Η «Ναπολεοντία» είναι μία κομψή, ψευδοϊστορική, ξεκαρδιστική κωμωδία του νεοέλληνα συγγραφέα Ανδρέα Στάικου.
Εξελίσσεται στην μετεπαναστατική Ελλάδα, συγκεκριμένα το 1833, την ημέρα έλευσης του Όθωνα, στο Ναύπλιο. Εμπνευσμένη από κάποιο απαρατήρητο καταγεγραμμένο συμβάν, τον ξυλοδαρμό ενός αγωνιστή του ’21 επειδή δεν μπορούσε να χορέψει βαλς, αποτελεί ένα επίκαιρο σχόλιο για την αιώνια ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων, που ανέκαθεν βασανίζονταν και ευλογούνταν από την διελκυστίνδα ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση.
Στη «Ναπολεοντία», ο συγγραφέας, μέσα από το χαρακτηριστικό γλωσσικό του παιχνίδι, σχολιάζει τον ραγιαδισμό, τον βίαιο εξευρωπαϊσμό και την ξενομανία και, χρησιμοποιώντας ως όχημα την Ιστορία, στηλιτεύει τα διαχρονικά γνωρίσματα της ελληνικής κοινωνίας και την ιδιοσυγκρασία του Νεοέλληνα.
Τροφή για πολιτική σκέψη, μια χαραμάδα από σημερινό φως στο άγνωστο παρελθόν της χώρας, όπου οι δύο αταίριαστοι κόσμοι ομογενοποιούνται ακόμη και “διά ροπάλου”. Ο κοινωνικός ιστός των αγωνιστών Ελλήνων αλλοιώνεται, οι αληθινοί αγωνιστές γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και χλεύης και οι άδολοι και αγνοί αγώνες τους καθώς και οι καρποί τους παραδίδονται σε χέρια αμήχανα και δουλικά. Σήμερα, μετά από διακόσια χρόνια εθνικού βίου, η χώρα μας, απαρνούμενη τη δήθεν οικειότητα με την Ιστορία της, καλείται να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό της, τις γυμνές αλήθειες της, ώστε να κρίνουμε πια με καθαρή ματιά την σύγχρονη πραγματικότητά μας.
Ένας Φαναριώτης μεγαλοαστός γιατρός, η σύζυγός του και η κόρη τους Ναπολεοντία, προσφέρουν φιλοξενία σε παλαίμαχο αγωνιστή της Επανάστασης του 1821. Εκείνος εργάζεται στην έπαυλή τους ως κηπουρός, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για την φροντίδα τους, σύντομα όμως εξελίσσεται σε αξιοθέατο για τους πλούσιους επισκέπτες της οικογένειας. Ο γιατρός αποφασίζει να «συγγράψει» τα απομνημονεύματα του αγωνιστή, αντλώντας ατυχώς την έμπνευσή του από την προσωπική του εξευρωπαϊσμένη αντίληψη περί αγώνων και ηρωισμού.
Το χιούμορ, η λεπτή ειρωνεία, η μουσική του λόγου και η ατέρμονη αιώρηση ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, ανάμεσα στο θέατρο και τη ζωή, στο φαιδρό και το τραγικό, κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον στη διάρκεια της παράστασης και ψυχαγωγούν τους θεατές, ενώ αυτοί ταυτόχρονα εμβαπτίζονται στο κλίμα και το ήθος της εποχής.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι εμπνευσμένα από την αιφνίδια συνάντηση Ελλάδας και Ευρώπης, λαϊκότροπης και ξενόφερτης κουλτούρας. Η μουσική, πρωτότυπη σύνθεση ειδικά για την παράσταση, είναι σύγχρονη και σχολιάζει την αντίστιξη ανάμεσα στη δημοτική μας παράδοση και την ευρωπαϊκή μουσική κουλτούρα. Τα ζωντανά τραγούδια της παράστασης δημιουργούν ενθουσιασμό και δίνουν ένα στοιχείο λυρισμού, προκαλώντας ψυχική ανάταση και αισθητική ευχαρίστηση. Οι φωτισμοί ακολουθούν την φαντασιακή ατμόσφαιρα του έργου.
Και η κελαρυστή, στιλιστική, εξεζητημένη γλώσσα του Ανδρέα Στάικου, που από μόνη της αποτελεί όχημα φιλοσοφίας απέναντι στο θέατρο και τη ζωή, είναι ευγενής άσκηση για τους έμπειρους ηθοποιούς.
Οι ήρωες της παράστασης δεν ανήκουν ούτε στον κόσμο του παράλογου, ούτε του ρεαλισμού, κινούνται ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, χρησιμοποιούν μια κατασκευασμένη γλώσσα ανάμεσα στην καθαρεύουσα και τη ντοπιολαλιά, στο στυλιζάρισμα και τη φυσικότητα.
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.
