Η φωτογράφος Αννίτα Χριστοφίδου εξερευνεί τα μονοπάτια του φωτός στην Ινδονησία

Η φωτογράφος Αννίτα Χριστοφίδου γοητεύεται από το απρόσμενο, ελκύεται από το κολλάζ συναισθημάτων της ανθρώπινης ύπαρξης, θεωρεί τη φωτογραφική μηχανή ως προέκταση του σώματός της και επιθυμεί ο κάθε θεατής να ερμηνεύσει τα έργα της με τον δικό του προσωπικό τρόπο.

Με αφορμή τα εγκαίνια της ατομικής της έκθεσης «Path to Light», ένα φωτογραφικό οδοιπορικό στην Ινδονησία, όπου μέσα από τον φακό και τα εκφραστικά, γεμάτα συναισθήματα πρόσωπα των Ινδονήσιων οι απλές, καθημερινές ιστορίες μετατρέπονται σε μια ανεπανάληπτη αισθητική εμπειρία, η Αννίτα Χριστοφίδου μάς μιλάει για το νέο της πρότζεκτ, για όσα βίωσε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την τέχνη της και τα θέματά της.

Το ταξίδι μου στην Ινδονησία αποτελεί ορόσημο και πηγή έμπνευσης για το συγκεκριμένο project. Ο τίτλος «Path to light» αναφέρεται στην προσωπική αναζήτηση του καθενός να ανακαλύψει το μονοπάτι που θα τον οδηγήσει στο φως, στην εσωτερική γαλήνη. Τα εκφραστικά πρόσωπα των ινδονήσιων προδίδουν το καθένα τη δική τους ιστορία. Μέσα από τα μονοπάτια ζωής θα ανακαλύψουμε διαφορετικές καθημερινές ιστορίες και θα αφήσουμε τα συναισθήματα να ξεχειλίσουν.

Ανεξάρτητα από το χαμηλό βιοτικό τους επίπεδο, οι άνθρωποι παραμένουν χαμογελαστοί και αυτάρκεις. Πρόκειται για ένα λαό φιλόξενο και δεκτικό στο φακό. Η εμπειρία που αποκόμισα κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στην Ινδονησία αποτελεί μάθημα ζωής για εμάς τους δυτικούς.

Η εμπειρία που αποκόμισα κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στην Ινδονησία αποτελεί μάθημα ζωής για εμάς τους δυτικούς.

Οι Ινδονήσιοι είναι ένας νησιωτικός λαός (μην ξεχνάμε ότι η Ινδονησία αποτελείται από 18000 νησιά) που προσομοιάζει με τους αντίστοιχους μεσογειακούς λαούς. Οι κάτοικοι της Ινδονησίας είναι φιλικοί, ευγενικοί, εξυπηρετικοί και φιλόξενοι. Αγαπούν τον χορό, τη μουσική και τις τέχνες και αυτά είναι χαρακτηριστικά στα οποία μοιάζουν με τους Έλληνες.

Όσο αφορά τις διαφορές, η σημαντικότερη είναι η θρησκεία. Οι περισσότεροι ινδονήσιοι είναι ισλαμιστές. Θα μπορούσε όμως να πει ότι σε αυτή τη χώρα όπου επικράτησε το Ισλάμ από τον 16ο αιώνα και μετά, δεν υπάρχουν φανατικοί, δεδομένου ότι το Ισλάμ συγχωνεύθηκε με τις προηγούμενες θρησκείες των ινδονήσιων (Ινδουισμό και Βουδισμό) οι οποίες αφορούν κατεξοχήν ειρηνικές θρησκείες.

Μέσα από το φωτογραφικό μου οδοιπορικό προκύπτουν ανάμεικτα συναισθήματα. Επέλεξα συνειδητά να μην βάλω τίτλους στις φωτογραφίες σκεπτόμενη ότι ο κάθε άνθρωπος θα ερμηνεύσει και θα αισθανθεί με διαφορετικό τρόπο την εικόνα. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει ο καθένας μας τη ζωή είναι μια προσωπική επιλογή που δεν έχει να κάνει με τις συνθήκες ακόμα και αν αυτές είναι φαινομενικά αντίξοες.

Αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα στιγμιότυπο αυτό θα ήταν της νεαρής μητέρας που θηλάζει το νεογέννητό της ανενόχλητη από τον περίγυρο. Παρόλο που στο πρόσωπο της σκιαγραφείται η κούραση και η εξάντληση είναι φανερό το μεγαλείο της γυναικείας δύναμης.

Με τη φωτογραφία ασχολούμαι από την εφηβική μου ηλικία. Το ερέθισμα δημιουργήθηκε όταν ανακάλυψα το ασπρόμαυρο εμφανιστήριο φωτογραφίας που χρησιμοποιούσε ο πατέρας μου. Εκείνη την εποχή χρησιμοποιούσαμε φιλμ. Με το που ολοκληρώναμε τις λήψεις κλεινόμασταν στο σκοτεινό θάλαμο και μπαίναμε στη διαδικασία εμφάνισης φωτογραφιών. Μαγική ιστορία…

Φωτογράφοι που με ενέπνευσαν και έχουν παίξει ρόλο στη διαμόρφωση της φωτογραφικής μου ματιάς είναι από ξένους ο Andre Kertesz, ο Josef Koudelka, ο Henri Cartier Bresson και από Έλληνες ο Γιάννης Ψιλάκης και ο Νίκος Οικονομόπουλος.

Με συγκινεί το κολλάζ συναισθημάτων της ανθρώπινης ύπαρξης όπως αυτό σκιαγραφείται μέσα από το φωτογραφικό φακό.

Η αγάπη μου για τη φωτογραφία δρόμου προέκυψε αυθόρμητα και αβίαστα. Με συγκινεί η γοητεία του απρόσμενου, μια τυχαία σκηνή… αυτή η μαγική εικόνα που δημιουργείται σε κλάσματα δευτερολέπτου. Είναι γεγονός πως η φωτογραφική μηχανή αποτελεί προέκταση του σώματος μου. Το μάτι είναι ενσωματωμένο πάνω στο σκόπευτρο. Τις εικόνες που έχω από μέρη που έχω ταξιδέψει τις έχω μέσα από το φωτογραφικό φακό. Αν πάρω το βλέμμα μου από τον φακό θα έχω χάσει μια εικόνα… θα έχω χάσει την στιγμή.

Από την αρχή της ενασχόλησης μου με τη φωτογραφία με έλκυε η ανθρώπινη παρουσία και οι εκφάνσεις της μέσα στην καθημερινότητα. Η ματιά μου αναζητά και εστιάζει στα πρόσωπα, τα χαρακτηριστικά τους και τις αυθόρμητες εκφράσεις των περαστικών. Με συγκινεί το κολλάζ συναισθημάτων της ανθρώπινης ύπαρξης όπως αυτό σκιαγραφείται μέσα από το φωτογραφικό φακό.

Η περίοδος της πανδημίας είναι μια περίοδος ιδιαίτερα αγχωτική για όλη την ανθρωπότητα. Φόβος, ανασφάλεια και αγωνία είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα που παρατηρώ να αποτυπώνονται στα πρόσωπα των ανθρώπων. Την αβεβαιότητα για το άγνωστο που γεννά η πρωτόγνωρη αυτή συνθήκη την οποία καλούμαστε να διαχειριστούμε με θάρρος και ψυχραιμία, την συναντώ επίσης συχνά να διαγράφεται εκφραστικά στα μάτια των συνανθρώπων μου.

Λόγω της ανθρωπιστικής προσέγγισης της ματιάς μου, μου είναι αδύνατον να φανταστώ τον πλανήτη μας χωρίς την ανθρώπινη παρουσία. Είμαι φύση και θέση αισιόδοξη και αρνητής της καταστροφολογίας. Θα προτιμήσω αυτή η συνθήκη να παραμείνει στο μυαλό μου ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Τα ταξίδια αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Από νεαρή ηλικία θυμάμαι πάντοτε τον εαυτό μου με μια βαλίτσα στο χέρι. Η εξερεύνηση νέων τόπων, η διαφορετικότητα της κουλτούρας των ανθρώπων και των πολιτισμών αποτελούν κίνητρα για την επιλογή των ταξιδιών. Στα άμεσα μου πλάνα είναι να επισκεφθώ την Ναμίμπια, το Belize  και τις Φιλιππίνες.

Ουμανιστικό
Αισιόδοξο
Εκφραστικό
Συναισθηματικό
Ταξιδιάρικο

Οι παραπάνω λέξεις αποτελούν λέξεις κλειδιά που χαρακτηρίζουν το έργο μου μέχρι σήμερα. Η προσέγγιση των θεμάτων μου είναι ουμανιστική, με αισιόδοξα μηνύματα, εκφραστικά στοιχεία, προδίδοντας μια χροιά συναισθηματική με ύφος ταξιδιάρικο.