ΔΕΥΤΕΡΑ
25
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Στην Φιλαδέλφεια, στο γήπεδο της ΑΕΚ. Όσοι ήταν εκεί, αρχές των 90ς, δεν την ξεχνάνε. Την ενέργεια, το πάθος, τη συγκλονιστική παρουσία, μια απόκοσμη σχεδόν δύναμη που έβγαινε από την καρδιά της και χτυπούσε στην καρδιά του τραγουδιού και μετά σε όλο το γήπεδο. Το ένοιωθες. Και να φανταστεί κανείς ότι ήδη από τότε η Tina Turner ερχόταν με χαρακτηρισμούς… “γιαγιά της ροκ” και τέτοια. Άσχετα με την πραγματικότητα και τα όσα εμείς βλέπαμε στη σκηνή.
Θυμήθηκα εκείνο το λάιβ και μια ακόμη αξέχαστη, μοναδική εμφάνισή της, στο Woburn Abbey, μπροστά σε ένα κάστρο, στις εξοχές λίγο έξω από το Λονδίνο – μια συναυλία που είχαμε παρακολουθήσει και καλύψει δημοσιογραφικά. Η Τina Turner μπροστά σε 60.000 κόσμο που την αποθέωνε. Aνάμεσα στο κοινό και η Πριγκίπισσα Νταϊάνα – τα ταμπλόιντ είχαν «τρελαθεί».
Τα ξανάφερα στο μυαλό μου αυτά, παρακολουθώντας – στην πρεμιέρα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης το «Tina». Το ντοκιμαντέρ των Daniel Lindsay και T.J. Martin. Πρεμιέρα στο Λιμάνι, open air και on line στις οθόνες. Για το 23ο Φεστιβάλ που επέστρεψε μετά από δεκαέξι μήνες πανδημίας στην μεγάλη οθόνη με πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα ως τις 4 Ιουλίου.
Τα πρώτα χρόνια στο τραγούδι, στο πλευρό του Ike Turner – Ike & Tina. Από την στιγμή που, μικρό κορίτσι τον είδε με την μπάντα του να παίζει στο Σεν Λούις και ονειρευόταν να τραγουδήσει μαζί του. Τα μαύρα χρόνια που ακολούθησαν, που η επιτυχία στην σκηνή έκρυβε μια άγρια, βάναυση πραγματικότητα. Ήταν τα χρόνια της κακοποίησης από τον Ike ώσπου κάποια στιγμή η Tina αποφάσισε να δώσει τέλος στην κόλαση που ζούσε και έφυγε. Τα άφησε όλα πίσω της- δεν διεκδίκησε τίποτε, κράτησε μόνο το όνομά της.
Μια ιστορία κακοποίησης ήταν η ζωή μου – αναφέρει σε ένα σημείο στο ντοκιμαντέρ. Έτσι ήταν, γιατί να το πω διαφορετικά, λέει συνειδητοποιημένα στον φακό.
Έχει συμπληρώσει τα 80 της χρόνια, μιλάει στην κάμερα, φορώντας ένα αυστηρό σκούρο σακάκι. Με ένα χαμόγελο ήρεμο στο πρόσωπο που μπορεί όχι μόνο να λέει «επέζησα» ή «τα κατάφερα» αλλά να κρύβει ακόμη δύναμη και σιγουριά ότι βρίσκεται εκεί ακριβώς που θέλει.
Αυτό δείχνει το ντοκιμαντέρ. Και κυρίως τη δύναμή της να επιστρέφει και να επιμένει. Και να δουλεύει σκληρά, ως και τρεις παραστάσεις τη βραδιά για να μαζέψει χρήματα και να ξεχρεώσει.
Έτσι πεισμώνει και διεκδικεί αυτό που της ανήκει στην σκηνή. Στην αρχή δεν την πιστεύουν. Η μουσική βιομηχανία βρισκόταν σε αμηχανία, δεν ήξερε πώς να την παρουσιάσει, πώς να «την πουλήσει» στο κοινό. Δεν ήταν η ροκ πιτσιρίκα, ούτε η κυρία των μπλουζ.
Aν τους έλεγε τότε ότι το όνειρό της ήταν να παίξει σε στάδια όπως οι Rolling Stones, ποιος θα την πίστευε! Αλλά το έκανε. Τι θα είχαν να πουν όλοι εκείνοι μπροστά στη κοσμοπλημμύρα στην συναυλία στο Ρίο; Ή στις ροκ περιοδείες της;
Ήταν μια ροκ σταρ πια.
Έρχονταν οι επιτυχίες, τα τραγούδια, ο κινηματογράφος και η εμβληματική παρουσία της στο Mad Max, τα εξώφυλλα, ένα πρότυπο δυναμισμού. Ωστόσο, δεν σταματούσαν να ρωτάνε στις συνεντεύξεις για τον Ike…
“Σκέφτηκα”, λέει, σε κάποια στιγμή “ότι αν έβγαζα ένα βιβλίο για τη ζωή μου και μιλούσα για όλα αυτά, μπορεί και να σταματούσαν να ρωτάνε. Ήρθε το « I, Tina» με την συνεργασία του Kurt Loder του δημοσιογράφου του Rolling Stone και όχι μόνο“.
Ήρθε το βιβλίο και αργότερα η ταινία “What’s love has to Do with It” με την Angela Bassett να υποδύεται την Tina. Στο ντοκιμαντέρ εμφανίζονται και οι δυο, Loder και Bassett μιλώντας για την Tina που γνώρισαν και για την “Tina που κράτησαν και πήραν μαζί τους” για τον χαρακτήρα και την γενναία της ψυχή.
Σε κάποια στιγμή, το λέει η ίδια, πως στην ζωή της δεν την αγάπησαν. Οι γονείς της την είχαν εγκαταλείψει. Η μητέρα της ακόμη και πολύ μεγάλη πια όταν εμφανίστηκε δεν έπαψε αμφισβητεί την επιτυχία της μιλώντας για λίγο και στην κάμερα του από το πολυτελές σπίτι που της αγόρασε η κόρη της.
Ερωτεύτηκε όμως τον Erwin Back που εργαζόταν στη δισκογραφία σε ένα ταξίδι της στην Γερμανία, το 1986. Παντρεύτηκαν, μετακόμισαν και ζουν εδώ και πολλά χρόνια στην Ζυρίχη, πολύ μακριά από τα μέρη που γεννήθηκε, από το Μέμφις και τις βαμβακοφυτείες όπου μεγάλωνε.
Η ζωή της έγινε βιβλίο – μάλλον βιβλία- έγινε ταινία, ντοκιμαντέρ και μιούζικαλ το 2019 «Tina The Musical». Στην πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη, την βλέπουμε να καταφθάνει μαζί με τον σύζυγό της, κρατώντας το μπράτσο της Όπρα. Στο τέλος την καλούν και στην σκηνή, είναι πολύ συγκινημένη. Σα να περνάνε από μπροστά της όλα αυτά, από τα πρώτη της βήματα στο Nutbush του Τενεσί, ως την «Βασίλισσα του Ροκενρόλ» όπως την αποκαλούν όλοι… Αν αυτό το ντοκιμαντέρ εντέλει, είναι ένας απολογισμός, είναι ταυτόχρονα και ένα όμορφο αντίο στην Τίνα- που είπε την αλήθεια της ακόμη μια φορά και δεν πηγαίνει ούτε μια κουβέντα της χαμένη.
Μέσα στον δυναμισμό του #MeToo κινήματος, στις κινητοποιήσεις για τα όσα ακόμη χρειάζεται να γίνουν ώστε να αλλάξουν νοοτροπίες και πραγματικότητες, το “Tina” φέρνει μπροστά το αισιόδοξο μήνυμά του, ότι μπορείς να αλλάξεις τη ζωή σου. Να φύγεις, να βρεις τον εαυτό σου, να ζήσεις. Κάντο όπως η Τίνα.
Και όλα τα παραπάνω θα ήταν σαν ιστορία κάποιου άλλου, αν δεν είχαν τα τραγούδια της Turner. Την μουσική στο κέντρο, τις επιλογές της, τα βήματα από τα γκόσπελ της εκκλησίας στο ροκενρόλ, το όνειρό της να τραγουδήσει μαζί με τον Άικ, τον τρόπο που τραγουδούσε τη σόουλ, τις επιφυλάξεις της να πει ένα ποπ τραγούδι- που θα πήγαινε στο Νο1 του καταλόγου επιτυχιών…
What’ s Love has to do with it, River Deep Mountain High, Simply The Best, Proud Mary... Και θα εξακολουθούσε να ήταν ιστορία κάποιου άλλου, αν δεν την έριχνε τους προβολείς στην σκηνή, την κίνηση της, τον χορό, σε ένα νευρόσπαστο με απίστευτη φωνή.
Όλα αυτά, που λίγο ως πολύ μπορεί να τα ξέρεις για την Tina Turner και που έχουν απόλυτα νόημα σήμερα, από κοντά να τα ξανα-δεις.
