Στην πρόβα: «Iχνευταί» – Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός παρουσιάζει το άγνωστο αριστούργημα του Σοφοκλή

Μένουν μόνο δέκα ημέρες για την πρεμιέρα των «Ιχνευτών» στο θέατρο της Επιδαύρου και στο Αρσάκειο, τον ανοιχτό προαύλιο χώρο όπου γίνονται οι πρόβες της τελικής ευθείας, επικρατεί δημιουργική ένταση.

Όμως, έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από την πρώτη στιγμή που ο Μιχαήλ Μαρμαρινός πρωτοεπεξεργάστηκε την πρόκληση της παράστασης τους, ως ένα άγνωστο σπαραγματικό κείμενο του Σοφοκλή που ευτύχησε τόσο από μεταφραστή όσο και από τον δραματουργικό αναβιωτή τους. Για να φτάσει στ’ αυτιά των ανθρώπων του 21ου αιώνα μαζί με το θαύμα της μουσικής του Απόλλωνα.

Οι «Ιχνευτές» – μετά την Επιδαύρια πρεμιέρα τους – θα επιστρέψουν στον τόπο γέννησης του μύθου, στις βουνοκορφές του όρους Κυλλήνη και τη σπηλιά του Ερμή, ως μια έκτακτη αλλά σπάνιας αξίας εκδήλωση του Ζiria Festival.

Ο σκηνοθέτης Μιχαήλ Μαρμαρινός επί τω έργω.

Στην άκρη του προαυλίου του Αρσάκειου μια εξέδρα διακρίνεται από μακριά. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός όρθιος, ψιθυρίζει τα λόγια που οι ηθοποιοί του προφέρουν· αλλά στην πραγματικότητα συμπεριφέρεται σαν μαέστρος, φέρνοντας τα χέρια του πότε ψηλά και πότε χαμηλά. Ένας μαέστρος του λόγου που καθοδηγεί τις τονικότητες και ακούει μουσική μέσα στις λέξεις.

Δεν έχει πέσει πολύ ώρα ο ήλιος, αλλά ευτυχώς ένα δροσερό αεράκι ανακουφίζει από την ζέστη τα σώματα των ηθοποιών που βρίσκονται σε κινησιολογικό πυρετό. Με τα πόδια στις μύτες και με χρυσά κουδούνια προβάτων να κρέμονται από την μέση τους, ο Χορός των «Ιχνευτών» είναι σωστοί τράγοι.

Ένας δεκαμελής Χορός Σατύρων (Λάμπρος Γραμματικός, Adrian Frieling, Αλεξάνδρα Καζάζου, Τάσος Καραχάλιος, Χρήστος Κραγιόπουλος, Άγγελος Νεράντζης, Ηλέκτρα Νικολούζου, Μάνος Πετράκης, Θεοδώρα Τζήμου, Ανδρομάχη Φουντουλίδου) σε υπερδιέγερση, που τάσσεται στην υπηρεσία του Σειληνού. «Θα βρω εγώ τα βόδια σου, θα δώκεις το στεφάνι» ζητεί νωρίτερα ο Σιληνός από το θεό Απόλλωνα, καθώς απελπισμένος ψάχνει τα ζώα που του έκλεψε ένας «άθλιος ληστής».

Ο Σταμάτης Κραουνάκης, που υποδύεται τον Σειληνό στις κόκκινες βελούδινες μπότες του – σαν από παραμύθι των αδερφών Γκριμ – σφυρίζει δυνατά με μια σφυρίχτρα που καλεί αγριόγατες στο βουνό και σπέρνει το πανδαιμόνιο γύρω του.

Ο Σταμάτης Κραουνάκης ως Σειληνός, περιστοιχισμένος από το Χορό των Σατύρων.

Οι Σάτυροι σκορπίζονται στο προαύλιο σαν σε διονυσιακό χορό, με την υπόσχεση της αποστολής του θεού Απόλλωνα. «Θα σας χαρίσω λευτεριά. Υπάρχει πιο μεγάλο;» αναρωτιέται (ακαδημαϊκά) ο θεός δια στόματος Χάρη Φραγκούλη.

Στο βάθος, μια φιγούρα ντυμένη στα λευκά, αφήνει τον αέρα να παρασύρει το φόρεμα της. Κι όσο πλησιάζει προς τη σκηνή, το πρόσωπο της Αμαλίας Μουτούση, αχνοφαίνεται κάτω από το πέπλο. Είναι η «Δέσποινα, η βασίλισσα μεγάλη της Κυλλήνης». Το βουνό ξύπνησε. Η πρόβα κάνει διακοπή.

Η Αμαλία Μουτούση στο ρόλο της Κυλλήνης, ενός βουνού με σάρκα και οστά.

Κρατώντας στα χέρια του την μετάφραση του Εμμανουήλ Δαυίδ – ενός επιθεωρητή μέσης εκπαίδευσης στην δεκαετία του ’30 – ο Μιχαήλ Μαρμαρινός ένιωσε τρομερή συγκίνηση για το «γοητευτικό αυτό απομεινάρι που αφηγείται το πως χρίζεται θεός της μουσικής ο Απόλλων. Μιλάμε, δηλαδή, για την θεογονία της μουσικής άρα και για την χαραυγή της συνείδησης του κόσμου και της ανθρωπότητας» διαπιστώνει ο σκηνοθέτης που φέρνει το άγνωστο αριστούργημα του Σοφοκλή στο φως.

Σωσμένο μόνο κατά αποσπάσματα και αποκατεστημένο από τον Γερμανό αρχαιολόγο και φιλόλογο Καρλ Ρόμπερτς βάσει της ομηρικής προσέγγισης του μύθου, ο Μαρμαρινός ομολογεί πως παραλαμβάνει μια εξαιρετική δραματουργία που «δίπλα στο νοήματα είναι ένα μάθημα γλώσσας και μετάφρασης. Τόσο που δεν μπορείς ν’ αλλάξεις λέξη από αυτή τη ρέουσα και ευφυέστατη γλώσσα του Δαυίδ. Για εμάς, υπό μια έννοια, το ανέβασμα είναι κι ένα μνημόσυνο ευγνωμοσύνης».

Στην πραγματικότητα, το σατυρικό δράμα του Σοφοκλή είναι μια γιορτή για τη γέννηση του ανθρώπου. Ο ποιητής εμφανίζει το θεό Απόλλωνα σε μεγάλη απελπισία καθώς έχει χάσει τα βόδια του. Ο θεός ζητεί από τον Σιληνό να τον βοηθήσει που, με τη σειρά του, αναθέτει την αποστολή στους ακόλουθους του, τους Σατύρους με αντάλλαγμα την ελευθερία τους. Εκείνοι, ακολουθώντας τα ίχνη των ζώων, φτάνουν στην κορυφή του όρους Κυλλήνη μα θ’ ανακαλύψουν κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ψάχνουν…

«Θα βρω εγώ τα βόδια σου, θα δώκεις το στεφάνι» συμφωνεί ο Σειληνός με τον Απόλλωνα.

«Είναι πολύ εύκολο να δεις το έργο αυτό ως παραμύθι. Όμως, εγώ επιδιώκω να μην το αντιμετωπίσω ανώδυνα. Γιατί μπορεί να μην του λείπει το χιούμορ, όμως το βάθος του είναι ολότελα τραγικό. Είναι άγριο έργο, σκοτεινό. Μιλάει για την ύβρη – όπως και η τραγωδία – αλλά με μια γλύκα» σημειώνει η Αμαλία Μουτούση. «Είναι ασύλληπτο το κείμενο του Σοφοκλή και μακάρι να μας μεταδώσει την τελετουργία του πανηγυριού και της χαράς. Γιατί υποδεικνύει και μια στάση απέναντι στα πράγματα: Πώς ο άνθρωπος χορεύει τη λύπη του και τραγουδά το θάνατο του».

Ο πλούτος των «Ιχνευτών» ορίζει διαφορετικά τη σχέση του κάθε ηθοποιού με αυτό το πρώτο του ανέβασμα. Ο Σταμάτης Κραουνάκης συνδέεται πολύ με το έργο διαισθανόμενος την πτυχή του «για την υποβάθμιση της ζωϊκής ενέργειας του ανθρώπου και την επαφή του με το φυσικό μεγαλείο. Για μένα ο ομφαλός του βρίσκεται σε μια συνταρακτική φράση που λέει ‘το ζώο αυτό άφωνο στη ζωή του, ψόφησε πρώτα κι ύστερα έδειξε τη φωνή του’. Μιλάει δηλαδή για τον σιωπηλό βίο των ανθρώπων που πρέπει να πεθάνουν για να γεννηθεί μια μελωδία» εξηγεί.

Ο Χάρης Φραγκούλης και η Ηλέκτρα Νικολούζου θυμούνται ακόμα την πρώτη ανάγνωση των «Ιχνευτών» από τον ίδιο το Μιχαήλ Μαρμαρινό.

«Ο Σοφοκλής βάζει τα πάντα μέσα σε ένα έργο: Την ελευθερία, την φαντασία, τη μουσική, το θεό, τον άνθρωπο. Μιλά για όλα εκείνα που δεν τελειώνουν. Δεν έχω ξανασυναντήσει πουθενά τέτοιο πλούτο, είναι ένα μοναδικό κείμενο και ακόμα αναρωτιέμαι πως μπορεί να παρασταθεί» λέει ο Χάρης Φραγκούλης.

Η Ηλέκτρα Νικολούζου συμφωνεί. Το χαρακτηρίζει «ύπουλο έργο, ένα ποίημα με μαύρες συμπαντικές τρύπες, τόσο ονειρικό, σχεδόν σαν να μην υπάρχει. Είναι απολύτως κρυπτικό. Eίναι η αναζήτηση του θεού, της φύσης, της μουσικής – όλων όσων υπήρξαν πριν από εμάς και θα υπάρχουν μετά από εμάς – μέσα από την αθωότητα και την πονηριά των Σατύρων. Γι’ αυτό και δουλεύοντας το, νιώθω σαν οι άνθρωποι να έχουμε ξεχαστεί από κάτι, από τα καταγωγικά μας στοιχεία».

Ο Χάρης Φραγκούλης στο ρόλο του θεού Απόλλωνα.

Με μια σύνθεση μυημένων συνεργατών του αλλά και ένα μπουκέτο νεότερων ηθοποιών, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός προχωράει στο αίνιγμα των «Ιχνευτών» αναγνωρίζοντας «το ανεκτίμητο να δουλεύεις με γνώριμα πρόσωπα, με δικούς σου ανθρώπους». Πέρασαν χρόνια πολλά από την τελευταία φορά που η Αμαλία Μουτούση δούλεψε με το Μιχαήλ Μαρμαρινό «αλλά αυτό δεν σημαίνει και κάτι. Το θέατρο του Μιχαήλ είναι η πηγή και η αφετηρία μου· εκεί γνώρισα την τέχνη μου κι όταν βγήκα έξω συναντήθηκα με μιαν άλλη πραγματικότητα. Περιέχω όμως, αυτούς τους κόσμους γιατί με την πηγή μου προχώρησα. Μαζί φτιάξαμε κι οργώσαμε ένα κήπο, τα δέντρα του μεγάλωσαν αλλά οι ρίζες είναι ακόμα εκεί» ομολογεί με την συγκυρία της ερμηνείας της Κυλλήνης, δηλαδή ενός βουνού που, χάρην πλοκής, προσωποποιείται – ‘ξυπνώντας’ από την ασέβεια των Σατύρων.

Ανακουφισμένη που για πρώτη φορά σε παράσταση του Μαρμαρινού υποδύεται ένα ρόλο που δεν ‘σηκώνει’ πάνω του την παράσταση και συγκινημένη που η Κυλλήνη της δεν είναι μόνο ένα βουνό· «είναι η Μητέρα Φύση, ό,τι πιο πραγματικό κι αληθινό έχουμε στη ζωή μας. Είναι ο ήλιος και η θάλασσα, καθετί που φέρνει ευτυχία στους μαραζωμένους» λέει η Αμαλία Μουτούση.

«Το θέατρο του Μιχαήλ είναι η πηγή και η αφετηρία μου· εκεί γνώρισα την τέχνη μου κι όταν βγήκα έξω συναντήθηκα με μιαν άλλη πραγματικότητα» λέει η Αμαλία Μουτούση.

«Ιέρεια» την αποκαλεί ο Σταμάτης Κραουνάκης που μαζί με το Μιχαήλ Μαρμαρινό σηματοδοτούσαν πάντα «τα θεατρικά του ινδάλματα». Κι έτσι όταν πριν δύο χρόνια, ο σκηνοθέτης του πρότεινε να ερμηνεύσει τον Σειληνό «τάχθηκα σε αυτό. Είναι πολύ ωραίο να τάζεσαι. Λείπει αυτό στους ανθρώπους, καθώς μας ρουφάει η αγωνία για την επιβίωση. Και σε αυτή τη συνάντηση το κύμα της συγκίνησης ανεβαίνει διαρκώς πάνω από εμάς, σαν να βρέχει».

Σ’ ένα έργο που υμνεί τη γέννηση της μουσικής, ο Κραουνάκης δεν χρειάστηκε ν’ ανακαλέσει τίποτα από όσα ξέρει. «Το αντίθετο, τα ξέχασα όλα. Κι αφού μπόρεσα να παρακολουθήσω τη μέθοδο του Μαρμαρινού που δουλεύει σαν μαία νοημάτων και τελικά να ξεψαρώσω, παλεύω να βρω τους τόνους και τη μουσική στο λόγο. Δεν έχω ούτε τις τακτικές, ούτε τις άμυνες ενός ηθοποιού. Μπαίνω και κολυμπάω, δεχόμενος την πολύτιμη βοήθεια του άλλου θηρίου, του Χάρη Φραγκούλη» τονίζει.

Ο τελευταίος πάλι ακόμα αναρωτιέται «μα πως παίζεις ένα θεό;». Ο Απόλλων, τον οποίο και υποδύεται, του έχει βάλει δύσκολα. «Προσπαθώ να αφεθώ σε κάτι που δεν καταλαβαίνω, προσπαθώ να… ξεανθρωπιστώ, αφαιρώ από την ανθρώπινη ύπαρξη για να γίνω κάτι άλλο κι αυτό θέλει μεγάλη πίστη» ομολογεί. Ο Χάρης Φραγκούλης δηλώνει συνεπαρμένος από την συνάντηση με τον Απόλλωνα που, ενώ είναι θεός, τελικά «είναι τόσο βαθιά άνθρωπος. Συστήνεται στην αρχή του έργου ως ένας απελπισμένος τύπος που έπεσε θύμα κλοπής! Του έκλεψαν τα βόδια, το πιο πολύτιμο του. Και στην αναζήτηση τους, φτάνει στα ίχνη της μουσικής. Δηλαδή, για να γίνει θεός και να υψωθεί στον παράδεισο του, μοχθεί σαν αγρότης, σαν άνθρωπος».

Κι εκεί ανάμεσα στους ανθρώπους, τους θεούς και την φύση, ακροβατούν οι Σάτυροι, οι ιχνευτές του Σοφοκλή που συστήνουν το Χορό και στέφονται πρωταγωνιστές του έργου. Εκπροσωπώντας αυτή την πλανεύτρα συλλογικότητα των κατεργάρηδων Σατύρων, η Ηλέκτρα Νικολούζου μιλά για «πλάσματα βαθιά συγκινητικά, αφού είναι σαν τους ακολουθείς στην παιδική σου ηλικία – έτσι συμπεριφέρονται. Είναι όντα που έρχονται από τις αισθήσεις μας, δεν δρουν με την λογική, πίνουν, μεθούν, γελούν, περιγελούν, χορεύουν, χαίρονται, φωνάζουν κι είναι αυτά τελικά που παραδίδουν τη μουσική στον Απόλλωνα». Ο Χορός της παράστασης είναι μια αποκάλυψη για εκείνη, τον ονομάζει «άνοιγμα ενέργειας γιατί και τα λόγια που λέμε γίνονται σωματική λειτουργία. Περνάμε από την περιπέτεια της κάθε λέξης, της κάθε φράσης και την κάνουμε σώμα. Και το σώμα δεν ψεύδεται».

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός παραδέχεται πως εκείνο που τον ενδιαφέρει περισσότερο ως παραστατικό αποτέλεσμα είναι να κρατήσει τον χαρακτήρα «της, υπό διαμόρφωσης, παράστασης».

Αναγνωρίζοντας το έργο του Σοφοκλή ως, εξ ορισμού, χορικό, «μια έννοια κλειδί για το αρχαίο δράμα», ο Μιχαήλ Μαρμαρινός αφήνεται να οδηγηθεί στην προσέγγιση του από τα θεωρήματα του Χορού. «Η χορικότητα είναι ένα μουσικό όργανο, από τη μια, και ένα μηχάνημα για ανασκαφές, από τη άλλη. Η κίνηση των ηρώων παράγει μουσική. Κι αν το καλοσκεφτείς και η σκηνοθεσία μουσική είναι στο τέλος, αφού συνθέτει μια σιωπή με μια κίνηση ή μια ακινησία».

Την ίδια ώρα, ο σκηνοθέτης επενδύει στην γλώσσα του κειμένου και στα σημεία στίξης της, στον τρόπο εκφοράς του λόγου και στον ήχο που αυτός παράγει. Αν αυτοί είναι οι βασικοί άξονες της δουλειάς του πάνω στους «Ιχνευτές», ο Μιχαήλ Μαρμαρινός παραδέχεται πως εκείνο που τον ενδιαφέρει περισσότερο ως παραστατικό αποτέλεσμα είναι να κρατήσει τον χαρακτήρα «της, υπό διαμόρφωσης, παράστασης».

«Η έρευνα φέρνει διαρκώς καινούργια πράγματα. Το γεγονός πως γνωρίζω τον Μιχαήλ δεν σημαίνει ότι καταλαβαίνω απολύτως τον τρόπο του» εξηγεί ο Χάρης Φραγκούλης.

Η Ηλέκτρα Νικολούζου, σταθερή συνεργάτις του εδώ και χρόνια, επιβεβαιώνει πως «ο Μιχαήλ χρησιμοποιεί τον τρόπο αιφνιδιασμού του ανθρώπινου σώματος. Πιστεύει πως αν ο ηθοποιός αρχίζει να σκέφτεται την πληροφορία, χάθηκε!». Κι έτσι παρά την παιδεμένη, μεταξύ τους σχέση, η σκηνοθεσία του Μαρμαρινού αποφεύγει την πεπατημένη. «Η έρευνα φέρνει διαρκώς καινούργια πράγματα. Το γεγονός πως γνωρίζω τον Μιχαήλ δεν σημαίνει ότι καταλαβαίνω απολύτως τον τρόπο του, δεν έχουμε ένα κώδικα. Κι αυτό είναι το καλό σε μια πολύχρονη συνεργασία: Η προσπάθεια να χωράς κάτι που δεν καταλαβαίνεις ακριβώς» προσθέτει ο Χάρης Φραγκούλης.

Η σκηνοθεσία του Μαρμαρινού στους «Ιχνευτές» επιδιώκει να φτιάξει ένα σύστημα ανθρώπων ίδιας ενέργειας στο οποίο «όλοι έχουμε μοιραστεί ή φέρει κάτι» παρατηρεί ο Σταμάτης Κραουνάκης. «Αυτοσχεδιάζουμε πάνω στα νοήματα μέχρι να οδηγηθούμε κάπου».

Η σκηνή πανδαιμόνιου με το Χορό ως πρωταγωνιστή.

Ο Σταμάτης Κραουνάκης δηλώνει έκπληκτος με την ελληνικότητα της μουσικής των «Ιχνευτών». Κι είναι, πράγματι, οξύμωρο αφού ο συνθέτης της, ο Billy Bultheel είναι Γερμανός με όνειρο να δουλέψει στην Επίδαυρο. Να που τα καταφέρνει. Με μια σύνθεση που ο ίδιος χαρακτηρίζει «λυρική» και με τα μουσικά όργανα (πνευστά που θα παίξουν οι Μενέλαος Μωραΐτης, Σπύρος Βέργης, Δημήτρης Αλεξανδράκης και Λεωνίδας Παλαμιώτης) «η μουσική θα έρχεται ως επέκταση της φωνής των ηθοποιών» παρατηρεί ο ίδιος.

Ο Billy Bultheel, έχει επικεντρωθεί στην ακουστική του ήχου του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου, το οποίο και θα αντιμετωπίσει ως μεγάλο ηχείο. Η’ ακόμα καλύτερα ως τη «λύρα του θεού Απόλλωνα» λέει. Σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει ένα μουσικό τοπίο οι τέσσερις μουσικοί του θα ακροβολιστούν στα ψηλά διαζώματα της Επιδαύρου ώστε ο ήχος να προκύπτει ως οργανική συνθήκη του ίδιου του χώρου.

Adrian Freeling και Θεοδώρα Τζήμου ως Σάτυροι.

Η εκρηκτική ενέργεια του χορού των Σατύρων καθιστά την κίνηση ένα δομικό στοιχείο της παράστασης των «Ιχνευτών». Η χορογραφία και ο σχεδιασμός κίνησης του Τάσου Καραχάλιου (που συμμετέχει και ο ίδιος στον Χορό της παράστασης) αντλεί ξεκάθαρα από ζωϊκά μοτίβα, αφού οι σύντροφοι του Διονύσου είναι μισοί άνθρωποι και είναι μισοί τράγοι. «Ο χορός περπατάει στις μύτες των ποδιών παραπέμποντας σε τραγοπόδαρα και γενικά ανιχνεύουμε την κίνηση μέσα από πολλές πτυχές του σώματος, προσπαθώντας να αποδώσουμε μια πιο φυσική κατάσταση» εξηγεί ο ίδιος. Μετά από εξαντλητικές πρόβες για να αντιμετωπίσουν ως ομάδα τις τεχνικές δυσκολίες, προσπαθούν να περιγράψουν λοξά και σωματικά το κείμενο.

Έχοντας δουλέψει μαζί με το Μιχαήλ Μαρμαρινό κατά την τελευταία πενταετία στον «Δον Ζουάν» της Στέγης, στο «Γιο Κι Χι» της Λυρικής Σκηνής και την «Ηλέκτρα» που ανέβηκε στην Κίνα, ο Τάσος Καραχάλιος θεωρεί ευτύχημα που ο σκηνοθέτης ακολουθεί τη μεθοδολογία του χορού, δίνοντας του την ελευθερία να πειραματιστεί κινησιολογικά κι εκείνος να κρατήσει τα, ωφελιμότερα για την παράσταση, στοιχεία.

Ο Τάσος Καραχάλιος υπογράφει την κινησιολογία και την χορογραφία των «Ιχνευτών».

Το θεατρικό στίγμα του εικαστικού Γιώργου Σαπουντζή δίνεται μόνο μέσα από τις παραστάσεις του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Με την πρώτη τους συνεργασία να χρονολογείται το 2001 στον «Εθνικό Υμνο», είκοσι χρόνια πριν δηλαδή, ο Σαπουντζής (που ζει και εργάζεται στο Βερολίνο) καταπιάνεται και πάλι με αντικείμενα – κλειδιά για να χτίσει το σκηνικό του περιβάλλον.

Το θέατρο της Επιδαύρου αναμένεται να στρωθεί με λευκό χαρτί μήκους 50 μέτρων σχεδόν, εν είδει εικαστικής παρέμβασης: Δημιουργώντας ένα προδραματικό χώρο, σε συνομιλία τόσο με το φυσικό χώρο του θεάτρου όσο και με τον τόπο εξέλιξης της πλοκής – το απάτητο όρος της Κυλλήνης.

Με στοιχεία από τα κοστούμια των «Ιχνευτών».

Τα σκηνικά αντικείμενα που ορίζουν το περιβάλλον των «Ιχνευτών» θα είναι άλλα πραγματικά (π.χ. οι γλάστρες με φυτά στην άκρη του σκηνικού) κι άλλα χάρτινα, όπως τα χιλιάδες χάρτινα λουλούδια που θα απελευθερωθούν στην ορχήστρα. «Τόσο τα σκηνικά όσο και τα κοστούμια δανείζονται περισσότερο από την λογική της περφόρμανς παρά του θεάτρου και φέρνουν σε μια αντίστιξη το εφήμερο με το αιώνιο, για παράδειγμα το χαρτί με τα μνημεία της Επιδαύρου» εξηγεί ο Γιώργος Σαπουντζής.

Πάνω από τη σκηνή θα μοιάζει να ίπταται το χρυσό στεφάνι του Απόλλωνα (φτιαγμένο κι αυτό από ευτελή υλικά, χρυσά χαρτάκια από συσκευασίες τσιγάρων) που, στην πραγματικότητα, θα κρέμεται με σχοινί χαρταετού από το ηλεκτρολογείο του θεάτρου σε ύψος 80 μέτρων.