Σαλβαδόρ Νταλί: Ο σουρεαλιστικός τρόπος ζωής του διάσημου ζωγράφου
Σαν σήμερα το 1904 γεννήθηκε ο Σαλβαδόρ Νταλί και εμείς εξερευνούμε τη ζωή του μέσα από διάσημα αποφθέγματα και εμπειρίες ζωής.
Ο Σαλβαδόρ Νταλί με τους σουρεαλιστικούς πίνακες του έφερε την επανάσταση στον κόσμο της τέχνης και είναι ένας από τους πιο διάσημους καλλιτέχνες στον κόσμο. Ένας μοναδικός χαρακτήρας, που πολλοί θα χαρακτήρισαν εντελώς τρελό, συμπεριλαμβανομένου του ιδίου.
Με μια καριέρα που διήρκεσε πάνω από έξι δεκαετίες, ο Νταλί επηρέασε την τέχνη μέσα από τη ζωγραφική, τη μόδα, τις ταινίες και τη γλυπτική. Ως ο πιο διάσημος καλλιτέχνης του σουρεαλιστικού κινήματος, ο Νταλί αποτέλεσε πρότυπο ζώντας μια εντελώς απρόβλεπτη ζωή.
«Κάθε πρωί, μόλις ξυπνάω, έχω μια εμπειρία υπέρτατης ευχαρίστησης, όταν συνειδητοποιώ ότι είμαι ο Σαλβαντόρ Νταλί». Φωτογραφία: © Carl Van Vechten (1939)
Ας δούμε μερικά ενδιαφέροντα γεγονότα της ζωής του μεγάλου σουρεαλιστή ζωγράφου, με αφορμή διάσημα αποφθέγματα.
Ο Νταλί δεν ήταν ο μόνος Σαλβαδόρ στην οικογένειά. Είχε έναν μεγαλύτερο αδερφό, ο οποίος πέθανε μόλις εννέα μήνες πριν γεννηθεί ο καλλιτέχνης. Όταν ο Νταλί ήταν 5 ετών, οι γονείς του τον πήγαν στον τάφο του αδερφού του και του είπαν ότι ήταν η μετενσάρκωση του αδερφού του. Ήταν μια ιδέα που ο ίδιος ο Ντάλι πίστευε, αποκαλώντας τον αποθανόντα αδερφό του «μια πρώτη εκδοχή του εαυτού μου».
Το πρώτο γνωστό έργο ζωγραφικής του Νταλί δημιουργήθηκε το 1910 όταν ήταν μόλις 6 ετών. Ο Νταλί ανέπτυξε ένα απίστευτο καλλιτεχνικό ταλέντο από μικρή ηλικία, το οποίο παρατηρήθηκε από τους γονείς του, που τον έχτισαν ένα στούντιο τέχνης.
Ο καλλιτέχνης έχει δηλώσει χαρακτηριστικά: «Σε ηλικία έξι ετών, ήθελα να γίνω μάγειρας. Στα επτά, ήθελα να γίνω Ναπολέων. Και έκτοτε η φιλοδοξία μου όλο και μεγαλώνει».
Στην εφηβεία του, έγινε δεκτός στην Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών του Σαν Φερνάντο, στη Μαδρίτη. Εκεί ανέπτυξε την τέχνη του για τέσσερα χρόνια έως ότου αποβλήθηκε (1926) αφού αρνήθηκε να εξεταστεί στη θεωρία της τέχνης, δηλώνοντας ότι οι εξεταστές ήταν πολύ ανίκανοι για να τον κρίνουν.
ΣουρεαλισμόςΜετά την αποβολή του από την Ακαδημία Τέχνης, ο Ντάλι ταξίδεψε για πρώτη φορά στο Παρίσι όπου γνώρισε το είδωλό του, τον Πάμπλο Πικάσο. Εκεί στράφηκε σε μια πειραματική ομάδα που δημιουργούσε περίεργα, φανταστικά έργα. Τόσο περίεργα που μια νέα λέξη έπρεπε να επινοηθεί για να περιγράψει αυτήν την τέχνη- η λέξη «σουρεαλισμός».
Θέλοντας να εξερευνήσουν το ασυνείδητο, οι σουρεαλιστές έβαζαν όλες τις επιθυμίες, τις εμμονές και τους φόβους τους στον καμβά. Αντί να δημιουργήσουν κάτι που ο θεατής μπορούσε να εκλογικεύσει, οι σουρεαλιστές ήθελαν να προκαλέσουν έντονα συναισθήματα.
Για τον Νταλί, «ο σουρεαλισμός είναι καταστροφικός, αλλά καταστρέφει μόνο αυτά που θεωρεί ότι περιορίζουν το όραμά μας».
Ο καλλιτέχνης έγινε γρήγορα ένας από τους βασικότερους εκπροσώπους αυτού του είδους τέχνης, συνδυάζοντας τη λαμπερή του τεχνοτροπία με μια απεριόριστη φαντασία. Συχνά ζωγράφιζε το παράλογο. Αλλά θα έκανε επίσης τους πίνακές του όμορφους και εκλεπτυσμένους προσθέτοντας στοιχεία οπτικών ψευδαισθήσεων, ολογραφίας και γεωμετρίας. Ο συνδυασμός της ομορφιάς, της δημιουργικότητας και του απροσδόκητου τον έκανε έναν από τους πιο σημαντικούς ζωγράφους του αιώνα.
Παρά την εκκεντρική του συμπεριφορά, ο Νταλί δεν χρησιμοποίησε ποτέ καμία χημική ουσία δηλώνοντας μάλιστα δημοσίως, «Δεν κάνω ναρκωτικά, είμαι τα ναρκωτικά».
Για να παρακινήσει τη δημιουργικότητά του, ο καλλιτέχνης ανέπτυξε τη λεγόμενη παρανοϊκή-κριτική μέθοδο, η οποία έχει ως βάση τις θεωρίες του Φρόιντ γύρω από τα όνειρα. Αυτή η μέθοδος του επέτρεψε να αποκτά πρόσβαση στο υποσυνείδητό και ήταν μια σημαντική συμβολή στο σουρεαλιστικό κίνημα. Ένας τρόπος με τον οποίο κράτησε τον εαυτό του σε μια ονειρική κατάσταση ήταν η πρακτική του να κοιτάζει σταθερά ένα συγκεκριμένο αντικείμενο μέχρι να μετατραπεί σε άλλη μορφή, προκαλώντας ένα είδος ψευδαίσθησης.
Έτσι, είδε την παράνοια ως ουσιαστικό μηχανισμό στην κατασκευή της πραγματικότητας και συχνά φαντάζεται ότι τα αντικείμενα μπορούν να ζωντανέψουν, ή να δείξουν τα συναισθήματά τους. Η τέχνη του Νταλί μοιάζει λίγο με το παιχνίδι που παίζουμε ως παιδιά, όταν κοιτάζοντας τα σύννεφα, φανταζόμαστε ζώα, πλοία και ούτω καθεξής.
Εκκεντρική συμπεριφορά
«Υπάρχει μόνο μία διαφορά ανάμεσα σε έναν τρελό και εμένα. Ο τρελός πιστεύει ότι είναι λογικός, ενώ εγώ ξέρω ότι είμαι τρελός.» Φωτογραφία: Dalí Atomicus (1948) © Philippe Halsman
Με τον υπόλοιπο κόσμο να βλέπει στον Νταλί μία ασυνήθιστη εκκεντρικότητα, ο καλλιτέχνης κατάφερε να γίνει ένας μάστερ της αυτοπροβολής, αγκαλιάζοντας τις ιδιαίτερες πλευρές του εαυτού του. Μέρος της δημόσιας εικόνας του ήταν το να φορά γελοία ρούχα και να κάνει εξωφρενικά ακροβατικά, με στόχο να προκαλέσει στο κοινό του έντονες αντιδράσεις.
Ένα παράδειγμα της εκκεντρικής του συμπεριφοράς ήταν η αγάπη του για τα μουστάκια. Αντί να καπνίζει, λοιπόν, ο Ντάλι αποφάσισε να μεγαλώσει ένα μουστάκι. Μάλιστα, σε κάθε του εμφάνιση κουβαλούσε μαζί του μια θήκη από τσιγάρα, την οποία γέμιζε προσεκτικά με πολλά μουστάκια. Καθώς πλησίαζε λοιπόν τους φίλους του, τους πρόσφερε ένα μουστάκι, προσφωνώντας: «Μουστάκι;». Συνήθως, βέβαια, κανείς από αυτούς δεν τολμούσε να τα αγγίξει.
«Δεν είναι απαραίτητο για το κοινό να γνωρίζει αν αστειεύομαι ή αν είμαι σοβαρός, όπως δεν είναι απαραίτητο να το γνωρίζω και εγώ ο ίδιος για τον εαυτό μου». Φωτογραφία: © Hulton Archive/Getty Images
Το ταλέντο και η δημιουργικότητα του Ντάλι γιορτάζονται ακόμα μετά το θάνατό του, με τον καλλιτέχνη να έχει γίνει ένα καθολικό εικονίδιο για τον φόβο, την έμπνευση και την αδυσώπητη αυτο-έκφραση. Θεωρήθηκε ιδιοφυΐα και απέδειξε πόσο πλούσια μπορεί να είναι η ζωή όταν αγκαλιάζεις την καθαρή, απεριόριστη δημιουργικότητα. Μια εμπνευσμένη φιγούρα που έδειξε ότι η φαντασία δεν έχει όρια.
Με πληροφορίες από medium.com
