Κώστας Γάκης: Με την ταινία «Μια μικρή Ελλάδα» αγάπησα ξανά τη χώρα μου

Η ταινία «Μια μικρή Ελλάδα» αποτελεί τη δημιουργική απάντηση μιας ομάδας ηθοποιών που κατά τη διάρκεια της καραντίνας ένωσαν τις δυνάμεις τους για να μεταδώσουν αισιοδοξία και ανθρώπινη ζεστασιά, σε μια εποχή που τη χρειαζόμαστε περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Πρόκειται για ένα σπονδυλωτό φιλμ με ιστορίες από όλο τον ελλαδικό χώρο, με έντονο το ντοκυμαντερίστικο στοιχείο και σκοπό να χτίσει νοητές γέφυρες και να φέρει κοντά ανθρώπους που στην πραγματικότητα δεν είναι.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Κώστας Γάκης, μάς εξηγεί γι΄αυτό το νέο του εγχείρημα, για το πώς κατάφερε να μετατρέψει σταδιακά ιστορίες από όλη την Ελλάδα σε μια «Ταινία-Γέφυρα», αλλά και τι άλλο ετοιμάζει αυτή την περίοδο.

Για τη δημιουργική ομάδα αναφέρει: «12 ηθοποιοί από όλη τη χώρα και την ομογένεια, που δεν έτυχε να βρεθούν από κοντά δημιούργησαν μια ταινία με ιστορίες που μοσχοβολάνε Ελλάδα, μνήμη, ανθρώπινη ζεστασιά»

Αυτός ο όρος επινοήθηκε από μένα και την ομάδα της «Μικρής Ελλάδας» για να περιγραφεί η διαδικασία δημιουργίας μιας ταινίας μέσω της νοητής “γέφυρας” του διαδικτύου. 12 ηθοποιοί από όλη τη χώρα και την ομογένεια, δώδεκα δημιουργικοί συνταξιδιώτες που δεν έτυχε να βρεθούν από κοντά αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να δημιουργήσουν μια ταινία με ιστορίες που μοσχοβολάνε Ελλάδα, μνήμη, ανθρώπινη ζεστασιά. Χτίσαμε γέφυρες ψυχικές μεταξύ μας από το μέρος όπου συνδεόταν ο καθένας: Από την Κω ως την Αιγείρα, από τα Χανιά ως το Λήντς, από τη Χαλκίδα ως τη Νέα Υόρκη. Αυτές οι γέφυρες μάς βοήθησαν να επιβιώσουμε συναισθηματικά και μέσω αυτών δημιουργήθηκε πλάνο πλάνο, καρέ καρέ η ιδιαίτερη ταινία μας.

Με κοινές δράσεις, βιντεοσκοπημένες μέσω του διαδικτύου από τα δωμάτιά μας, επιτελούμε μια διαφορετική χορική λειτουργία που μεταγγίζει αισιοδοξία και αλληλεγγύη στις πονεμένες ψυχές των θεατών.

Ήθελα να ερευνήσω αν μέσα σε μια εποχή κλεισίματος, αδιεξόδου, καραντίνας και βαθύτατης απαισιοδοξίας μπορώ να δημιουργήσω μια όαση ανθρώπινης συνεύρεσης  και θαλπωρής μέσω των πλεονεκτημάτων που δίνουν οι νέες τεχνολογίες. Είχα βαθύτατη πίστη ότι κάτι τέτοιο είναι όχι μόνο εφικτό αλλά και έμπρακτα επαναστατικό. Μαζί με τη Νατάσα  – Φαίη Κοσμίδου πιστέψαμε πολύ στο ότι μπορεί μια τέτοια προσπάθεια να λειτουργήσει εκρηκτικά, ανακουφιστικά, δημιουργικά, μαγικά, θεραπευτικά… Και εγένετο το θαύμα της ταινίας για την οποία όλοι τώρα είμαστε περήφανοι. Με γυρίσματα σε εξωτερικούς χώρους ο κάθε ηθοποιός μεταφέρει τη προσωπική του Ελλάδα μέσα στο project. Και με κοινές δράσεις, βιντεοσκοπημένες μέσω του διαδικτύου από τα δωμάτιά μας, όλοι μαζί επιτελούμε μια διαφορετική χορική λειτουργία που μεταγγίζει αισιοδοξία και αλληλεγγύη στις πονεμένες ψυχές των θεατών.

Ξανά αγάπησα την Ελλάδα όχι ως σοβινιστική αναφορά ή ως γενικό σχήμα λόγου, μα την Ελλάδα των απλών ανθρώπων, την Ελλάδα της σοφίας του λαού μας, την Ελλάδα της συγκίνησης και της ουσίας.

Ανακάλυψα ξανά από την αρχή την πανέμορφη χώρα μου, με τις διαφορές ντοπιολαλιές ιστορίες και μνήμες του κάθε τόπου. Ξανά αγάπησα την Ελλάδα όχι ως σοβινιστική αναφορά ή ως γενικό σχήμα λόγου, μα την Ελλάδα των απλών ανθρώπων, την Ελλάδα της σοφίας του λαού μας, την Ελλάδα της συγκίνησης και της ουσίας. Αυτή η επανοικειοποίηση της ελληνικότητας ήταν ένας από τους στόχους μου. Επίσης ανακάλυψα ότι η γενική και αόριστη αποστροφή προς το διαδίκτυο που εκφράστηκε από πολλούς καλλιτέχνες (και από εμένα στο ξεκίνημα της καραντίνας) ήταν μόνο η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη πλευρά είναι η φωτεινή πλευρά της δημιουργικής διασύνδεσης ανθρώπων που τους χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα, το σπάσιμο της απομόνωσης, η δυνατότητα να ταξιδέψουν οι ιδέες πολύ γρήγορα πολύ μακριά και να ενωθούν οι ψυχές βαθύτατα και εντελώς απροσδόκητα.

Η ομάδα μου, η Εταιρεία Θεάτρου Άναμ(μ)α ήταν ο βασικός κινητήριος παράγοντας: συνδιαμορφώνουμε πάντα μαζί τα καινούργια πρωτόκολλα δημιουργικότητας με τα οποία παλεύουμε να σταθούμε όρθιοι μέσα στην καταιγίδα και να διατηρήσουμε πεισματικά κάποιες «φωλιές νερού μέσα στις φλόγες», όπως λέει ο Αναγνωστάκης. Επίσης το θέατρο στο δυναμικό του οποίου έχω την τύχη να ανήκω, το ιστορικό θέατρο Άλφα των Ληναίου/Φωτίου είναι ένας παράγοντας που πάντα με εμπνέει τόσο στο κομμάτι της δημιουργικότητας όσο και στο κομμάτι του αγώνα. Τέλος η Συντροφιά των Ονειροπόλων, η κεφάτη και πολύχρωμη καλλιτεχνική συλλογικότητα που ίδρυσα με έδρα το θέατρο Άλφα με κρατά ζωντανό αυτή την εποχή με τη συνεχή της δράση και σαν ηλεκτρικό ρεύμα μου μεταδίδει τον παλμό της.

Έχω τη χαρά να ανοίγω την καλοκαιρινή σεζόν στο Βεάκειο θέατρο με την σκηνοθεσία μου «Ιστορία Χωρίς Όνομα», ενώ θα ακολουθήσουν κι άλλες παραστάσεις (Θέατρο Πέτρας, Θέατρο Βράχων). Το «Καληνύχτα Μαργαρίτα» θα είναι μια ραδιοσκηνοθεσία μου στον 9.84 που θα σφραγιστεί από τις ερμηνείες του Στέφανου Ληναίου και της Έλλης Φωτίου και θα μεταδοθεί στις 21 Ιουνίου. Τον Αύγουστο θα κάνω ένα σεμινάριο αρχαίου δράματος πάνω στις Βάκχες του Ευριπίδη στην ιδιαίτερη πατρίδα μου την Ικαρία ενώ αναμένεται μια υπέροχη συνεργασία στο ΔηΠεΘε Ρούμελης μετά από σχετική πρόταση του εξαιρετικού Νίκου Ορφανού, ο οποίος έχει αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση εκεί.