Ο Νίκος Κυριακόπουλος ζωγραφίζει τη χαρά της καθημερινής ζωής

Καθώς οι χώροι τέχνης ανοίγουν ξανά τις πόρτες τους και υποδέχονται σιγά σιγά το κοινό, καθώς όλα δείχνουν ότι επιστρέφουμε σε μια μορφή «κανονικότητας», η νέα έκθεση του Νίκου Κυριακόπουλου ««the drawing project» , στον Πολιτιστικό Χώρο Macart, με έργα δημιουργημένα την περίοδο της καραντίνας, δείχνει να «γιορτάζει» ακριβώς αυτό το πράγμα: Την ανθρώπινη επαφή που τόσο πολύ στερηθήκαμε την προηγούμενη περίοδο και την οποία, εν μέσω και της τέχνης, καλούμαστε να «ξαναβρούμε».

Μια περιήγηση-αφιέρωμα στο «δημιουργικό πανηγύρι της ζωής», τη «χαρά της καθημερινότητας» όπως περιγράφει ο ίδιος ο καλλιτέχνης, ο οποίος δεν δηλώνει απλά αισιόδοξος για το μέλλον αλλά και ενθουσιασμένος.  Με αφορμή, λοιπόν, τη νέα του δουλειά, ο Νίκος Κυριακόπουλος μοιράστηκε μαζί μας τις σκέψεις του πάνω στα καινούρια του έργα, την τέχνη του γενικότερα και όλα όσα τον εμπνέουν, ενώ μάς μίλησε για το πώς ο ίδιος βίωσε τη δύσκολη περίοδο της πανδημίας και πώς η ζωγραφική καταφέρνει να επιβιώσει κάτω από αντίξοες συνθήκες.

Η έκθεση περιέχει 170 και πλέον έργα τα οποία δημιουργήθηκαν τον τελευταίο χρόνο, από το ξέσπασμα της πανδημίας και έπειτα. Ο τίτλος της έκθεσης «the drawing project», είναι ενδεικτικός των προθέσεών μου. Με τα πιο απλά υλικά, συνήθως με λίγο μελάνι ή ένα χρωματιστό μολύβι, πάντα πάνω σε ένα χαρτί και με πολύ κέφι, θέλησα με τρόπο λιτό, άμεσο και ουσιαστικό να δημιουργήσω ζωγραφικές εικόνες. Κλεισμένος στο εργαστήριο, χωρίς ιδιαίτερα εξωτερικά ερεθίσματα, άντλησα τις ιδέες, το υλικό, από τον κόσμο εντός μου.

Με τους θεατές των έργων θέλω να μοιραστώ τη χαρά της καθημερινής ζωής, διατυπωμένη με χρώματα και σχήματα.

Οι πρόσφατες καταστάσεις που βιώσαμε, οι σχετικές με την πανδημία, θεωρώ πως επηρέασαν πολύ τους ανθρώπους άρα και τις ανθρώπινες σχέσεις. Υποθέτω όχι όλους με τον ίδιο τρόπο ή με την ίδια ένταση αλλά κατά γενική ομολογία είναι μία δύσκολη περίοδος.

Οι αρμόδιοι θα εκτιμήσουν το ψυχικό αποτύπωμα στον άνθρωπο και την κοινωνία. Αν μάθαμε κάτι, είναι το να υπάρχουμε και αλλιώς, επιβεβαιώνοντας έτσι την προσαρμοστική και εξελικτική μας εν τέλει ικανότητα.

Δε ξεχνώ από που πέρασα, δε μου είναι εύκολο πάντα να ατενίζω το μέλλον ούτε να ζω το παρόν, αλλά η ζωή είναι τώρα.

Μιλώντας σε στενά επαγγελματικά πλαίσια, η πανδημία δημιούργησε προβλήματα. Ακύρωσα μία έκθεση οριστικά, μέχρι και σήμερα ο όποιος προγραμματισμός είναι επισφαλής, είναι αδύνατο να γίνουν εγκαίνια κτλ. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζω. Σε δημιουργικό επίπεδο τώρα, αφενός είναι πολύ νωρίς για να κάνω οποιαδήποτε αποτίμηση και αφετέρου δε γίνεται να προσπαθήσω να συνδέσω τις αλλαγές στη ζωγραφική μου, αλλαγές που ζυμώνονται μέσα μου χρόνια, με την πανδημία και μόνο.

Το παρελθόν. Δε ξεχνώ από που πέρασα, δε μου είναι εύκολο πάντα να ατενίζω το μέλλον ούτε να ζω το παρόν, αλλά η ζωή είναι τώρα.

Είμαι αισιόδοξος, θα έλεγα μάλιστα ενθουσιασμένος.

Θα περιοριστώ στην τέχνη της Ζωγραφικής μόνο. Είναι η αρχέγονη ανάγκη να εκφραστεί ο άνθρωπος μέσω σχημάτων και χρωμάτων. Η ανάγκη αυτή είναι τόσο μεγάλη, που πάντα ψάχνει να βρει τον τρόπο να εκφραστεί ακόμα και υπό πολύ αντίξοες συνθήκες. Η ιστορία της Ζωγραφικής είναι γεμάτη από έργα που γεννήθηκαν σε πολύ δύσκολες προσωπικές στιγμές ή εποχές που η κοινωνία ταράζονταν συθέμελα.

Δε μπορώ να κάνω αλλιώς.

Πάρε μετοχές σε φαρμακευτικές και μία καλύτερη καρέκλα στο γραφείο!

Με έχει επηρεάσει και με επηρεάζει σχεδόν όλη η ζωγραφική! Μία τέχνη που οι ρίζες της είναι στην προϊστορική εποχή, που την άσκησαν ορισμένες από τις σπουδαιότερες διάνοιες της Ιστορίας, με επιτεύγματα αδιανόητα από σπουδαίους πολιτισμούς, πώς θα μπορούσε να μη με επηρεάσει; Αν θέλετε να βρείτε ίχνη στην παρούσα έκθεση επιτρέψτε μου να σας αναφέρω κάποια. Υπάρχει ένα αόρατο κοινό νήμα που ενώνει πράγματα που με απασχολούν. Περνάει από τα Ασσυριακά ανάγλυφα στα Ελληνικά αγγεία και από εκεί στα χαρακτικά του Χοκουσάϊ και τα σχέδια του Πικάσο, για να αναφέρω κάποια ενδεικτικά. Κοινός παρανομαστής, η οικονομία των μέσων, η πληρότητα της σύνθεσης, η πολυπόθητη απλότητα και η τρομακτική δύναμη της εικόνας, τόση που συγκινεί μυημένους ή όχι ανθρώπους, στη Ζωγραφική τέχνη.

Πρέπει; Θα σας περιγράψω μάλλον τί θα ήθελα να είναι και όχι τι όντως είναι. Θέλω να είναι έξυπνη, ελκυστική, στιβαρή μα και ανάλαφρη, καταπληκτική!

Η κλίση που είχα από παιδί. Δηλαδή η ανάγκη να ζωγραφίζω. Με διάλεξε μάλλον και δεν το διάλεξα.

Σε όλα τα νέα παιδιά που θέλουν και διστάζουν να πω πως ο δρόμος που τουλάχιστον εγώ είδα μέχρι σήμερα δεν είναι εύκολος. Όμως αν κανείς το θέλει πολύ, ο δρόμος είναι υπέροχος! Τέλος, για μερικά άλλα παιδιά είναι μονόδρομος αλλά αυτά το ξέρουν ήδη.

Ζωγραφίζω αντιμέτωπος με το κενό. Σε ένα άδειο χαρτί καλούμαι να δω και να σας δείξω τί έχω μέσα μου κάθε φορά. Είναι από τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή μου και ναι, καμιά φορά ως και τρομακτικό. Πριν κάτι τελειώσει σχεδόν καλά καλά, έχω αδειάσει αλλά και ταυτόχρονα γεμίσει με την επόμενη ιδέα, είναι μία αδιάκοπη μεταμόρφωση που αποτυπώνεται και στο χαρτί.

Δεν ταξιδεύω πολύ ούτε συχνά. Όταν ταξιδεύω φεύγω για πολύ καιρό, μήνες. Η πανδημία ακύρωσε ένα τέτοιο ταξίδι που σχεδίαζα, τον γύρο της Ευρώπης.

Θέλοντας και μη, είμαι φορέας του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, περπατάω στα ίδια μέρη, βλέπω τον ίδιο ήλιο, είμαι μέτοχος μιας παράδοσης τεράστιας, ξεφτισμένης πολύ αλλά και πάλι ισχυρότατης. Παλιότερα, αγάπησα πολύ τα Γαλλικά γράμματα και τη Γαλλική ζωγραφική κυρίως όσα έγιναν μεταξύ του 18ου και 20ου αιώνα. Η τεράστια και απέραντη τέχνη της Ανατολής με θρέφει. Το διάστημα που έζησα στις Η.Π.Α, η ζωή εκεί, θεωρώ με επηρέασε έμμεσα.

Χαοτικό, ταλαιπωρημένο, με καλά και άσχημα σημεία, εν εξελίξει.

Η έκθεση θα συνοδευτεί από μία συλλεκτική έκδοση ενός βιβλίου, σε 250 μόνο αντίτυπα, με
τα 170 και πλέον έργα που δημιούργησε ο Νίκος Κυριακόπουλος.

[relart 1]