Αλίκη – Τζένη: Βίοι παράλληλοι
Το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου είναι μοιραίο να μονοπωλούν τις αναμνήσεις μας οι δύο μεγαλύτερες σταρ του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου: Η Αλίκη Βουγιουκλάκη και η Τζένη Καρέζη.
Ήταν τρία λεπτά πριν σημάνουν μεσάνυχτα της 26ης προς την 27η Ιουλίου του 1992, όταν η Τζένη “έφευγε”. Την ημέρα της κηδείας της, η Αλίκη εκμυστηρευόταν: «Χαμογελούσε η Τζένη. Σε μένα χαμογελούσε. Και μου είπε με τον τρόπο της ότι θα με πάρει. Είμαι σίγουρη. Εμείς οι δυο είμαστε μ’ έναν τρόπο μαζί». Και στις δέκα και τέταρτο το πρωί της 23ης Ιουλίου του 1996, η διαίσθησή της θα έβγαινε αληθινή…
Χρονολογίες γέννησης δεν θα βρει κάποιος ούτε στους τάφους τουςΣαν να ήθελαν ο μύθος να διατηρηθεί και μετά θάνατον. Για την Αλίκη, βέβαια, το μυστήριο φαίνεται να έχει λυθεί. Ήταν εγγεγραμμένη ως γεννηθείσα το 1934 στο δημοτολόγιο του Δήμου Αμαρουσίου, έστω κι αν η ταυτότητά της έγραφε 1937. Για την Τζένη, παραμένει μάλλον άλυτο. Το Θεατρικό Μουσείο αναφέρει ως χρονολογία γέννησής της το 1932, αλλά η ιστοσελίδα της Finos Films το 1934.
Η φημολογούμενη κόντρα
Η Αλίκη και η Τζένη είχαν παράλληλη πορεία στη θεατρική σκηνή και τις κινηματογραφικές παραγωγές της Ελλάδος την ίδια ουσιαστική περίοδο, στο δεύτερο μισό του 20ου. Το κατά πόσο η φημολογούμενη αντιπαλότητά τους δημιουργήθηκε από τους θαυμαστές τους ή καλλιεργήθηκε από τον Τύπο και τις εταιρείες για εμπορικούς λόγους μοιάζει να μην έχει πλέον τόση σημασία…
Αποτέλεσαν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος για το… “νομισματοκοπείο” χρυσών λιρών που έβγαλε ο θίασος των ηθοποιών αυτής της χώρας. Όσο περισσότερο μελετάει κάποιος τις καριέρες τους, τόσο περισσότερες ομοιότητες ή αναπληρώσεις βρίσκει. Στην πραγματικότητα, η Αλίκη και η Τζένη, η Τζένη και η Αλίκη όταν δεν αλληλοσυμπληρώνονταν, ταυτίζονταν. Κι όταν δεν ταυτίζονταν, αλληλοσυμπληρώνονταν.
Οι εμφανείς ομοιότητες
Κατ’ αρχάς, είχαν παρόμοιο παρουσιαστικό Σχεδόν ίδιο σωματότυπο, αλλά αντίθετο χρώμα στα μαλλιά. Η Τζένη ταυτοποιήθηκε ως μελαχρινή, η Αλίκη ως ξανθιά. Το φυσικό τους, όμως, ήταν το ακριβώς αντίστροφο. Η Τζένη επέστρεψε στο ξανθό, μόνο στο θέατρο, δύο φορές όλες κι όλες, όταν πρωταγωνίστησε σε διασκευές του έργου «Γεννημένη Χτες» του Κάνιν. Η Αλίκη στο μελαχρινό, σαφώς περισσότερες.
Σε κάθε περίπτωση, οι φωτογραφίες με την Τζένη ξανθιά και την Αλίκη μελαχρινή ξενίζουν τα αισθητήρια της όρασής μας, αφού έχουν περάσει στο υποσυνείδητό μας με τα αντίθετα χρώματα. Αν εστιάσουμε τώρα περισσότερο στο πρόσωπό τους, σίγουρα θα συμφωνήσουμε όλοι ότι το πιο δυνατό σημείο της Τζένης ήταν τα μάτια της. Της Αλίκης, το χαμόγελό της.
Με τις ταινίες «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο» (1955), το «Ποντικάκι» (1954) έκαναν το ντεπούτο τους στο σινεμά.
Οι δύο ηθοποιοί έκαναν την παρθενική τους εμφάνιση στον κινηματογράφο με λιγότερο από δύο χρόνια διαφορά. Η Αλίκη τον Φεβρουάριο του 1954 με το «Ποντικάκι», η Τζένη τον Δεκέμβριο του 1955 με το «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο». Και οι δύο είχαν συμπρωταγωνιστή τους τον Μίμη Φωτόπουλο.
Παρ’ ολίγον να βρεθούν στην ίδια ταινία, τη «Θεία από το Σικάγο» (1957), αλλά η Αλίκη ήταν γεννημένη πρωταγωνίστρια και δεν μπορούσε με τίποτα να δεχτεί τον ρόλο μίας από τις ανιψιές της Γεωργίας Βασιλειάδου, που δέχθηκε η Τζένη. Επιπλέον, απαιτούσε –απολύτως δικαιολογημένα, βέβαια– από τους σκηνοθέτες το δυνατόν περισσότερα γκρο πλαν, κάτι που αναπόφευκτα ήταν αιτία προστριβών. Αντιθέτως, «η Τζένη αδιαφορούσε λίγο για τον τρόπο που την κινηματογράφιζες. Αφηνόταν τελείως», όπως έγραφε χαρακτηριστικά ο Γιάννης Δαλιανίδης.
Ο Νικος Φώσκολος σκηνοθέτησε καθεμία τους μία φορά στις ταινίες «Υπολοχαγός Νατάσσα» (1970) και «Αγάπη και Αίμα» (1968)
Το «Αγάπη και Αίμα» (1968) η Τζένη, την «Υπολοχαγό Νατάσσα» (1970) η Αλίκη. Κι έπαιξαν επίσης σε άλλη μία που υπέγραφε μόνο το σενάριο (όχι τη σκηνοθεσία): Στο «Κοντσέρτο για Πολυβόλα» (1967) η Τζένη, σε σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου και στην «Κατάσκοπο Νέλλη» (1981) η Αλίκη.
Και τρεις ταινίες με τον Γιάννη ΔαλιανίδηΤο «Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος», τη «Χριστίνα» (1960) και το «Ένας Ιππότης για τη Βασούλα» (1968), η Τζένη. Τη «Μουσίτσα» (1959), την «Ψεύτρα» (1963) και τη «Μαρία της Σιωπής» (1973), η Αλίκη.
Ο Γιάννης Δαλιανίδης τις σκηνοθέτησε στις ταινίες «Η Ψεύτρα» (1963), «Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος» (1960)
Και ο Δαλιανίδης, άλλωστε, είχε περάσει από το σενάριο στη σκηνοθεσία λόγω του δικού τους ανταγωνισμού. Όπως αφηγείτο ο ίδιος, η Αλίκη τού είχε ζητήσει να τη σκηνοθετήσει στη «Μουσίτσα» (το σενάριο τής οποίας τής είχε περιγράψει παλαιότερα), μετά την επιτυχία που είχε η Τζένη με το «Τρελοκόριτσό» του, που είχε γίνει ταινία από τον Ντίμη Δαδήρα τον προηγούμενο χρόνο με εκείνον στον ρόλο του βοηθού σκηνοθέτη.
Οι συνεργασίες τους με άλλους σκηνοθέτεςΗ Τζένη πρωταγωνίστησε σε επτά ταινίες του Ντίνου Δημόπουλου, η Αλίκη σε εννιά. Η Τζένη έπαιξε σε πέντε ταινίες του Αλέκου Σακελλάριου, η Αλίκη σε επτά.
Οι ταινίες «Αχ! Αυτή η Γυναίκα μου» (1967), «Τρελή Οικογένεια» (1965) βασιζονται σε θεατρικά έργα του Νίκου Τσιφόρου
Η Τζένη δεν γύρισε ποτέ ταινία με τον Νίκο Τσιφόρο, η Αλίκη μόνο μία, την πρώτη της, το «Ποντικάκι» (1954). Αμφότερες, όμως, πρωταγωνίστησαν σε κινηματογραφικές μεταφορές θεατρικών έργων που είχε γράψει εκείνος σε συνεργασία με τον Πολύβιο Βασιλειάδη: Στο «Κοροϊδάκι της Δεσποινίδας» (1960) και την «Τρελή Οικογένεια» (1965) η Τζένη, στο «Αχ! Αυτή η Γυναίκα μου» (1967) η Αλίκη. Η Τζένη συμμετείχε επίσης και στην ταινία-ντοκιμαντέρ «Η Αθήνα τη Νύχτα» (1962), που ο Τσιφόρος υπέγραφε το σενάριο.
Στις ταινίες «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» (1955) και «Λόλα» (1964) “μοιράζονται” τον σεναριογράφο Ηλία Λυμπερόπουλο
Ακόμα και στους αμιγώς σεναριογράφους μπορεί να βρει κάποιος αλληλοσυμπληρώσεις μεταξύ Τζένης και Αλίκης: Ο Ηλίας Λυμπερόπουλος, πριν από τη «Λόλα» (1964) της Τζένης, συνέβαλε στο σενάριο των ταινιών «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» (1955) και «Χαρούμενοι Αλήτες» (1958) της Αλίκης. Ο Βαγγέλης Γκούφας, μετά τα «Η Λίζα και η Άλλη» (1961) και «Ταξίδι» (1962) της Αλίκης, έγραψε το «Ένας Μεγάλος Έρωτας» (1964) για την Τζένη.
Η πιο μοιραία δημοσιογραφική ανακάλυψη;
Η Λούλα Αναγνωστάκη ήταν πίσω από το σενάριο του σκετς «Το Ραντεβού της Κυριακής», στο οποίο πρωταγωνιστούσε η Αλίκη στις «Ερωτικές Ιστορίες» (1959). Η ίδια θεατρική συγγραφέας που θα υπέγραφε το κύκνειο άσμα της Τζένης, τα «Διαμάντια και Μπλουζ», τριάντα χρόνια αργότερα…
«Το Δόλωμα» (1964), «Τρελοκόριτσο» (1958): η μία πήρε το ρόλο που προορίζονταν για την άλλη
Υπήρξαν και κινηματογραφικοί ρόλοι που προορίζονταν για τη μία κι έτυχε να καταλήξουν στην άλλη: Το «Τρελοκόριτσο» του Δαδήρα από την Αλίκη στην Τζένη και το «Δόλωμα» του Σακελλάριου από την Τζένη στην Αλίκη.
Εν ολίγοις, οι δύο τους ήταν κάτι σαν μπαλαντέρ για τους σημαντικότερους έλληνες συγγραφείς και σκηνοθέτες. Με εξαίρεση το συγγραφικό δίδυμο Ασημάκης Γιαλαμάς – Κώστας Πρετεντέρης, που δεν έγραψε ποτέ για την Αλίκη, αν εξαιρέσουμε τους στίχους του Κώστα Πρετεντέρη στα τραγούδια της «Ψεύτρας» (1963).
Τζένη Καρέζη- Κώστας Καζάκος, Αλίκη Βουγιουκλάκη-Δημήτρης Παπαμιχαήλ
Μετά το ερωτικό σκίρτημα στο «Κοντσέρτο για Πολυβόλα» (1967), η Τζένη είχε ως βασικό συμπρωταγωνιστή της τον Κώστα Καζάκο. Η Αλίκη, ξεκινώντας από την «Αστέρω» (1959), τον Δημήτρη Παπαπαμιχαήλ. Αμφότερες, τον άντρα που παντρεύτηκαν και στην πραγματική τους ζωή.
Η Τζένη ήταν μία φορά κινηματογραφικό ζευγάρι με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, στα «Κόκκινα Φανάρια» (1963). Η Αλίκη δεν έπαιξε ποτέ με τον Καζάκο.
Στις ταινίες “Η Ψεύτρα” και “Δεσποινίς Διευθυντής” με τον Αλέκο Αλεξανδράκη
Η Τζένη, πριν απ’ τον Καζάκο, τις περισσότερες φορές είχε παρτενέρ τον Αλέκο Αλεξανδράκη ή τον Ανδρέα Μπάρκουλη – τους ίδιους που είχε συνήθως και η Αλίκη όταν δεν έπαιζε με τον Παπαμιχαήλ.
Με τον Ανδρέα Μπάρκουλη στις ταινίες “Η Μουσίτσα” και “Τζένη, Τζένη”
Σε ισάριθμες ταινίες είχαν για μπαμπά τους τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο. Στο «Κοροϊδάκι της Δεσποινίδας» (1960), το «Δεσποινίς Διευθυντής» (1964) και την «Τρελή Οικογένεια» (1965), η Τζένη. Στην «Ψεύτρα» (1963), την «Αρχόντισσα» (1968) και την «Νεράιδα» (1969), η Αλίκη.
Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος υπήρξε κινηματογραφικός μπαμπάς και για τις δύο
Έκαναν και οι δύο μία αποτυχημένη προσπάθεια για διεθνή αναγνώριση με ξενόγλωσσες ταινίες: Η Αλίκη με το «Aliki, my Love» (1963), η Τζένη με το «Μια Σφαίρα στην Καρδιά» (1965).
Η σχέση τους με τον ΦίνοΣτη μυθολογία του ελληνικού σινεμά έχει περάσει και η σχέση τους με τη Finos Films, τη σημαντικότερη εταιρεία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών. Όταν η Τζένη έφευγε απ’ αυτήν, η Αλίκη ερχόταν – και αντιστρόφως. Η Τζένη εισήλθε το 1955 με την πρώτη της ταινία, το «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο», και αποχώρησε το 1957 με τη «Θεία από το Σικάγο». Το 1958 εισήλθε η Αλίκη με την «Αστέρω» για να απέλθει το 1964 με το «Δόλωμα». Την ίδια χρονιά που επέστρεφε η Τζένη με τη «Λόλα». Η οποία θα έφευγε το 1968 με το «Ένας Ιππότης για τη Βασούλα». Για να επιστρέψει η Αλίκη ως «Αρχόντισσα».
Η παρουσία τους στην τηλεόραση
«Εύθυμη Χήρα» (1991), Μαύρη Χρυσαλλίδα» (1990)
Και οι δύο έκαναν τρεις –μάλλον ατυχείς– απόπειρες στην τηλεόραση. Η Τζένη πρωταγωνιστώντας στις σειρές «Μαρίνα Αυγέρη» (1973), «Μεγάλη Περιπέτεια» (1976) και «Μαύρη Χρυσαλλίδα» (1990). Η Αλίκη πρωταγωνιστώντας στις σειρές «Βασίλισσα Αμαλία» (1975), «Η Θεατρίνα» (1977) και «Εύθυμη Χήρα» (1991). Επιπρόσθετη ομοιότητα: Οι δύο πρώτες τους ήταν τη δεκαετία του 1970, η τρίτη τους τη δεκαετία του 1990.
Η Αλίκη και η Τζένη ήταν μαζί ήδη από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Καθεμία είχε ερωτικό δεσμό εκεί με έναν δάσκαλό της. Η Τζένη με τον Άγγελο Τερζάκη, η Αλίκη με τον Αλέξη Σολωμό.
Η Τζένη δέχθηκε να αλλάξει το όνομά της (από «Καρπούζη» σε «Καρέζη»). Η Αλίκη αρνήθηκε και έμεινε στο «Βουγιουκλάκη».
Η Τζένη Καρέζη ως Οφηλία στον «Άμλετ». Εθνικό Θέατρο (1956), σκηνοθεσία: Αλέξης Μινωτής
Την πρώτη επίσημη εμφάνισή τους στο θεατρικό σανίδι την έκαναν με δώδεκα μόλις μήνες διαφορά. Η Αλίκη τον Οκτώβριο του 1953 στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στο έργο «Κατά Φαντασίαν Ασθενής» του Μολιέρου. Η Τζένη τον Οκτώβριο του 1954 στο Θέατρο Κοτοπούλη (Ρεξ), στο έργο «Η Ωραία Ελένη» των Ρουσέν-Γκρέι.
Στους πρώτους θεατρικούς τους ρόλους, η καθεμία συνεργάστηκε με μία μεγάλη κυρία της υποκριτικής τέχνης. Η Τζένη με την Κατίνα Παξινού («Το Σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα», «Άμλετ», «Έγκλημα στο Νησί των Κατσικιών»). Η Αλίκη με την κυρία Κατερίνα («Η Θεατρίνα», «Το Κοντσέρτο», «Ο Άγονος Κήπος», «Το Δίχτυ της Αράχνης»).
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη με τον Χριστόφορο Νέζερ στο έργο “Ο κατά φαντασίαν ασθενής” (1954), Εθνικό Θέατρο
Όντας φοιτήτρια, η Αλίκη έπαιξε στο Εθνικό Θέατρο την περίοδο 1953-1954 σε δύο έργα («Κατά Φαντασίαν Ασθενής» και «Φουσκοθαλασσιές»). Όντας απόφοιτη, η Τζένη, την περίοδο 1955-1959, δηλαδή αμέσως μετά την Αλίκη, σε πολύ περισσότερα («Δοκιμασία», «Άμλετ», «Η Έβδομη Μέρα της Δημιουργίας», «Το Ζωντανό Πτώμα», «Εκκλησιάζουσες», «Ανθή», «Κλυταιμνήστρα», «Βασιλιάς Ληρ», «Η Κυρά της Αυγής», «Λυσιστράτη», «Το Ζαμπελάκι», «Θεσμοφοριάζουσες», «Νύχτα στη Μεσόγειο», «Έγκλημα στο Νησί των Κατσικιών»).
Πέρασαν και οι δύο από το διάσημο θέατρο της πλατείας Καρύτση ως συμπρωταγωνίστριες του Κώστα Μουσούρη. Πρώτα η Αλίκη την περίοδο 1958-1961 («Ωραία μου Κυρία», «Τόπο στα Νιάτα», «Ο Πρίγκηψ και η Χορεύτρια», «Φτωχό Σαν Σπουργιτάκι») κι αμέσως μετά η Τζένη («Φανή», «Εκείνη τη Νύχτα»).
Το δραματολόγιοΗ βασική διαφορά τους στο δραματολόγιο εντοπίζεται στα μιούζικαλ. Ένα θεατρικό είδος με το οποίο η Τζένη, μετά και την αποτυχία της «Γειτονιάς των Αγγέλων», δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά ποτέ. Ενώ η Αλίκη, από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 μέχρι το τέλος της ζωής της, αφιερώθηκε με μεγάλη επιτυχία.
Από ξένους δραματουργούς, η Τζένη, εν αντιθέσει με την Αλίκη, δεν έπαιξε ποτέ Τενεσί Ουίλιαμς. Η Αλίκη, εν αντιθέσει με την Τζένη, ποτέ Ίψεν ή Τσέχοφ. Και οι δυο τους, όμως, Σαίξπηρ στην αρχή της καριέρας τους (η Τζένη ρόλους στα έργα «Μάκβεθ», «Άμλετ» και «Βασιλιάς Ληρ», η Αλίκη την «Ιουλιέτα»).
Από έλληνες συγγραφείς, η Τζένη, εν αντιθέσει με την Αλίκη, δεν ανέβασε ποτέ θεατρικό έργο του Αλέκου Σακελλάριου. Η Αλίκη, εν αντιθέσει με την Τζένη, ποτέ του Ιάκωβου Καμπανέλλη ή των Ασημάκη Γιαλαμά – Κώστα Πρετεντέρη. Αμφότερες, όμως, των Νίκου Τσιφόρου – Πολύβιου Βασιλειάδη.
Ανέβασαν γαλλικά μπουλβάρ των Μπαριγιέ-Γκρεντύ. Η Τζένη την «Αγριόγατα» (το 1979) και την «Επιχείρηση Γοητεία» (το 1981), η Αλίκη τα «Σαράντα Καράτια» (με τον τίτλο «Λίγο Πιο Νωρίς… Λίγο Πιο Αργά…», το 1987).
Οι μέντορές τουςΑμφότερες είχαν ως μέντορά τους έναν πνευματικό άνθρωπο. Η Τζένη τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, η Αλίκη τον Μάριο Πλωρίτη.
Η Αλίκη με τον Μάνο Χατζιδάκι
Κατά τη διάρκεια της καριέρας τους, η Τζένη τραγούδησε περισσότερο Μίκη Θεοδωράκη, η Αλίκη περισσότερο Μάνο Χατζιδάκι.
Αποτυχίες ως θιασάρχισεςΕίχαν και οι δύο αποτυχίες στην πρώτη τους θιασαρχική προσπάθεια, που έλαβε χώρα στο ίδιο θέατρο, το θέατρο Κοτοπούλη (Ρεξ). Η Αλίκη με το «Καίσαρ και Κλεοπάτρα» του Σω το 1962 και η Τζένη με τη «Γειτονιά των Αγγέλων» του Καμπανέλλη την αμέσως επόμενη χρονιά.
Χρόνια αργότερα, καθεμία θα αποκτούσε τη δική της θεατρική στέγη από το Μετοχικό Ταμείο Στρατού. Το 1971 η Αλίκη, εγκαινιάζοντας το θέατρο Αλίκη, στον αριθμό 4 της οδού Αμερικής, με το έργο «Βασίλισσα Αμαλία». Το 1978 η Τζένη, εγκαινιάζοντας το χειμερινό θέατρο Αθήναιον, στον αριθμό 3 της οδού Ακαδημίας, με το έργο «Πολίτες Β΄ Κατηγορίας».
Κοινοί ρόλοιΥποδύθηκαν και οι δύο την «Κατερίνα Λεφέβρ» στο έργο «Η Κυρία Δεν Με Μέλλει» του Σαρντού. Η Τζένη δύο φορές (το 1970 και το 1976), η Αλίκη μία (το 1991).
Έπαιξαν πρωταγωνιστικούς ρόλους σε δύο θεατρικά έργα του Γιώργου Ρούσσου. Η Τζένη ως «Θεοδώρα η Μεγάλη» (1968) και «Πάπισσα Ιωάννα» (1977). Η Αλίκη ως «Βασίλισσα Αμαλία» (1971) και «Μαντώ Μαυρογένους» (1974).
Και οι δυο πρωταγωνίστριες ενσάρκωσαν τη Μαντώ Μαυρογένους
Η Τζένη ενσάρκωσε την ηρωική Μαντώ Μαυρογένους στον κινηματογράφο (το 1971), ενώ η Αλίκη στο θέατρο. Ακριβώς το ίδιο συνέβη με τη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη: Η Τζένη έγινε «Λυσιστράτη» στη μεγάλη οθόνη (το 1972), η Αλίκη στην Επίδαυρο (το 1986).
Η Τζένη Καρέζη ως Ηλέκτρα (1985) και η Αλίκη Βουγιουκλάκη ως Αντιγόνη (1990)
Η Τζένη εμφανίστηκε τρεις φορές σε πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επίδαυρο: Ως «Μήδεια» (1985), «Ηλέκτρα» (1987) και «Ιοκάστη» (1989). Η Αλίκη, δύο: Ως «Λυσιστράτη» (1986) και «Αντιγόνη» (1990).
Στο ρόλο της Λυσιστράτης
Αμφότερες σκηνοθετήθηκαν δύο φορές στο θεατρικό σανίδι από τον Μίνωα Βολονάκη. Πρώτα η Τζένη, στην «Έντα Γκάμπλερ» (1984) και τη «Μήδεια (1985). Και μετά η Αλίκη, στη «Σίρλεϊ Βαλεντάιν» (1989) και την «Αντιγόνη» (1990).
Οι σκηνοθέτες τουςΑπό τη σκηνοθεσία της μίας στη σκηνοθεσία της άλλης πέρασαν κι άλλοι θεατρικοί σκηνοθέτες: Ο Μιχάλης Μπούχλης, από την Αλίκη το 1963 («Μια Κυριακή στη Νέα Υόρκη») στην Τζένη έως το 1967 («Ένα Κουτό Κορίτσι, «Μαίρη, Μαίρη», «Βίβα Ασπασία», Το Κορίτσι της Καμπίνας 15», «Ένας Ιππότης για τη Βασούλα», «Ζητήστε τη Βίκυ») και ξανά στην Αλίκη το 1975 («Καμπίρια»). Όπως και ο Κώστας Μπάκας, από την Αλίκη το 1976 («Το Νυφικό Κρεβάτι») στην Τζένη λίγους μήνες αργότερα («Η Παναγιά των Δολαρίων»).
Αν και η Τζένη, μετά τον γάμο της με τον Κώστα Καζάκο (το 1968), εμπιστεύτηκε τον σύζυγό της για τη θεατρική της σκηνοθεσία στα περισσότερα έργα. Όπως ακριβώς είχε κάνει και η Αλίκη, επί σχεδόν μία δεκαετία, από τον γάμο της με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ (το 1965).
Κ. Καζάκος, Γ. Καμπανέλης, Τ. Καρέζη, Μ. Θεοδωράκης συνεργάστηκαν στην παράσταση το «Μεγάλο μας Τσίρκο» που εσπασε ταμεία το 1973
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, δεν δίστασαν να παίξουν σε ένα σαφώς αντιδικτατορικό έργο. Η Τζένη στο θεατρικό «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» (1973), η Αλίκη στην ταινία «Η Αλίκη Δικτάτωρ» (1972). Αναμφίβολα, όμως, η Τζένη ήταν περισσότερο πολιτικοποιημένη ως καλλιτέχνις. Και σαφώς προς τα αριστερά.
«Η Αλίκη Δικτάτωρ» (1972), «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» (1973)
Εμπορικά, η Αλίκη κέρδισε πολλές φορές την πρωτιά στα εισιτήρια μεταξύ των ταινιών της σεζόν. Η Τζένη, αν και έξι ταινίες της ξεπέρασαν τα 400 χιλιάδες, δεν τα κατάφερε ποτέ (αν εξαιρέσουμε τη «Θεία από το Σικάγο» (1957), στην οποία συμμετείχε χωρίς να είναι η πρωταγωνίστρια). Οι εκτιμήσεις για το ταμείο του θεάτρου ήταν οι αντίστροφες και μιλούσαν για νίκη της Τζένης.
Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, αποδείχτηκε ότι η Αλίκη ήταν μεγαλύτερη κινηματογραφική σταρ, ενώ η Τζένη περισσότερο ταγμένη στο θεατρικό σανίδι.
Παραλίγο μαζί στη σκηνήΟ θεατρικός παραγωγός Γιώργος Λεμπέσης είχε την ιδέα να τις παντρέψει στη σκηνή στο έργο «Μαρία Στιούαρτ» του Φρίντριχ Σίλερ. «Στα ονόματα που θα μπουν στη μαρκίζα, η Τζένη προηγείται και δεν το συζητώ» τού είχε πει η Αλίκη. Ο θάνατος της Τζένης τούς πρόλαβε…
Οι γάμοι τους
Έκαναν και οι δύο από δύο γάμους: η Τζένη με τον Ζάχο Χατζηφωτίου και τον Κώστα Καζάκο, η Αλίκη με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και τον Γιώργο Ηλιάδη. Ο ένας εκ των δύο συζύγων, συμπρωταγωνιστής τους. Απέκτησαν μόνο έναν γιο, με λίγες μέρες διαφορά: η Τζένη τον Κωνσταντίνο Καζάκο, η Αλίκη τον Γιάννη Παπαμιχαήλ.
Με τους γιους τους Γιάννη Παπαμιχαήλ και Κωνσταντίνο Καζάκο
Έφυγαν τον ίδιο μήνα (Ιούλιο), από την ίδια αρρώστια (καρκίνο). Ακόμα και μετά θάνατον, τα καμαρίνια τους στο Θεατρικό Μουσείο εγκαινιάστηκαν την ίδια μέρα και εξακολουθούν να βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο. Σε μικρότερη απόσταση από τους τάφους τους στο Πρώτο Νεκροταφείο, που απέχουν όμως κι αυτοί λίγα μέτρα μεταξύ τους…
Η Τζένη για την Αλίκη«Ομολογώ ότι ποτέ δεν θεώρησα την Αλίκη αντίπαλο στον επαγγελματικό τομέα. Από τη Σχολή, μάλιστα, είμαστε φίλες. Πιστεύω ότι είμαστε εντελώς διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας. Αλλά γιατί επιμένετε να βλέπετε αιωνίως εμένα και την Αλίκη σε μια διάσταση που ουσιαστικά είναι θρύλος; Ένας θρύλος που δημιούργησαν οι δημοσιογράφοι. Το μόνο κοινό σημείο με την Αλίκη είναι ότι χρονικά κάναμε παράλληλες καριέρες».
Η Αλίκη για την Τζένη«Τέτοια πλάσματα γεννιούνται μια φορά και δεν πεθαίνουν ποτέ! Ήμασταν δυο βίοι παράλληλοι, από μικρές μαζί και δίπλα η μία στην άλλη. Η Τζένη Καρέζη σφράγισε το ελληνικό θέατρο και τον κινηματογράφο με τη μοναδική της λάμψη. Αναμφισβήτητα, ήταν καλύτερη ηθοποιός από μένα. Η υπερηφάνεια, η μαγεία, το ήθος και η λάμψη της θ’ αστράφτουν για πάντα».
