεις και επιτρέπω στον εαυτό μου να ‘ανοίξει’. Εκτός δουλειάς, όμως, είμαι εξαιρετικά ντροπαλή και συνεσταλμένη.

Αυτή είναι η δύναμη που με κινεί στη ζωή μου: Μέρα με τη μέρα θέλω να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος

Δηλαδή, η τέχνη έχει αποκαλύψει ένα πιο δυναμικό κομμάτι του εαυτού σου;

Θεωρώ πως η δουλειά αυτή είναι ένα μέσο για να εκφράζω χωρίς φόβο αυτό που είμαι. Μάλλον, έχω πείσει τον εαυτό μου πως βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον που μου το επιτρέπει. Γι’ αυτό και δυναμώνω. Άλλωστε, είμαι στρατιώτης: Όταν πρέπει να φέρω σε πέρας μια υποχρέωση το κάνω με όλες μου τις δυνάμεις. Κι έτσι ξεχνάω τη συστολή. Αφοσιώνομαι στον στόχο. Αγαπώ πολύ αυτή τη δουλειά, την αγαπώ και σαν θεατής. Τρελαίνομαι να βλέπω θέατρο, λατρεύω να πηγαίνω σινεμά, κάνω ότι καλύτερο μπορώ και δεν λογαριάζω τίποτα. Πιστεύω πως έχω ένα καλό σκοπό.

Θα έλεγες πως τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως θα ήθελες;

Μα δεν είχα ποτέ κάποιο συγκεκριμένο στόχο. Δεν σκεφτόμουν ποιο θα είναι το επόμενο μου βήμα. Απολαμβάνω τη δουλειά μου, άλλες φορές την κάνω επιτυχημένα, άλλες φορές αποτυχημένα ή μέτρια, κάποτε κάνω μεγάλα βήματα, άλλοτε κάνω πιο μικρά. Στο τέλος, όμως, θέλω να γίνομαι καλύτερη. Αυτή είναι η δύναμη που με κινεί στη ζωή μου: Μέρα με τη μέρα θέλω να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Το ίδιο συμβαίνει και όταν εργάζομαι: Θέλω να είμαι διαβασμένη, να έχω έρθει σε επαφή με περισσότερη τέχνη, να έχω ασκημένες προσλαμβάνουσες. Από την στιγμή που συμβαίνει αυτό, τα πράγματα εξελίσσονται καλά.

Θα δοκίμαζες να απομακρυνθείς από το μοτίβο των δραματικών ρόλων;

Μακάρι! Το θέλω τρελά. Θέλω επιτέλους να κάνω κωμικό. Στο θέατρο νομίζω πως η πιο κωμική μου στιγμή ήταν στην «Οδύσσεια» του Μπομπ Γουίλσον. Όμως, θέλω να κάνω μια καθαρόαιμη κωμωδία, να ξεμπουρδελευτώ – έτσι θέλω να το γράψεις! Χρειάζομαι το ανάλαφρο ∙ άλλωστε, μ’ έναν τρόπο νιώθω πως έχω τυποποιηθεί γιατί και οι προτάσεις που μου έρχονταν ήταν συγκεκριμένες. Αλλά αγαπώ πολύ την κωμωδία και θέλω να κάνω κάτι ακραία κωμικό.

Γενικά, επιδιώκεις το ακραίο στη δουλειά;

Όπου μου δίνεται η ευκαιρία, ναι. Μου αρέσουν οι ακραίες προσεγγίσεις αλλά δεν γίνονται συχνά. Ο Οικονομίδης, ας πούμε, είναι μια τέτοια περίπτωση: Αγαπώ πολύ το σινεμά που κάνει, τον εκτιμώ πολύ ως δημιουργό και τον αισθάνομαι φίλο μου. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ.

Θέλω να κάνω μια καθαρόαιμη κωμωδία, να ξεμπουρδελευτώ

Πότε αισθάνεσαι ότι αποτυγχάνεις;

Όταν είμαι κλειστή ενώ στην πραγματικότητα είμαι εξωστρεφής, ανοιχτός άνθρωπος. Όταν θεωρώ πως δεν έχω πάρει εφόδια από μια δουλειά, μια συνεργασία. Όταν δεν είμαι τόσο προσηλωμένη σε μια προσπάθεια. Όταν δεν ευχαριστιέμαι, δεν απολαμβάνω τη διαδικασία της δουλειάς. Λιγότερο με αφορά αν το αποτέλεσμα ήταν καλό ή όχι.

Είσαι ανοιχτός άνθρωπος αλλά η εντύπωση που έχουν οι περισσότεροι είναι πως είσαι ψυχρή. Πώς το εξηγείς;

Φταίει η φάτσα μου; Δεν ξέρω γιατί. Με παρατηρώ στην τηλεόραση ή στο σινεμά και, όντως, μου φαίνομαι πιο ξινή από ότι είμαι! Το έχω ακούσει από πολλούς. Πριν με γνωρίσουν θεωρούν πως είμαι απόμακρη. Φαντάζομαι ότι έχει να κάνει με κάποια άμυνα που ενεργοποιώ. Γιατί, μόλις, με γνωρίζει κανείς αλλάζει γνώμη.

Αισθάνεσαι πως στο μύθο της σνομπ έχει συμβάλλει ότι είσαι κι ένα όμορφο κορίτσι;

Όχι, γιατί είναι ένα προσωπείο που βάζω από πολύ μικρή κι έχει να κάνει με τη συστολή μου. Ήξερα, πάντα, πως δεν ήθελα να τραβάω την προσοχή. Από τότε που ήμουν παιδί, μου έλεγαν πως τα μάτια μου εξέπεμπαν κάτι γερασμένο, το βλέμμα μου ήταν πολύ μελαγχολικό. Τότε δεν το καταλάβαινα. Τώρα όταν βλέπω βίντεο της νεότητας μου, το παρατηρώ κι εγώ.

Και πώς ένα ντροπαλό κορίτσι έγινε ηθοποιός;

Θυμάμαι πως όταν ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι θα σπουδάσω υποκριτική, έβαλαν τα γέλια. Ήξεραν πως αν βρισκόμουν σ’ ένα χώρο με ανθρώπους θα κρυβόμουν σε κάποια γωνία – ακόμα το κάνω. Αν, για παράδειγμα μπω σε ένα μπαρ – όταν ξαναμπώ – δεν θα πάω να καθίσω ποτέ στο κέντρο. Αν σε κάποιο ψυχολογικό τεστ μου ζητήσουν να γράψω το όνομα μου θα το γράψω κάτω δεξιά με μικρά γράμματα. Παρόλα αυτά, δεν έχω χαμηλή αυτοπεποίθηση. Αντίθετα, πολλές φορές έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Πατάω γερά στα πόδια μου, ξέρω ποια είμαι, ξέρω ποια πράγματα στην προσωπικότητα μου επιδέχονται διόρθωσης.

Όπως;

Αχ, είναι πάρα πολλά τα κακά μου, πρέπει να διαλέξω τι θα πω! Πολλές φορές χάνω την ψυχραιμία μου και τον έλεγχο. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι μπορεί ν’ απογοητεύσω κάποιους δικούς μου. Επίσης, ξεχνάω πολύ εύκολα – ακόμα κι αν κάποιος μου με έχει βλάψει.

Κι από την άλλη, τι σου αρέσει στον ευατό σου;

Ότι λέω τη γνώμη μου, χωρίς φόβο και πάθος. Ότι δεν φοβάμαι να εκθέσω τις απόψεις και τα πιστεύω μου όποιον κι αν έχω απέναντι μου – ακόμα και με το ρίσκο να χάσω τα πάντα. Ότι αγαπώ τους συνανθρώπους μου και τους σέβομαι. Ότι είμαι δοτική.

Δεν έχω χαμηλή αυτοπεποίθηση. Αντίθετα, πολλές φορές έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου

Η σχέση σου με το Θάνο (Τοκάκη) πως λειτούργησε στην προσωπικότητα που μόλις περιέγραψες;

Ο Θάνος είναι πολύ πιο διπλωματικός και κοινωνικός από μένα∙ και πολύ σωστά μου υπενθυμίζει πως η μοναχικότητα είναι καλή όταν την επιλέγεις. Αλλά επειδή εγώ την επιλέγω πολύ συχνά, με αφυπνίζει λέγοντας μου πως θα έρθει μια στιγμή που θα σταματήσω να την επιλέγω γιατί θα έχω μείνει μόνη μου! Ο Θάνος προσπαθεί να με ισορροπήσει, να με βγάλει από τον μικρόκοσμο μου. Με βγάζει από την διάθεση να επικεντρώνομαι πολύ στα δικά μου, τόσο που ξεχνάω να κοινωνικοποιηθώ. Είναι πολύ διαφορετικός άνθρωπος από εμένα. Σε πράγματα που εγώ που είμαι ακραία, η παρουσία του με μαλακώνει. Μάλλον, είναι αμφίδρομο αυτό. Εκείνος παλεύει, εγώ αντιστέκομαι και δεν έχει αλλάξει κάτι. Αλλά τουλάχιστον γίνεται μια προσπάθεια!

Ήταν μια ευτυχής συγκυρία αυτή η συνάντηση;

Είναι ωραίο να ζεις με έναν άνθρωπο που σε καταλαβαίνει, που μοιράζεστε τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανησυχίες. Καταλαβαίνουμε απόλυτα ο ένας την ανασφάλεια του άλλου. Πολλές φορές δεν χρειάζεται καν να την αρθρώσουμε. Γι’ αυτό και ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε ο ένας τον άλλον.

Είστε ένα καλλιτεχνικό ζευγάρι που δεν διατυμπανίζει ούτε την καλλιτεχνικότητα, ούτε την κοινή ζωή του. Κι αυτό μου δίνει την εντύπωση μιας πιο ουσιαστικής σχέσης.

Το καλλιτεχνικό ζευγάρι, ειδικά, δεν μας περνάει από το νου.

Θα δουλεύατε ποτέ μαζί;

Έχουμε συμφωνήσει να μην δουλέψουμε στο θέατρο μαζί γιατί πιστεύουμε ότι αυτό μπορεί να μας φθείρει με έναν τρόπο που δεν θέλουμε και πιθανώς δεν είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό. Από εκεί και πέρα, έχουμε κάνει μαζί μια ταινία μικρού μήκους. Ίσως στην τηλεόραση ή στο σινεμά να είναι πιο πιθανή μια μελλοντική συνεργασία.

Τον θαυμάζεις;

Τον θαυμάζω, ναι. Είναι πολύ δουλευταράς, εργατικός, δεν εφησυχάζει ποτέ, ψάχνεται μονίμως. Κι αυτό το αγαπώ πολύ στους ανθρώπους.

Δεν είχα σκεφτεί ποτέ το γάμο μέχρι που γνώρισα το Θάνο

Για πόσο καιρό η δουλειά σου θα είναι στο επίκεντρο;

Η δουλειά μου δεν είναι στο επίκεντρο της ζωής μου, είναι ένα μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της. Είναι μια πυρηνική κατάσταση για μένα. Στο επίκεντρο είναι η ζωή μου κι αυτό εμπεριέχει πολλά πράγματα: Είναι η οικογένεια μου, ο Θάνος, οι φίλοι μου, το σκυλί μου, η Πάτμος, είναι και η δουλειά μου. Δεν την αποσπώ από τη ζωή μου.

Μεγάλωσες σε μια ευτυχισμένη οικογένεια, έχεις εμπειρία της καλής πλευράς της οικογένειας. Σε ενθάρρυνε αυτό να παντρευτείς;

Η μητέρα μου, μου λέει ότι ακόμα κι όταν ήμουν μικρό κορίτσι δεν μιλούσα ποτέ για γάμο ή για οικογένεια παρότι μεγάλωσα σε ένα πολύ όμορφο περιβάλλον. Ίσως γι’ αυτό: Ίσως, φοβόμουν πως δεν θα καταφέρω αυτό που πέτυχαν οι δικοί μου. Ήμουν, ασφαλώς, ανοιχτή στο τι θα φέρει η ζωή, αλλά δεν υπήρξε αυτοσκοπός η προσωπική ή η επαγγελματική αποκατάσταση μου. Ήθελα, πάντα, απλά πράγματα. Κι έτσι δεν είχα σκεφτεί ποτέ το γάμο μέχρι που γνώρισα το Θάνο. Εκείνος με έβαλε σε αυτή τη διαδικασία, γιατί είναι αυτός ο άνθρωπος. Μαζί του έχω σκεφτεί και την οικογένεια. Θα είναι πολλή μεγάλη η χαρά μου να κάνουμε ένα παιδί.

Η ζωή για σένα είναι ένα φωτεινό μονοπάτι;

Ναι, πολύ φωτεινό. Θέλω να ζήσω για πάντα με όλες τις δυσκολίες, τα προβλήματα, με τις ανασφάλειες και τους φόβους. Τιμώ κι αγαπώ τη ζωή. Κάθε μέρα που ξυπνάω αισθάνομαι ευγνώμων που είμαι καλά, που είμαι ζωντανή που μπορώ να δίνω και να παίρνω αγάπη και να κάνω αυτό που θέλω. Που ζω τη ζωή μου που όπως θέλω κι επιλέγω. Κι επειδή το καταφέρνω σε μεγάλο βαθμό, αγαπώ και χαίρομαι τη ζωή μου.