Ορφέας Περίδης: Το τραγούδι ακολουθεί την εποχή του, σήμερα μπορείς να πεις πολλά και τίποτα

Ο λόγος για τον Ορφέα Περίδη έναν καλλιτέχνη που μας έχει χαρίσει ουκ ολίγες επιτυχίες όλα αυτά τα χρόνια της καριέρας του και συνεχίζει να μας ταξιδεύει με την χαρακτηριστική φωνή του.

Πρόσφατα, επανακυκλοφόρησε από το Ogdoo music group, τυπωμένο σε βινύλιο το συλλεκτικό cd “30 χρόνια Ορφέας Περίδης”. Ο δίσκος περιλαμβάνει 12 εμβληματικά του τραγούδια που είναι χαρακτηριστικά για τον «Ομηρικό» τραγουδιστή και έχουν τραγουδηθεί και αγαπηθεί πολύ από το κοινό.

Αφορμή για τη συνάντησή μας ήταν οι καλοκαιρινές εμφανίσεις του σε διάφορους ανά την Ελλάδα, αλλά η κουβέντα μάς οδήγησε και σε άλλα μονοπάτια…

Όντως έτσι είναι. Η αγάπη για κάτι που κάνεις είναι η κινητήρια δύναμη για να το πραγματώσεις. Από μόνα τους δεν πάνε τα πράγματα, τίποτα δεν πάει από μόνο του.

Από τον Νίκο πήρα το κλειδί για ν’ ανοίξω τον δύσκολο χώρο που λέγεται δισκογραφία. Αισθάνομαι πολύ τυχερός γιατί μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα από το ‘89 μέχρι το ‘93 συνέβησαν όλα αυτά που με ανέδειξαν. Ήταν αξιοθαύμαστος άνθρωπος ο Νίκος Παπάζογλου, δημιούργησε το δικό του σταρ σύστεμ. Έκανε πειραματισμούς, ενέταξε ροκ στοιχεία μέσα στο λαϊκό τραγούδι, ερμήνευσε ένα ανατρεπτικό τραγούδι σε λαϊκή φόρμα, πράγμα σπάνιο, μοναδικό.

Ήταν μέλος μαζί με τον Δημήτρη Κοντογιάννη σ’ αυτό το μουσικό κίνημα που έκανε τότε ο Μανώλης Ρασούλης με τον Νίκο Ξυδάκη. Ο Ρασούλης ξεπέρασε τα όρια του στον στίχο και ο Ξυδάκης μας μετέφερε στο λαϊκό τραγούδι της δεκαετίας του 60 με τρόπο τόσο ευφάνταστο! Όταν ακούς τον δίσκο “Η Εκδίκηση της Γυφτιάς” ζωντανεύει το λαϊκό τραγούδι του ’60 αλλά σου μιλάει με την γλώσσα του σήμερα και του κάθε σήμερα. Αυτό που έκανε ο Ξυδάκης τότε ήταν μαγικό.

Όταν καταφέρεις να πείσεις τον άλλον γι’ αυτό που έκανες, όταν καταφέρεις να εκφράσεις τα συναισθήματά σου και να βρεις ένα «αυτί» να τα ακούσει τότε πέτυχες.

Για να κάνει κανείς τα πράγματα έτσι όπως τα έκανε σημαίνει ότι δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Στο κάτω-κάτω ότι έγινε μόνο του έγινε, δεν το έκανα εγώ, ο κόσμος αυθόρμητα αγάπησε τα τραγούδια μου. Δεν χωράει καμία μετάνοια εδώ και το ζήτημα είναι να μη κάνω τον κόσμο να μετανιώσει που μ’ αγάπησε.

Ναι βέβαια, έχω δύο δίσκους που θέλω να κάνω έναν προσωπικό και έναν παιδικό.

Ναι, είχα κάνει ένα δίσκο το 2000. Κάποια από αυτά τα τραγούδια θέλω να ηχογραφήσω ξανά μαζί με πέντε νέα παιδικά τραγούδια.

Βεβαίως υπάρχουν νεότεροι αξιόλογοι καλλιτέχνες όμως δε θα πω ονόματα.

Η επιτυχία ορίζεται από μόνη της. Όταν καταφέρεις να πείσεις τον άλλον γι’ αυτό που έκανες, όταν καταφέρεις να εκφράσεις τα συναισθήματά σου και να βρεις ένα «αυτί» να τα ακούσει τότε πέτυχες.

Βεβαίως, δεν μένει στο χρόνο ένα κακό τραγούδι…

Το τραγούδι ακολουθεί την εποχή του, σήμερα μπορείς να πεις πολλά και τίποτα. Αυτή την αίσθηση εισπράττω. Δεν είμαι απαισιόδοξος, το εγγύς μέλλον θα δείξει…

Ξέρεις γιατί είμαι αισιόδοξος; Γιατί πιστεύω σε αυτόν το στίχο του Ρασούλη που λέει ότι η ζωή είναι λεχώνα

Για έναν μουσικό η μουσική είναι το οξυγόνο του. Αλλά και για εκείνον που την ακούει είναι το ίδιο.

Οι καλλιτέχνες επειδή κάνουνε μια δουλειά μοναχική, ίσως να επωφελήθηκαν από δημιουργική άποψη, όμως κανείς δεν ωφελείται από έναν εγκλεισμό εκτός απ το ότι μένεις σπίτι σου για να σώσεις τη ζωή σου, ο αυτοπεριορισμός μπορεί να οδηγήσει σε φωτεινά μονοπάτια, ο επιβεβλημένος όμως περιορισμός που επικαλείται τη δημόσια υγεία δε σηκώνει νομίζω πολλές κουβέντες, τώρα νιώθω ότι όλα ξεκινάνε πάλι απ την αρχή.

Και ποιός δεν αιφνιδιάστηκε; Και ποιός κλάδος δεν επλήγη; όλοι αναμετρηθήκαμε με το μπόι μας, η απαγόρευση μπορεί να σου γυρίσει δημιουργικά μπορεί να σου γυρίσει κι ανάποδα, μου ήρθαν στο μυαλό οι πολιτικοί κρατούμενοι που διάβασαν μες τη φυλακή κι έμαθαν γράμματα δίπλα στους μορφωμένους συγκρατούμενους τους. Ασχολήθηκα με άλλες μορφές τέχνης, ζωγραφική, φωτογραφία, προσπάθησα κι έμαθα κάπως ένα πρόγραμμα video κι έφτιαξα ένα μικρό αφιέρωμα στη Χαλκίδα, μπορείτε να το αναζητήσετε στο ΥouΤube. Εν ολίγοις ήταν ένα μεγάλο στοίχημα το lockdown.

Για έναν μουσικό η μουσική είναι το οξυγόνο του. Αλλά και για τον ακροατή το ίδιο είναι. Έχω την εντύπωση ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς μουσική. Είναι συνυφασμένη με τη ζωή η μουσική και το τραγούδι. Είναι μια συγκίνηση, μια διέξοδος, μια έκφραση, διαφυγή και μια δημιουργική χαρά.

Από τον χαρακτήρα μου κι απ’ τη μαθητεία μου όλα αυτά τα χρόνια στο σανίδι.

Ναι, βεβαίως, έχω βρεθεί σε δύσκολες στιγμές πάνω στο πάλκο, άλλες φορές έφταιγα εγώ, άλλες όχι.

Η κούραση καμιά φορά το κάνει αυτό. Η σωματική και η ψυχική επειδή είναι η φύση της δουλειάς τέτοια. Από την άλλη είναι τόσο αγαπημένη αυτή η δουλειά που δεν μπορείς να την αφήσεις. Η μουσική είναι σαν δώρο, το τραγούδι είναι ένα δώρο.

Ο Μανόλης είναι βιρτουόζος, είναι υψηλού επιπέδου κιθαριστής, καλός συνθέτης και σπουδαίος ενορχηστρωτής, μου άρεσε πάντα αυτή η εκδοχή, να παίζω τα τραγούδια μου με μια κιθάρα κι επειδή ο Μανόλης είναι δυο-τρεις κιθάρες μαζί και η δικιά μου τέσσερεις, έχω ένα σπάνιο αποτέλεσμα!

Ακριβώς! έχει μεγάλο ενδιαφέρον πιστεύω αυτό: η κλασική κιθάρα είναι ένα πολυφωνικό όργανο, στα χέρια του Μανόλη Ανδρουλιδάκη όμως γίνεται ακόμα πιο πλούσια η κιθάρα, με περισσότερες φωνές, μπορεί να παίξει με τρεις – τέσσερις μουσικές γραμμές ταυτόχρονα. Είναι φαινόμενο!

Αλίμονο αν δεν μπορούσαμε να κάνουμε όνειρα! Αυτή είναι η δουλειά μας: να ονειρευόμαστε και να κάνουμε τα όνειρά μας, πράξη! όπως όλοι μας, όποια δουλειά κι αν κάνει κανείς.

Ο Ορφέας Περίδης και ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης μοιράζονται τη σκηνή μαζί “Με δύο κιθάρες”.