Kωνσταντίνος Ρήγος: Χαίρομαι που, ενώ μεγαλώνω, μπορώ να είμαι αιχμηρός

O θόρυβος από τα φορτηγά που διασχίζουν την Πειραιώς είναι, κατά διαστήματα, εκκωφαντικός. Κι όμως, στο «Σχολείον» όπου γίνονται οι πρόβες για τους «Ιππείς» βασιλεύει ησυχία. Σε κάθε περίπτωση, το αντιφατικό ηχητικό τοπίο – βιομηχανική ζώνη vs θεατρική πρόβα – δεν μοιάζει να ταράζει τον Κωνσταντίνο Ρήγο. Αντίθετα, αφομοιώνεται από αυτό· θιασώτης, άλλωστε, των ετερόκλητων ερεθισμάτων.

Οι «Ιππείς» του Αριστοφάνη, η πρώτη του σκηνοθεσία στην Επίδαυρο και μάλιστα για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου, έχει περίπου ολοκληρωθεί. «Κι αυτό είναι βασανιστικό αφού όλα μου φαίνονται ότι έχουν ανάγκη να συναντήσουν το κοινό και ταυτόχρονα χρειάζονται τελειοποίηση» παρατηρεί ο ίδιος· ανυπομονώντας, προφανώς, ν’ αναχωρήσει για το αργολικό θέατρο.

Παρά τις πληθωρικές διαδρομές χρόνων στις παραστατικές τέχνες και όχι μόνο – επιδιώκει πάντα να βιώνει το αίσθημα της «πρώτης φοράς». Και μαζί την αγωνία, την απορία, το άγχος, τη χαρά και την αδημονία της. Κι ας μην είναι ούτε ο πρώτος του Αριστοφάνης, ούτε η πρώτη φορά που δημιουργεί για το αρχαίο θέατρο, ούτε καν η πρώτη του σκηνοθεσία για το Εθνικό.

Μοναδική του βεβαιότητα, αυτή την στιγμή πως ο Αριστοφάνης είναι ό,τι πιο δύσκολο έχει καταπιαστεί. Ποιο θα είναι το επόμενο του βήμα; Δύσκολο να πάρεις απάντηση όταν μιλάς με τον Κωνσταντίνο Ρήγο: Ένα δημιουργό που έμαθε να κυκλοφορεί με την ίδια νεανική ελευθερία στον σύγχρονο χορό, στην mainstream διασκέδαση, στην τηλεόραση και στις κρατικές σκηνές – με πιο πρόσφατο σταθμό το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Το ντεμπούτο του Κωνσταντίνου Ρήγου ως σκηνοθέτη στην Επίδαυρο έρχεται με Αριστοφάνη και “Ιππείς” για λογαριασμό του Εθνικού Θεάτρου.

Θα σε πάω και πιο πίσω: Στην πρώτη φορά που μπήκα στο Θέατρο Τέχνης. Ήμουν 17 χρονών και είχα πάει να δω την «Κασέτα» σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν. Ήταν μια από τις πρώτες παραστάσεις που θυμάμαι να μου διεγείρουν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα. Τόσο που έβγαλα μια φωνή στη διάρκεια της παράστασης, αναγκάζοντας ηθοποιούς και θεατές να γυρίσουν να με κοιτάξουν. Φαντάσου τώρα, επτά χρόνια μετά, όντας στο πρώτο έτος της ΚΣΟΤ, να συναντάω τον Γιώργο Λαζάνη ο οποίος σκηνοθετούσε τις «Νεφέλες» για να κάνω τις χορογραφίες.

Το αστείο είναι πως είχα βρει έναν τρόπο ώστε να μην λειτουργεί το σχήμα του Χορού με σκοπό να μπω κι εγώ μέσα και να ζήσω την εμπειρία. Σκεφτόμουν πως αφού δεν θα γίνω ποτέ ηθοποιός, ας δω πως αισθάνεται κανείς σ’ αυτή την σκηνή ενώ μπροστά του απλώνεται το κοίλον – έτοιμο να τον ρουφήξει. Πράγματι, έτσι ένιωσα κι έτσι απέκτησα την εμπειρία του χώρου. Ακολούθησαν πολλές συνεργασίες με το Θέατρο Τέχνης και γενικότερα δούλεψα πολύ ως χορογράφος στην Επίδαυρο. Όταν πια άρχισα να σκηνοθετώ, επέλεξα συνειδητά να κάνω λιγότερα πράγματα στην Επίδαυρο και παντού.

Το ζήτημα  είναι να στέκεσαι μπροστά σε κάτι σαν να είναι η πρώτη σου φορά

Η λαχτάρα και η ευχαρίστηση είναι η ίδια. Εξάλλου, ο,τιδήποτε έχω κάνει δεν ήταν στόχος προς την επιτυχία. Απεναντίας, κάθε φορά που μου δίνεται μια ευκαιρία, νιώθω μια περίεργη ευτυχία. Προχωράω, δοκιμάζω, πετυχαίνω, αποτυχαίνω – δεν έχει σημασία. Το ζήτημα για μένα είναι να στέκεσαι μπροστά σε κάτι σαν να είναι η πρώτη σου φορά.

Όταν μου προτάθηκε να κάνω Αριστοφάνη μου φάνηκε περίεργο – παρότι είχα ήδη δουλέψει την κίνηση σε 4-5 ακόμα αριστοφανικές παραγωγές. Σύντομα, κατέληξα πως, μάλλον, μου ταιριάζει ο Αριστοφάνης. Απλώς ως χορογράφος δεν βίωνα τα ίδια πράγματα που βιώνω τώρα ως σκηνοθέτης. Πλέον, έχω μια άλλη οπτική: Μπήκα πολύ μέσα στο κείμενο, κάθε λέξη σημαίνει κάτι κι αν την αφαιρούσα μου φαινόταν πως καταρρέει το οικοδόμημα. Είναι μια καινούργια εμπειρία και μου αρέσει που γίνεται με Αριστοφάνη γιατί έχει σάτιρα, χιούμορ – άρα ευδιαθεσία – και ταυτόχρονα έχει μια εξαιρετική ποιητικότητα, μια μεταφυσική διάθεση και κάτι πολύ αιχμηρό και πολιτικό. Και χαίρομαι που, ενώ μεγαλώνω, μπορώ να είμαι αιχμηρός.

Δεν έχω την αγωνία να είμαι σώνει και καλά παρεμβατικός. Παραδίδω το έργο με τη δική μου τη ματιά αλλά σίγουρα χωρίς αλλοιώσεις. Το παραδίδω όπως είναι.

“Νομίζω πως με το που βλέπω κάτι, αυτό έχει ήδη μετατοπιστεί από την αρχική του θέση. Κι αυτό μου ανοίγει έναν καινούργιο δρόμο” σημειώνει.

Νομίζω πως με το που βλέπω κάτι, αυτό έχει ήδη μετατοπιστεί από την αρχική του θέση. Κι αυτό μου ανοίγει έναν καινούργιο δρόμο. Στη δουλειά μου, μάλλον, υπάρχει μια πιο χειρονομική διάθεση, δεν είμαι υπέρ της τελειοποίησης των πραγμάτων, θέλω να είναι πιο ακατέργαστα, πιο χειμαρρώδη και ενστικτώδη. Ειδικά, ο τρόπος που δημιουργώ από το 2000 και μετά, είναι πολύ αυτοσχεδιαστικός και χαοτικός κι έχει πάντα να κάνει με τους ανθρώπους που δουλεύω. Αυτό, σχεδόν πάντα, με βγάζει από τον δρόμο που έχω αποφασίσει.

Η ιδέα για την παράσταση πέρασε από τρεις φάσεις: Η πρώτη είχε να κάνει με την αρχική μου σκέψη διαβάζοντας το. Η επόμενη γεννήθηκε μέσα από ζυμώσεις με τους συνεργάτες μου και η τρίτη όταν μπήκαμε στη διαδικασία της πρόβας. Η πρώτη και η τρίτη φάση δεν έχουν καμία σχέση, παρά μόνο σε κάποια δομικά στοιχεία. Η παράσταση διαμορφώθηκε από την ενέργεια των ανθρώπων. Οι άνθρωποι είναι ο βασικός άξονας της δημιουργικής μου διεξόδου. Και σε αυτή την συγκεκριμένη περίοδο, η υπερενέργεια των εγκλωβισμένων ανθρώπων που ελευθερώθηκαν ήταν καταλυτική για το έργο. Ο Χορός -που είναι πρωταγωνιστής στο έργο- έχει την εφηβικότητα των ανθρώπων που συμμετέχουν. Είναι αποστομωτικός.

Ήταν ο χορός που με καθόρισε ως προς τη σκέψη μου, ο χορός με έκανε κοινωνικό ον, όρισε το πως βλέπω τον κόσμο

Δεν είναι κακή ιδέα! Όμως, έχοντας πρόσφατα κάνει «το Χορό με τη Σκιά μου», παράσταση που θα ξαναπαιχτεί στο Ηρώδειο, μάλλον ξεθύμανε αυτή η ανάγκη.

Όχι. Όταν μπήκα στην ομάδα του «Χορού με τη σκιά μου» ένιωσα ότι κλείνει ένας κύκλος.

“Ήταν ο χορός που με καθόρισε ως προς τη σκέψη μου, ο χορός με έκανε κοινωνικό ον, όρισε το πως βλέπω τον κόσμο” ομολογεί.

Πράγματι, το πεδίο βολής της Οκτάνα είναι πίσω αυτήν την περίοδο – παρότι ετοιμάζω ένα πρότζεκτ με την ομάδα. Η Οκτάνα ενεργοποιείται όταν έχω ανάγκη από πειραματισμό. Τι περίεργο! Αυτή η ομάδα που ήταν κάποτε mainstream τώρα λειτουργεί ως πειραματικό σχήμα. Η αλήθεια είναι πως η δουλειά μου στη Λυρική και η δυνατότητα να χορογραφώ μια φορά το χρόνο μου δίνει μια δημιουργική διέξοδο – και χωρίς εκπτώσεις. Όμως, στην ουσία, δεν έχουν αλλάξει πολλά στην κατεύθυνση μου. Γιατί ο χορός ήταν μια γλώσσα να πω κάτι άλλο. Πλέον, έχει γίνει σαφές ότι μπορώ να χειρίζομαι πολλές γλώσσες και ο χορός να παίρνει μια θέση ανάμεσα στις άλλες. Ομολογώ, βέβαια, πως μόνο όταν κάνω χορό αισθάνομαι πιο σίγουρος, πιο ασφαλής, ελέγχω απολύτως το αποτέλεσμα. Όταν, πάλι, κάνω θέατρο αισθάνομαι πιο εκτεθειμένος, σε μεγαλύτερη εγρήγορση· και άρα πιο νέος.

Όχι. Εξάλλου, ο χορός είναι μια τέχνη αρκετά νεανική και συναναστρέφεσαι πάντα νέους ανθρώπους. Την ίδια ώρα το θέατρο, ακριβώς επειδή με κρατάει εκτεθειμένο με κάνει να νιώθω πως επιστρέφω στην αρχή μου. Νιώθω πως πρέπει να μαθαίνω το άλφα βήτα. Κι αυτό μου συμβαίνει αρκετά συχνά γιατί κάνω ετερόκλητα πράγματα στο θέατρο: Από μιούζικαλ μέχρι Ιψεν κι από τα «Κόκκινα Φανάρια» ή το «Rocky Horor» στο χοροθέατρο του «Τιτανικού» και της «Bossa Nova».

Όταν ξεκινούσα ήμουν γεμάτος αγωνίες – για τα πάντα. Δεν μπορούσα με τίποτα να επιβεβαιώσω τον εαυτό μου.

Ο Αριστοφάνης είναι ό,τι πιο δύσκολο έχω κάνει· δεν είναι ούτε κωμωδία, ούτε επιθεώρηση, ούτε μιούζικαλ. Έχει πάρα πολλά ‘χέρια’ που σε τραβάνε και πρέπει να έχεις πολύ μεγάλη αντίσταση για να μην παρασυρθείς.

Δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπός. Όταν ξεκινούσα ήμουν γεμάτος αγωνίες – για τα πάντα. Δεν μπορούσα με τίποτα να επιβεβαιώσω τον εαυτό μου. Μετά την «Τρελή ευτυχία» – στην οποία έκανα ότι ήθελα και δεν με ένοιαζε τίποτα – πίστεψα πως βρήκα το δρόμο μου. Έκανα πιο απενοχοποιημένες επιλογές. Σε αυτό, συνέβαλε και το γεγονός πως μεγάλωσα σ’ ένα περιβάλλον που δεν με φόρτωσε με «πρέπει», «μη» και ενοχές. Η οικογένεια μου, η μητέρα μου, οι αδερφές της, η γιαγιά μου, με περιβάλλανε με αγάπη και προστασία. Το ίδιο εισέπραττα και στο σχολείο από καθηγητές και φίλους: Κέρδιζα να μου φέρονται καλά και προστατευτικά. Ίσως γιατί είχα χάσει τον πατέρα μου. Εφόσον λοιπόν, μεγάλωσα έτσι, μάλλον αυτό εξελίχθηκε και σε θέση στη δουλειά.

Όταν αποφάσισα να κάνω διαφορετικά πράγματα, δεν σου κρύβω ότι είχα πολλές σκέψεις. Αλλά πάλι, ήξερα πως ό,τι έκανα είμαι εγώ και με χαρακτηρίζει.

Ο χορός. Μόλις τέλειωσα το σχολείο είχα αρχίσει να αντιλαμβάνομαι ότι με ενδιαφέρουν πράγματα λιγότερο συμβατικά. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου σε μια δουλειά γραφείου.

Ήμουν μαθητής όταν ξεκίνησα να επισκέπτομαι μουσικούς και θεατρικούς συλλόγους, τη βιβλιοθήκη της Βουλής κ.α. Την πρώτη χρονιά, δίνοντας Πανελλήνιες δεν πέρασα στο Πανεπιστήμιο, μπήκα στο ΤΕΙ Λογιστικής στο Μεσολόγγι όπου και πήγα. Έμεινα εκεί για έξι μήνες όπου πέρασα φανταστικά, σαν σε ταινία. Την επόμενη χρονιά πέρασα στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής αλλά και πάλι, δύο χρόνια μετά, αισθανόμουν ότι δεν ήταν αυτό που ήθελα. Τυχαία βρέθηκε ο χορός μπροστά μου και είπα ναι, θα το δοκιμάσω. Ήταν ο χορός που με καθόρισε ως προς τη σκέψη μου, ο χορός με έκανε κοινωνικό ον, όρισε το πως βλέπω τον κόσμο. Χάρη στο χορό ταξίδεψα πάρα πολύ, έζησα πολλές εμπειρίες. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο που να με καθόρισε περισσότερο από το χορό.

“Η χορογραφία της «Σκιάς» (όσο και η συγκυρία του covid που ακολούθησε) με βοήθησαν να καταλάβω ότι έχω κάνει κάτι. Κι όποια αξία έχει αυτό, βρίσκεται μέσα στην υποκειμενική εμπειρία των ανθρώπων που το βίωσαν” παραδέχεται ο Κωνσταντίνος Ρήγος.

Ποτέ δεν κοίταξα πίσω. Κοίταξα, όμως, κάτω και είδα τη σκιά μου, όταν έκανα τον «Χορό με την σκιά μου». Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα ευτυχισμένος· ήταν σαν να διέκρινα όλο τον δρόμο πίσω μου κι είπα «ωχ, ωραία». Τελικά, είναι πολύ δύσκολο να βιώνεις μια τέτοια στιγμή, γιατί είμαστε συνηθισμένοι να μην παίρνουμε χρόνο προκειμένου να εκτιμήσουμε το πριν. Η χορογραφία της «Σκιάς» (όσο και η συγκυρία του covid που ακολούθησε) με βοήθησαν να καταλάβω ότι έχω κάνει κάτι. Κι όποια αξία έχει αυτό, βρίσκεται μέσα στην υποκειμενική εμπειρία των ανθρώπων που το βίωσαν.

Δεν θέλω κακές εκπλήξεις. Ήμουν πάντα, μ’ έναν τρόπο, φοβισμένος απέναντι στη ζωή. Ίσως επειδή γνώρισα τόσο νωρίς την απώλεια και ήξερα ότι η ζωή, η υγεία έχει μεγάλη αξία. Ομολογώ πως δεν έχω ξυπνήσει μια μέρα χωρίς να νιώσω ευγνωμοσύνη που ανοίγω τα μάτια μου. Οπότε από την στιγμή που ξυπνώ και υπάρχω, πιστεύω πως όλα τα άλλα θα έρθουν. Γιατί και ανοιχτός είμαι και την ίδια ώρα μπορώ να δημιουργήσω τη συνθήκη για να δημιουργήσω. Ακόμα κι αν χαθούν οι ευκαιρίες, θ’ αναζητήσω τον τρόπο για να συμβεί κάτι.

Να οργανώσω τη ζωή μου.

Ήμουν πάντα φοβισμένος απέναντι στη ζωή. Ίσως επειδή γνώρισα τόσο νωρίς την απώλεια και ήξερα ότι η ζωή έχει μεγάλη αξία. Ομολογώ πως δεν έχω ξυπνήσει μια μέρα χωρίς να νιώσω ευγνωμοσύνη που ανοίγω τα μάτια μου

Όχι, και πάλι είμαι χαοτικός. Ακόμα και στο σπίτι, στην αρχή κάθε εβδομάδας είναι όλα τακτοποιημένα και την επόμενη στιγμή είναι όλα ένα χάος.

Εκεί, ευτυχώς, είμαι πιο τακτοποιημένος. Πρόσφατα, ένας ηθοποιός από τον Χορό των «Ιππέων» μου είπε «θα ήσουν πολύ καλός μπαμπάς». Φταίει, μάλλον, που ξεκινάω με θετικό πρόσημο. Είμαι, πάντα, θετικός με τους ανθρώπους και αρνούμαι να σκεφτώ αρνητικά – ακόμα κι αν ο άλλος μου δίνει το δικαίωμα. Επίσης, επιδιώκω πολύ οι άνθρωποι γύρω μου να είναι ευχαριστημένοι και να αισθάνονται πως αυτό που δημιουργούμε μαζί είναι και δική τους υπόθεση.

Όχι, δεν έχει περάσει ποτέ από το μυαλό μου.

Ομολογεί πως είναι, πάντα, θετικός με τους ανθρώπους και αρνείται να σκεφτεί αρνητικά – ακόμα κι αν ο άλλος του δίνει το δικαίωμα

Δεν μπορώ να τοποθετήσω τον εαυτό μου πουθενά, αν προηγουμένως κάποιος δεν μου βάλει το μικρόβιο. Δεν θα βρεθώ από μόνος μου σε μια θέση, χρειάζομαι προτροπή. Και η αλήθεια είναι πως βλέποντας τους ανθρώπους που είναι σε θέσεις ευθύνης, δεν ξέρω αν θα ήθελα να ζήσω κάτι ανάλογο. Είναι θέσεις πολύ στρεσογόνες και άδικες γι’ αυτούς, πιεστικές και εν τέλει μη δημιουργικές.

Αφέθηκε κάτι να αιωρείται. Τυχαίνει να είμαι και συνεργάτης του Εθνικού αυτό το καλοκαίρι… Γενικά έχω ένα πρόβλημα: Θέλω να μου ζητούν, θέλω να αισθάνομαι ότι είναι αναγκαίο να κάνω κάτι. Ακόμα κι όταν πρόκειται για μια παράσταση, δυσκολεύομαι να την ξεκινήσω όταν έρχεται μόνο μέσα από την δική μου θέληση. Αν μου πεις «τι θέλεις να κάνεις;» δεν θα ξέρω τι να απαντήσω. Αν, πάλι, μου προτείνεις κάτι συγκεκριμένο είναι πιο εύκολο να πω «ναι».

Το Εθνικό βίωσε, πράγματι, ένα πολύ σκληρό χτύπημα. Είναι σαν να έπεσε ένα δέντρο με πάταγο. Όμως, στη ρίζα του θα φυτρώσει κάτι άλλο. Ας έχουμε στη σκέψη μας πως αυτή η πτώση δεν παρέσυρε το Εθνικό.

Λέω και πολλά «όχι». Πάντως, θέλω να αισθάνομαι απαραίτητος. Κι αφού μπω σε μια προσπάθεια, προσφέρω όσα περισσότερα μπορώ.

Ακριβώς όπως το είπες: Ως τραύμα. Τελικά, ο άνθρωπος είναι μια έκπληξη. Και ο ίδιος και οι άλλοι απέναντι του. Οι άνθρωποι είναι πάντα άνθρωποι και οι θεσμοί είναι πάντα θεσμοί. Μόνο που οι άνθρωποι είναι οι επιλογές τους. Το Εθνικό βίωσε, πράγματι, ένα πολύ σκληρό χτύπημα. Είναι σαν να έπεσε ένα δέντρο με πάταγο. Όμως, στη ρίζα του θα φυτρώσει κάτι άλλο. Ας έχουμε στη σκέψη μας πως αυτή η πτώση δεν παρέσυρε το Εθνικό, το τραύμα δεν αφορά το Εθνικό. Το Εθνικό και κάθε οργανισμός θα συνεχίσει να υπάρχει ανεξάρτητα από μια τραυματική στιγμή ή συγκυρία ή πρόσωπο που θα βρίσκεται εκεί για να το υπηρετήσει.

“Γενικά έχω ένα πρόβλημα: Θέλω να μου ζητούν, θέλω να αισθάνομαι ότι είναι αναγκαίο να κάνω κάτι” εξηγεί, απαντώντας στο ενδεχόμενο ν΄αναλάβει μια νέα θεσμική θέση.

Πιστεύω πως αυτός πρέπει να είναι ο στόχος όλων: Σε καθετί να είμαστε όσο πιο δημιουργικοί και ουσιαστικοί γίνεται. Και ταυτόχρονα να αναγνωρίζουμε πως δεν αποτελούμε τίποτα περισσότερο από μια στάση σε μια μεγάλη διαδρομή ιστορίας. Έτσι λειτουργώ και ως διευθυντής του Μπαλέτου στη Λυρική.

Είμαι ένας χορογράφος που δεν είχε σχέση με την κλασική τεχνική και βρέθηκα να διευθύνω αυτήν την ομάδα για να την οδηγήσω σε μια νέα κατάσταση. Έτσι, από εκεί που το μπαλέτο της Λυρικής ήταν «κλειστό» ξαφνικά έδωσε νέα στίγματα, ανανεώθηκε, μοιάζει τρομερά εξωστρεφές, έρχεται σε επαφή με πολλούς χορογράφους από το εξωτερικό – του χρόνου ειδικά θα έρθουν πολύ μεγάλα ονόματα – έχει στραφεί σε όλους τους Έλληνες χορογράφους. Γενικά, αισθάνομαι πως το Μπαλέτο της Λυρικής βρίσκεται στη φάση να δημιουργήσει έναν καινούργιο νεοκλασικισμό. Κι αν δεν είχε προκύψει η πανδημία, η ομάδα θα βρισκόταν σε μεγάλη περιοδεία.

Θα παραμείνω στην ΕΛΣ μόνο όσο οι συνθήκες το ευνοούν.

Απολύτως, έχοντας την πλήρη στήριξη του Γιώργου Κουμεντάκη. Αλλιώς δεν θα τολμούσα.

Μόνο όσο οι συνθήκες το ευνοούν. Αν όχι, θα φύγω. Όπως έφυγα και από το Κρατικό Βορείου Ελλάδος. Δεν σκέφτηκα στιγμή να παραμείνω εκεί και να κάνω υποχωρήσεις.

Όταν έφυγα από το Κρατικό νόμιζα ότι είχα χάσει τα πάντα. Μα όταν ήρθα στην Αθήνα ο Γιάννης Χουβαρδάς μου πρότεινε να κάνω την «Βossa Nova» και ο Στέφανος Λαζαρίδης τις «Συλφίδες». Αν είχα μείνει στο Κρατικό, πιθανόν, δεν θα είχα πάρει αυτήν την πορεία. Πλέον, συνειδητοποιώ πως κάθε φορά που έφευγα από κάτι, κάτι καλό ερχόταν.

“Χορεύοντας διδάχθηκα να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Εκεί βλέπεις τον χρόνο να περνάει. Κι αυτό είναι κάτι πολύ επώδυνο γιατί συμβιώνεις με την αλλαγή” παρατηρεί.

Ναι, και με το παραπάνω. Έχω κάνει πράγματα που δεν πίστευα ότι θα μου αρέσουν. Όπως να συνεργαστώ με τραγουδιστές και να κάνω video clip. H ν’ αρχίσω να φωτογραφίζω.

Μα δεν το είπαμε; Είμαι αυτός που βλέπει κάτι και φαντασιώνεται κάτι άλλο. Θέλω να φτιάχνω κόσμους.

Κάθε φορά που έφευγα από κάτι, κάτι καλό ερχόταν

Χορεύοντας διδάχθηκα να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Εκεί βλέπεις τον χρόνο να περνάει. Κι αυτό είναι κάτι πολύ επώδυνο γιατί συμβιώνεις με την αλλαγή. Κατά συνέπεια, άλλες φορές αισθάνομαι άσχημα κι άλλες αισθάνομαι ευτυχία.

Κάποιες φορές, ναι.