Ράνια Σχίζα: Έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε πάλι σε ένα όμορφο παραμύθι

Tο Φεστιβάλ Δωδώνης, το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης και η ομάδα Anima παρουσιάζουν την πρωτότυπη θεατρική παράσταση «Μία χώρα δύο αιώνες μετά», με αφορμή τα διακόσια χρόνια από την ίδρυση του ελληνικού κράτους.

Πρόκειται για το καινούργιο έργο του Ανδρέα Φλουράκη (μετά το «Θέλω μια χώρα»), το οποίο μιλάει με μαύρο χιούμορ για το πώς οι σημερινοί Έλληνες διαχειρίζονται τη νεότερη ιστορία τους αλλά και για το πώς τη δημιουργούν. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, η οποία με φόντο την επέτειο των 200 χρόνων, επιλέγει να πειραματιστεί σε μια ανοιχτή σκηνική σύνθεση.

Με αφορμή το ανέβασμα της παράστασης – που ξεκινάει επίσημα την καλοκαιρινή του περιοδεία από τις 23 Ιουλίου στον Πολυχώρο Λιπασμάτων στο Κερατσίνι (με ελεύθερη είσοδο),  μιλήσαμε με την Ράνια Σχίζα για την πολυπόθητη επιστροφή στο ζωντανό θέαμα, το ίδιο το έργο, την ανάγκη να πιστεύουμε σαν χώρα σε «όμορφα παραμύθια», αλλά και την βαθιά ευχή της για την επόμενη θεατρική σεζόν.

Η ανάγκη να βρω ξανά τον βηματισμό μου μετά από τόσο μεγάλο διάστημα επιβεβλημένης αποχής από το θεατρικό γίγνεσθαι, η καλλιτεχνική συνύπαρξη με τον Θανάση, τον Ιωσήφ, την Αμαλία, τη Μαρία, τον Άρη, τόσο αξιόλογους και αγαπημένους συναδέλφους, η πίστη και ο ενθουσιασμός της Ρουμπίνης γι’ αυτό το εγχείρημα, ο Αντρέας, με τον οποίο έχω συνεργαστεί και παλιότερα σε έργο του, ήταν οι βασικοί λόγοι που με ώθησαν να κάνω αυτό το βήμα.

Με την ανάγκη, 200 χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση και όσων ακολούθησαν και πλήγωσαν αυτή τη χώρα, να πιστέψουμε πάλι σε κάτι. «Να φτιάξουμε ένα παραμύθι». Γιατί ξεμείναμε. Ένα παραμύθι όμως όμορφο, που θα μάς ενώσει και θα μάς δώσει τη δύναμη να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα μπροστά, σπάζοντας αγκυλώσεις και κρατήματα σε έναν συντηρητισμό που μάς βυθίζει σε πατριαρχικές νόρμες και μας βαλτώνει.

Από τη συνθήκη του ζωντανού θεάματος μου έλειψε η μαγική χημεία που σε κάθε παράσταση γεννά κάτι νέο, πάντα απρόβλεπτο.

Μετά από τόσους μήνες εγκλεισμού και κοινωνικής απομόνωσης λόγω πανδημίας, κάποιοι άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι, πάνε να παρακολουθήσουν μια εκδήλωση για τον εορτασμό της επετείου των 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Όταν όμως ανακοινώνεται πως η γιορτή δε θα γίνει, διαμαρτύρονται και αρνούνται να αποχωρήσουν από τον χώρο του θεάτρου. Κάνουν κατάληψη, λοιπόν, της σκηνής και αποφασίζουν να μείνουν, γιατί είναι καλύτερα έξω στον καθαρό αέρα που μπορούν να πουν και μια κουβέντα σαν άνθρωποι. Και λένε πολλές! Ακίνδυνες και επικίνδυνες! Κι εκεί που διαφωνούν και αρπάζονται, ηρεμούν και φιλιώνουν, παίζουν, γελάνε, πίνουν, εξομολογούνται, χορεύουν, χαίρονται και βέβαια γιορτάζουν!

Μιας γυναίκας που μέσα σε όλα αυτά τα δύσκολα που βιώνουμε, αναζητάει τη χαρά που μόνο η ανθρώπινη επαφή μπορεί να δώσει και αναπολεί την εποχή που οι άνθρωποι μπορούσαν να επικοινωνήσουν με όλες τους τις αισθήσεις σε εγρήγορση, βλέποντας, ακούγοντας, αγγίζοντας ο ένας τον άλλον και όχι εικονικά, μέσα από μια οθόνη υπολογιστή, μηνύματα στο κινητό και like στα social media.

Ότι οι ήρωές μας εκτός από θάρρος διέθεταν και χιούμορ.

Με δεδομένο ότι τα σχολικά βιβλία παρέχουν βασικές γνώσεις Ιστορίας, άρα και της νεότερης Ιστορίας μας, έγκειται στη διάθεση του καθενός μας να ψάξει, να μελετήσει και να μάθει περισσότερα γι’ αυτήν. Θα έλεγα πως οι σημερινοί Έλληνες διαχειρίζονται τη νεότερη ιστορία τους, όπως και τη ζωή τους. Με γνώμονα την ιδεολογία τους, την ιδιότητά τους, την οικονομική τους κατάσταση, τον ρόλο τους στην κοινωνία, την ενημέρωσή τους, τον χαρακτήρα τους… Μέσα από τη διαφορετικότητά τους.

Με ανάμεικτα! Αλληλοσυγκρουόμενα! Σε κάθε περίπτωση όμως, αισιόδοξα και γιορτινά.

Το θέατρο ξαναβρίσκει και πάλι τη φύση του. Επιτέλους! Ηθοποιοί και θεατές μαζί, δια ζώσης! Αυτό μου έχει λείψει. Αυτή η μαγική χημεία που σε κάθε παράσταση γεννά κάτι νέο, πάντα απρόβλεπτο.

Θέλω να το πιστεύω!

Εύχομαι χωρίς φόβο αλλά με πάθος, το Θέατρο και η Τέχνη γενικότερα, να έχει τον ρόλο που της αρμόζει και έχει ανάγκη η κοινωνία. Τον πρωταγωνιστικό!