Status Update: Kατερίνα Γιαννοπούλου, σκηνοθέτις

θυμάμαι να κάθομαι με τις ώρες και να ακούω δίσκους των Beatles και των Queen σε κασέτες της μητέρας μου. Αυτή είναι μια αρκετά έντονη ανάμνηση και νομίζω ότι το ενδιαφέρον και η αγάπη μου για την Τέχνη ξεκίνησε από τη μουσική. Ήθελα τότε να μάθω ντραμς και να γίνω rockstar. Ακόμα θέλω.

και να συνεργάζομαι με ανθρώπους. Η συνεργασία μου με τον Αργύρη Ξάφη, ο οποίος και ως δάσκαλος αλλά και αργότερα ως συνεργάτης μου έδειξε την εμπιστοσύνη που χρειαζόμουν για να ξεκινήσω να δημιουργώ τις δικές μου παραστάσεις.

Τελειώνοντας, δούλεψα ως βοηθός σκηνοθέτη και συνειδητοποίησα ότι με ενδιέφερε πολύ περισσότερο η διαδικασία δημιουργίας μιας παράστασης από το να είμαι πάνω στη σκηνή. Αντιμετωπίζω την σκηνοθεσία ως μια ευκαιρία να ανεβάσω στη σκηνή έργα που αγαπώ με τον τρόπο που τα φαντάζομαι εγώ. Μου δίνει δηλαδή μια δημιουργική ανεξαρτησία που είναι για μένα πολύ σημαντική.

Ήταν μεγάλη χαρά και τύχη να είμαι κομμάτι αυτής της σκηνής και θεωρώ πως ήταν ένα από τα σημαντικότερα θεατρικά εγχειρήματα των τελευταίων χρόνων στη χώρα.

και να δουλέψω στο Κρατικό Θέατρο του Αμβούργου. Αυτή η εμπειρία αποτέλεσε ένα είδος δεύτερης σπουδής για μένα καθώς είχα την τύχη να συνεργαστώ με δύο σκηνοθέτες που θαυμάζω πολύ, τον Christoph Marthaler και τον René Pollesch.

Μια από τις ωραιότερες συνεργασίες μου στο θέατρο και με τους καλύτερους όρους. Η γενναιοδωρία και η ευγένειά του ήταν συγκινητικές. Το ίδιο και η συνεργασία μου με τον Pollesch. Είναι δύο εμπειρίες που θα μου μείνουν αξέχαστες.

Με ενδιαφέρει πολύ η σύγχρονη δραματουργία και επειδή έχω μια παραπάνω σχέση με τη Γερμανία, έχω και μια αρκετά καλή εξοικείωση με τη σύγχρονη γερμανική δραματουργία. Έχω όμως ασχοληθεί και με σύγχρονα ελληνικά έργα. Κάθε φορά που καταπιάνομαι με ένα κείμενο το αφήνω να με οδηγήσει συνήθως συνειρμικά σε άλλα υλικά· και έτσι δημιουργώ μια δεξαμενή υλικών για να ξεκινήσω να δημιουργώ μια σύνθεση.

«Η χρονιά με τα 13 φεγγάρια» είναι για μένα μία από τις πιο προσωπικές του ταινίες και για τον λόγο αυτό και μια από τις πιο συγκινητικές. Είναι ένα έργο για την απόλυτη μοναξιά που μπορεί καθένας και καθεμία από εμάς να βιώσει.

Είχα, από την πρώτη στιγμή, ταυτιστεί με την κεντρική μελαγχολική ηρωίδα, την Ελβίρα, που αναζητά την αγάπη. Με θυμάμαι να παρακολουθώ την ταινία με υγρά μάτια.

αποτέλεσαν τομή στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο της δεκαετίας του ’70 – όμως ακόμη και σήμερα οι κοινωνικές διακρίσεις λόγω ταυτότητας φύλου εξακολουθούν να υφίστανται. Γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες περιστατικών έμφυλης βίας και ρατσισμού. Πρέπει ως κοινωνία να αγκαλιάσουμε την διαφορετικότητα και να μην μένουμε προσκολλημένοι σε πατριαρχικά στερεότυπα.

είμαστε πολύ πίσω σε σχέση με τα ζητήματα φύλου. Δεν υπάρχει ουσιαστικός δημόσιος διάλογος για αυτά τα ζητήματα και αυτό είναι πρόβλημα.

θα ήταν να αγαπούν τον εαυτό τους και να μην αφήνουν κανένα να τις πείσει ότι δεν αξίζουν την αγάπη.

και ως τέτοιος δεν θα πρέπει να αφήνει περιθώριο κακοποιητικών συμπεριφορών. Μέσα από το κύμα αποκαλύψεων τέτοιων συμπεριφορών πιστεύω πως πλέον συζητάμε από νέα βάση και ελπίζω πως μπορούμε να δώσουμε ένα οριστικό τέλος σε τέτοια περιστατικά.

Και είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι το θέατρο πρωτοστάτησε σε αυτό. Δεν πρέπει, όμως, να το θεωρήσουμε τώρα ως κάτι που τελείωσε και το έχουμε κατακτήσει. Είναι, δυστυχώς, κάτι που πρέπει να διεκδικούμε καθημερινά. Βλέπω, όμως, ότι έχει αλλάξει πολύ ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα και αυτό είναι το σημαντικότερο.