Προς τιμήν του φετινού Athens Pride Week, το οποίο πρόκειται να διεξαχθεί 18-25 Ιουλίου, σας παρουσιάζουμε οκτώ από τις πιο αξιόλογες ΛΟΑΤΚΙ+ ταινίες των τελευταίων χρόνων, μέσα από μια επιλογή ρηξικέλευθων φιλμ, οσκαρικών επιτυχιών και έργων αγαπημένων κινηματογραφικών δημιουργών.
Ο αγώνας για το τέλος των διακρίσεων και της βίας εναντίο της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, για την επίτευξη της ισότητας και τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος ασφάλειας, αποδοχής και επικράτησης της αγάπης, του αλληλοσεβασμού και της ελευθερίας ελπίζουμε να μας βρει όλους ενωμένους.
1. «Moonlight» του Μπάρι Τζένκινς (2016)
Βασισμένο στην ιστορία του Ταρέλ Άλβιν Μακκράνεϊ, το βραβευμένο με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας φιλμ εξιστορεί τρία διαφορετικά στάδια από τη ζωή ενός νεαρού Αφροαμερικανού, καθώς έρχεται αντιμέτωπος με τις προκλήσεις της καθημερινότητας, σε μια προσπάθεια να κατανοήσει τη θέση του στον κόσμο, την ταυτότητα και τη σεξουαλικότητα του, γνωρίζοντας τόσο την αποδοχή όσο και την απόρριψη από το περιβάλλον του. Μια διαχρονική, τρυφερή και συνάμα σκληρή, ιστορία για τις ανθρώπινες σχέσεις και την εξερεύνηση του εαυτού. Ένας στοχασμός πάνω στη φιλία, την αγάπη και την οικογένεια.
Στην Ιαπωνοκρατούμενη Κορέα ένας απατεώνας ονόματι Fujiwara προσλαμβάνει ένα νεαρό κλεφτρόνι, την Sookee, να εργαστεί ως υπηρέτρια μιας πλούσιας, μυστηριώδους κληρονόμου, βοηθώντας τον να την αποπλανήσει με σκοπό να βάλει χέρι στην περιουσία της. Τα σχέδια του, όμως, φαίνονται καταδικασμένα, όταν οι δύο γυναίκες έρχονται κοντά εξερευνώντας τις επιθυμίες τους και προσπαθώντας να βρουν τον δικό τους χώρο εκτός των καθορισμένων από το ανδρικό φύλο ορίων, σε ένα «παιχνίδι» αποπλάνησης και εξαπάτησης.
Ο νεαρός αγρότης Johnny Saxby έχοντας αναλάβει, μετά το εγκεφαλικό του πατέρα του, τη διαχείριση της οικογενειακής φάρμας στο Γιόρκσαϊρ, προσπαθεί να «πνίξει» την απογοήτευσή του στο αλκοόλ και το περιστασιακό σεξ. Όλα, ωστόσο, αλλάζουν με την έλευση του Gheorghe, ενός μετανάστη από τη Ρουμανία, o οποίος θα «διδάξει» στον Johhny τις πιο τρυφερές πτυχές της ανθρώπινης επαφής, με τον τελευταίο να μαθαίνει σιγά σιγά να ξεχωρίζει τις διαφορές μεταξύ έλξης και επιθετικότητας και να αγαπάει ξανά τη γη του στην οποία ένιωθε παγιδευμένος.
4. «Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου» του Λούκα Γκουαντανίνο (2017)
Πολλά μπορεί να γράψει κανείς για την υποψήφια για Όσκαρ ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Αντρέ Ασιμάν. Η υπόθεση εξελίσσεται το καλοκαίρι του 1983, σε ένα μαγευτικό μέρος κάπου στη Βόρειο Ιταλία, όπου ένα ρομάντζο γεμάτο ερωτική έξαψη ανθίζει ανάμεσα στον νεαρό Elio, που «βασανίζεται» από τις αβεβαιότητες και τις συγκινήσεις της εφηβείας, και τον 24χρονό διδακτορικό φοιτητή Oliver. Μια συναισθηματική ταινία για την ενηλικίωση, τη φύση του έρωτα, την εξερεύνηση της σεξουαλικότητας, και την λαχτάρα των νεανικών χρόνων, που έχει προκαλέσει αρκετές συζητήσεις, και ίσως δικαιολογημένα, για την «εξιδανικευμένη», ως έναν βαθμό, απεικόνιση μιας σχέσης ανάμεσα σε έναν 17χρονό έφηβο και έναν ενήλικο.
5. «Μια φανταστική γυναίκα» του Σεμπαστιάν Λέλιο (2017)
Το βραβευμένο με Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας φιλμ του Χιλιανού σκηνοθέτη Σεμπαστιάν Λέλιο αφηγείται την ιστορία της Marina, μιας νεαρής τρανς γυναίκας, η οποία μετά τον ξαφνικό θάνατο του συντρόφου της έρχεται αντιμέτωπη με την καχυποψία, τις προκαταλήψεις και την περιφρόνηση της οικογένειας του και των αρχών, οι οποίοι δεν αποδέχονται την πραγματική της ταυτότητα. Η ίδια προσπαθεί να πενθήσει σε ένα εχθρικό περιβάλλον, ξεχωρίζοντας για το κουράγιο της να αντισταθεί στον εκφοβισμό και την κακοποίηση και να απαιτήσει σεβασμό.
6. «Rafiki» της Wanuri Kahiu (2018)
Απαγορευμένο στην χώρα του την Κένυα, το κινηματογραφικό ντεμπούτο της Wanuri Kahiu αφηγείται το τρυφερό ρομάντζο μεταξύ δύο εφήβων, της Kena και της Ziki, παρά την πολιτική αντιπαλότητα των οικογενειών τους. Καθώς η φιλία τους μετατρέπεται σε κάτι περισσότερο, οι δύο νεαρές καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα στην ασφάλεια ή την ευτυχία, τη μεταξύ τους αφοσίωση ή τις οικογενειακές προσδοκίες σε μια άκρως καταπιεστική και συντηρητική κοινωνία. Μια ταινία που υπογραμμίζει τη μάχη που εξακολουθούν να πρέπει να δώσουν κάποιο άνθρωποι ώστε να ζήσουν περήφανα και ελεύθερα.
7. «Το Πορτρέτο Μιας Γυναίκας Που Φλέγεται» της Σελίν Σιαμά (2019)Φώτο: Mubi.com
H Marianne, μια καλλιτέχνιδα από το Παρίσι, μεταβαίνει σε ένα απομονωμένο νησί της Βρετάνης, τον 18ο αιώνα, για να ζωγραφίσει το πορτραίτο της απρόθυμης και λογοδοσμένης με έναν πλούσιο Ιταλό, Héloïse. Ανάμεσα στην καλλιτέχνιδα και στο «θέμα» της αναπτύσσεται μια σαγηνευτική οικειότητα και μια παράφορη έλξη, καθώς «ξεκλέβουν» λίγε στιγμές ελευθερίας, γεμάτες συναισθηματισμό και καλλιτεχνική δημιουργία. Μια ταινία χτισμένη αποκλειστικά πάνω στο γυναικείο βλέμμα από την Γαλλίδα σκηνοθέτρια Σελίν Σιαμά.
Σε αυτή την σχεδόν αυτοβιογραφική ταινία του ο Πέδρο Αλμοδόβαρ μοιράζεται μαζί μας, μέσα από την ιστορία του Σαλβαδόρ, ενός μεσήλικα γκέι σκηνοθέτη τον οποίο υποδύεται εξαιρετικά ο Αντόνιο Μπαντέρας, τις υπαρξιακές του ανησυχίες, τις επιθυμίες του, τη σχέση του με το σινεμά και την εξέλιξη της ταυτότητας του ως queer καλλιτέχνης. Ο Σαλβαδόρ του, ο οποίος βιώνει τόσο ψυχικό όσο και σωματικό πόνο, παρασύρεται στον κυκεώνα μιας κρίσης όπου παρόν και παρελθόν συγκρούονται μεταξύ τους, παλιοί εραστές επιστρέφουν και τα όρια μεταξύ τέχνης και ζωής θολώνουν.
