Μάρνι Νίξον: Η μελωδική φωνή πίσω από τις εμβληματικότερες σταρ του Χόλυγουντ

Στις 24 Ιουλίου, το 2016, έφυγε από τη ζωή η Αμερικανίδα σοπράνο Μάρνι Νίξον, η «αφανής τραγουδίστρια» που «δάνεισε» τη μελωδική φωνή της σε εμβληματικές σταρ του Χόλυγουντ, όπως η Ντέμπορα Κερ, στην ταινία «Ο Βασιλιάς και Εγώ» (1956), η Νάταλι Γουντ στο «West Side Story» (1961) και η Όντρεϊ Χέπμπορν στην ταινία «Ωραία μου Κυρία» (1964).

Γεννημένη στην Καλιφόρνια στις 22 Φεβρουαρίου 1930, η Margaret Nixon McEathron ενθαρρύνθηκε από τους γονείς της ήδη σε πολύ μικρή ηλικία να ασχοληθεί με το τραγούδι και τη μουσική, καθώς οι ίδιοι διέκριναν από νωρίς το αστείρευτο ταλέντο της. Παρακολούθησε μαθήματα βιολιού από την ηλικία των τεσσάρων, ενώ στα έντεκα της χρόνια αναδείχθηκε νικήτρια στον διαγωνισμό τραγουδιού του Los Angeles County Fair.

Από τότε ξεκίνησε να καλλιεργεί συστηματικά το πάθος της για το τραγούδι ως μαθητευόμενη της διακεκριμένης Αυστριακής σοπράνο Vera Schwarz. Αργότερα σπούδασε όπερα υπό τη διδασκαλία των Carl Ebert και Sarah Caldwell. Ενώ, παράλληλα, σε ηλικία 17 ετών, πραγματοποίησε το ντεμπούτο της ως κλασική τραγουδίστρια με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λος Άντζελες υπό τη μουσική διεύθυνση του Λέοπολντ Στοκόφσκι, ερμηνεύοντας την «Κάρμινα Μπουράνα» του Καρλ Ορφ.

Από αριστερά: Ντέμπορα Κερ , στην ταινία «Ο Βασιλιάς και Εγώ» (1956, φώτο: 20th Century Fox) , Νάταλι Γουντ στο «West Side Story» (1961, φώτο: United Artists)) και Όντρεϊ Χέπμπορν στην ταινία «Ωραία μου Κυρία» (1964, φώτο: Warner Bros) |

Στους κύκλους της κλασικής μουσικής η Μάρνι Νίξον υπήρξε ευρέως γνωστή για το εύρος των φωνητικών της ικανοτήτων, τις δυνατές ερμηνείες της σε μια σειρά από όπερες, ρεσιτάλ τραγουδιού και ηχογραφήσεις. Συνεργάστηκε με τις όπερες του Λος Άντζελες, του Σιάτλ και του Σαν Φρανσίσκο σε ρόλους όπως εκείνον της Βιολέτα Βαλερύ στην «Τραβιάτα» και της Σουζάννα στους «Γάμους του Φίγκαρο».

Πραγματοποίησε εγκωμιαστικές εμφανίσεις με την Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης υπό τη μουσική διεύθυνση του Λέοναρντ Μπερνστάιν και έδωσε μια σειρά από ρεσιτάλ τραγουδιού ερμηνεύοντας μοναδικά απαιτητικά μοντέρνα έργα των Ιγκόρ Στραβίνσκι, Άρνολντ Σένμπεργκ, Άντον Βέμπερν κ.α.

Η «μυστική» καριέρα της στον κινηματογράφο θα ξεκινήσει το 1948-49, όταν και επιλέχθηκε από τη MGM να ντουμπλάρει, στο τραγούδι, τη φωνή της Μάργκαρετ Όμπριεν, στις ταινίες «Big City» και «The Secret Garden», γεγονός που της επέτρεψε να χρηματοδοτήσει τη συνέχιση των σπουδών της.

Το 1953 της ζητήθηκε να ντουμπλάρει τη Μέριλιν Μονρόε, σε ορισμένες ψηλές νότες, στο νούμερο «Diamonds Are a Girl’s Best Friend» στην κλασική, πλέον, ταινία «Οι άνδρες προτιμούν τις ξανθιές», με τη Μονρόε, ωστόσο, να φέρνει σχεδόν μόνη της εις πέρας το τραγουδιστικό μέρος του μιούζικαλ.

Για τις επόμενες δύο δεκαετίες η Μάρνι Νίξον θα δανείσει την κρυστάλλινη φωνή της σε περισσότερες από πενήντα κινηματογραφικές ταινίες, είτε ερμηνεύοντας ολόκληρο το τραγουδιστικό μέρος είτε μόνο τις νότες που δυσκόλευαν τις ηθοποιούς. Ήταν η χρυσή εποχή των Χολυγουντιανών μιούζικαλ όπου οι παραγωγοί προτιμούσαν να προσλαμβάνουν μεγάλες σταρ παρά εκπαιδευμένες τραγουδίστριες για να ερμηνεύσουν έναν ρόλο μπροστά από την κάμερα.

Η πρώτη της μεγάλη δουλειά ήρθε από την 20th Cnetury Fox με το μιούζικαλ του 1956 «Ο Βασιλιάς και Εγώ», όπου η Νίξον ντούμπλαρε ολόκληρο το τραγουδιστικό μέρος της Ντέπορα Κερ, δουλεύοντας στο πλευρό της για πάνω από έναν μήνα και επιδεικνύοντας το αστείρευτο ταλέντο της στη μίμηση. Η ίδια δήλωνε για τη δουλειά της: «Είναι συναρπαστικό να πρέπει να εισχωρήσεις μέσα στο κεφάλι της ηθοποιού για την οποία τραγουδάς. (…) Πρέπει να ξέρεις πως αισθάνονται, πως μιλούν και να τραγουδήσεις όπως θα τραγουδούσαν οι ίδιες- εάν μπορούσαν να τραγουδήσουν». 

Η Κερ κέρδισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ για τον ρόλο της Άννας στην ταινία, ενώ το soundtrack πούλησε χιλιάδες αντίτυπα με τη Νίξον, ωστόσο, να λαμβάνει μόνο το ποσό των 420$ για τη δουλειά της. Μάλιστα, η εταιρεία παραγωγής την υποχρέωσε να υπογράψει συμβόλαιο εμπιστευτικότητας απειλώντας τη, σύμφωνα με την ίδια σε συνέντευξη που παραχώρησε το 2007, αν ποτέ μαθευόταν ότι ντούμπλαρε την Ντέμπορα Κερ.

Η Μάρνι Νίξον είχε την ευκαιρία να υποδυθεί εξ’ ολοκλήρου την Ελάιζα Ντούλιτλ στη θεατρική βερσιόν της «Ωραίας μου Κυρίας» το 1964. | Φώτο: Alix Jeffry

Αν και η Μάρνι Νίξον από τη μεριά της κράτησε τη συμφωνία, ωστόσο, η συνεισφορά της στον κινηματογράφο από ένα σημείο και μετά αποτέλεσε ένα από τα χειρότερα κρυμμένα μυστικά του Χόλυγουντ. Η ίδια μετατράπηκε ως μια καλτ φιγούρα και το όνομα της έγινε απάντηση σε σχετικές ερωτήσεις σε παιχνίδια γνώσεων όπως το trivial pursuit και το σταυρόλεξο των New York Times.

Η Νίξον δεν ενοχλούταν από την ανωνυμία έως ότου τραγούδησε τον ρόλο της Νάταλι Γουντ στο αριστουργηματικό μιούζικαλ «West Side Story». Η Γουντ θεωρώντας ότι η Μάρνι Νίξον προσελήφθη για να ντουμπλάρει μόνο τις ψηλές νότες, αντιλαμβανόμενη ότι η τελευταία θα ερμηνεύσει όλο το τραγουδιστικό μέρος και θεωρώντας ότι η ίδια μπορούσε να τα καταφέρει μόνη της ικανοποιητικά, εγκατέλειψε τα γυρίσματα. Ωστόσο όταν άκουσε τη Νίξον να ερμηνεύει το «Tongiht» παραδέχτηκε ότι δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να τη φτάσει και υποχώρησε.

Αν και η δουλειά της Νίξον στην ταινία δεν της πιστώθηκε ποτέ, όμως έλαβε τα δικαιώματα που της αναλογούσαν από τις τρελές πωλήσεις του soundtrack. Ήταν η στιγμή που η ερμηνεύτρια συνειδητοποίησε: «Τότε είδα πόσο σημαντική ήταν η συνεισφορά μου στη δημιουργία μιας ταινίας. Έδινα το ταλέντο μου και κάποιος άλλος έπαιρνε τα εύσημα γι’ αυτό». Η όλο και αυξανόμενη αναγνωρισιμότητα της έδωσε ώθηση να διεκδικήσει επίσημη αναγνώριση.

Η Μάρνι Νίξον με τον Ντικ Λατέσα σε μια από τις τελευταίες της εμφανίσεις στη σκηνή. Φώτο: Sara Krulwich/The New York Times

Σε αντίθεση με τη Νάταλι Γουντ, η Όντρεϊ Χέπμπορν αποδέχθηκε καλύτερα το γεγονός ότι οι φωνητικές της ικανότητες δεν ήταν αρκετές για το τραγουδισιτκό μέρος της Ελάιζα Ντούλιτλ στο μιούζικαλ «Ωραία μου Κυρία» (1964). Με την ταινία αυτή η Νίξον έφτασε στο αποκορύφωμα της καριέρας της καταφέρνοντας να μιμηθεί τη φωνή της Χέπμπορν με διαφορετικές προφορές τόσο πριν όσο και μετά τη μεταμόρφωση της Ελάιζα σε μια εκλεπτυσμένη κυρία, ιδιαίτερα με το νούμερο «I Could Have Dance All Night».

Αν και λίγοι είναι εκείνοι οι Αμερικανοί που αναγνωρίζουν το πρόσωπο της Μάρνι Νίξον, ωστόσο ολόκληρες γενιές μεγάλωσαν με τη φωνή της μέσα από κλασικά, πλέον, τραγούδια, σε μερικά από τα εμβληματικότερα μιούζικαλ όλων των εποχών. Το τελευταίο της κινηματογραφικό ντουμπλάρισμα η Μάρνι Νίξον το πραγματοποίησε το 1998 με την ταινία κινουμένων σχεδίων της Ντίσνεϊ «Μουλάν», όπου τραγούδησε τον ρόλο της γιαγιάς.

Ως φυσική παρουσία η Νίξον έχει λάβει μέρος με μικρούς ρόλους σε ταινίες όπως «Η Μελωδία της Ευτυχίας» (1965), καθώς και σε παραστάσεις τόσο στο Broadway όσο και στο Off Broadway. Ενώ δίδαξε τραγούδι στο Ινστιτούτο Τεχνών της Καλιφόρνια.