Αντώνη Αντωνόπουλε, μπορείς να σκηνοθετήσεις την ουτοπία;

«Τα κύματα» του Δημήτρη Καραντζά. Το «Τurba» της Μαγκί Μαρέν. Το «Τόσο όμορφα» του Γιάννη Χουβαρδά. Αν ζητήσεις από τον Αντώνη Αντωνόπουλο να περιγράψει το θέατρο ως χώρο ουτοπίας, θα απαντήσει με αυτές τις τρεις θεατρικές στιγμές. Εκεί που, όπως λέει, ένιωσε ότι ο χρόνος σταμάτησε. «Κάθε παράσταση επιχειρεί να κατασκευάσει μια ουτοπία. Κάθε πρόβα, κάθε συνεργασία. Αν καταφέρεις και παραδοθείς σε αυτή την κατασκευή είναι καταπληκτικό. Αυτή την ουτοπική διαστολή του χρόνου προσπαθώ να δημιουργήσω στις παραστάσεις μου και εύχομαι να τα καταφέρω» σημειώνει.

Στο Εθνικό Αστεροσκοπείο παρουσιάζεται για τρία βράδια η «Ουτοπία».

Γι’ αυτό ίσως και επιστρέφει με τη νέα του σκηνοθεσία, την «Ουτοπία» στο πλαίσιο του MIR Festival. Μετά την «Τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ» και τον «Εκκλησιαστή» στo Bios, ο ηθοποιός Αντώνης Αντωνόπουλος – τον έχουμε γνωρίσει ως μέλος της ομάδας των Vasistas – επιστρέφει στο εγχείρημα της σκηνοθεσίας.

Με αφετηρία το ομώνυμο εμβληματικό έργο του Τόμας Μουρ για την εγκαθίδρυση μιας κοινωνικής ουτοπίας αλλά και ένα τραγούδι (ναι, τόσο απλά) ο Αντωνόπουλος αναζητά «την ανάγκη του ανθρώπου να κατασκευάζει ουτοπίες και να τις υπηρετεί μέχρι να διαψευστεί και να ξεκινήσει μια επόμενη. Όλα τα μανιφέστα, όλα τα κινήματα περιγράφουν έναν τέλειο τόπο. Αυτό με ενδιέφερε απ’ την αρχή. Πως έχουμε ταυτίσει το τέλειο με το ανύπαρκτο, την ‘ευτοπία’ με την ‘ουτοπία’. Το ανύπαρκτο ισοδυναμεί πλέον με το ιδανικό. Στην παράσταση, λοιπόν, μελετήσαμε “τέλειες” χορογραφίες. Χορογραφίες από κλασικά μιούζικαλ και ποπ βίντεο κλιπ. Είναι κόσμοι που έχουν συνδεθεί με τη χαρά και την ομορφιά. Φτιάξαμε ένα καινούργιο, τέλειο σύμπαν το οποίο επαναλαμβάνεται. Οι ερμηνευτές πολλαπλασιάζονται αναζητώντας την αρμονία. Την προσωπική τους ουτοπία».

Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο, ότι προκειμένου να ενισχύσει αυτήν την αίσθηση επέλεξε για την παράσταση του το Εθνικό Αστεροσκοπείο, στο Λόφο Νυμφών «έναν τόπο που συνδέεται με τη μεγαλύτερη αναζήτηση της ουτοπίας στην ιστορία της ανθρωπότητας» συμπληρώνει.

««Θα ήθελα να εφαρμόσω την ισότητα, την αλληλεγγύη, την αγάπη, την κατάρρευση της τοξικής αρρενωπότητας, την αποδοχή της θηλυκότητας στους εαυτούς μας, την τιμωρία αυτών που εγκληματούν» λέει, συνθέτοντας μιας κοινωνική ουτοπία.

Μπορεί να ακουστεί ονειροπόλος αλλά μέσα από θεατρική του αναζήτηση για έναν καινούργιο, κοινό και τέλειο κόσμο ο σκηνοθέτης της «Ουτοπίας» θα ήθελε να εναποθέσει στοιχεία της στην άνιση πραγματικότητα.

Νιώθω ότι ξημερώνει μια νέα εποχή – ίσως ουτοπική. Εύχομαι οι δεινόσαυροι να επιστρέψουν στις σπηλιές τους. Η εποχή τους τελείωσε

Εξηγεί: «Θα ήθελα να εφαρμόσω την ισότητα, την αλληλεγγύη, την αγάπη, την κατάρρευση της τοξικής αρρενωπότητας, την αποδοχή της θηλυκότητας στους εαυτούς μας, την τιμωρία αυτών που εγκληματούν, να μην συμβαίνουν θανατηφόρα τροχαία έξω από το σύμβολο της Δημοκρατίας και οι υπεύθυνοι/ες/α να μένουν ατιμώρητοι/ες/α, να μην οργανώνονται ντροπιαστικά συνέδρια, όπου ιερείς και άσχετοι μιλάνε για θέματα που δεν γνωρίζουν, να μην δημιουργούμε τύψεις σε κανέναν/καμία/κανένα για το τι είναι και πώς έχει επιλέξει να ζει, να αφανιστεί το στίγμα που συνοδεύει τις ψυχικές ασθένειες, να μάθουμε να ακούμε περισσότερο τις ιστορίες των άλλων, να ξεβολευτούμε επιτέλους από την προνομιούχα, λευκή, άσπιλη θέση μας. Νιώθω ότι ξημερώνει μια νέα εποχή – ίσως ουτοπική. Εύχομαι οι δεινόσαυροι να επιστρέψουν στις σπηλιές τους. Η εποχή τους τελείωσε» τονίζει με περίσσευμα αισιοδοξίας.

Το σίγουρο είναι πως μια νέα εποχή ξεκινάει για τον ίδιο. Εξάλλου, η τρίτη του προσωπική θεατρική δουλειά έρχεται να πατήσει σ’ ένα δρόμο που χαράσσει υπομονετικά τα τελευταία πέντε χρόνια. «Ίσως ένιωσα έτοιμος. Έτοιμος να εκτεθώ. Να κατασκευάσω έναν κόσμο και να τον μοιραστώ. Να μοιραστώ τη συγκίνηση που μου προκαλούν κάποια κείμενα ή κάποιες εικόνες. Η αφορμή ήταν κάτι που έμοιαζε με όνειρο. Μόλις ξύπνησα, ξεκίνησα να ανακατασκευάζω αυτό το όνειρο. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε η πρώτη μου παράσταση».

Με την ομάδα των Vasisstas για την παράσταση «Χοηφόρες» του Αισχύλου.

Είτε μόνος, είτε μέσα στο σχήμα μιας πολυσήμαντης ομάδας όπως οι Vasistas, o Αντώνης Αντωνόπουλος πιστεύει πως το θέατρο είναι πάντα μια ομαδική ιστορία. «Ακόμα και όταν σκηνοθετώ και έχω την τελική ευθύνη μιας παράστασης παραμένω μέλος μιας ομάδας. Η ουσία της δουλειάς παραμένει η ίδια», λέει. «Πιστεύω ότι η χαρά, η έκσταση αλλά και η λύπη και η απογοήτευση είναι ανάλογες της ευθύνης που αναλαμβάνω. Είναι τρομακτικά απελευθερωτικό να έχω την ευθύνη μιας παράστασης. Να δημιουργώ κάτι από την αρχή, να το βλέπω να διαμορφώνεται, να εξελίσσεται και ταυτόχρονα να έχω δίπλα μου άτομα που με βοηθούν και με στηρίζουν. Είμαι πολύ τυχερός, γιατί σε όλες τις προσωπικές δουλειές μου έχω συνεργαστεί με ανθρώπους που εκτιμώ και σέβομαι απεριόριστα».

Αν γυρίσει πίσω θα ανακαλέσει το πως ξεκίνησε η κοινή πορεία του με τους Vasistas – μέσω ενός εργαστηρίου στην κατάληψη του θεάτρου Εμπρός το 2012. Κι έχουν περάσει, σχεδόν, δέκα χρόνια από τότε. «Το ενδιαφέρον στους Vasistas ήταν ότι ενώθηκαν πολύ ισχυρές ατομικότητες σε μια κοινή συνθήκη. Μαζί με την Αριάν (Λαμπέντ), την Ελένη (Βεργέτη), την Ευδοξία (Ανδρουλιδάκη), την Τζωρτζίνα (Χρυσκιώτη), τη Ματίνα (Περγιουδάκη), τον Ευθύμη (Θέου) και την Αργυρώ (Χιώτη) υπήρξαμε ένα σύνολο καλλιτεχνών που συνεργαστήκαμε για έναν κοινό σκοπό. Εξελιχθήκαμε και ωριμάσαμε μαζί. Έχω επηρεαστεί από όλους/ες/α πάρα πολύ προσωπικά και καλλιτεχνικά και είμαι ευγνώμων που γνώρισα και συμπορεύτηκα μ’ αυτούς τους ανθρώπους».

«Είναι τρομακτικά απελευθερωτικό να έχω την ευθύνη μιας παράστασης» σημειώνει.

Πάντως, η δημιουργική ανεξαρτησία των τελευταίων ετών δεν αλλάζει το επίκεντρο της αναζήτησης του: Την επικοινωνία και την αποδοχή. «Και άρα την αγάπη» συμπληρώνει ο Αντώνης Αντωνόπουλος. «Με κάθε τρόπο προσπαθούμε να μοιραστούμε τις ιστορίες μας, τους εαυτούς μας. Όλοι οι άνθρωποι, πάντα. Μπορεί να αλλάζουμε τρόπους και σχήματα αλλά στην ουσία πάντα το ίδιο θέλουμε. Όταν είμαστε μόνοι/ες/α και δημιουργούμε κάτι από την αρχή, έχουμε την ευκαιρία να εκτεθούμε περισσότερο. Να μην κρυφτούμε. Αυτή η έκθεση είναι που με ενδιαφέρει και αναζητώ. Να μοιραστώ δημόσια ένα προσωπικό κομμάτι μου».