Η πιο γνωστή περίπτωση αυτής της «επιδημίας» έχει καταγραφεί στο Στρασβούργο του 1518, όταν δεκάδες άνθρωποι άρχισαν να χορεύουν μέχρι λιποθυμίας ή ακόμα και θανάτου. Στις μέρες μας αντίθετα, η επιβεβλημένη παύση που έφερε η πανδημία, δίνει την αφορμή στην χορογράφο Μαρία Κολιοπούλου να μιλήσει για το πώς πανηγυρίζει, μέσα από τη δίνη της χορομανίας, ένα σώμα που εκφράζεται χωρίς φραγμούς και συμβάσεις.
Η παράστασηΜεσάνυχτα σ’ ένα μπαρ, εννέα περφόρμερ ως θαμώνες κατακτούν τον χώρο και μας οδηγούν, πέρα από φραγμούς και συμβάσεις, σε έναν τόπο όπου κυριαρχεί η εκστατικότητα του σώματος, η έκπληξη και η χαρά της εμπειρίας.
Εννέα χορεύτριες, με και χωρίς κινητική αναπηρία και προβλήματα όρασης συνθέτουν ένα έργο στα όρια μιας χορευτικής επιδημίας, που μετακινείται διαρκώς από το άτομο στην ομάδα και αντίστροφα.
Η χορογράφος Μαρία Κολιοπούλου δουλεύει τα τελευταία χρόνια με μικτές ομάδες ατόμων με ή χωρίς αναπηρία. Η ιδέα για το Clear Midnight ήρθε μέσα από μία σύμπραξη με τους σταθερούς συνεργάτες της Βαγγέλη Αρτέμη και Γιάννη Ισιδώρου και είναι εμπνευσμένη από το ποίημα του Walt Whitman, «Ξάστερο μεσονύχτι», ενώ αντλεί υλικό και από το βιβλίο του John Waller A Time to Dance, a Time to Die: The Extraordinary Story of the Dancing Plague of 1518.
Η παράσταση παίζει με το υπερβατικό στοιχείο και φέρνει επί σκηνής μία τελετουργική διαδικασία. Πώς δομείται μία τελετουργία με βάση τη διαφορετικότητα των μελών μίας ομάδας; Και ακόμα, πώς η παύση σε αντίστιξη με τη χορομανία φανερώνουν το πού βρισκόμαστε σαν κοινωνία και πώς στεκόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλον;
Το Clear midnight είναι μία παράσταση, όπου τα σώματα και οι ανάσες των χορευτών δημιουργούν ένα πρωτόγνωρο ηχητικό τοπίο που συνδιαλέγεται ενεργά με τη μουσική και το εικαστικό περιβάλλον του Γιάννη Ισιδώρου.
Σημειώνεται πως η παράσταση της 8ης Ιουνίου (21:00) θα έχει και ακουστική περιγραφή για άτομα με προβλήματα όρασης.
Η Ομάδα Χορού Πρόσχημα
Η ομάδα χορού Πρόσχημα έχει παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια, έργα σε παραγγελία της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, της Εφορείας Αρχαιοτήτων Δυτικής Αττικής Πειραιώς και Νήσων και του Διεθνούς Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού στο Αλγέρι. Έχει διακριθεί με το βραβείο Jarmila Jeřábková award (2008) στο New Europe Festival στην Πράγα και το 2ο Βραβείο στο International Contemporary Dance Festival of Algiers (2013) στο Αλγέρι.
Το 2017 η Μαρία Κολιοπούλου δίδαξε χορογραφία και αυτοσχεδιασμό στο Belgrade Dance Institute και χορογράφησε το έργο 4only για την Editta Brown Company στην Αυστρία. Το 2019 χορογράφησε για την ομάδα Stopgap dance company στο Surrey, το έργο Here and where? Συνεργάζεται με την Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση στο πρόγραμμα Europe Beyond Access.
Έργα της έχουν παρουσιαστεί μεταξύ άλλων στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου ([πράξη] 8–singularity – 2010 και Rapidly becoming – 2017), στον Αρχαιολογικό χώρο των Αστικών Πυλών Πειραιά, στο Μουσείο Μπενάκη, την ΑΣΚΤ και έχουν ταξιδέψει σε Αλγέρι, Βουδαπέστη, Βιέννη, Λιουμπλιάνα, Σάλτσμπουργκ, Στοκχόλμη, Κάρλσταντ και Χάγη.
Η τελευταία της χορογραφική δουλειά Instar, που επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, έκανε πρεμιέρα στις 12 Μαρτίου 2020 με την υποστήριξη της Διεθνούς Αμνηστίας.
Το καλοκαίρι ξεκινάει την έρευνα της για το έργο Dis-dance με την υποστήριξη του του Διεθνούς Προγράμματος Χορού της Σουηδίας.
Ιδέα: Βαγγέλης Αρτέμης, Γιάννης Ισιδώρου, Μαρία Κολιοπούλου
Χορογραφία: Μαρία Κολιοπούλου
Σύμβουλος δραματουργίας: Μπετίνα Παναγιωτάρα
Φωνητική προετοιμασία – Φωνητική δραματουργία: Άννα Παγκάλου
Βοηθός χορογράφου: Ευγενία Σιγαλού
Εικαστική εγκατάσταση: Βαγγέλης Αρτέμης, Γιάννης Ισιδώρου
Σχεδιασμός ήχου και εικόνας: Γιάννης Ισιδώρου
