Go girl! Go: H DaNi από την Αθήνα σηκώνει κύμα στην παγκόσμια σκηνή των comics

Μυρωδιά από μελάνι. Ζόμπις και αρμαρντίλλος, ακαταμάχητα κορίτσια, true romance και τσακισμένα αμάξια, σκόνη και πέτρες στη Death Valley. Σελίδες και άλλες σελίδες. Mυστήριες προσωπικότητες, strip clubs και καυτές σφαίρες… καμένα λάστιχα και καυτές ματιές… Καλωσήρθατε στον κόσμο της DaNi. Έχουμε να σας πούμε ιστορίες.

Η Δανάη Κηλαηδόνη – η DaNi από την Αθήνα σηκώνει κύμα στον παγκόσμιο χάρτη των κόμικς. Το όνομά της φιγουράρει στα κεντρικά σημεία της comics-land και φουλ εγκωμιαστικά σχόλια για το σχέδιο και τις δουλειές της έρχονται από μερικά από τα πιο βαριά ονόματα της ένατης τέχνης.

Ήδη σχεδιάζει για την DC comics – τον έναν από τους δυο γίγαντες της παγκόσμιας των κόμικς σκηνής (ο άλλος είναι η Marvel). Ενώ σελίδα με τη σελίδα και με τρελό ρυθμό αυξάνονται οι φαν που περιμένουν να βουτήξουν στην επόμενη περιπέτεια του Tales from Strips, του Coffin Bound, της κάθε καινούργιας δουλειάς που έρχεται δια χειρός DaNi με την τέχνη της, φαντασία και μπόλικο χιούμορ.

Εδώ είμαστε; Όχι ακόμη. Άγριο κυνηγητό στην Άγρια Δύση, μοιραίες συναντήσεις, ξόρκια και πιστολίδι, γύπες και κογιότ, Ταραντινίστικα κόλπα, σαματάς και καλώς και τον Ροντρίγκεζ. Μην εμπιστεύεσαι ψυχή… Όντως μυρίζει μελάνι.

Διακοπή για διαφημίσεις. Ας μην κάνω σπόιλερ- αλλά αυτό σου λέω μόνο: δεν θα θέλεις να τελειώσουν.

Διάβαζα από μικρή κόμικς. Πολύ. Διάβαζα και ζωγράφιζα και έκανα και κόμικς, έτσι, για τον εαυτό μου. Πολύ φυσικά μού βγήκε. Αργότερα είπα: θα δοκιμάσω πιο σοβαρά. Θα προσπαθήσω. Μάλιστα είχα δώσει στον εαυτό μου ένα διάστημα, είχα πει δηλαδή ότι για ενάμισι χρόνο θα το κυνηγήσω όσο πιο πολύ μπορώ. Και αν δεν ‘κάθεται’ , ε τότε δεν θα είναι για μένα αυτό. Έτσι είχα πει στον εαυτό μου.

Αλλά ήταν και παραήταν για την DaNi. Και το κορίτσι που έχω απέναντί μου στο καφέ, εκεί που καθόμαστε και τα λέμε στα Εξάρχεια και που ακόμη ακούει αμήχανα τους επαίνους που έρχονται από παντού για τη δουλειά της, λίγα χρόνια αφ’ ότου πρωτο-έπιασε να σχεδιάζει, είναι από τους καλλιτέχνες που η σκηνή παγκόσμια παρακολουθεί από κοντά.

Δεν το περίμενα. Αν και το είχα σαν στόχο, δηλαδή ήθελα να δουλέψω με την DC. Που είναι βέβαια το τεράστιο αυτό όνομα στα κόμικς αλλά βρίσκεται και πιο κοντά στα δικά μου. Είναι λίγο πιο εναλλακτική, όσο μπορεί βέβαια να είναι εναλλακτικό ένα μεγάλο όνομα. Έχει τον Superman, τι να πεις!… Απλά δεν περίμενα να γίνει τόσο γρήγορα.

Μου έστειλαν ένα email. Είμασταν σε ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη, για το Convention που γίνεται εκεί, με φίλους από την Ελλάδα, που και αυτοί κάνουν κόμικς. Μάλιστα ετοιμαζόμασταν να πάμε μια βόλτα. Τότε ήταν που ήρθε το email. Δεν το πίστευα! Ένα email από την DC! Μου είχαν ζητήσει μάλιστα τότε να κάνω ένα κόμικ το οποίο τελικά δεν έγινε.

Ναι. Έχουμε βγάλει ένα βιβλίο στη «Hill House» μια horror σειρά της DCπου την επιμελείται ο Joe Hill (ο συγγραφέας, γιος του Stephen King, δικό του και το NOS4A2 που έχει γίνει και σειρά στο Αmazon Prime).
Το ένα λοιπόν από αυτά τα βιβλία της σειράς, το The Low, Low Woods το έκανα εγώ με την Maria Machado. Έκανα αυτό και μετά μια σειρά από short stories… Mέχρι και Superman έκανα! Που δεν το περίμενα ποτέ, αλλά ήταν και αυτό με τον συγγραφέα που έχουμε κάνει και το Coffin Βound μαζί, τον Dan Watters.

Είναι ιδιαίτερος τύπος αλλά και πολύ ανοιχτός. Είχαμε πάει και για φαγητό στο Convention στη Νέα Υόρκη. Ο Joe Hill είναι συγγραφές που κάνει κόμικς αλλά όχι σαν πολλούς άλλους που λένε… ε, ας κάνω κι ένα κόμικς. Γιατί γίνονται ανοίγματα από τις εταιρίες που θέλουν να έχουν ονόματα γνωστά για να φέρνουν κόσμο. Αλλά ο Joe Hill το κάνει -και το βλέπεις αυτό– γιατί τον ενδιαφέρει το μέσο, του αρέσει.

Θυμάμαι, στα 14 όταν ήμουν, είχα πάρει μέρος σε εκείνα τα περίφημα 24hour comic day, τα οποία ήταν φοβερό σχολείο. Τα διοργάνωνε ο Ανδρέας Πεφάνης που τώρα κάνει το Athens Con. Μέσα σε 24 ώρες, μια φορά το χρόνο, έπρεπε να κάνεις 24 σελίδες, ένα στόρι. Πολύ σούπερ για τα κόμικς αυτό. Εκεί είχα γνωρίσει τον Γιάννη Ρουμπούλια, καλός μου φίλος τώρα, που κάνει σπουδαίες δουλειές και είναι και τρομερός δάσκαλος. Μου έδειχνε πράγματα- και μετά στη σχολή Ορνεράκη, πολύ καλή σχολή για κόμικς- ήταν κάτι που με έχει βοηθήσει πολύ.

Μου άρεσε πολύ το Hellboy (του Mike Mignola). Είναι ατμοσφαιρικό, έχει πολύ βαριά μελάνια, δεν έχει αυτό το κλασικό Superhero στιλ… είναι βαρύ. Από αυτό επηρεάστηκα πολύ και από ένα άλλο κόμικ, το 100 Bullets του Αργεντίνου Eduardo Risso. Με πολύ χαρακτήρα, πολύ ωραία γραφή και σκηνοθετική ματιά. Από τον Eduardo Risso έχω μάθει πολλά.

Έχω μόλις τελειώσει το πρώτο από τα έξι τεύχη, μιας ολοκληρωμένης δουλειάς για την DC – αλλά ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί κάτι από την εταιρία. Έχει πολύ ενδιαφέρον όμως, όλη η διαδικασία της προετοιμασίας. Και είναι και ο editor με τον οποίο δουλεύω εδώ στην DC, που είναι τέλειος! Ο Amedeo Turturro. Είναι και γιος του John Turturro του ηθοποιού! Ένας άνθρωπος με πολλές γνώσεις γύρω από Τέχνη γενικά και γύρω από πολλά άλλα θέματα και όχι μόνο για τα κόμικς και έτσι οι επιρροές του έρχονται από διαφορετικούς χώρους. Και αυτό πραγματικά κάνει τρελή διαφορά.

Ακριβώς. Με τον Dan Watters, τον συγγραφέα, που κάνουμε μαζί το Coffin Bound έχουμε εξαιρετική συνεργασία. Είχαμε γνωριστεί σε ένα Convention και τώρα πια είμαστε πολύ φίλοι και συνεργάτες… Είναι τελικά και μικρός ο χώρος… Ούτε χίλια άτομα, υπολογίζω ότι είμαστε παγκοσμίως, οπότε τους γνωρίζεις όλους σχεδόν και καταλήγουμε σε παρέες. Έχω παρατηρήσει ότι οι Έλληνες κάνουμε παρέα κυρίως με Ισπανούς, Κουβανούς, Ιρλανδούς… Ο Dan; Άγγλος, Ιρλανδικής καταγωγής.

Είναι δικό μου στις αυτοεκδόσεις… Αλλά μου παίρνει ακόμη πολύ χρόνο, δεν είμαι εξοικειωμένη …Πέρσι έκανα ένα στόρι για την DC.

Το έχω σκεφτεί είναι η αλήθεια. Αλλά έχω ριζώσει εδώ. Οι κολλητοί μου έχουν μείνει και αλλού. Εγώ έχω μείνει για λίγο Γερμανία. Αλλά για τα κόμικς και δίπλα τους να μένω πάλι μέσω Ίντερνετ θα γίνεται η δουλειά. Οπότε μπορώ να δουλεύω από παντού. Το μόνο που χρειάζομαι είναι Ίντερνετ και σκάνερ.

Ναι, αυτά τα βρίσκεις εύκολα.

Έχουμε πολύ δυνατές αυτοεκδόσεις, έχουμε τρομερά χέρια. Επίσης έχουμε εκδοτικούς, όχι πολλούς… δεν μπορούν δηλαδή να βγάζουν πολλά. Υπάρχουν όμως κομιξάδικα, γίνονται φεστιβάλ, επίσης μπορεί να πετύχεις και stands με κόμικς σε συναυλίες, χέρι με χέρι κυκλοφορούν, ή μέσω Ίντερνετ πια πολύ. Έχει ανοίξει πια ο χώρος αρκετά.
Καλλιτέχνες που κάνουν κόμικς είναι καταξιωμένοι πια, μεγάλα ονόματα. Όπως ο Μιχάλης Διαλυνάς και ο Ηλίας Κυριαζής, που είναι και φίλοι και ταξιδεύουμε μαζί. Ο Ηλίας, είκοσι χρόνια κόμικς … είναι αυτός που λέμε ότι τον ξέρει και η γιαγιά μου… Ο Βασίλης Λόλος, μεγάλο πρότυπό μου, ο πρώτος που πήγε Αμερική, που έκανε το άνοιγμα.

Χαίρομαι πολύ όταν κλείνω κάτι που μου αρέσει. Και η αρχή- αρχή, εκεί που στήνεις τους χαρακτήρες!

Αυτό: ότι είναι ωραίο γιατί μπορείς με μηδενικό budget να δημιουργήσεις. Δεν χρειάζεσαι ούτε ειδικά εφέ, ούτε μουσική, ούτε ολόκληρο συνεργείο, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Θέλεις μια έκρηξη; Ορίστε, έτοιμη! Φτάνει να έχεις το μελάνι.