Minari
Η ασιατική έκπληξη των φετινών όσκαρ που έφτασε αναπάντεχα μέχρι τις βασικές υποψηφιότητες (ταινίας, σκηνοθεσίας και σεναρίου) ενώ κέρδισε το όσκαρ β γυναικείου ρόλου για την αφοπλιστική γιαγιά της αμερικανοκορεατικής οικογένειας.
Μία αμερικανοκορεατική οικογένεια μετακομίζει στο Άρκανσο, σε ένα τροχόσπιτο, αναζητώντας το αμερικάνικο όνειρο. Το σκηνικό αλλάζει άρδην μετά την έλευση της πανούργας, αθυρόστομης, αλλά ασύλληπτα τρυφερής γιαγιάς.
Λογική και ευαισθησία
Μνήμες από τη δεκαετία του ’80 και την δική του προσωπική ιστορία κουβαλά ο σκηνοθέτης Λι Αϊζακ Τσανγκ. Η ιστορία που αφηγείται, μια ιστορία ευαίσθητη αλλά πάνω από όλα αληθινή έχει ως βασικό προσόν την ρεαλιστική αναπαράσταση ενός κοινωνικού χώρου και αντιπροσωπευτικών χαρακτήρων της αμερικανοκορεατικής κοινότητας. Ο Τσανγκ δεν ηρωοποιεί πρόσωπα («τους κορεάτες της πόλης να μην τους εμπιστεύεστε») και καταστάσεις, δείχνοντας το σκληρό πρόσωπο του αμερικανικού ονείρου.
Όμως η ταινία ποτέ δεν καταφέρνει να γίνει συναρπαστική ή να βρει την αφηγηματική δυναμική που απαιτεί ένα τόσο ζόρικο θέμα. Μένει πάντα σε ένα πρώτο επίπεδο που δεν ξεπερνά ποτέ την απλοϊκή ψυχολογική και κοινωνιολογική προσέγγιση, με την αφέλεια (η θρησκευτική πίστη ως προαπαιτούμενο για να βρει τη γαλήνη της η οικογένεια) να κινεί τους δραματουργικούς τόνους.
Ευτυχώς που υπάρχει και η 73χρονη Γιουν Ζουνγκ- Γιουν για να προσδώσει στην ταινία λίγο τσαγανό αλλά και χιούμορ.
